Longmorn 46y 1964, G&M for La Maison du Whisky

De Longmorn die ik vandaag proef, won een gouden medaille op de Malt Manic Awards. Ik heb al vaak geproefd en al even vaak mee geworsteld. Tijd om ‘m eens grondig te analyseren.

Longmorn 46y 1964/2010, 45%, Gordon & MacPhail for La Maison du Whisky, sherry hogshead #1034
Met de neus is absoluut niets mis. Integendeel, dit is sherry op z’n best. Oude Longmorn, wat wil je? Rijk, aromatisch, dik. Op associaties van fruit (braambessenconfituur, gekonfijt fruit, gedroogde varianten zoals gele rozijnen, dadels en pruimencompot), sappige eik, kruiden (kruidnagel, kaneel), koffie, kandijsiroop, tabak en rook van het hout. Ook iets subtiel vegetaals. Complex en gewoonweg heerlijk om ruiken. Maar dan, de smaak… dat is wringen en wroeten. Werken. De smaak is lekker, zeer zeker, maar slingert nogal wild van fruit en zoet naar bitter en droog. Rood fruit en stroop, maar ook veel eik, noten en kruiden (kaneel, peper, munt en kruidnagel). Lichte rook. Koffie. Maar op de duur slaat de slinger te veel door naar het bittere, het wordt me echt wel te droog. Sterke thee. Zelfs wat tannines (druivenpitten). En zeker dat laatste kost ‘m toch punten. De afdronk is lang, verwarmend en droog. De neus is fantastisch (92, 93 punten), maar op de smaak wint de eik. Dit is volgens mij enkele jaren te laat gebotteld. Spijtig. 89/100