Dufftown 34y 1976, The Nectar of the Daily Drams
Met enige vertraging (die Port Ellen kon ik gewoon niet langer laten staan) de laatste in het rijtje Daily Drams – oké, The Nectar of the Daily Drams, een Dufftown 1976. Oude – en zeker zo oude – Dufftown vind je niet gemakkelijk. De belangrijkste reden daarvoor is dat veruit het grootste deel van de productie altijd al naar blends (Bell’s, Johnny Walker) is gegaan.
Dufftown 34y 1976/2010, 56.2%, The Nectar of the Daily Drams
Een neus die het in eerste instantie moet hebben van granen en gist. Bierbeslag. Alcoholisch ook. Vernis. 
Een beetje hars. Tot nu dus niet echt om over naar huis te schrijven. Maar daarna komen er hooi en gedroogde bloemen door, net als honing en kruiden, en wordt het er een stuk aangenamer op. Is dat turf daar ver op de achtergrond? Gho ja, dit is best lekker, maar je moet er wat moeite voor doen om het te ontdekken. De smaak is stevig, erg stevig, en kruidig. Licht zilt ook en bitterzoet. Karamel, gember, knolselder en zoethout. Nogal heftig, eens zien wat water doet. Blijft heftig, het bittere gaat verder de strijd aan met het zoete, maar wint nooit. Lange afdronk op kruiden en zilt. Bijzondere whisky die je tijd moet geven. 85/100
Ja ja, weerom een zijdezachte, subtiele en aromatisch neus. Fruit (veel perzik, maar ook mandarijn en roze pompelmoes), bloemen en kruiden. Ik denk aan gember en nootmuskaat. Een beetje hout ook, boter… krijgt op de duur iets licht tropisch. Safari orange? Ha, op de smaak is dat tropische meteen aanwezig, maar dat kan zijn omdat ik er nu op lette. Passievrucht, mango, papaya en de mandarijn die ik al op de neus had. Een klein beetje zuur, maar dan de fruitige soort zurigheid. Een toegevoegde waarde hier, absoluut. De zachte kruiden en een beetje hout houden het geheel mooi in evenwicht. Water is hier niet nodig en voegt ook niets toe, hij is perfect zo. De zachte, romige afdronk ligt perfect in het verlengde van de smaak, op fruit en kruiden. Dit is echt geweldig goed, en zelfs nog beter dan de 51.8%. 1981, dat wordt zo’n beetje wat 1982 voor Clynelish is. 91/100
Een neus die ondanks z’n 44 jaar op vat nog erg levendig en fris is, en absoluut niet overpowerd wordt door het hout. Integendeel. Zachte, fruitige en zoete sherry op tonen van gedroogd fruit, confituur van allerlei soorten rood fruit, honing, fudge, praliné, mokka, noten, hooi en kruidenthee (niet direct een idee aan welke ik hier concreet moet denken). Zalig! De smaak is mondvullend en stevig. Het fruit blijft duidelijk aanwezig (sinaas nu eerder – sinaasconfituur), net als de praliné en de mokka. Hier wat meer hout dan op de neus, maar vooral als toegevoegde waarde. Correctie: qua fruit niet enkel sinaas, ook bosbessen en braambessen die erdoor komen. Vrij lange, bitterzoete afdronk met het fruit dat prominent aanwezig blijft. Niet overmatig complex maar verschrikkelijk lekker. En voor mij nog ietsje beter dan de 1969. 92/100
Wereldschokkend is het niet, in de vaart der volkeren is het het vermelden niet waard, maar in het Belgische whiskywereldje zullen toch wel enkele wenkbrauwen worden gefronst. Luc Timmermans heeft immers besloten te stoppen met het importeren van Malts of Scotland én met zijn handwritten label. Dit label heeft op korte tijd een stevige reputatie opgebouwd, een reputatie op basis van stuk voor stuk schitterende bottelingen.
nl. in deze van Dominiek Bouckaert. Dominiek neemt deeltijds loopbaanonderbreking en maakt van z’n hobby (passie is een beter woord) deels z’n beroep. Ik geeft toe dat de “misschien wel even goede handen” de lat meteen erg hoog legt, maar laat me zeggen dat ik daar het volste vertrouwen in heb.
Bottelaar Berry Bros & Rudd heeft de laatste jaren een aantal Port Ellens 1982 gebotteld, sommige op 46%, andere op vatsterkte. Of op zogenaamde vatsterkte. Het is immers nog maar zelden dat een whisky die op cask strength lijkt gebotteld te zijn, ook effectief de alcoholsterkte van het vat heeft behouden. Vaker, veel vaker, wordt de whisky versneden tot een percentage waarop hij volgens de bottelaar het best tot z’n recht komt. Er wordt dan wel angstvallig op toegezien dat het uiteindelijk percentage nog wel ‘cask strength’ genoeg is. Ik bedoel dat indien 46% of 50% de ideale sterkte zou zijn, dat gegarandeerd bv. 45.9% of 50.2% zal worden.
Een leven zonder whisky daarentegen… nu ja, ook niet echt. Vorige week een schitterende Richard Thompson bezig gezien, maar die hebben we hier al gehad. Toch, ik kan z’n laatste plaat Dream Attic alleen maar heel erg aanbevelen. 13 nieuwe – en opnieuw erg sterke – songs, live opgenomen. Thompson is een goeie zestig jaar oud, maar verliest niets aan intensiteit en kracht, integendeel, ik heb de indruk dat hij er alleen maar gedrevener op wordt. Waardig ouder worden, noemt men dat.
Ook oud – dood zelfs – is Thelonious Monk. We zitten dus bij de Jazz, meer bepaald de Bebop, mijn favoriete stroming. Bebop kan men beschouwen als de opvolger van de Swing en is wat verwant aan de Free Jazz. Het onderscheidt zich van andere stijlen door de complexe ritmes en harmonieën waarbij vaak een thema wordt gespeeld wat dan door de verschillende instrumenten afzonderlijk wordt overgenomen en ‘bewerkt’. Het doet vaak experimenteel aan, wat het niet altijd de meest makkelijk stijl maakt. Dit wordt vaak ook als reden aangehaald waarom jazz aan populariteit inboette en de opkomst van de rock ’n roll mogelijk maakte. Bebop ontwikkelde zich tijdens de Tweede Wereldoorlog en bleef tot 1960 toonaangevend. Andere bekende protagonisten van deze stijl zijn o.a. Miles Davis (Kind of Blue – dé klassieker der jazz-klassiekers), Charles Mingus (Goodbye Pork Pie Hat!) en Charlie Parker.
Door contacten met andere muzikanten zoals Dizzy Gillespie of Art Blakey en sessies met hen in het beroemde Minton’s Playhouse in Harlem, ontpopte Monk zich tot een bekend en begenadigd jazzpianist. Snel kreeg hij samen met Kenny Clarke en Nick Fenton van eigenaar Henry Minton een vast contract aangeboden, hiermee de kiem voor de Bebop zaaiende. De komst van Charlie Parker naar New York en naar Minton’s betekende de definitieve doorbraak van het genre. Later zou Monk zich uit het genre terugtrekken en verder gaan met eigen thema’s. Doorheen zijn carrière leidde hij muzikanten als Miles Davis en Sonny Rollins op.
een andere jazz-grootheid. Dit resulteerde in meerdere platen, waaronder het schitterende Thelonious Monk with John Coltrane (daar is over nagedacht) uit 1957 wat ik nu heb opstaan. Zalige plaat. Perfect laid-back sfeertje, een sfeertje dat zich laat versterken door een even zalige oude Ben Nevis. Whisky & Jazz, meteen de titel van een mooi boek van Hans Offringa. Kan je een streepje jazz appreciëren? Dan is dit boek als whiskyliefhebber een must.
Nikka Pure Malt 12y ‘Hokkaido’, 43%, OB 2010
Chocolade en kokos ook. Clean meer weinig bekoorlijk. Door water toe te voegen wordt hij mineraliger, zoeter ook en krijgt hij een lichte farmy toets. Ja, water is hier echt wel een toegevoegde waarde. De smaak is meteen een pak prikkelender, de alcohol doet z’n werk met zoete en granige tonen, en een beetje (citrus) fruit ertussendoor. Een beetje. Kokos? Ja, ook wat kokos. Licht zilt. Met water chocolade en de kokos die meer op de voorgrond treedt. Redelijk lange, stevige afdronk op sterke thee. Matige Tobermory die wel wat water nodig heeft. 78/100
Mijn jongste zoon is er zot van. Ik heb ‘m dan ook aan mijn glas laten ruiken… blijkbaar denkt hij er anders over. Vers gebakken speculaas en peperkoek. Er zijn dus ook kruiden te ontwaren. Gebakken banaan doemt op. Nogal wat gebakken en ‘warme’ associaties als ik het zo bekijk. Appelstrudel. Uit de oven, inderdaad. Een heel klein beetje rubber, juist genoeg om alleen maar een meerwaarde te zijn. Ha, iets licht floraals ook. Rozenbottel denk ik. Yep, that’s it, rozenbottel. Laat me wat water toevoegen, dit is uiteindelijk whisky op meer dan 56%. Mmm, het geheel wordt stroperiger, 
Bowmore 17y, 43%, OB 2010
Rook en fruit is het eerste dat opvalt in de neus. Niet zo zeer citrus – wat ik verwachtte – maar wel de schillen van (groene) appels en kersen. Daarnaast heb ik karamel, woodsmoke en na enige tijd veel hooi. De smaak moet het hebben van turf en kruiden, minder fruit hier. Ja, de kersen die ik ook op de neus had, dat wel. Gedroogde bloemen en chocolade. Geen al te lange afdronk op fruitige turf. Niet slecht deze Bowmore 18y, maar ik vind de 17y toch beter. 80/100
Onversneden 