Spring naar inhoud

Archief voor

30 jan

Laphroaig 18y

We blijven op Islay, maar zakken naar de zuidkust. De 18 is al enige tijd onderdeel van de standaardbottelingen van Laphroaig, tijd om hem onder loupe te nemen.

 

Laphroaig 18y, 48%, OB 2013
De turf is zacht en gaat vergezeld van vanille, zilt, jodium en een behoorlijke hoeveelheid fruit. Daar horen onder andere appels, perziken, wat ananas en abrikozen bij. Ik ruik ook een beetje boter. En in de verte hooi, ook een beetje. Het geheel is vrij licht, maar wel meer dan aangenaam om ruiken. Ook de smaak is vrij zacht, het mondgevoel is romig. In eerste instantie turf en zilt, met daarachter zoetere aroma’s zoals vanille, citroensnoepjes, marsepein, zoethout, perziken en wat ananas. Zeewier nu ook. En heide. De eik groeit naar het einde. De afdronk is zacht en lang, zoet, zilt en rokerig. Lekkere Laphroaig, minder assig dan soms het geval is (weliswaar bij jongere whisky’s), deze gaat wat breder. 88/100

29 jan

Kilchoman ‘Loch Gorm’ 2007

Kilchoman is hier nog niet veel aan bod gekomen. Er zijn er nog maar twee voorafgegaan, aan deze Loch Gorm. Deze botteling is trouwens de enige standaard-Kilchoman die volledig op sherryvat rijpte. Bij deze eerste batch is dat oloroso.

 

Kilchoman ‘Loch Gorm’ 5y 2007/2013, 46%, OB, first release, 10.000 bottles
Zilte en rokerige neus, vergezeld van wat zoetere tonen (karamel en gebak) en wat scherpere (kruiden zoals peper en gember, en teer). Dankzij de sherry komen er ook koffie, tabak, leder en noten bij. En fruit. Bij deze laatste denk ik vooral aan appelsienen en kersen. Mooie balans voor zo’n jonge whisky, dit is immers nog geen zes jaar oud. De smaak moet het vooral hebben van zoete turfrook. De zoete aroma’s worden aangevoerd door chocolade, karamel, rozijnen, appelsien en pruimen. Met wat moeite ook een beetje banaan. Rijpe banaan. Pas daarna komen er kruiden bij. Gember, zoethout, munt en kaneel. Het mondgevoel is romig en olieachtig. De afdronk is iets droger, vooral op turf, zilt en kruiden, maar met voldoende zoet weerwerk. En hij is erg lang. Rekening houdend met het feit dat ik nog niet zo veel Kilchoman heb geproefd, is dit voor mij met gemak het beste van de distilleerderij. Moet ronduit fantastisch worden op hogere leeftijd. 86/100

28 jan

Karuizawa 35y 1975 for Whisky Live Paris

Een zeer gunstige wind (bedankt Lars!) bracht een sample van deze Karuizawa naar huize Onversneden. Karuizawa van midden jaren zeventig, dat is hopen dat er geen sulfer om de hoek komt kijken.

 

Karuizawa 35y 1975/2010, 61.8%, OB for Whisky Live Paris, sherry butt #6736
Nope, geen sulfer. Wel veel noten (hazelnoten vooral, maar ook amandelen), dadels, vijgen en rozijnen. Geconcentreerde studentenhaver. Daarna ook sappiger fruit: pruimen, abrikozen, perzik, kersen en mandarijn. Onderliggend best wat eik en geroosterd vlees. Stevig geroosterd. Balsamico, dat is lang geleden… zeker dat ik dat nog eens zo duidelijk geroken heb. Zalig. Kweeperen vallen er na enige tijd ook te ontwaren. En meer en meer kruiden. Munt en kaneel vallen op. Groots en complex deze geur. Het goede nieuws is dat de smaak niet veel onder doet. De 62% alcohol laten zich gelden, maar laten de aroma’s volop hun werk doen. Hier is geen water nodig. Ik heb vrij veel fruit, zowel gedroogd (abrikozen, pruimen, vijgen) als gestoofd (appelsienenconfituur en aardbeienconfituur). En zelf wat verse ananas. Ik heb kruiden (peper, nootmuskaat, munt, kaneel). Ik heb opnieuw balsamico. Ik heb eik. En ook het geroosterde vlees keert terug. Oud leder. Het mondgevoel is droog en dik. Hij eindigt in een wel erg lange, droge afdronk op kruiden, eik en fruit. Een beest van een whisky, zoals wel vaker bij Karuizawa, maar met voldoende aroma’s om je een ganse avond te entertainen. 91/100

27 jan

A’Bunadh Batch No. 46

A’Bunadh, dat is Aberlour op speed. Ik weet niet hoeveel batchen er jaarlijks op de markt worden gebracht, maar dit is al nummer 46.

 

Aberlour A’Bunadh Batch No. 46, 60.4%, OB 2013, Oloroso Sherry Butt
Stevige sherry die me qua geuren brengt bij appelsienen (zeste), dadels en vijgen, kandijsuiker, noten (amandelen en hazelnoten), kruiden zoals nootmuskaat en kaneel, cacao, hoestsiroop, chocolade en een beetje rubber. Nu ja, een beetje, eens je het opmerkt, kan je er nog moeilijk naast ruiken. Fietsbanden. Niet de meest aangename associatie. Behoorlijk wat eik. Stevig en tintelend mondgevoel met veel kruiden, citrusfruit en eik. Enorm prikkelend. Dit goedje prikkelt de tong zoals cayennepeper het gat van een ezel. Bittere chocolade, peper, gember, nootmuskaat, zwarte bessen, eik en opnieuw wat rubber. Toch eens proberen met enkele druppels water. Water brengt kandijsiroop naar voor. En appelsien, wat me met de chocolade bij orangettes brengt. Een stuk aangenamer met water. Vrij lange afdronk op chocolade, rozijnen, eik en kruiden (peper en nootmuskaat). Zonder water is het doorbijten, met water gaat het vlotter. Maar los daarvan denk ik niet dat dit de beste batch is. 81/100

25 jan

St. Magdelene 1970, Rare Malts

Naast de overbekende 1979 heeft Diageo indertijd een tweede St. Magdalene gebotteld als Rare Malt Selection, een 1970. Voor beide betaal je ongeveer 400 euro op veilingen. Mocht je dat bedrag te spenderen hebben, zou ik wel weten op welke m’n zinnen te zetten.

 

St. Magdalene 23y 1970/1994, 58.1%, Rare Malts
Rare Malts, dat wil zeggen dat ik de termen ‘stevig’, ‘clean’ en ‘scherp’ moet bovenhalen. Zo ook hier. De neus start alcoholisch, grassig en scherp, maar dat deemstert langzaamaan weg. Granen, hooi en rubber maken plaats voor fruit, turfrook en honing. Qua fruit moeten we het zoeken bij de familie van de citrusvruchten. Limoen, mandarijn en appelsien. Kruiden piepen ook om de hoek. Zoethout, nootmuskaat en gember. Vol en krachtig op de tong, grassig en fruitig. Maar ook hier heeft hij tijd nodig om open te komen, dat fruit is er niet onmiddellijk. Het fruit ligt in lijn met dat van op de geur en wordt vergezeld van noten, hooi, kruiden en eik. Naar het einde wordt het een beetje bitter en doemt opnieuw de turfrook op. Lange, droge afdronk op eik en kruiden. Net zoals de 1979 is ook de 1970 een whisky die veel tijd en geduld nodig heeft. Maar die dan al bij al toch heel wat minder te beiden heeft dan z’n legendarische broer. 86/100

23 jan

Port Ellen 24y 1983, The Whisky Agency ‘Butterflies’

Vandaag één van de beste Port Ellens die ik de laatste tijd heb kunnen proeven, een 1983, enkele jaren geleden gebotteld door The Whisky Agency. Bedankt voor de sample André!

 

Port Ellen 24y 1983/2007, 58.4%, The Whisky Agency ‘Butterflies’, refill sherry wood, 240 bottles
Dit sherryvat was actiever dan het gemiddelde sherryvat waar Port Ellen op rijpte. De turf en het zilt worden stevig ondersteund door zaken zoals koffie, tabak, leder, zoethout, appelsienen, abrikozen, gekonfijt fruit, appel- en perensiroop, chocolade… je merkt het, het geheel is behoorlijk zoet. Geweldig vind ik dit. Sherry turf en zilt in perfecte harmonie. Rubber? Misschien, maar dan de ‘goede’ variant en ver op de achtergrond. Op de tong is dit een stevig beestje, en rokerig dan op de neus. Turfrook hand in hand met kruiden, zilt en zoete associaties. Qua kruiden hebben we het over gember, zoethout, peper en nootmuskaat. Voor het zoets zorgen peperkoek (opvallend), gekonfijt fruit, drop, marsepein, appelsienen, kersen en pruimencompot. Rubber opnieuw, maar ook hier alles behalve storend. Vol, rond en krachtig mondgevoel. Alle smaken mooi geïntegreerd. Erg lange, zoete en zilte afdronk. Een beest, ik zei het al, maar dan wel een perfect getemd beest. 92/100

22 jan

Glenfiddich 14y ‘Rich Oak’

Voor zo’n grote naam te zijn, heb ik nog maar weinig Glenfiddichs besproken. Eén van de whisky’s uit hun standaardassortiment is deze 14-jarige ‘Rich Oak’. Die naam maakt duidelijk dat we te maken hebben met doorgedreven ‘wood-management’. Zucht. Na 14 jaar gerijpt te hebben op bourbonvaten, volgde een extra rijping van 18 weken op nieuwe vaten van Amerikaanse eik en nog eens twaalf weken op nieuwe vaten van Europese eik.

 

Glenfiddich 14y ‘Rich Oak’, 40%, OB 2013, new American & European Oak
Zoete neus met aroma’s van vanille (of wat had je gedacht), houtkrullen, kaneel, zoethout en een beetje anijs, Europees fruit zoals appels en perziken, en tenslotte ook wat mandarijn. Fris en clean. Zoete en zachte smaak op tonen van vanille, amandelen, appels, perziken en zeste van appelsien, nootmuskaat, peper en zoethout. En de eik natuurlijk. En dan ook nog een beetje cacao. Alles behoorlijk licht. De afdronk is van het korte type en eerder droog. Eik, noten en gedroogd fruiten maken hier de dienst uit. Moderne whisky noemen ze dat. Niets mis mee, foutloze whisky, maar geweldig boeiend kan ik dit toch niet vinden. 82/100

21 jan

Old Pulteney 1974, Gordon & MacPhail

De spirit van Pulteney distillery rijpt grotendeels op bourbonvaten, waar voor mij de beste Old Pulteney’s rijpten op sherryvat. Als je de kans krijgt een 100% sherry wood matured Old Pulteney te proeven, zeker doen, het zilte karakter van de whisky vermengd met de sherry van het vat geeft over het algemeen een geweldige combinatie. Zo ook bij deze heerlijke 1974 van Gordon & MacPhail.

 

Old Pulteney 1974/2009, 43%, Gordon & MacPhail
Je ruikt de zilt, maar met mate. Hij gaat heel mooi op in aroma’s van gedroogde vruchten (dadels, pruimen), geboend leder, geboende meubels (een beetje ‘waxy’ dus), kruiden zoals nootmuskaat, kaneel, munt en zoethout, zachte karamel, kandijsiroop en daarna ook vers en sappig fruit. Oranje fruit. Appelsien, mango, perzik. En een zalige subtiele rokerigheid. Turfrook? Misschien. Tabaksrook, ik denk in ieder geval aan de geweldige Lapsang Souchong, wat ondertussen mijn dagelijkse thee geworden is (mocht ik elke dag thee drinken tenminste). Belegen eik. Ronduit schitterende neus. Op de smaak is hij droog, maar hier op een prachtige manier. De eik en de kruiden zijn groots en worden belet de mond uit te drogen of de smaak bitter te maken door veel fruit (zowel citrus als gedroogd als tropisch) en zoete elementen zoals kandij en marsepein. Het leder en de lichte rook van de neus keren terug in de mond. En natuurlijk ontbreekt ook het zilt niet. Lange afdronk, fruitig en kruidig. De neus is subliem, maar waar ik vreesde dat hij te droog op de smaak zou zijn, is dat hier voor mij dus niet het geval. 91/100

20 jan

Smokehead 18y ‘Extra Black’

De Smokehead ‘Extra Black’ van Ian MacLeod is een whisky met een reputatie. Zeker nadat het gerucht de ronde deed dat dit een Ardbeg-in-disguise zou zijn. M.a.w. achtien jaar oude Ardbeg.

 

Smokehead 18y ‘Extra Black’, 46%, Ian MacLeod 2013, 6000 bottles
Stevige rook en teer op de neus. Turfrook, maar ook de geur van geroosterd vlees. Barbecuetoestanden. Daarna zet er zich wat fruit door. Perziken, appels en abrikozen. En na enige tijd ook citrus. Mandarijnen meer bepaald. Marsepein, chocolade en kaarsvet zorgen voor het ronde karakter. Zilt en natte aarde. Ansjovis. Geen medicinale toetsen, het zou dus inderdaad wel eens Ardbeg kunnen zijn. Best lekker om ruiken, en voor mij ook beter om te ruiken, op de smaak vind ik ‘m behoorlijk scherp. Eik, assen, peper, chili, nootmuskaat, zout… weliswaar getemperd door olie, chocolade en fruit. Bananen, appels, kersen en ananas. Maar de eik, de kruiden en de rook overheersen toch. Droge, zilte afdronk, niet erg lang. Achtien jaar oude Ardbeg? Dat zou wel eens kunnen. De geur kon me in ieder geval meer bekoren dan de smaak en de afdronk. 83/100

18 jan

Tomatin 1976, The Whisky Agency ‘Moody Lions’

Een Tomatin 1976 die ik al vaak gedronken maar nog niet besproken heb, is de ‘Moody Lions’. Ofwel de botteling van The Whisky Agency onder het label met de humeurige leeuwen, niet te verwarren met deze onder het label met de groteske krokodillen. Gelukkig is er nog humor in de whiskywereld.

 

Tomatin 35y 1976/2011, 51,4%, The Whisky Agency ‘Moody Lions’, refill sherry, 313 bottles
Fruit, fruit, fruit en nog eens fruit. Eigenlijk is dat best saai, Tomatin 1976 bespreken. Let wel, het drinken is dat absoluut niet. Het fruit is wel ‘roder’ dan bij zustervaten. Ik denk hier vooral aan aardbeien, braambessen, veenbessen en een klein beetje frambozen. Cassis. Maar ook de klassiekere perziken en meloenen ontbreken niet. Noten in de vorm van gesuikerde amandelen en hazelnoten. Honing en bijenwas maken het smeuïg. Fantastisch vind ik dit. Misschien wat meer eik dan anders, maar dat is hier een extra pluspunt. Wat een body! Ook op de smaak doet de eik z’n werk, dit is dik, stevig en rijk. Het rood fruit delft het onderspit, hier is het voluit de tropische variant. Mango, perzik, ananas, meloen, lychee, pompemoes… ik klaag niet. Honing. De eik brengt kruiden met zich mee, zoals daar zijn: kamille, linde, munt en zoethout. En ook de amandelen keren terug. Marsepein. De afdronk is gelukkig erg lang, op de perfecte balans tussen het fruit en de eik. Tomatin 1976 is een whisky die het haalt op de smaak, maar bij deze doet de geur niet onder, wat voor mij resulteert in een puntje meer dan de meeste zusterbottelingen. 92/100

16 jan

Glendronach 10y 2002 for Colruyt

Recent werden twee Glendronachs 2002 exclusief voor Colruyt gebotteld, een whisky gerijpt op olorosovat (#2640) en een whisky gerijpt op Pedro Ximénez-vat (#1601). Instinctief zou ik naar de PX grijpen. Wat ik bij deze dus ook doe.

 

Glendronach 10y 2002/2013, 54.9%, OB for Colruyt, Pedro Ximenez Sherry Puncheon #1601, 654 bottles
Zoete en ronde neus die me doet denken aan pruimencompot (of pruimentaart), appel- en perensiroop, gekonfijt fruit (het kriekje op een frangipanetaartje, melkchocolade, cake (ik ben duidelijk in patisseriestemming) en aardbeienconfituur. Het sherryvat brengt ook koffie, tabak en leder mee. Best veel koffie eigenlijk. Rozijnen op rum nu ook. De smaak is vol en boterig en moet het vooral hebben van kandijsiroop, praliné, rozijnen, pruimen, aardbeien, vijgen, appelsienen en koffie. Koffielikeur. Kruiden die ik in de neus niet (of althans minder) had, zijnde kruidnagel en kaneel. Sappige eik. Lange afdronk, zoet met een beetje kruiden (gember nu ook) en een hint van rook. Niet te droog voor m’n smaakpapillen, mooi rond en rijk. Genieten. 87/100

15 jan

Talisker 27y 1985, Special Release

Ik heb dus ook een sample kunnen bemachtigen van de Talisker 1985 uit de Special Release van Diageo. En hoeft het gezegd, goedkoop is hij niet. 600 euro is gewoon te veel voor een 27-jarige whisky, maar het is wel in lijn met de rest en simpelweg de trend.

 

Talisker 27y 1985, 56.1%, OB 2013, Special Release, 3000 bottles
Heerlijke complexe neus. Smeuïg, zoet, mineralig, rokerig en zilt, dan zijn de eerste zaken die in mij opkomen. Natte stenen en nat gras wat het mineralig karakter betreft, zachte karamel en vanille wat het zoete betreft. Een zalige waxy toets in de vorm van oud leder en geboende meubels. Fruit in de vorm van appelsienen en aardbeienconfituur. Zachte kruiden zoals kamille en zoethout vullen aan. De turfrook houdt zich gedeisd maar is een absolute meerwaarde. De smaak is krachtig, rond en erg rijk. Zilt, rook, olie, vanille, kruiden (zoethout, nootmuskaat en een beetje kruidnagel), de smaken komen en gaan, maar vooral het fruit is groots. Ik noteer aardbeien, perziken, appelsienen en wat ananas. De zee laat zich gelden onder de vorm van zilt en zeewier. Zachte eik. Dito rook. Tabak. Wat drop nu ook. Mooi gelaagd. Erg lange afdronk, rokerig, zilt, kruidig en zoet, al even complex als de smaak. Zilte chocolade. Zo’n whisky waarna je als je hem ’s avonds drinkt, je tanden niet meer poetst. Machtige Talisker, van het niveau van de beste 30-jarigen. 93/100

14 jan

Dalmore 1981 ‘Amoroso Sherry Finesse’

The Dalmore ligt in de noordelijke Highlands, vlak bij Alness, wat op zijn beurt niet zo ver rijden is van Inverness. De naam Dalmore betekent letterlijk ‘grote weide’, verwijzend naar The Black Isle, het schiereiland tegenover de distilleerderij.
Ik proef vandaag één van de ‘Sherry Finesse’ bottelingen, Dalmore op leeftijd die extra rijpte op een sherryvat, in het geval van deze 1981 was dat op een Amorosovat.

 

Dalmore 1981/2009 ‘Sherry Finesse’, 42%, OB, Amoroso finish, 484 bottles
Frisse neus, floraal en fruitig. Wat opvalt, zijn gedroogde bloemen, ananas in blik, pruimen en mandarijn. Daarachter gaan zowel zoete als kruidige tonen schuil. Honing, gember, anijs en kaneel. Lichte tonen van vernis. En leder. Kruidenthee, zoals linde en rozenbottel. Met honing dus. Alles zacht, romig en delicaat. Ook de smaak is licht en breekbaar. Wel behoorlijk complex en meer dan aangenaam. De hoofdtoon is zoet. Daar zorgen vanille, honing, aardbeien, ananas, appelsien, gesuikerde thee en melkchocolade voor. De afdronk is licht drogend en redelijk kort, met zoete, fruitige en kruidige associaties. Krijgt belachelijke scores op Whiskybase, maar is desalniettemin een zeer genietbare Dalmore. Neem er wel je tijd voor, anders gaat ie aan je voorbij. 87/100

13 jan

Bruichladdich ‘Scottish Barley’

Bruichladdich (Gaelic voor ‘Heuvel aan de zee’) werd opgericht in 1881, maar sloot doorheen z’n geschiedenis meermaals de deuren en veranderde ook vaak van eigenaar. Vanaf 2001 is het eigendom van Murray McDavid.
Vandaag de ‘Scottish Barley’. Deze standaardbotteling van Bruichladdich draagt de ondertitel ‘The Classic Laddie’ en is onderdeel van een nieuwe reeks bottelingen gemaakt van 100% Schotse ingrediënten. Schots water, Schotse gerst en Schotse gist dus.

 

Bruichladdich ‘Scottish Barley’, 50%, OB 2013 ‘The Classic Laddie’
Matige, lichte en zachte neus op tonen van granen (mash), vanille, honing en fruit. Appelsienen, druiven en kersen zijn dat vooral. Lichte geur van gedroogde bloemen. Wat kruiden ook. Munt en nootmuskaat. Boter. Allemaal nogal licht dus en weinig expressief. Goed dat dit op 50% is gebotteld, de alcohol geeft toch wat karakter aan de whisky. Die biedt op de smaak veel granen (muesli), kruiden (munt, peper), fruit (citrus en gedroogde abrikozen hier), vanille en lichte eik. Misschien wat chocolade ook. Redelijk scherp, het is niet echt rond te noemen. Eerder korte, lichte en zoete afdronk. Karamel nu. Een beetje simpel vind ik dit. Geef mij dan maar de Laddie Ten, die biedt meer waar voor je geld. 79/100

11 jan

Glenfarclas 44y 1968, ‘My Tribute’ by Luc Timmermans

Wie Luc Timmermans zegt, zegt Glenfarclas. Wie Glenfarclas zegt, zegt Luc Timmermans. Luc’s liefde voor de distilleerderij is een passionele. En eentje met een lange voorgeschiedenis. Als eerbetoon aan Glenfarclas heeft Luc ter gelegenheid van 175 jaar bestaan een zeer bijzondere 1968 (zijn geboortejaar) geselecteerd en gebotteld. Momenteel reist hij in grote stijl de wereld rond om deze fles op verschillende exclusieve diners aan de wereld voor te stellen. Ik had de eer en vooral het genoegen de Belgische lancering in restaurant Pastorale te mogen bijwonen.

 

Glenfarclas 44y 1968/2012, 54.4%, OB, Family Cask Special Release ‘Tribute to the 175th Anniversary’, selected by Luc Timmermans, cask 5241, 175 bottles
Ah, wat een heerlijke sherryneus! Een neus waar de sherry (het vat) z’n stempel op drukt, maar meer dan genoeg ruimte laat voor het fruit. De balans tussen de drogere sherrytonen en het zoete fruit is perfect en resulteert in eerste instantie in associaties van geroosterde noten, cake met gekonfijt fruit, marsepein, dadels en honing, snel gevolgd door bitterzoete appelsienen, warme abrikozencompote en rijpe ananas, maar ook chocolade (geen al te bittere), oud geboend leder en balsamico (high-end, dat spreekt). Een beetje munt noteer ik nog. Zijn we er dan? Vergeet het, onderliggend dienen zich ook tabak, antiekwas en oude boeken aan. Samen met de geur van het oude leder betreden we een (gelukkig) slecht verluchte antiekshop. Mooie, ronde eik en een ideale hoeveelheid kruiden (die opsommen zou erover zijn, zit nu al over de normale lengte van een volledige tasting note). Subtiele rook mag ik niet vergeten te vermelden. Wreed complexe neus, hoeft het nog gezegd? Mooi gelaagd. Zacht op de tong. Zijdezacht bijna. Eigenlijk uitzonderlijk zacht voor 44 jaar rijping op sherryvat en nog altijd meer dan 54% alcohol. De sherry vertaalt zich hier in chocolade (eerder melkchocolade, praliné ook), pruimen en vijgen. Daarna eik, zwarte bessen en kruiden (peper, zoethout, kruidnagel), wat het geheel een beetje droger maakt, maar dit draait dan plots weer naar zoetere en fruitigere tonen. Bananen nu (nog een beetje groen), samen met de zwarte bessen, maar ook braambessen. Knappe evolutie. Koffie noteer ik nog, net als tabak. De eik blijft erg goed getemd, overheerst nooit. Dat is trouwens de grote sterkte van deze whisky, de balans, nergens gaat er ook maar iets overheersen. Ook in de lange afdronk niet: eik en kruiden in harmonie met honing en fruit. Stijlvolle, complexe en elegante whisky. Grote klasse. 93/100

9 jan

Big Peat ‘Christmas 2013’

Ik weet het, qua timing kon het beter, maar ik zet me vandaag aan de Big Peat ‘Christmas Edition 2013’. Net zoals de standaardbotteling bevat deze whisky van Ardbeg, Bowmore, Port Ellen (jawel) en Caol Ila, maar ook van Laphroaig en Lagavulin.

 

Big Peat ‘Christmas Edition 2013’, 54.9%, Douglas Laing 2013
Rokerig, granig en zilt op de neus, met daartussen tonen van wit fruit. Wit fruit zoals daar is: peren en gele appels (geel van buiten, wit van binnen). In de geur doet deze whisky jonger aan dan de gewone die ik in 2010 proefde. Vooral het zilt valt nu op. Brak water. Ik heb ook enkele frisse elementen zoals munt en eucalyptus. En een beetje zoethout. De granen brengen me bij nu havermout. In z’n geheel niet zo bijzonder. Nogal scherp ook. Ook op de smaak is dit duidelijk jonge whisky en net als op de neus behoorlijk scherp. Maar dat ligt deels natuurlijk ook aan het alcoholpercentage. Ik noteer turfrook, neigend naar assen, teer, zilt en ‘jong’ fruit zoals ananas en peer. Kruiden vallen er nog te ontwaren: gember en peper. Zwarte thee. De afdronk is lang en rokerig. Niet slecht, zeker niet, maar toch merkelijk minder dan de 2010. 85/100

8 jan

Brora 35y, Special Release 2013

Van de jongste Diageo release is er natuurlijk één botteling die ik geproefd moet hebben, de Brora 35. Maar ik heb ook een sample van de Talisker vast kunnen krijgen, die volgt later.
Ik ging er – verkeerdelijk dus – van uit dat de Brora cyclus in 2013 een stijlvol orgelpunt zou krijgen met een 40 jarige, op basis van laatste vaten 1972 die Diageo heeft liggen. Niet dus, men heeft er nog een 35 uit kunnen persen. Deze botteling zou enkel 1977 distillaat bevatten. Niet onlogisch aangezien er geen 1978 meer beschikbaar is. Naar goede gewoonte is deze botteling weer een stuk duurder (900 euro) dan de vorige.

 

Brora 35y, 49.9%, OB 2013, 12th release, 2944 bottles
De neus is in ieder geval pure Brora 1977 en in lijn met de 2012. Lichte zoetzure ‘Brora’ turf, maar vooral zalige ‘Clynelish’ bijenwas. Daarachter gaat veel sappig en aromatisch fruit schuil: perziken, rode appels, abrikozen, aardbeiencoulis, banaan en zelfs wat mango in de verte. Vanille en zachte karamel qua zoets. Ook een ‘coastal’ toets dient zich aan, in de vorm van zilt, zeewier en oesters. De associaties van de boerderij groeien meer en meer (geen mest, wel natte hond en al even nat hooi), en worden vergezeld van kruiden zoals kaneel, tijm en wat zoethout. Niet veel eik. Ik mis ook de mineralen van de 2012. Deze geur doet echter niet veel onder voor de 2012, hij is enkel een ietsje minder complex. Proeven nu. Mocht ik even twijfelen aan mijn liefde voor Brora, het kost weinig moeite die twijfel weg te nemen. Heerlijk is dit goedje! Elegant, delicaat, gelaagd, rijk… puur genieten. Deze Brora is zoet (vanille, honing, nougat), fruitig (appelsien, perziken en pompelmoes), zilt (samen met wat zeevruchten), kruidig (kaneel, zoethout en een beetje gekonfijte gember), waxy (geboend leder en bijenwas pur sang), farmy (vooral op hooi) en licht rokerig. In tegenstelling tot de neus heb ik hier wel wat mineralen. Zachte eik ondersteunt het geheel. Het mondgevoel is zacht en olieachtig. Dat laatste doet me er aan denken dat ik ook wat olijfolie proefde. Lange afdronk op turfrook, zilt en kruiden. De was die ik in de afdronk van de 2012 had, is hier verdwenen. Over het algemeen vind ik deze 35 iets scherper en iets minder rond dan de vorige. Het blijft echter van het beste wat er elk jaar gebotteld wordt. Benieuwd waarmee Diageo eind dit jaar op de proppen zal komen. 93/100

7 jan

Littlemill 23y 1990, The Whiskyman for LWF

De festivalbotteling van het voorbije Lindores Whiskyfest is een Littlemill 1990 van The Whiskyman, en was op minder dan een kwartier uitverkocht. Het is dan ook een botteling op amper 60 flessen, oftewel ‘a very very small cask’. Ik proef ‘m naast de 1990 voor Fulldram.

 

Littlemill 23y 1990/2013, 49.6%, The Whiskyman for Lindores Whiskyfest, ‘very very small refill sherry cask’, 60 bottles
O yes, dit is Littlemill van de betere soort. Schitterende neus op fruitige, zoete en grassige tonen. Ten eerst het fruit. Dat zijn appels, perziken, gele pruimen, abrikozen en ananas. Dan het zoete. Dat is onder andere vanille, honing en marsepein. Het grassige vertaalt zich in gedroogde bloemen, hooi en gedroogd gras. Het geheel wordt nog wat romiger door de geur van bijenwas en schoensmeer. Eik en zachte kruiden zoals kaneel, zoethout en gember vullen aan. Echt wel zalig om ruiken. Op de tong is hij romig en dik, startend op fruitige en zoete associaties zoals honing, vanille, mandarijn, perzik en pompelmoes. Daarna volgen enkele drogere zaken zoals hooi, eik, hars en kruiden (gember en kaneel vallen op). Lichte mineralen ook. Alles mooi verweven. De afdronk is lang, fruitig en licht kruidig, prachtig bitterzoet. Ronduit heerlijke whisky. Hij ligt erg in lijn met de botteling voor Fulldram. Deze laatste is misschien nog net iets complexer, maar veel scheelt het niet. 91/100

6 jan

Old Pulteney 12y 2001, The Whisky Agency & The Nectar

Pulteney distillery heeft één wash still en één spirit still in gebruik en produceert daar ongeveer 3 miljoen liter alcohol mee. Hiertoe gebruikt het water van het Loch Hempriggs. Het grootste deel van deze productie gaat echter naar de blends van de Inver House groep, zoals Hankey Bannister, MacArthur’s en Catton’s, whisky’s die in onze contreien niet zo gekend zijn. Maar ook in de Ballantine’s blends zou Old Pulteney whisky zitten.
Vandaag een single malt uit de stal van The Whisky Agency, gebotteld samen met The Nectar.

 

Old Pulteney 12y 2001/2013, 49.2%, The Whisky Agency and The Nectar, bourbon cask, 351 bottles
Cleane, zilte en mineralige neus. Het zout dat zo typisch is voor de distilleerderij, vermengd met geuren van natte keien, vers gemaaid gras en gepoetst zilverwerk. Niet veel fruit, enkel een beetje kruisbessen en perziken. Daarnaast ruik ik motorolie en een beetje teer. Na enige tijd wordt de neus wat zoeter. Vanille, honing. Maar helemaal mijn ding wordt het niet. Op de smaak is deze Pulteney kruidig (tuinkruiden zoals tijm), zilt en groene appels. Dat ‘groene’ gevoel wordt nog versterkt door iets van gin. Een ganse botanische kruidentuin. Maar ook op de smaak wordt het na wat ademen zoeter. Honing en vanille. De afdronk is redelijk lang, verwarmend en kruidig, met vanille en zilt. Niet zo typisch Old Pulteney, moeilijk om te scoren ook. Ben in ieder geval niet helemaal overtuigd. 82/100

4 jan

Port Ellen 25y 1979, Old Malt Cask

Port Ellen van eind jaren zeventig heeft over het algemeen een ander profiel dan dat van begin jaren tachtig. Het is minder mineralig, minder ‘zesty’, minder scherp en clean, eerder ronder. Maar daarom niet beter of slechter. Gewoon anders.

 

Port Ellen 25y 1979/2005, 50%, DL OMC, cask 2016, 425 bottles
Mooie, zachte en zoete neus op appelsien, chocolade (orangettes), citroensnoepjes, vanille en cake. Altijd met zoete turfrook en zilt op de achtergrond. Ook de geur van teer en rubber. En zeewier. Zelfs een lichte medicinaliteit. Verband. Mercurochroom. Een lichte florale toets komt ook om de hoek kijken. Best complex. Hetzelfde patroon op de smaak: zoete elementen, citrusfruit, turf en zilt. Associaties van kandijsuiker en vanille, chocolade en cake, mandarijn en citroen, gezouten nootjes en drop, turf en (een beetje) rubber. Lichte, dragende eik. En maar weinig kruiden, enkel een beetje peper. Stevig en dik mondgevoel. Lange afdronk, rokerig en zoet. Ja, Port Ellen 1979, dit is opnieuw een beetje anders dan wat we de laatste jaren gewoon zijn van 1982/1983. Maar dus zeker niet beter of slechter. 91/100

« Oudere berichten