Spring naar inhoud

Archief voor

31 okt

Talisker 30y 1953, G&M Black Label

Glenlivet 1954, Glenburgie 1966, Lochside 1966, Ardbeg 1977… ik heb me de laatste tijd blijkbaar wat laten gaan. Maar laat ons de decadentie nog even rekken, ik heb hier nog veel te veel lekkers staan: o.a. Longmorn 1969, Brora 30y en deze Talisker 1953.

 

Talisker 30y 1953, 40%, Gordon & MacPhail Black Label, 75cl
Neus: waxy! Zalige bijenwas vermengd met citrus, sappige peren, honing, oud leder en een beetje turf. Mineralig ook wel, zalig mineralig that is. Natte stenen. Wat zilt ook nog. Smaak: waxy! Again. Hier heb ik de citrus terug, net als het zilt, peper en de turf. Een beetje bitter, maar o zo aangenaam bitter. Maar ook iets zurigs, maar o zo…. juist ja. Citroenen, zelfs iets van yoghurt. Balsamico. Lange afdronk op allerlei specerijen, honing en turf. Superieure oude Talisker, en na bijna 30 jaar achter glas geen vleugje old bottle effect te bespeuren. 93/100

30 okt

Glenlivet 1972/1998, Murray McDavid

Vanaf de jaren tachtig van de negentiende eeuw werd Glenlivet zo populair dat de naam ook door andere distilleerders werd gebruikt. Hierop wendde de toenmalige eigenaar, John Gordon Smith – zoon van de stichter George Smith – zich tot de rechtbank om het alleenrecht te bekomen op het gebruik van de naam Glenlivet. Hij slaagde maar gedeeltelijk in z’n opzet: enkel hij mocht de naam gebruiken zonder bij- of voorvoegsel, andere distilleerders mochten de naam toevoegen aan hun eigen naam. Daarop werd Glenlivet The Glenlivet. De strijd om het alleenrecht van de naam werd in de twintigste eeuw echter met evenveel vuur (en meer succes) verdergezet. Vandaag is enkel Cadenhead nog een beetje een ‘pain in the ass’.

 

Glenlivet 1972/1998, 46%, Murray McDavid, cask MM1942
De neus begint mooi op fruit, kruiden en eik, het beproefde concept van Speyside op leeftijd. Wat vanille ook, en lichte florale tonen. Maar daarna valt de geur snel weg. Het geheel is redelijk vlak, mist punch en expressiviteit. Er komt ook niets bij, ook geen subtielere aroma’s. Discreet zou je met een eufemisme kunnen zeggen. Hetzelfde verhaal op de smaak. Lichte fruitige tonen (ananas, abrikoos), vanille, honing, wat eik, wat kruiden (peper, zoethout), maar eerder aan de platte, vlakke kant. Korte, licht drogende afdronk. Niet slecht, zeker niet, maar ook niet veel meer dan dat. 83/100

28 okt

2 Reacties

Benriach 34y 1977 for Asta Morris

We hadden al een Benriach 1978 voor Asta Morris (die niet slecht was) en een Benriach 1975 voor Asta Morris (die er ook mee door kon). Bert Bruyneel vond dit niet genoeg, hij botste immers op een vat 1977 dat hij echt niet kon laten liggen. Integendeel, het ligt vanaf deze week in de handel. En heden zit het ook in mijn glas.
In tegenstelling tot de twee voorgangers is dit geen sherryvat, maar een refill bourbon. Ik proef ‘m naast de 1975 en 1978.

 

Benriach 34y 1977/2011, 45.7%, OB for Asta Morris, refill bourbon #9119, 175 bottles
Deze is qua neus alvast subtieler dan de 1978. Gelaagder, complexer ook. Net als de 1978 is hij zoet en fruitig, op sappige appels en peren, maar ook mandarijn en banaan. Vanille eerder dan de stroop. Zachte melkchocolade. Daarna komt er iets licht grassigs en kruidigs bij: heide, hooi, kaneel en tijm. Zeer mooie onderliggende eik. Romig en stevig mondgevoel, licht prikkelend op wit fruit, pompelmoes en mandarijn. Honing, gedroogd gras, marsepein, zachte eik en kruiden. Iets van Mandarin Napoleon. Prachtig. Zeer boeiende whisky, elegant en complex. Vrij lange, verwarmende afdronk. Op de neus verschillend van de 1978 (qua profiel eerder richting de 1975) maar zeker even mooi, op de smaak gaat deze voor mij over de 1978, en dus een puntje meer. Ja ja, Bert weet wat lekker is. En deze is veel meer dan lekker. 93/100

27 okt

1 reactie

Clynelish 1997, The Whiskyman

Port Ellen 1983, Linkwood 1984, Glenlivet 1973… en dan nu Clynelish 1997. Dit is dus de vierde botteling onder het onvolprezen label van The Whiskyman. Als je Dominiek’s voorliefde voor Clynelish kent, mocht het niet verbazen dat hij vroeg of laat met een Clynelish op de proppen zou komen. Deze botteling gaat door het leven onder de titel ‘All you need is whisky’.
Weet je, als deze Clynelish nog maar in de buurt komt van z’n drie voorgangers, zou dat al mooi zijn.

 

Clynelish 14y 1997/2011 ‘All you need is whisky’, 50.5%, The Whiskyman, 160 bottles
Ronde, volle en aromatische neus die start op fruit (sappige rode appels, harde peren en kruisbessen), vanille (best veel) en de onvermijdelijke maar o zo heerlijke bijenwas. Daaronder zachte, zoete eik. En iets van potloodslijpsel. Een beetje pompelmoes ook. Banaan komt ook om de hoek kijken. Dan wat mineralige toetsen (natte stenen). Ook kruiden ontbreken niet, ik denk aan gember en curry. Zonnebloemolie. Weet je, deze neus is al erg aangenaam zonder veel moeite te doen, maar als je dan ook nog eens wat dieper graaft, blijft hij je entertainen. Subtiele aroma’s komen bovendrijven, alsmaar door, resulterend in een erg complexe en subtiele neus. Heb ik een toefje zilt al vermeld? Dacht het niet. Oké, tijd om te proeven. Prikkelend en levendig op de tong, zoet, fruitig, vermengd met een mooie bitterheid. Eik, kruiden (stevig op gember), een beetje hars en pompeloes. De schil van pompelmoes eigenlijk. Minder rond dan de neus, maar dat stoort absoluut niet. Vanille, ananas in blik en kersen zorgen voor het zoete tegengewicht. En ook hier ontbreekt de bijenwas niet. Wel wat minder complex dan de neus, wat niet mag verbazen. Vrij lange afdronk op peren, kruiden, honing en de bijenwas. En zilt naar het einde. Best opnieuw complex deze afdronk. Wel, dit is Clynelish naar m’n goesting zie. Zeker op de neus, de geur is echt om van de snoepen. En dit is dus amper 14 jaar oude whisky hé. Denk hier nog twintig jaar rijping op fles bij… mmm, je moet anderzijds al veel karakter hebben om deze fles twintig jaar gesloten te laten. A propos, 1997 is ook – en waarschijnlijk niet toevallig – de vintage van de Manager’s Coice. 89/100

26 okt

Glenmorangie Lasanta

Even een stapje terug met een standaard Glenmorangie die in de line-up van de Fulldram Halloween tasting stond. Ik nam voor vijf euro de rest van de fles mee naar huis, en proef hem vandaag dus opnieuw. De Lasanta rijpte nog wat na op een oloroso sherryvat. Let op, dit is geen ‘finish’ maar een ‘extra matured’ whisky, wat natuurlijk krak hetzelfde is.

 

Glenmorangie ‘Lasanta’, 46%, OB 2009, Oloroso sherry Extra Matured
Zoete neus (erg zoet) met wat (opnieuw zoet) fruit erdoorheen. Ik denk aan honing, karamel, rozijnen, pruimencompote, ananas in blik en gekonfijte kersen. Granen ook wel, maar voor de rest niet zo veel meer. Alhoewel, er piept iets licht zwaveligs op de achtergrond. Damn. Ook de smaak is vooral zoet. Honing, melkchocolade, karamel en kandijstroop. Hier geen zwavelassociaties. Dik, stroperig, romig mondgevoel. Lange, zoete afdronk met hier wel opnieuw een beetje zwavel. In de verte, maar bon, eens je het waarneemt, krijg je het niet meer weg. Nogal eenzijdig zoete whisky met de lichte zwavel op neus en afdronk die wat storen. 75/100

25 okt

Littlemill 1989, Thosop

Littlemill 1989, twee woorden die me doen watertanden. En als de heren Timmermans en Bouckaert er eentje gevonden hebben die ze goed genoeg achtten om onder Luc’s Thosop label te bottelen, moet ik m’n zakdoek nemen om het opkomend kwijl tegen te gaan.

 

Littlemill 22y 1989/2011, 55.4%, Thosop Handwritten label, distributed by The Whiskyman, refill sherry, 227 bottles
Zeer mooie, frisse, kruidige neus met doorheen de kruiden kruisbessen (big time), warme abrikozen (vers gebakken abrikozentaart) en perziken. Wat de kruiden betreft, denk ik aan kaneel, eucalyptus en vooral veel gember. Afrikaanse gemberdrank. Rozijnen ook. De neus is ook wat grassig, richting nat hooi… Mineralig ook. Geweldig lekker om ruiken in ieder geval. Stevig, vol mondgevoel. Krachtig op de tong met eerst kruiden (nootmuskaat en de gember opnieuw) en eik, dan gedroogd fruit en noten, en dan… tropisch fruit. Papaya, roze pompelmoes, mandarijn en coeur de boeuf. O ja, die smaak doet me enorm aan coeur de boeuf denken, en ik heb het dan voor alle duidelijkheid niet over de tomatenvariant, maar over het tropische fruit (wit vruchtvlees met zwarte pitten). Prachtig hoe dat fruit zich eerst gedeisd houdt om pas na enige tijd los te barsten. Lange, mooi bittere afdronk op kruiden, pompelmoes, coeur de boeuf en rozenbottel. Pfiew, dit is goed! 91/100
 

En het is nog niet gedaan met geweldige nieuwe bottelingen… er volgt deze week nog meer van dattum.

24 okt

2 Reacties

Ardbeg 1991 for Hotel Bero

Bon, vandaag een whisky die op korte tijd een redelijke cultstatus heeft verworven. Het feit dat Geert Bero (Mister Ardbeg) voor het eerst een eigen Ardbeg selecteert (voor z’n hotel), het feit dat je de whisky enkel kan kopen als je in Hotel Bero overnacht, gecombineerd met de geruchten dat het echt wel een top-Ardbeg is… tja, dan krijg je een hype natuurlijk.
225 euro is misschien niet goedkoop voor een 20-jarige onafhankelijke botteling, maar anderzijds wel zéér correct geprijsd voor een 20-jarige Ardbeg Single Cask gerijpt op sherryvat. Zeker als je kijkt naar vergelijkbare bottelingen. Niet dat die er veel zijn, Ardbeg verkoopt geen vaten meer aan bottelaars.
We proefden deze whisky al op de weg naar het Lindores Whiskyfest vorig weekend en hadden allen iets van “wow, dit is goed man!” Eens zien of ik vandaag even zeer onder de indruk ben.

 

Ardbeg 20y 1991/2011, 48,4%, Malts of Scotland for Hotel Bero, sherry hogshead #11003, 240 bottles
Mmm, die neus is toch al fantastisch hoor. Sherry en turf… als de balans tussen beide goed zit, is het bingo. En dat is hier dus absoluut het geval. Aan de éne kant rook, teer en smeulend kampvuur, en aan de andere kant een erg breed scala aan sherry-associaties: noten, appelsiroop, vijgencompote, warme – net gemaakte – aardbeienconfituur, balsamico crème, tabak, geboend leder, enzoverder. Daaronder wat natte aarde en mos. En dan nog iets vlezigs. Sappig, zoet en zilt vlees. Zalig. Ha, ook wat kruiden merk ik op: eucalyptus en een klein beetje tijm. Erg complexe, grootse neus. Op de smaak valt de turfrook als eerste op, maar dat zit heel mooi ingekapseld in zowel zoete (karamel, kandij), zilte als drogere aroma’s. Onder die laatste categorie vallen allerlei kruiden, eik en noten. Amandelen. Toch ook wat fruit: citroen en ananas. Het zoete, het zilte en het rokerige blijven hangen in de erg lange afdronk. Oké, dit is dus effectief een top-botteling, en voor mij merkelijk beter dan de 1998 voor Feis Ile dit jaar. Prachtige whisky Geert! 91/100

22 okt

Ardbeg 1977

Ardbeg 1977, een klassieker die je vaak tegenkomt op veilingen. En nog best betaalbaar. Nu ja, ergens tussen 220 en 250 euro, goedkoop is dat niet, maar anderzijds is dat niet meer dan recente jonge officiële single casks.

 

Ardbeg 1977, 46%, OB 2002
De geur van deze whisky doet me denken aan een wandeling langs het strand, maar al evenzeer aan een kampvuur. Wel ja, een kampvuur op het strand. Ik denk dat dat ondertussen verboden is, maar zo zou het ruiken. Zilt, zeewier, jodium en rook. Wat fruit erdoorheen. Sinaas en mandarijn. Delicaat en elegant, met weinig turf. Het mondgevoel is olieachtig, romig en licht. Zachte rook, best wat citrus, vanille (best zoet), licht zilte tonen, vlees. Een hammetje aan het spit (boven dat vuur op het strand dus). De turf(rook) groeit, en maakt het geheel na enige tijd aangenaam drogend. Kruiden komen er bij, net als een beetje teer. Maar het blijft allemaal zijdezacht. Zeer lange, verwarmende afdronk op turfrook en sinaas. Complexe en elegante whisky, klassieke jaren zeventig Ardbeg eigenlijk. 91/100

21 okt

Highland Park 12y 1982, G&M Cask

Highland Park is een distilleerderij met een rijke geschiedenis, een geschiedenis die officieel teruggaat tot 1825 en officieus tot eind achtiende eeuw. Een zekere Magnus Eunson, predikant en smokkelaar (ook vandaag zijn er mensen die religieuse met criminele activiteiten combineren) zou op de plaats waar nu de distilleerderij staat reeds in de tweede helft van de achtiende eeuw whisky gedistilleerd hebben. In 1825 werd dan de huidige distilleerderij gebouwd door Robert Borwick, die spoedig vervoegd werd door John Robertson, de man die Magnus Eunson achter de tralies stak.

 
Highland Park 12y 1982/1994, 56.9%, G&M Cask Selection, casks 784-786 & 788
Volle, aromatische neus op fruit, hooi, sappige eik, kruiden (veel zoethout) en zoete tonen. Vanille en honing. En dan die herfstgeur waar ik zo wild van ben (natte bladeren en zo). Very nice! Zacht (jawel, ondanks het alcoholpercentage) en romig op de tong, fris en fruitig. Peren, appelen en wat sinaas. Mooie eik, zoethout, kaneel (appel-kaneel, strudeltoestanden), honing ook, net als een beetje heide. Perfecte balans. Middellange, mooi bittere en fruitige afdronk. Niet erg complex, maar lekker seg! En vreselijk drinkbaar. En dat is dus gewoon 12 jaar oude Highland Park hé! Nu ja, gewoon is dit niet. 89/100

20 okt

1 reactie

Fulldram Halloween tasting

Maandag hadden we met Fulldram een Halloween tasting in Tasttoe, Kampenhout, een tasting met als thema finishes. Finishes, altijd tricky natuurlijk. Kan meevallen, kan tegenvallen. En dat laatste valt wel wat vaker voor dan dat eerste, is zo mijn ervaring. Maar bon, het principe van Halloween is mensen eens goed te laten schrikken natuurlijk. Als aperitief dronken we een lekkere zesjaar oude rum, mijn summiere bevindingen van de zes whisky’s en het heerlijk toetje lees je hieronder.

 

Tyrconnell 10y Madeira cask finish, 46%, OB 2010
Vanille en zachte karamel op de neus, wat rozijnen en noten. Warme appelcompot, appelstrudel. Weinig complex, wel aangenaam om ruiken. Nogal licht op de tong, zonder al te veel diepgang. Maar ook hier niets mis mee. Zoet en licht drogend. 79/100
 
Glenmorangie ‘Lasanta’, 46%, OB 2007, Lasanta oloroso sherry extra matured
Deze whisky bespreek ik later. Ik heb immers de rest van de fles mee naar huis genomen. Niet omdat hij zo geweldig lekker is, maar omdat ik dit voor vijf euro (en toch nog 20cl in de fles) didactisch best wel interessant vond.
 
Ballechin 3rd release, port cask matured, 46%, OB 2008, 6000 bottles
Geturfde Edradour dus. Tja, hier waren de meningen stevig over verdeeld. Ik vind dit best lekkere whisky (reeds enige tijd geleden besproken), anderen vonden dit absoluut niet. Turf vermengd met zoete (marsepein) en fruitige (ananas o.a.) tonen. Meer rook en naast het zoete ook kruiden en wat rubber op de smaak. Goede rubber voor mij. Vrij lange afdronk op zoete turf. Bronze medaille op de Malt Maniac Awards 2009 trouwens.
 
Arran ‘Amarone finish’ NAS, 50%, OB 2011
Amarone is een Italiaanse rode wijn, afkomstig uit Veneto, de streek rond Venetië. Dit was een whisky die de meesten nogal koud liet. Niet bijzonder, maar ook niet slecht. Lichte, zoete neus met tonen van vanille, granen, rabarber en hooi. Met water meer fruit (peer ook). Ook de smaak is licht en zoet met honing en fruit en wat peper naar het einde. 77/100
 
Bruichladdich 16y 1992 The Sixteens – Cuvee E’, 46%, OB 2010 First Growth, Sauternes finish, 12000 bottles
De neus start granig en grassig, daarna komt er fruit door. Aardbeien en appels. Op de smaak meteen redelijk wat fruit, voor de rest eerder droog. Met water licht stoffig. De winnaar voor de groep, maar desalniettemin geen grootse whisky. 81/100
 
Auchentoshan 18y 1992/2011, 54%, Murray McDavid, Mission Gold, Chateau Climens finish, 254 bottles
Gerijpt op bourbonvat en gefinished op een vat Château Climens. Château Climens is een Sauternes Premier Grand Cru Classé. Ik kan me voorstellen dat dit geweldig lekkere wijn moet zijn, de whisky is dit absoluut niet. Een compleet mislukt huwelijk. Ofwel was het distillaat na rijping op bourbonvat al niet te drinken. Bitter, wat sulfer (meer sulfer met water), natte kranten… echt niet lekker. En met nul punten de afgetekende verliezer van de avond. 64/100
 
Laphroaig 20y 1991/2011, 53.3%, Liquid Sun, sherry hogshead, 279 bottles
Halvelings ter compensatie van het voorgaande (we wisten dat we hiermee een risico liepen) werd er als toetje geopteerd voor een zeer lekkere Laphroaig van Luiqid Sun, één van de labels van The Whisky Agency. Perfecte balans tussen turf, eilandassociaties (zilt, zeewier, jodium) en sherry. Dat laatste vertaalt zich in rood fruit, kruiden en barbecue (gerookt en geroosterd vlees). Lange, zoete, zilte en rokerige afdronk. Zeer mooi! 90/100
 
De ranking voor de groep (de Laphroaig buiten beschouwing gelaten) was:

  1. Bruichladdich Sauternes
  2. Tyrconnell Madeira
  3. Arran Amarone
  4. Ballechin Porto
  5. Glenmorangie Sherry
  6. Auchentoshan Château Climens

19 okt

Breekbaarheid

Vandaag een avondje in het teken van breekbaarheid. De derde symfonie van Górecki en Glenlivet 15y 1954 Baretto import, muziek en whisky die voor elkaar gemaakt lijken te zijn, die perfect in elkaars verlengde liggen en waarvan de breekbaarheid door de andere nog wordt versterkt.

Henryk Mikolaj Górecki zoals de man voluit heette, was een Pools componist en stierf eind vorig jaar op 77 jarige leeftijd. Het was een zonderling die door z’n eerder eenvoudige muzikale taal (zo gebruikte hij vaak repetitieve structuren) toch een groot publiek wist te bereiken. Een jaar na z’n debuut in 1958 ging z’n eerste symfonie in première, maar het was wachten tot de jaren zestig op internationale prijzen en waardering. De echte doorbraak kwam er in 1976 met de symfonie nr. 3 voor sopraan en groot orkest, een werk dat ‘Symfonie der treurliederen’ gedoopt werd en waarvan de opname een groot verkoopsucces werd. In 2010 vond de wereldpremière plaats van z’n vierde symfonie, die hij wegens ziekte niet meer kon voltooien. Doorheen z’n leven werd de invloed van traditionele Poolse muziek ook alsmaar belangrijker.
De Britse band Lamb heeft trouwens een nummer getiteld Gorecki, als eerbetoon aan de componist.

De derde symfonie vind ik ondanks z’n populariteit en het feit dat ik ‘m al zo vaak beluisterde nog altijd één van de mooiste stukken muziek die in de 20e eeuw geschreven zijn. De tekst in de eerste beweging is een 15e eeuwse klaagzang, in het tweede deel zijn het inscripties van een gevangene in de muur van een Gestapo-cel, in het derde deel is het een traditioneel Silezisch lied over een moeder die op zoek gaat naar haar zoon die gedood werd in de Silezische opstanden. Je merkt het, vrolijkheid troef. Vooral deze derde en laatste beweging, Lento – Cantabile-semplice… prachtig! En zo breekbaar.

En als ik dan naar een passende begeleidende whisky zoek, kom ik uit bij dat oude profiel dat je vindt bij vooroorlogse whisky en ook soms bij whisky gedistilleerd in de jaren veertig en vijftig. Een erg delicaat en ja, breekbaar profiel. De Glenlivet 15y 1954 Baretto import blijkt daar een typevoorbeeld van te zijn. Het is de derde maal dat ik ‘m proef, maar het is pas nu dat ik het gevoel heb hem (deels) te vatten. Bedankt voor de sample Dominiek!

 

Glenlivet 15y 1954, 45.7%, OB +/- 1969, Baretto Import, Milano
Oh man, wat een geweldige neus is dit! Zo elegant en groots, van een exquise klasse. Beschrijven wordt moeilijk. Ik noteer, en dit in willekeurige volgorde: sinaasconfituur, aangebrande toast, geboend leder, pollen, geroosterde noten, natte bladeren die beginnen te rotten (off note? Hèhè, je moest de smile op m’n gezicht eens zien), sappige eik, vanille, braambessen, dadels, en zo kan ik nog even doorgaan. High-end balsamico mag ik niet vergeten. En lichte turfrook. Vreselijk complex. Weet je waar hij me wat aan doet denken? Aan oude, maar dan echt oude Madeira. En iedereen die al oude Madeira heeft geproefd weet hoe goed dat kan zijn. Romig, nee smeuïg op de tong. Een beetje stoffig, maar dat maakt zeer snel plaats voor al even zalige aroma’s als op de neus. Voor een groot stuk ook dezelfde aroma’s. De balsamico, de bramen, de geroosterde noten, de dadels (echt opvallend die dadels), de was, de zachte rook. Op de smaak niet zozeer vanille, eerder zachte karamel. Praliné ook nog. Pralines van de beste chocolatiers. Alles zijdezacht, subtiel en elegant. Erg lange, zoete afdronk die me ook hier aan oude Madeira doet denken. Uniek profiel, en zo verschrikkelijk lekker! 95/100

18 okt

3 Reacties

Lindores Whiskyfest 2011

Bekomen van het Lindores Whiskyfest zat er niet echt in met een iets te stevig gevulde zondag en gisteren een Fulldram tasting na een lange werkdag. Maar wat was het goed! Het gezelschap, de verhalen, het plezier, een meer dan aangename aankondiging, en natuurlijk de whisky’s… Deze die het meeste indruk op mij gemaakt hebben, waren de Highland Park 30y 1956 G&M for Intertrade, de Dunaverty 12y, de Karuizawa 1967, de Port Ellen 1969 G&M, de Glenfarclas 21y 51.5% for Giaconne, de Springbank 25y dumpy for Japan, de Macallan 10y Full Proof for Giovinetti, de Highland Park 1961 ‘Dragon’, de Glendronach 25y 1963 OB Hiram Walker, de Benriach 1976 for LMdW (alhowel de 1976 for Taiwan niet veel onder moest doen), de Benriach 1975 Asta Morris, de Johnny Walker Red Lable early 1920’s, de Morlach 1936 G&M, de Tamdhu 42y 1958 Hart Brothers en een wel erg bijzondere cask sample: een Glenfarclas 1965 die reeds in het bezit is van een zekere Luc Timmermans. Zelfs naast de hoger vermelde 21y for Giaconne verbleekte hij niet. Cult in the making.

Het was dus een dagje puur genieten. Het aftellen naar editie 2012 kan beginnen…

17 okt

Lochside 25y 1966, Signatory Vintage

Buiten een 1979 en een 1987 zijn alle Lochsides die ik tot nu toe proefde allemaal 1981’ers. Bijna uitlsuitend toppers. Oké, er is nog die geweldige single blend 1964, maar voor de rest dus 1981. Naar het schijnt is ook 1966 zo’n super vintage voor de distilleerderij. Hoog tijd dus om dat proefondervindelijk te euh… ondervinden.

 
Lochside 25y 1966/1991, 62.7%, Signatory Vintage, cask 3909
Dit is toch een ander profiel dan de 1981’ers die ik proefde. De neus start op veel kruiden en noten, en eigenlijk zo goed als geen fruit. Geroosterde noten, chocolade met noten in verwerkt. Munt, kruidnagel en zoethout. Zoute drop. Dan antiekshop, in de vorm van oude boeken, kaarsvet en antiekwas. Balsamico. Fudge. Marsepein. En pas dan komt er wat fruit door. Tropisch fruit, toch wel. Je moet er echter je tijd voor nemen, het verwachte tropische fruit liet even op zich wachten, maar geduld is hier een wel erg schone deugd. Erg stevig op de tong, het alcoholpercentage is er ook naar natuurlijk. Subtiele sherrytonen à la chocolade (richting praliné), sinaas (jawel, de onvolprezen orangettes), zachte karamel en kruiden (kruidnagel). Wat nog? Hoestbonbons, een hammetje aan het spit (licht zilt opnieuw), bijenwas, roze pompelmoes ook (met griessuiker), net als meloen. Het fruit tekent hier duidelijker en vooral sneller present dan op de neus. En dan die heerlijke bitterheid! Lekkere whisky is dit. Lange afdronk op aangename bittere tonen en vooral veel (citrus) fruit. Sinaas en pompelmoes. Mooie oldie! 91/100

14 okt

Littlemill 18y 1975, Signatory

Morgen Lindores Whiskyfest in zeer aangenaam gezelschap, menselijk en vloeibaar. Vandaag een Littlemill 1975 van Signatory.
Littlemill werd ‘gemotbald’ in 1994. En vermits de gebouwen stilaan verwerden tot een ruïne, mag men deze sluiting als redelijk defintief beschouwen. De brand op 4 september 2004 – waarschijnlijk aangestoken – maakt een eventuele heropening nog minder waarschijnlijk.

 
Littlemill 18 YO 1975/1993, 55.8%, Signatory, cask 2144
Littlemill 18y 1975/1993, 55.8%, Signatory, cask 2144, 225 bottles
De neus neemt een wat stoffige start. Oude kleerkast, al lang niet meer geopend. Weinig fruit, alhoewel er na enige tijd wel wat pompelmoes doorkomt. Wat zoets ook, ik denk aan nougat. Maar veel meer kan ik er niet uithalen. Of ja, wat vegetale toetsen toch. Ook de smaak is niet bijzonder aromatisch noch expressief. Wel stevig, met smaken van zoethout, appelsap, pompelmoes en wat peper. Middellange, eerder kruidige afdronk. Verre van slecht, maar nogal simpel, niet erg boeiend te noemen. 80/100

13 okt

1 reactie

Glenburgie 22y 1966, Sestante

1966 moet toch wel het jaar zijn dat Glenburgie op z’n best was. Dit heb ik al kunnen merken bij de Glenburgie 1966/2005, 45%, G&M for La Maison du Whisky, cask 11693 en nog meer bij de Glenburgie 1966/1990, 61.2%, G&M Cask, cask 3405/6, 75cl. Maar ook de whisky die ik vandaag bespreek, dient zich veelbelovend aan. Deze botteling van Sestante is immers niet meer of niet minder dan een cultwhisky. Op veiligen zal je minstens 400 euro dienen te betalen.

 

Glenburgie 22y 1966/1988, 58%, G&M, Sestante import, exclusively for Enoteca Marchetti, cask 323, 75cl
Wow, wat een stevige neus! Vol, krachtig en expressief. Prachtige, geconcentreerde sherry op tonen van smeuïge karamel, chocolade, praliné, rozijnen, gebakken bananen, koffie, braambessen, bosbessen, geroosterde noten, belegen eik, boenwas, pollen, zilverpoets (licht old bottle), gember, kaneel,… in willekeurige volgorde en verre van volledig. Zo complex en zo geconcentreerd! Pfiew… wat een neus! Water toevoegen brengt munt en eucalyptus naar de voorgrond, net als een klein beetje rook. Het hoeft niet te verbazen dat ook het mondgevoel stevig en krachtig is, explosief bijna. Gedroogd fruit (pruimen en rozijnen), peren, chocolade, noten, koude koffie, karamel, peper, munt, kruidnagel. En dat alles op een bedje van mooie, sappige eik. Met water krijg je nog meer fruit, tropisch fruit zelfs. Ananas, meloen, papaya, banaan. All right! En ook nu dat beetje rook. Geen taninnes te bespeuren, te droog wordt het nooit. Erg lange, volle en verwarmende afdronk op kruiden, eik en dat fruit dat van geen wijken wil weten. Hier gaat het trouwens richting citrusfruit. Sublieme old school sherry, whatever ik daar ook mee bedoel. 94/100

12 okt

Nog een Glen Elgin

Ik proefde een tweetal weken geleden al twee Glen Elgins, waaronder een bijzondere Thosop botteling. Vandaag nog eentje, ook een 1984, van The Nectar deze keer. Het label vermeldt geen vattype, maar ik ga ervan uit dat het een bourbonvat is. Nog op meerdere plaatsen te koop voor een 100 euro.

 

Glen Elgin 25y 1984/2010, 43.8%, The Nectar of the Daily Drams
Lichte neus die start op florale tonen, granen, olijven en vanille. Daarna zet er zich fruit door (abrikoos, perzik en peer) en na enige tijd ook wat kruiden. Eerder tuinkruiden (kamille bv.), in lijn met het eerder florale karakter van deze neus. Zacht en boterig op de tong, erg genietbaar en al even erg drinkbaar. Fruit, maar hier eerder citrusfruit. Suikerspin ook, net als kaneel, munt en eik. Die eik groeit en maakt het geheel licht drogend. Een klein beetje zilt op de achtergrond. Geen al te lange afdronk op granen, florale tonen en eik. Wat simpel misschien, maar aangenaam om drinken. Een typische 85/100

11 okt

2 Reacties

Highland Park 15y

Tijdens een wel zeer vorstelijke ontvangst vorige maand op Highland Park kregen we onder andere de 15y te proeven. Het toeval wil dat ik hiervan nog een kletsje heb staan. In deze 15y zit een groter aandeel first fill vaten (30%) dan in de 12y (20%). Hij bevat ook meer whisky uit vaten van Amerikaanse eik dan de 12y. Geen idee echter wat de verhouding Amerikaanse/Europese eik is.

 

Highland Park 15y, 43%, OB 2011
Op de neus naast de verwachte honing en heide veel citrus (limoen en citroen) en een heel klein beetje rook. Ook wat karamel en licht florale tonen (bloemen, naast de heide). Een hint van zilt. Hint, klein beetje, licht, wat… zoals je merkt is alles wel erg licht, het geheel mist duidelijk body. Op de zachte smaak opnieuw de citrus, de honing, de lichte rook en de heide, hier vergezeld van een zoete kruidigheid. Chocolade ook, granen en hooi. Licht drogend. Middellange, droge afdronk met terugkerende citrus. Toch wel een ander profiel en niet in lijn met de 12y en de 18y, waarschijnlijk door de andere verhouding in type hout. En zeker niet de beste uit de standaard range, dit zou zelfs de minste kunnen zijn. Ik herinner me in ieder geval dat ik zowel de 12 (licht) als de 18 (veel) beter vond. Over de 25, 30 en 40 zwijgen we dan. 79/100

10 okt

1 reactie

Mortlach 32y 1970, G&M

Mortlach bleef tot na de Eerste Werdeldoorlog familiebezit, de enige erfgenaam stierf tijdens de oorlog en daarop werd de distilleerderij noodgedwongen verkocht aan John Walker & co. In 1964 werd een nieuwe distilleerderij gebouwd, maar de oude distilleerketels bleven behouden.

 
Mortlach 32y 1970, 40%, Gordon & MacPhail Licensed bottling, 2002
Erg lekkere sherryneus, zacht en complex. Redelijk wat fruit (sinaas, mandarijn, kersen en bramen). Nat hooi (lichte boerderij-toestanden), geroosterd vlees, koffie en mooie eik. Meer en meer kruiden (gember en zoethout) en een toefje turfrook. Heerlijk om ruiken. Ook de smaak is zacht, niets scherps. Het alcoholpercentage speelt hier natuurlijk een rol in. Smeuïge karamel, honing, fruit (sinaas, warme appelmoes) kruiden (peper, gember, kruidnagel) en zachte, belegen eik. Een klein beetje rook, haardvuur eerder dan turf. Lange afdronk op de sherrytonen van de smaak. Een whisky om ‘s winters bij een haardvuur van te genieten. Met Tom Waits op de achtergrond en een goed boek op de schoot (dan geef ik ‘m ongetwijfeld 90). 88/100

8 okt

Glen Grant 38y 1972, Malts of Scotland

De nieuwe batch Malts of Scotland besluit ik in schoonheid met een Glen Grant 1972, die 38 jaar op sherryvat rijpte.

 

Glen Grant 38y 1972/2011, 48.2%, Malts of Scotland, sherry hogshead #8235, 148 bottles
O ja, heerlijke neus! Start op zoet, gestoofd fruit, kweeperengelei en sinaasconfituur, gaat verder op marsepein en honing. Vervolgens komen er kruiden bij: munt, kaneel. Mos ook en noten. Best complex. Op de smaak iets meer eik en noten. De marsepein blijft aanwezig, net als het fruit. Hier is het echter meer gedroogd fruit dat de dienst uitmaakt (abrikozen en vijgen), de sherry laat zich gelden. Sinaas ook nog wel. Mooie balans echter tussen de aangename bittere tonen en de eerder zoete fruitige tonen. De munt zit ook hier, net als wat anijs. Koffie erdoorheen. De afdronk is niet erg lang, licht drogend op kruiden en amandelen. Zeer lekkere en vooral zeer drinkbare oude Glen Grant. 90/100

7 okt

2 Reacties

Lochside 24y 1981, Cadenhead

Dit is niet de eerste Lochside 1981 die hier aan bod komt, maar het is wel een iets oudere botteling, namelijk een Cadenhead uit 2005. Eéntje van voor de hype dus.

 

Lochside 24y 1981/2005, 59.1%, Cadenhead, Authentic Collection, bourbon barrel, 276 bottles
Cleane, wat grassige neus zonder de verwachte fruitexplosie. Wat appel misschien, pompelmoes en perzik. En de verte. Best wat hout, kruiden en de geur van cake. Lichtjes aangebrande cake. Ai, na enige tijd veel meer aangebrande tonen, die cake blijkt echt wel stevig aangebrand te zijn. Nog ai: rubber. Nieuw rubber. Me no like. Is dit echt een bourbonvat? Met water weliswaar meer fruit, maar nog altijd ver van de fruitsalades die ik in recentere bottelingen aantrof. Daarenboven blijft de rubber storen. Bittere en licht fruitige smaak op pompelmoes, limoen en bittere sinaas. Hout, kruiden, rubber… ja, het bittere voert echt wel de bovenhand. Ook hier iets beter (minder slecht) met water, maar lekker wordt het nooit. Middellange, droge, zelfs wrange afdronk. Tja, zeker gezien de reputatie van Lochside 1981 is dit een enorme teleurstelling. 68/100

« Oudere berichten