Illustratie
Mijn vorige post was nogal kaal zonder illustratie, dus hierbij een illustratie:
Archief voor
31 mei
Fulldram Supertastings
Het Fulldram whiskyseizoen werd in grote stijl afgesloten aan de hand van een supertasting, ééntje twee weken geleden in de afdeling Kampenhout en ééntje eergisteren in Leuven. De line-ups, die voor de helft gelijk liepen, bestonden telkens uit een aperitief en zes top-bottelingen. De meeste van deze whisky’s had ik al eens geproefd en hier besproken. Van de rest lees je hieronder mijn summiere indrukken en provisoire score. De aperitief was de Teaninich 12y van The Nectar.
Kampenhout:
Benriach 35y 1975/2011, 51%, OB for Asta Morris, cask 7227, 236 bottles
Geef toe, een sterke opener. Hij bleef moeiteloos overeind tussen al wat volgde. Niet te verwonderen natuurlijk.
Brora 32y, 54.7%, OB 2011, 1500 bottles
Typisch Brora van eind jaren zeventig. Minder ‘farmy’ dan oudere distillaten, maar wel zeer complex. Heeft daarenboven tijd nodig om zich volledig bloot te geven. Een uitgebreide bespreking volgt. Nipt in de top 3.
Strathisla 48y 1963/2011, 51.8%, G&M for Limburg, Book of Kells label, sherry butt #576
Ook deze is hier al gepasseerd. Ik blijf dit een zalige whisky vinden, zeker op de neus. Op de smaak vertoonde hij naar het einde voor sommigen net iets te veel eik, maar mij stoorde dat op geen enkel moment.
Port Ellen 26y 1982/2009, 56.4%, Old Bothwell, cask 2545
Voor mij is dit één van de beste Port Ellens die ik al proefde. Erg clean, met een perfecte balans tussen het zilt, de turf en zoete en fruitige (sinaas o.a.) tonen. Mooie mineraliteit ook. En geweldig drinkbaar. 93/100
Bowmore 37y 1968/2006, 43.4%, OB, 708 bottles
Tropical! Zowel op neus als op smaak een tropische fruitbom. Rozenbottel viel me ook op. Vreselijk lekker, vreselijk drinkbaar maar ver van complex. Who cares? Weinigen, want dit werd met stip de winnaar. 93/100
Caol Ila 15y ‘Manager’s Dram’, 63%, OB 1990
Een cultfles. Say no more.
De top 3 voor de groep:
- Bowmore 1968
- Benriach 1975 for Asta Morris
- Brora 32
Leuven:
Benriach 35y 1975/2011, 51%, OB for Asta Morris, cask 7227, 236 bottles
In Leuven deed hij het met een ex aequo met de winnaar (maar net iets minder leden hadden ‘m op één staan) zelfs nóg beter dan in Kampenhout. Nog maar eens het bewijs van de absolute klasse van deze whisky. Zelfs de Bowmore (geweldig lekker maar een stuk minder complex en gelaagd) verbleekte er tegen. Voor mij toch. Hier dus meer details.
Port Ellen 26y 1982/2009, 55.7%, Old Bothwell, cask 2473
Een actiever sherryvat dan de Port Ellen in Kampenhout. Donkerder van kleur maar vooral meer sherry (koffie, eik, leder, rozijnen, kruiden) in geur en smaak. Of sherry tout court, ik ga er van uit dat andere een bourbonvat was. Ik prefereer by far de cleanere PE’s (cleaner, mineraliger, ‘zesty-er’…). 89/100
Caol Ila 15y ‘Manager’s Dram’, 63%, OB 1990
Say no more indeed.
Bowmore 37y 1968/2006, 43.4%, OB, 708 bottles
Blijft toch smullen.
Clynelish 32y 1974/2006, 58.6%, The Whisky Fair, 266 bottles
Ook deze besprak ik hier al, maar dat is al enkele jaren geleden. Hoog tijd om deze score te herzien en ‘m in mijn top 50 ever binnen te loodsen. Een juweeltje.
Springbank 33y 1970/2003, 54.4%, Adelphi, cask 1622
Stevige maar o zo mooie en complexe sherry. Zowel op neus als op smaak ronduit prachtig. Ik heb weinig genoteerd, ook onmogelijk om volledig te vatten. Krudig, stroperig, veel rood fruit en rozenbottel (waarvoor dank Christophe) en bovenal: Mon Cheri! En nooit te droog of bitter. 94/100
De top 3 voor de groep:
- Clynelish 1974
- Benriach 1975 for Asta Morris
- Springbank 1970
Caol Ila 10y 2000, Archives
Vandaag een jonge Caol Ila uit de Inaugural Release van Archives. Spoedig volgen nog enkele bottelingen uit de jongste, de tweede, release. Deze Caol Ila 2000 staat te koop in de shop van Whiskybase aan 60 euro.
Caol Ila 10y 2000/2011, 59.1%, Archives, bourbon barrel #3309899, 220 bottles
Zachte, ronde neus op turfrook, aarde, spek, natte stenen en zilt. Niet geweldig veel fruit, wel wat citroen en limoen. Ha, maar wacht eens, na enige tijd slaat dat fruit om in bosvruchten. Zwarte bessen vooral, cassis. Aangenaam, een stuk minder scherp verwacht. De smaak is dan weer toegankelijker dan ik dacht. Assig, ja, maar ook zoet en fruitig. De cassis is er nu meteen. Kandijsuiker. Zilt opnieuw, en ook lichte citrus tonen. Zoethout noteer ik nog, net als nootmuskaat. Licht bitter wel. Lange, assige afdronk met ook hier voldoende zoets, zilt en een beetje (citrus)fruit. Stevige maar vlot drinkbare Caol Ila. 85/100
28 mei
Glen Moray 34y 1977, Malts of Scotland
Een andere botteling in de nieuw batch Malts of Scotland is een Glen Moray 1977. Glen Moray was sinds 1923 in handen van de Glenmorangie groep, maar in 2008 werd het verkocht aan het Franse La Martiniquaise.
Glen Moray 34y 1977/2012, 52.1%, Malts of Scotland, bourbon hogshead #MoS12021, 172 bottles
Geroosterde noten! En nog niet zo’n klein beetje. Daarna – en in het verlengde ervan – marsepein. Best wat fruit ook, diverse soorten: ananas, mandarijn, witte perzik. Geboende oude meubels. Onderliggend mooie, sappige eik. Een neus om van te genieten. Een gelijkaardig patroon op de smaak. Eik, meer dan op de neus maar ook hier sappig, eerder dan drogend. Lichte (antiek)was, kruiden en fruit: pompelmoes en mandarijn. De kruiden groeien, allerlei tuinkruiden. Groene thee. Naar het einde en in de afdronk toch wat drogend. Die afdronk is vrij lang te noemen. De neus alleen is 90 punten waard. 88/100
Glenglassaugh 22y 1974, Hart Brothers
Glenglassaugh werd opgericht in 1875, maar diende tijdens z’n bestaan de deuren meermaals te sluiten. Een laatste maal gebeurde dat in 1986, waarna het er sterk naar uit zag dat dat definitief was. In november 2008 echter werd de productie terug opgestart door de nieuwe eigenaars, de Scaent groep.
Glenglassaugh 22y 1974/1997, 43%, Hart Brothers, Finest Collection
Florale en fruitige neus, met onderliggend graan en rook. Bloemen, gras, planten, tuinkruiden en citrus vallen op. Daarna volgen in willekeurige volgorde vanille, bijenwas en amandelen. En dus rook, lichte rook, wat hier echt we leen meerwaarde is. Het mondgevoel is olieachtig, de smaak is delicaat en vrij complex. Enerzijds is hij zoet (ik denk aan marsepein, karamel en honing), anderzijds fruitig (citrus opnieuw), maar ook kruidig (nootmuskaat en peper), waxy en zilt. Best lange afdronk, met hier de zoete en kruidige sensaties die blijven hangen. Erg lekkere Glenglassaugh, waarbij 1974 toch een goed jaar blijkt te zijn. Binnenkort volgt hier een andere 1974, nog lekkerder dan deze. 89/100
Teaninich 17y Manager’s Dram
Elk jaar bracht een distilleerderij van Diageo (of van wat later Diageo zou worden) een botteling op de markt die geselecteerd werd door de manager ervan. In totaal zijn er 26 Manager’s Drams op de markt gebracht, waaronder in 2001 deze Teaninich 17y, een distillaat van 1983/1984 dus.
Teaninich 17y Manager’s Dram, 58.3%, OB 2001
Stevige, wat alcoholische neus (niet verwonderlijk op bijna 60%) die start op medicinale tonen (zoals daar zijn ether en verbanden), vernis, opgelegde peren en peper. Eigenlijk allemaal associates die wijzen op een erg hoog alcoholpercentage. Maar met ‘m tijd te geven wordt het een stuk ronder, beter ook. Dan krijg je schoensmeer, wat honing en sinaas. Vervolgens doemt ook kamille op. Mooie evolutie. Het hoeft niet te verbazen dat ook de smaak erg stevig en mondvullend is. Granen, zoete tonen zoals Frosties, kandijsuiker en esdoornsiroop. Cider. Geroosterde noten noteer ik nog, en wat sinaas opnieuw. Lange afdronk op gesuikerde sinaas. Niet erg complex, wel zeer genietbaar, maar je moet ‘m tijd geven. 86/100
Caol Ila 33y 1979, Malts of Scotland
De start hebben we met de Bladnoch niet gemist. Lekker was dat. Maar we schakelen nu een versnellinkje hoger, en wel met een Caol Ila 1979. Ouder, duurder (195 euro) maar vooral nóg een stuk lekkerder.
Caol Ila 33y 1979/2012, 52.3%, Malts of Scotland, bourbon hogshead #MoS12022, 280 bottles
Yeeha, old style Caol Ila! Zoete en olieachtige turf, I just love it. Lijnzaadolie met vanillestokjes. Natuurlijk ontbreekt ook het ‘coastal’ karakter niet: zilt, zeewier, schelpen en oesters. Andere frisse tonen ook: munt, eucalyptus en limoen. Gele appels. Oud leder, licht waxy. Wat mineralen ook, natte stenen. En niet te vergeten het geweldige natte hooi. Ik moet dringend beginnen boeren. De smaak moet niet veel onder doen. Hij start op zoete en fruitige turf: vanille, gele appels, pompelmoes en medicinale turf. Daarna zilt en kruiden: zoethout (big time), groene thee en kaneel. Noten. Opnieuw (oud) leder, en een beetje teer. Olieachtig mondgevoel. Lange, complexe en perfect gebalanceerde afdronk: zachte turf, zilt en citroen. Complexe, elegante oude Islay-whisky. 91/100
Bladnoch 21y 1990, Malts of Scotland
Malts of Scotland brengt een nieuwe reeks bottelingen op de markt, whisky’s die ik de komende dagen en weken zal bespreken. Beginnen doe ik relatief laagdrempelig met de Bladnoch 1990. Niet zo lang geleden proefde ik een 1990 van Single Cask Collection, een whisky die me erg kon bekoren. Zustervat? Deze MoS kost je 99 euro.
Bladnoch 21y 1990/2012, 54.4%, Malts of Scotland, bourbon barrel #MoS12019, 115 bottles
Lichte en delicate neus, zoet en floraal. Vanille, honing, weidebloemen en gras. Eerder gedroogd gras, hooi. Daarna appels, gele en rode, maar ook ananas. Een beetje peterselie en dan ook nog marshmellows. Wordt hoe langer hoe beter. Stevig en prikkelend op de tong. Honing, cake, hooi en heide om te beginnen, pompelmoes en citroen daarna en tenslotte kruiden (peper, gember en zoethout), groene thee, noten en lichte eik. Knappe balans tussen zoete en bittere toetsen. Middellange, bitterzoete afdronk op kruiden, groene thee en honing. Ik weet niet of het een zustervat van de Single Cask Collection is, hij moet in ieder geval niet onder doen. Integendeel. 87/100
Glendronach 15y Moscatel finish
Vandaag een Glendronach ge-finished op Moscatel wijnvaten, één van de vele finishes die eind 2010 door Glendronach gelanceerd werd. Vanaf morgen de nieuwe Malts of Scotland.
Glendronach 15y Moscatel finish, 46%, OB 2010
Fruitige neus, zowel zoet als zuur fruit. Ik noteer abrikoos, perzik, limoen en citroen. Amandelen ook (gaat wat richting marsepein), net als kruiden (nootmuskaat valt hier op). Niet veel meer echter. De smaak lijkt als twee druppels water op de neus: abrikoos, perzik, citroen, amandelen, marsepein, nootmuskaat. Misschien ook nog wat kruisbessen. En een beetje honing. Een beetje eik naar het einde. En ook de middellange afdronk wijkt weinig af van dit patroon, zoet en fruitig. Niet slecht, dit is zeker geen mislukt huwelijk, maar te weinig complex en eigenlijk ook te weinig boeiend om hoger te scoren. Ik word hier warm noch koud van. 82/100
Blair Athol 14y 1998, Asta Morris
Als Bert Bruyneel na zestig, zeventig cask samples te proeven een ‘Eureka’ moment beleeft, dan weten we dat het weerom prijs is, we mogen ons dan opnieuw aan een pareltje van een whisky verwachten. Zijn laatste vondst is een Blair Athol 1998. Op 345 flessen… er is volgens mij niemand anders die zot genoeg is om 345 flessen van een 14-jarige Blair Athol op de Belgische markt te brengen. De timing (vlak voor vaderdag) en de prijs (49 euro) zijn natuurlijk wel troeven. Hopelijk is de inhoud dat ook… Te verkrijgen via drie winkels: QV.ID, Crombé en The Single Malt Whisky Shop.
Blair Athol 14y 1998/2012, 47.8%, Asta Morris, cask AM007, 345 bottles
Erg lekkere neus die start op honing en waxy tonen zoals kaarsvet en geboend leder. Daarna warme appeltaart, ahornsiroop en marsepein. Romige, zoete toetsen dus. Rijpe (rode) kruisbessen, hoe langer hoe duidelijker. Ook iets licht mineraligs. Kalk? Wat granen, maar ook deze ver op de achtergrond. Enkele kruiden. Kaneel bijvoorbeeld (van op de appeltaart). Pas na enige tijd natte aarde en allerlei wortels (vers uit de grond getrokken). Mierik, gentiaan… knappe evolutie. Romig mondgevoel, met een smaak die in het verlengde van de neus ligt, maar meer uitgepuurd. De aroma’s zijn gelijkaardig maar geconcentreerder. De ahornsiroop roept weer om de aandacht en de wortels zijn nu van in het begin aanwezig. In het kruidencompartiment wordt de kaneel vergezeld van zoethout en gember. De appels brengen cider naar boven. De gember Canada Dry. Een beetje ananas en Frosties vullen aan. Weer die zoete granen, maar altijd op de achtergrond. Behoorlijk lange, zoete en kruidige afdronk, met die wortels die de rode draad in deze whisky blijken te vormen. Eik zegt u? Nee, niet te bespeuren. Ik vond de neus erg lekker, maar de smaak is nog beter, geconcentreerder (ik bemerk hier een patroon in de bottelingen van Bert). En zo vreselijk drinkbaar ook. En verdacht complex voor z’n leeftijd. Een ideale daily dram me dunkt, zeker gezien z’n prijs. Kopen die handel! 91/100
Auchentoshan 11y 1999 Bordeaux cask matured
Auchentoshan ligt niet ver van Glasgow en dus makkelijk bereikbaar als je op Glasgow (Prestwick) vliegt. Sinds 1984 is het in handen van de Bowmore Morrison groep, dat vandaag deel uitmaakt van het Japanse Suntory.
De 1999 die ik vandaag bespreek, rijpte volledig op rode wijnvaten
Auchentoshan 11y 1999 Bordeaux cask matured, 58%, OB 2010, 6000 bottles
Erg ‘notige’ start: amandelen, okkernoten, cashewnoten… Daardoorheen lichte fruitige (allerlei stoofd rood fruit) en kruidige toetsen (nootmuskaat, peper en kaneel). Licht zurig. Rode bessen. Iets van chocolade ook wel. De smaak is zoet en kruidig op kandijsuiker, vanille, peper, nootmuskaat en fruit. Opnieuw dat rode fruit (wat natuurlijk niet mag verwonderen), net als een beetje sinaas. Taninnes ook wel. Wordt echt wel bitter en wat wrang. Druivenpitten. Met water minder scherp en zoeter. Geen al te lange, droge, bittere afdronk. Zonder water niet lekker, met water ook niet. Of toch niet écht lekker, slecht zou ik deze whisky nu ook weer niet durven noemen, maar is natuurlijk veel betere Auchentoshan 1999… 75/100
Cutty Sark 25y Tam o’ Shanter
Het is lang geleden dat ik nog eens een blend heb besproken. Ruben wees me op een volgens hem erg lekkere Cutty Sark die recent op de markt werd gebracht. Tijd om deze te proeven.
Deze 25-jarige blend die de naam Tam o’ Shanter meekreeg, is de eerste creatie van Kirsteen Campbeel, de nieuwe master blender van het huis, en in feite een ‘bijgewerkte’ versie van de bestaande Cutty Sark 25y. Aan 240 euro is hij niet echt goedkoop te noemen, maar bij de fles krijg je dan wel een stevige houten doos en een boek van wel 134 bladzijden met een vijftigtal prenten gebaseerd op het gedicht van Robert Burns waarnaar deze botteling genoemd is. Het is trouwens in dit gedicht dat de naam ‘Cutty Sark’ (naam van het schip) valt. De whisky werd gelanceerd op de Burn’s Night begin dit jaar. Bedankt voor de sample Ruben.
Cutty Sark 25y Tam o’ Shanter, 46.5%, OB 2012, 5000 bottles, blended whisky
Voor een blend is dit een rijke, complexe en volle neus. Ik noteer zowel zoete tonen (karamel en honing), fruitige (pruimen, rozijnen en vijgen) als kruidige (nootmuskaat, gember en kaneel). Mokka ook wel, noten en wat tabak. Mooie sherry-invloeden. Ook op de smaak. Die is romig en rond, en ligt perfect in de lijn van de geur. Opnieuw noten, tabak, karamel, honing, gember en nootmuskaat. Het fruit trekt echter een ander register open: ik heb sinaas, rode appels en toch ook weer rozijnen en vijgen. Meer en meer eik. De afdronk is eerder droog (eik en kruiden) en best lang, met toch een klein beetje zoets (kandijsuiker). Knappe blend, absoluut, rijk en vol. Ik volg Ruben hier volledig in, en heb geen reden om een andere score te geven. 86/100
Rosebank 20y 1990, Silver Seal
Begin 2009 werd een vreemd bericht over Rosebank de wereld ingestuurd. Er werd gemeld dat de uitrusting van de distilleerderij gestolen was. Het vreemde is dat Rosebank in 2002 definitief verkocht werd aan de British Waterways Board met de bedoeling de gebouwen om te vormen tot appartementen en kantoorruimte. Het lijkt weinig waarschijnlijk dat de gebouwen zeven jaar later nog vol distilleermateriaal zouden staan. Maar de aandacht was wel weer even op de brand Rosebank getrokken. Slimme communicatie?
Vandaag een 1990 (de helft van de Rosebanks die de laatste jaren uitkomen zijn volgens mij van dat jaar) van Silver Seal.
Rosebank 20y 1990/2011, 56.7%, Silver Seal, Sestante Collection
Erg aangename en aromatische neus die op twee benen hinkt: een zoet en een fris, kruidig been. Tuinkruiden. Associaties die in me opkomen zijn zoethout, drop, munt, linde, dille en groene thee. Hij evolueert richting mineralige toetsen (natte stenen enzo), noten, iets van groene bananen en pas in laatste instantie de veel eerder verwachte citroenen en limoenen. Complex? Ja, maar het is vooral de knappe evolutie die me opvalt. Romig, smeuïg mondgevoel. Het zoete valt op, harde (en ook wel minder harde) citroensnoepjes. Honing. Kandijsuiker. Daarachter de tuinkruiden (zie neus + gember) en hooi. En het fruit natuurlijk, maar ook hier laat dit zich pas na enige tijd zien. Limoen, witte pompelmoes en citroen. Middellange afdronk met opnieuw een knappe balans tussen zuur (citrus) en zoet (suiker), maar ook hier wat hooi als extraatje. Rosebank 1990 zoals Rosebank 1990 is, maar dan beter. Eh, ik wil maar zeggen dat ik dit bangelijk lekker vind. 90/100
Bruichladdich 18y 1992 Brunello finish
Een finish? Nee? Toch wel. Het hoeft niet te verbazen dat we bij Bruichladdich uitkomen, en wel bij hun ‘Micro Provenance’ serie ofte ‘Cask Evolution Exploration’. Juist, een ander woord is ‘finish’.
Bruichladdich 18y 1992/2010 Brunello finish, 51.2%, OB for Belgium ‘Micro Provenance series’, bourbon cask #004, 288 bottles
Zoete neus op suikerspin en karamel, gevolgd door schoensmeer, kaarsvet en boter. Wat fruit in de vorm van sinaas en ook een beetje zeep. Dat laatste is hier niet op z’n plaats en stoort toch wel. Ook lichte metalige tonen. Matig. Ook de smaak is zoet en licht fruitig (opnieuw sinaas, maar ook wat perzik). Kruiden zoals nootmuskaat en kruidnagel vullen aan. Ik schrijf ook nog eik en noten op, het geheel wordt hierdoor vrij bitter. Ook hier dien ik het woord matig te gebruiken, op z’n best. Middellange en toch voral droge afdronk. Absoluut geen geslaagd huwelijk als je ‘t mij vraagt. 74/100
Clynelish 22y 1989, Thosop Handwritten Label
De recentste Thosop Handwritten botteling is een Clynelish. Het was natuurlijk gewoon een kwestie van tijd vooraleer The Whiskyman, alias Dominiek Bouckaert, een Clynelish zou selecteren om onder Luc Timmermans’ Thosop label gebotteld te worden. Het werd een 1989.
We beleven dezer dagen een golf van Clynelish 1989. Wil dat zeggen dat 1982 uitgeput is? Dat er nog veel 1989’ers gaan volgen? Of dat het hiertoe beperkt zal blijven? Dat er binnenkort een nieuwe vintage in grote getale op de markt gebracht zal worden? Ah, de wondere wereld van brokers en bottelaars… Ik proef ‘m naast de 1989 van Malts of Scotland, die al serieus in de (mijn) smaak viel. Voor een kleine 130 euro is hij de jouwe.
Clynelish 22y 1989/2012, 53.5%, Thosop Handwritten Label by The Whiskyman, bourbon barrel, 138 bottles
Ha, de Thosop moet op het eerste zicht (eerste inhalering eigenlijk) niet onderdoen, integendeel. Erg dikke, geconcentreerde en rijke neus. Warme cake, sappige eik (big time), bijenwas en vanille vallen op. Qua fruit noteer ik pompelmoes (de roze variant) en kruisbessen. Daarna zilt en zeewier (we lopen over het strand – Costa Brora) en zelfs lichte rook (we stoken een vuurtje op dat strand). Als je mijn notes van de MoS erbij haalt, lees je dat dit toch een ander profiel is. Minder weide (alhoewel nu ik op let toch ook een beetje grassig), meer zilt, ander fruit. Typischer Clynelish eigenlijk. Ook op de smaak. Romig en zoet: honing, vanille, kandijsuiker. Pompelmoes (hier de witte versie), bijenwas, kaarsvet, schoensmeer, de hele waxy zooi. Meer kruiden dan op de neus (de alcohol doet z’n werk). Vooral gember, en misschien ook wat nootmuskaat. Hooi. Mineralen naar het eind. En ook hier dat klein beetje rook. Lovely. Lange afdronk, waxy en zilt. Tja, de Malts of Scotland was geweldig lekker. Deze is beter. Duidelijk beter. 92/100
12 mei
Springbank 1964 & PJ Harvey
Oude Springbank, hoofdstuk elfendertig. Eéntje uit 1964 deze keer, gebotteld door de Scotch Malt Whisky Society.
Terwijl ik proef, speelt op de achtergrond Let England Shake van PJ Harvey, voor mij dè plaat van 2011. Luister naar The Glorious Land of On Battleship Hill en voel de haren op je armen rechtkomen.
PJ, of voluit Polly Jean, werd in 1969 geboren in Bridport, in het zuiden van Engeland. Ze is singer-songwriter en bespeelt een hele resem aan instrumenten: gitaar, piano, bas, saxofoon, harmonica, orgel… Haar carrière nam een bescheiden start in 1988 
toen ze het plaatselijke bandje Automatic Dlamini van John Parish vervoegde. Vanaf 1991 ging de groep als PJ Harvey door het leven en bracht het twee platen uit, Dry in 1992 en Rid of Me in 1993. Niet veel later werd de groep ontbonden en ging Harvey solo verder. Ze nam nog een zestal studioalbums op met medewerking van een pleiade aan bekende muzikanten.
Ze is trouwens de enige artiest die tweemaal de prestigieuze Mercury Price in de wacht wist te slepen, in 2001 voor Stories from the City, Stories from the Sea en in 2011 voor deze Let England Shake.
Wat een machtige plaat, en wat een machtige whisky… best of both worlds.
Springbank 31y 1964/1996, 51.1%, SMWS 27.41
De neus bestaat uit een heerlijke mix van allerlei sherrytonen met voorop fruit zoals pruimen, kersen, kokos en sinaas. Gevolgd door oud leder, oude boeken, mokka, eik en zoete toetsen zoals honing en gekonfijte gember. Munt ook. En zachte rook als finishing touch. Sigarendoosje. Erg krachtig op de tong, vol en olieachtig mondgevoel. Opnieuw de pruimen en de kersen, okkernoten (een beetje drogend, maar o zo mooi), brownies en chocolade, kokos, tabak, een beetje rook, balsamico, eik… vooral veel puntjes. Erg complex. Drogend naar het einde en in de zalig lange afdronk. Maar laat je niet afschrikken door het droge karakter op de tong, dit is hier een absolute meerwaarde. Sublieme whisky. 93/100
11 mei
Royal Lochnagar 12y
Vandaag een standaardbotteling als tussendoortje, de recentste versie van de Royal Lochnagar 12. Lochnagar, één van de drie distilleerderijen (samen met Brackla en Glenury) die het predicaat Royal in hun naam mogen dragen.
Royal Lochnagar 12y, 40%, OB +/- 2011
Lichte neus op granen (veel granen), vanille, wat eik, vers geschilde groene appels en lichte karamel. Licht en weinig boeiend. Ook de smaak is dat niet. Zoet op karamel, vanille, granen, noten, appels en in de verte wat kruiden. Mist complexiteit. Middellange afdronk op vanille, granen, eik (best bitter) en een heel klein beetje rook. Nee, op geen enkel moment kan ik dit lekker vinden. 70/100
Een heerlijke oude Glenrothes
Glenrothes is een distilleerderij die ik pas na enkele jaren whisky proeven echt heb leren kennen en leren appreciëren. Zeker distillaten van eind jaren zestig, begin jaren zeventig kunnen ongelooflijk lekker zijn. Een bewijs hiervan is deze 1970 van Duncan Taylor.
Glenrothes 35y 1970/2006, 43.5%, Duncan Taylor, cask 10574, 162 bottles
Zeer fruitige neus met honing, allerlei geroosterde tonen, vernis en kruiden. Dat fruit is echt groots: perzik, ananas, banaan, mango, meloen… best tropisch dus. Ook de kruiden zijn divers: nootmuskaat, kaneel, zoethout, eucalyptus… Dat geroosterde karakter slaat zowel op noten als op toast. Eik ook, maar lichte tonen. Boter noteer ik nog. Best krachtig op de tong en qua smaak mooi in het verlengde van de neus. Veel fruit, eik (zoals wel vaker bij oudere whisky’s meer dan op de neus), noten, honing, kruiden. Het fruit is hier minder tropisch en meer citrussig. Sinaas, pompelmoes. Licht bitter. Vanille ook nog. Mokka? Minder expressief dan de neus, ook zoals wel vaker bij oudere whisky’s, maar nog steeds wreed lekker. Behoorlijk lange afdronk, fruitig en kruidig, met groene thee als extra. En wat droger dan de smaak. Heerlijke whisky, die uiteindelijk nog een puntje verloor in het tweede deel van de smaak en afdronk. Het is echter maar één puntje. Mierenziften. Of was het muggenneuken? 91/100
9 mei
Clynelish 22y 1989/2012, Malts of Scotland
Malts of Scotland brengt een nieuwe batch whisky’s uit, maar alvorens me daar aan te wagen, publiceer ik vandaag mijn bevindingen van een botteling uit de eerste batch van dit jaar, de Clynelish 1989. Ik kan het gewoon niet over mijn hart krijgen een Clynelish niet te proeven.
Clynelish 22y 1989/2012, 53.2%, Malts of Scotland, bourbon hogshead MoS #12012, 235 bottles
Mooie, frisse neus, floraal en zoet. Echt een lentegeur op weidegras en weidebloemen, honing en kandijsuiker. En dan zeer duidelijk (athans voor mij) warme, verse botermelk met siroop, een jeugdherinnering waar ik opnieuw plots zin in krijg. Natuurlijk is er ook bijenwas te ontwaren, net als geboend leder. Een beetje rook van het hout. Of is dat eerder geroosterd eikenhout? Fruit zegt u? Wel ja, maar geen perzik zoals verwacht, wel sinaas en gestoofd fruit. Zilt? Ja, ook dat, maar in zeer beperkte mate. Wat er ook meer en meer doorkomt, is heide. En gember. Complex en erg lekker om ruiken. Even lekker om proeven trouwens, prikkelend zoet en romig. Gesuikerde citroen en witte pompelmoes (je weet wel, met griessuiker), met de perfecte balans tussen zoet en bitter. Lichte granen, zoethout, peper en honing vullen aan. Zonder ook hier de bijenwas te vergeten, en was kaarsvet. En opnieuw heide. Niet geheel verschillend van cleane Highland Park. Lange, complexe, bitterzoete afdronk op zeste (sinaas), kruiden, kandij en bijenwas. En hier wel duidelijk zilt. Toch anders dan Clynelish 1982, minder mineralen, minder perzik en abrikoos, minder zilt (behalve in de afdronk). Het florale (weide, heide) neemt hun plaats in. Wel even waxy. En in z’n geheel even of bijna even aantrekkelijk. 90/100
8 mei
Ledaig 2005/2010, Berry Bros
Vandaag een fel bejubelde Ledaig in z’n peuterjaren. Amper vier jaar oud, maar volgens sommigen nu al cult. Anderen zijn er helemaal niet wild van. Zo’n profiel waar je voor moet zijn heb ik de indruk. Eh, juist ja, iets wat voor alle whisky’s geldt natuurlijk.
Ledaig 4y 2005/2010, 62.7% Berry Bros & Rudd, sherry butt #900008
Wow, wat een mineralige neus! Enorm. Natte keien, gepoetst zilverwerk, de geur na een zomerse regenbui… Riesling op speed. Tussen dit mineralig geweld merk ik granen op, rubber, leder, rook, zwarte bessen, zilt, rijpe sinaas, zoethout… best complex voor nog zo jong te zijn. De smaak is minder complex, droog, krachtig en mondvullend. Opnieuw veel mineralen en rook, maar ook zoete tonen zoals crème de cassis, chocolade en nougat, kruiden (gember, peper) en eik. Die zoete tonen komen meer op de voorgrond na een beetje water toegevoegd te hebben. Perfecte balans tussen de mineraliteit, de turfrook en de sherry van het vat. Erg lange afdronk op sinaas, kruiden en rook. Voor op een zomeravond op het terras, liefst als het pas geregend heeft. Maar je moet dus wel tegen een overdosis mineralen kunnen. 89/100
Onversneden 