Spring naar inhoud

Archief voor

29 apr

2 Reacties

Een vracht nieuwe bottelingen (part III)

Afsluiten deden we met een Hazelburn en een Connemara. Zoals je ziet, hoe later op de avond, hoe korter de notities werden.

 
Hazelburn 8y 2000/2009 for Belgium, 49.1%, 366 bottles – Campbeltown – 74/100
Frisse en fruitige neus. Peer vooral. Smaak is wat scherp, maar weinig dat er uit springt. Beetje een tegenvaller.
 
Connemara 10y 1998/2009, 60.1%, OB, cask 1299/12 – Ireland – 88/100
Lekkere neus. Zacht, fruit (wit fruit), turf. Heel drinkbaar voor z’n alcohol-percentage. Een mooie afsluiter.

26 apr

1 reactie

Een vracht nieuwe bottelingen (part II)

Vandaag twee Springbanks – een matige en één om van te smullen – en een lekkere maar veel te dure Glenglassaugh.

 
Springbank 11y 1997/2009 ‘Madeira Wood’, 55.1%, OB, 9090 bottles – Campbeltown – 78/100
Vierde whisky was een Springbank gerijpt op Madeira vat (geen finish). Ben over het algemeen niet zo’n fan van wijnvattings of finishes – behalve als het op Tokaji is natuurlijk – maar deze komt er nog behoorlijk mee weg. Neus is zonder water gesloten. Granen vooral. Met water krijg je fruitige zoetigheid en een beetje rook. In de smaak appelsienschil, bittere chocolade. Ja ja, de geweldige orangettes! Ook hier subtiele rook. Lange zachte afdronk.
 
Springbank 18y, 46%, OB 2009 – Campbeltown – 90/100
En dan de nieuwe 18 jarige van de jongens van Springbank, een 18 jarige waarover al door menig liefhebber de loftrompet is gestoken. 80% op sherryvaten, 20% op bourbon. Here we go. Lekkere en complexe neus met veel fruit (bosvruchten), zoet, koffie, rook, enz.. Mooie balans. Zalige zachte, fruitige en rokerige smaak. Beetje zoethout, beetje kruidig. Lange bitter-zoete afdronk. Fantastisch dat Springbank nog dergelijk spul kan maken!
 
Glenglassaugh 21y, 46%, OB 2009 – Speyside – 83/100
Spuuglelijke karaf, maar naar het schijnt kicken de Russen op karaffen. En als je weet dat het grootste deel van Glenglassaugh’s single malt productie bestemd is voor de Russische markt, is dat geen onlogische marketingstrategie. Gelukkig weegt de inhoud zwaarder door dan de verpakking, anders was deze whisky al op voorhand… euh, geflest.
Aangename zachte neus met bloemen en citrus. Licht zoete smaak, kruidig en behoorlijk wat hout, zeker naar het einde. Droge afdronk. Lekker, maar een kleine 200 euro voor 21 jarige whisky – in een fles die je liever uit het zicht plaatst – is er toch wat over.

23 apr

2 Reacties

Een vracht nieuwe bottelingen (part I)

Gisteren mooi concert van Bonnie Prince Billy in de AB meegepikt. Een mix van nummers uit z’n nieuwe plaat Beware en ouder werk, vaak in moeilijk herkenbare uitvoeringen. Een aantal nummers kon ik enkel plaatsen aan de hand van de tekst. Soit, het was dus weer laat gisteren. Idem dito voor maandag trouwens, toen we een reeks spiksplinternieuwe bottelingen hebben geproefd, waaronder enkele aangename verrassingen. Vanaf vandaag een verslagje daarvan.

 

De eerste in de rij was meteen een schot in de roos. Het was de Arran die in februari op het Whisky Festival Gent door enkele Belgische malt heads werd geselecteerd voor de Belgische markt.

 
Arran 1998/2009, 53.5%, OB bottled for The Nectar, cask 353, 283 bottles – Arran – 87/100
Sherryvat. Lekkere fruitige neus. Peer, appel. Honing. Bloemen ook. Heel mooi. Ook in de smaak veel fruit en honing. Lichtjes bitter, een aangename bitterheid welsiwaar. Mijn beste Arran tot op heden. Well done guys.
 

Tweede was iets helemaal anders, en dat is een understatement. De Ardbeg Supernova zag een maand of twee geleden het licht via een limited committee botteling. Als ik wat sneller was geweest, had ik er één in m’n kast staan (of had ik ze tegen het viervoud verkocht). Maar het was dus wachten op de officiële release. Wel vrij gewaagd om dit turfkanon (100 ppm!) meteen als tweede te geven, maar vermits nummer drie stevige sherry bracht, was dat misschien nog niet zo slecht bekeken.

 
Ardbeg Supernova, 58.9%, OB 2009 – Islay – 80/100
Met 100 ppm is deze één van de zwaarst geturfde whisky’s. Als ik het goed heb, is de nieuwe Octomore met 131 ppm recordhouder. Neus van een (volle) asbak. Pfffoe, toch wel wat erover vind ik. Rook, turf, as, teer… en jawel, ook nog een beetje citrus. Vanzelfsprekend ook veel en stevige turf in de smaak, met ook hier wat citrus. Wordt hoe langer hoe medicinaler. Beetje peper. Lange afdronk op… juist ja. Slecht is dit niet, verre van, maar dit is geen whisky voor elke dag.
 

Derde was dus opnieuw iets helemaal anders, één van de nieuwe Glendronach bottelingen onder de nieuwe eigenaars en het management van Billy Walker, een sherry oloroso vatting.

 
Glendronach 15y ‘Revival’, 46%, OB 2009 – Speyside – 81/100
Stevige, vettige sherry. Neus van bittere chocolade en koffie. Neus wordt hoe langer hoe zoeter. Subtiele rook. Toch een beetje zwavel ook, kost ‘m punten. Smaak gaat voort op de sherry. Rozijnen, geconfijt fruit, donkere chocolade, karamel… zoete bitterheid. En, ja, ook hier wat zwavel. Kruidige afdronk. Zonder de zwavel achteraan in de tachtig, nu – en omdat het zwavelgehalte nog best ‘doenbaar’ is – vooraan.
 

Extraatje: de Glendronach 18y ‘Allardice’ (46%, OB 2009). Ook op sherry, ook gedronken, in de lijn van de 15y maar nóg meer sulfer. Zonde.

21 apr

1 reactie

Internetcafé

Een week zonder internet doet beseffen hoe hooked de moderne mens aan dat spul geworden is (ja, ik ben een moderne mens). Gelukkig hebben ze aan de Belgisch kust ook internetcafés. En het toeval wou dat het internetcafé dat ik donderdagavond frequenteerde over een behoorlijke collectie whisky’s beschikte. Ik koos voor een Littlemill 8y om m’n surfplezier te vergezellen. Ok, ik kon beter kiezen, maar aangezien ik nog nooit een Littlemill geproefd had, was dit de gelegenheid.

 
Littlemill 8y, 43%, OB 2000 – Lowland – 74/100
Begint zwak – score hoop en al rond de zestig – maar na enige tijd wordt ie beter. Zachte, licht stoffige neus met veel granen. Bloesems. Gras? Beetje fruit ook. De lichte smaak is zoet, granig en ook wel een beetje kruidig. Eerder korte maar aangename afdronk op sinaas en graan.

19 apr

1 reactie

Twee prille dertigers

Zo omschrijf ik mezelf ook nog graag.
 
Clynelish 31y 1970/2001, 48.4%, DL Old Malt Cask, 186 bottles – Highland – 85/100
Lekkere fruitige neus (appel en pompelmoes), honing, een beetje zilt en boenwas. Smaak is zoet en ziltig en daarna wordt ie ook wat kruidig. Behoorlijk lange, ziltige afdronk, maar mij wat te droog. In de smaak stelt hij licht teleur, ik verwacht van een begin-jaren-zeventig Clynelish toch net iets meer.
 
Tomatin 30y 1976/2007, 49.3%, OB, sherry finish, 1500 bottles – Speyside – 89/100
30 jaar is hier 27 jaar Bourbonvat-rijping gevolgd door 3 jaar sherryvat, met als resultaat een zachte, zoete, fruitige, kruidige en licht zilte whisky. Ja, complex dus. Hint van turf in de smaak. Top!

16 apr

Bennachie

Ben(n)achie is de naam van reeds lang gesloten distilleerderij in Speyside. Opgericht in 1824 als ‘Jericho Distillery’ beleefde het zijn hoogdagen in de 19e eeuw. Na enkele malen van eigenaar te zijn veranderd en dus ook van naam, sloot de distilleerderij definitief z’n deuren in 1913. De naam ‘Bennachie’ is vandaag eigendom van United Brands, die onder die naam drie vatted Speyside malts op de markt brengt: een 10 jarige, een 17 jarige en een 21 jarige. De 17 jarige heb ik nog niet geproefd.

 
Bennachie 10y Pure Malt, 40%, OB 2004 – Speyside – 70/100
Mijn summiere notities van de 10 jarige: verrassend lekkere neus met veel honing, fruit en hint van rook. Smaak daarentegen valt tegen. Beetje zoet maar vooral weinig uitgesproken, vlak, plat. Korte zoete afdronk.
 
Bennachie 21y Pure Malt, 40%, OB 2007 – Speyside – 68/100
Best lekkere neus. Zoet (vanille), hout, fruit (banaan), beetje rubber, tabak. Sherry? Smaak is wat plattekes, net zoals z’n tienjarige broer (of is het zuster? Oh boy, ‘het geslacht van whisky’, iets om eens een post over vol te pennen). Vanille, hout, granen. Korte droge afdronk, beetje kruidig. De 10 jarige Bennachie is een ietsje beter.

10 apr

1 reactie

Calexico & een kletsje Brora

Daarnet wat naar Calexico zitten luisteren. Nee, hangen luisteren omschrijft de toestand beter. Feast of Wire, hun zesde plaat als ik me niet vergis. Lekkere deep down USA rock-blues-country, alhoewel dat qua omschrijving nogal bij de haren getrokken is, I know. iTunes omschrijft het als alternative country, wat al even nietszeggend is. Laat het ons op Americana houden, met duidelijke Mexicaanse invloeden welteverstaan. Dat laatste hoeft niet te verwonderen, die gasten komen uit Tucson, Texas.
Sunken Walz, Black Heart, Woven Birds, Guero Canelo… schitterende muziek. Dito optredens trouwens.

Het spreekt voor zich dat ik me hierbij iets te drinken had ingeschonken. Dat iets was de rest van m’n 20 cl flesje Brora Rare Malts. Muziek en whisky… aaah!

 
Brora 20y 1975/1996, 60,75%, Rare Malts, 20cl – Highlands – 91/100
De neus: zilt, turf, zoet, mineralig. Farmy toch ook wel. Zalig! Na een tijdje staan wordt ie wat stoffig. Oude boeken. Verre van onaangenaam, maar toch. De smaak: turf, hout, wat droog. Beetje water toevoegen helpt, wordt wat zoeter. Naast het zoete, bloemen in de neus en peper in de smaak. Afdronk op zilt en turf. Weerom een erg geslaagde Brora Rare Malts.

8 apr

Een koppel Highlanders van Blackadder

Clynelish 13y 1990/2003, 59.3%, Blackadder, sherry finish, cask 3593, 258 bottles – Highland – 84/100
Stevige turf neus. Zoet ook. Zoethout. Chocolade. Smaak is krachtig, met dezelfde elementen: turf, zoethout en chocolade. Peper ook. Erg lange, ziltige, wat droge afdronk. Lekker!
 
Longmorn 16y 1990/2006, 58.3%, Blackadder Raw Cask no 30051, 225 bottles – Highland – 77/100
Neus: vanille, hout, rook, nootmuskaat. Smaak: erg fruitig en ook hier duidelijke invloed van het hout. Ook lichtjes zoet. Lange afdronk met opnieuw veel hout en vanille.

4 apr

1 reactie

Port Ellen 21y 1982/2004, DL OMC, cask 414, 420 bottles

Port Ellen 21y 1982/2004 OMC 414

Heb lang getwijfeld om van deze whisky een proefnotitie te publiceren, gewoon omdat ik ‘m niet kan vatten. Bij het proeven van deze Port Ellen kom ik tot erg uiteenlopende conclusies. En omdat ik er geen hoogte van krijg, is ie onmogelijk te scoren.

Het is volgens – niet van de minste – kenners één van de beste Port Ellen bottelingen of all times, met scores van 94, 95, 97… Het was dus tot mijn grote vreugde dat ik deze fles op eBay zag staan. Moet zomer 2007 zijn geweest. Verstand op nul gezet en zwaar geboden. Sedert aankoop hem ik al enkele malen geproefd, met erg verschillende resultaat dus.

Ik publiceer hieronder mijn twee extreemste notities van deze whisky en neem als score het gemiddelde. Met een stevige korrel zwavel, euh zout te nemen dus.

 
Februari 2008
Port Ellen 21y 1982/2004, 50%, DL OMC, sherry cask 414, 420 bottles – Islay – 92/100
Het ogenblik om mij een paar cl uit te schenken, is aangebroken. Om te beginnen heeft dit vocht een donker amberige kleur, de kleur van een rode pineau des charentes. De sherry heeft hier echt wel z’n werk gedaan. En dan de neus het glas in… Halleluja! Sherry en turf, en wat een balans! Kruiden ook (peper), fruit (zure appels), hout, verbrand rubber, tabak… ongelooflijk complex en krachtig. De perfecte whisky-neus! Maar spijtig genoeg kan de smaak dit niveau niet helemaal aanhouden… net een ietsje te scherp, te bitter. Wel erg lekker hoor, maar niet het top-niveau van de neus. Kruiden, zoethout, rook en veel hout, wat het geheel dat tikkeltje te droog maakt. De afdronk is dan weer wel dik in orde, lang op sherry en vooral zááálige rook. Score? Wel, als de smaak in het verlengde van de neus had gelegen, dan was het 95 geworden. Nu toch nog 92, wat ook niet slecht is natuurlijk.

P.S., een tip na een volgende proefbeurt: eerst een stuk bittere chocolade in je mond laten smelten en vervolgens de PE proeven… man, zou de score zo met enkele punten verhogen!
 
Oktober 2008
Port Ellen 21y 1982/2004, 50%, DL OMC, sherry cask 414, 420 bottles – Islay – 75/100
Neus: zwavel. Damn, dat had ik in het begin dus helemaal niet. En de zwavel is zelfs vrij dominant, je kan er moeilijk naast ruiken. De turf moet wijken voor sulfer. Het hout en het verbrand rubber zijn er nog wel. De smaak, die ik oorspronkelijk al wat minder vond dan de neus, kan dit niet compenseren. Verdorie toch, zo’n dure fles!
 
Het gaat dus wel degelijk om dezelfde whisky, dezelfde fles zelfs. In het hetzelfde glas, in dezelfde zetel, genuttigd door dezelfde proever. Aan hetzelfde promillegehalte. Zou het kunnen dat deze whisky geen lucht kan hebben? Dat na enkele maanden open de zwavel ‘geactiveerd’ wordt?

Bon, dat wordt dus een gemiddelde en vooral waardeloze score van 83,5.

1 apr

Murray McDavid

murray-mcdavid

Deze jonge bottelaar werd in 1997 opgericht door Mark Reynier, Simon Coughlin en Gordon Wright. Deze laatste is een lid van de familie Wright, eigenaars van Springbank Distillery. De naam Murray McDavid verwijst naar de grootouders van Mark Reynier, Harriet Murray en Jock McDavid, adjudant van Winston Churchill tijdens de eerste wereldoorlog.

Murray McDavid bottelt single malt whisky, het brengt geen blends op de markt. Sommige vaten worden onmiddellijk gebotteld, bij andere wordt er geopteerd de whisky nog wat verder te laten rijpen op vaten van Europese eik. Wat vrij uniek is, is dat het zelden ‘single casks’ bottelt, maar vaten van eenzelfde distilleerderij mengt tot het een ideale blend verkrijgt. De argumentatie hiervoor is dat de kwaliteit van single cask whisky erg verschilt van vat tot vat, de balans vaak zoek is en dat single casks niet altijd representatief zijn voor de distilleerderij. Er zijn immers heel wat factoren die een rol spelen in het rijpingproces, factoren waar je niet altijd invloed op hebt.

De whisky’s van deze bottelaar worden op 46% gebotteld en niet gekleurd noch koud gefilterd. Elke fles vermeldt het aantal vaten dat gebruikt is voor de whisky in kwestie. Dat kunnen er twee zijn, drie, vier, vijf… maar dus uitzonderlijk ook één. Het bottelen vindt plaats in de bottelarij van Bruichladdich. Bruichladdich kwam immers in december 2000 in handen van Murray McDavid. Het was meteen de eerste maal dat een onafhankelijke bottelaar eigenaar werd van en distilleerderij. Jim McEwan (ex-Bowmore) werd aangetrokken om Bruichladdich te leiden en is vandaag ook verantwoordelijk voor de selectie van de vaten voor Murray McDavid.

Murray McDavid brengt een beperkt aanbod whisky op de markt, onder één van volgende reeksen:

  • The Benchmark, een reeks jonge whisky’s.
  • The Mission, een jaarlijkse release oudere whisky’s, geselecteerd door Jim McEwan en beperkt tot 600 flessen.
  • Jim McEwan’s’s Celtic Heartlands, unieke vaten, gebotteld in karaffen, beperkt tot 700 stuks.
  • Maverick, de jongste telg.

 
Caol Ila 11y 1993/2004, 46%, Murray McDavid, Maverick chenin cask W0404 – Islay – 84/100
Eerst op een Bourbon vat gerijpt, daarna op een Chenin vat (uit de Loirestreek?). Erg fruitige neus. Citrus, pompelmoes. Lekkere rook. Wat vettige smaak met de Caol Ila turf en rook, maar ook fruitig. Iets van koffie. Zoethout (zou dat de invloed van de wijn zijn?). Lange en mooie afdronk. Ik heb zo m’n reserves bij rijping of finishes op een wijnvat, maar hier is het huwelijk meer dan geslaagd te noemen.