Cooley 1999, Thosop

Iets waar ik altijd reikhalzend naar uitkijk, is een nieuwe Thosop botteling. En deze maand zijn dat er twee, een Aberlour 1985 en deze Cooley 1999. Een beetje een vreemde eend in de bijt, want de eerste niet-Schotse whisky onder het Handwritten Label. En dan is het nog een erg jonge Ier. Tot ik ‘m proefde, toen leek het ineens niet meer dan logisch dat hij onder dit label z’n plaats heeft. Cooley kan immers zowel erg matige dingen produceren als af en toe prachtige. Denk maar aan sommige jonge Cooley’s gebotteld door Cadenhead.

Cooley 1999/2012, 53.3%, Thosop, Handwritten label, 179 bottles
Erg zachte en elegante neus met de perfecte hoeveelheid turf. Dat wil zeggen: je ruikt de turf, je hoeft er niet naar te zoeken, maar hij gaat helemaal niet domineren. Integendeel, de turf ondersteunt het geheel en maakt het extra complex, geeft het diepte. Wat het meest op de voorgrond treedt, is fruit. En dat kan ik altijd bijzonder appreciëren. Roze pompelmoes, mandarijn, ananas en meloen. Vanille. Bijenwas, nog zoiets dat alleen maar een meerwaarde is. En dan krijgt hij op de duur nog een farmy-kantje ook. Nog een punt erbij. Hooi, stallen, dat soort zaken dus. In de verre verte misschien zelfs wat mest (aandachtige lezers weten dat ook dat in tegenstelling tot wat het lijkt een pluspunt is). Geweldige neus. Complex, gelaagd, subtiel en elegant. Het goede nieuws is dat de smaak niet onderdoet. Zacht en romig, fruitig en kruidig, licht rokerig,en waxy. Roze pompelmoes, meloen en ananas wat het fruit betreft, gember, zoethout en peper wat de kruiden betreft. Een beetje zout en vanille vervolledigen. De turfrook is aanwezig, op dezelfde manier als in de geur, in perfecte hoeveelheden dus. Eik proef ik ook wel, maar net als de turf bescheiden, puur als meerwaarde. Lange, kruidige afdronk, met een beetje zilt en zachte turf. Belachelijke score voor twaalf jaar oude Cooley, ik weet het. Het is op mijn schaal echter niet anders. M’n fles is gereserveerd. 91/100