Clynelish 1997, The Whiskyman
Port Ellen 1983, Linkwood 1984, Glenlivet 1973… en dan nu Clynelish 1997. Dit is dus de vierde botteling onder het onvolprezen label van The Whiskyman. Als je Dominiek’s voorliefde voor Clynelish kent, mocht het niet verbazen dat hij vroeg of laat met een Clynelish op de proppen zou komen. Deze botteling gaat door het leven onder de titel ‘All you need is whisky’.
Weet je, als deze Clynelish nog maar in de buurt komt van z’n drie voorgangers, zou dat al mooi zijn.
Clynelish 14y 1997/2011 ‘All you need is whisky’, 50.5%, The Whiskyman, 160 bottles
Ronde, volle en aromatische neus die start op fruit (sappige rode appels, harde peren en kruisbessen), vanille (best veel) en de onvermijdelijke maar o zo heerlijke bijenwas. Daaronder zachte, zoete eik. En iets van potloodslijpsel. Een beetje pompelmoes ook. Banaan komt ook om de hoek kijken. Dan wat mineralige toetsen (natte stenen). Ook kruiden ontbreken niet, ik denk aan gember en curry. Zonnebloemolie. Weet je, deze neus is al erg aangenaam zonder veel moeite te doen, maar als je dan ook nog eens wat dieper graaft, blijft hij je entertainen. Subtiele aroma’s komen bovendrijven, alsmaar door, resulterend in een erg complexe en subtiele neus. Heb ik een toefje zilt al vermeld? Dacht het niet. Oké, tijd om te proeven. Prikkelend en levendig op de tong, zoet, fruitig, vermengd met een mooie bitterheid. Eik, kruiden (stevig op gember), een beetje hars en pompeloes. De schil van pompelmoes eigenlijk. Minder rond dan de neus, maar dat stoort absoluut niet. Vanille, ananas in blik en kersen zorgen voor het zoete tegengewicht. En ook hier ontbreekt de bijenwas niet. Wel wat minder complex dan de neus, wat niet mag verbazen. Vrij lange afdronk op peren, kruiden, honing en de bijenwas. En zilt naar het einde. Best opnieuw complex deze afdronk. Wel, dit is Clynelish naar m’n goesting zie. Zeker op de neus, de geur is echt om van de snoepen. En dit is dus amper 14 jaar oude whisky hé. Denk hier nog twintig jaar rijping op fles bij… mmm, je moet anderzijds al veel karakter hebben om deze fles twintig jaar gesloten te laten. A propos, 1997 is ook – en waarschijnlijk niet toevallig – de vintage van de Manager’s Coice. 89/100
Glenmhor 10y 75° proof, Charles Mackinlay, bottled +/- 1960
Jééhaa! Man, dit is goed! Über fruity, kruidig, stroperig, waxy, laag na laag geeft deze neus zich bloot, ongelooflijk complex. Het stroperig vertaalt zich in romige karamel, (kandij)siroop en gekarameliseerde appels. Het fruit in gebakken appels dus, perzik, mango, rijpe ananas, papaya… De kruiden in kaneel, peper en nootmuskaat. De waxyness in antiekwas, oude geboende meubelen en oude boeken. Dan zou je toch wel denken dat het daar ophoudt. Wrong bet! Hij gaat verder op wat zilt, lichte turfrook en Lapsang Souchong thee. Zelfs een lichte farmy toets… ja wadde, een betere neus dan dit heb ik nog niet vaak geroken. Indrukwekkend. Echt wel tijd om te proeven nu, alhoewel ik hier gerust een ganse avond aan kan ruiken. Mondvullend en toch elegant en subtiel… ja ja, dit is Clynelish. En niet zomaar Clynelish. Het fruit, de kruiden, het stroperige, het licht ziltige, het licht rokerige: wat de neus beloofde geeft de smaak even schitterend weer. Smeuïge chocolade en praliné ook. Een beetje eik ja, maar houdt zich koest op de achtergrond. Ik heb al best wat Clynelish geproefd, maar dit is zonder twijfel één van de beste. A ja, de afdronk nog: heel lang en euh, lekker. En al even complex als de rest, dat blijft ook op het einde maar evolueren. Indrukwekkend, of had ik dat al gezegd? 95/100
Appelmoes met kaneel. Gestoofd fruit (de ‘marmalade’), hoe langer hoe meer. Olie. Lichte turfrook. Fris en erg aromatisch. Stevig en olieachtig in de mond, op bijenwas, honing, kruiden (zoethout, peper, gember), gekonfijt én gestoofd fruit, confituren inderdaad. En nu je het zegt, iets geroosterd, toast indeed. En niet te vergeten, onderliggende turf. Smullen! Water geprobeerd, maar dat brengt weinig bij, is trouwens al lekker genoeg zo. Lange afdronk, op zachte, romige turf en wat kruiden (hint van mosterd zelfs). Lovely! En zeker op de smaak heeft deze whisky z’n naam niet gestolen. 92/100
Clynelish 24y 1965/1989, 46%, Cadenhead’s for Mainardi, 75 cl
T-Bone Burnett, geboren in St. Louis als Joseph Henry Burnett, is een Amerikaans singer-songwriter en gitarist (er zijn trouwens maar weinig foto’s te vinden waar hij niet met z’n gitaar poseert), maar hij is waarschijnlijk bekender als producer, producer van albums en soundtracks. Artiesten die op hem een beroep deden zijn o.a. Elvis Costello, Los Lobos, Counting Crows, Natalie Merchant en Robert Plant. Qua films zorgde hij voor de geniale soundtracks van o.a. O Brother, Where Art Thou? (Grammy), Walk the Line en The Big Lebowsky. Hij won ook een Oscar voor beste song, The Weary Kind uit Crazy Heart.
Ontdekken deed ik hem via Humans From Earth, een song uit de film Until the End of the World van Wim Wenders (ook een geweldige soundtrack trouwens). En de bovenvermelde films maakte me natuurlijk nog meer fan. Ik luister momenteel naar The True False Identity, een plaat uit 2006. Song als Earlier Baghdad (The Bounce) en There Would be Hell to Pay zijn echt parels. Subtiel en elegant, wel ja, het zijn eigenschappen die perfect toepasbaar zijn op deze muziek.
Onversneden 