Bowmore 15y 1997, The Whiskyman

Ik proefde de Bowmore 2001 van Malts of Scotland naast de Bowmore 1997 van The Whiskyman. Het zogenaamde ‘gitaarlabel’ van The Whiskyman stond in 2012 in het teken van The Rolling Stones. Zo kreeg deze Bowmore de naam ‘It’s only single malt but I like it’ mee.

Bowmore 15y 1997/2012 ‘It’s only single malt but I like it’, 53.8%, The Whiskyman, 189 bottles
De neus van deze vind nog wat beter dan de MoS. De 2001 was complex en erg lekker, deze is minstens even complex maar diept een aantal zaken nog verder uit. Zeker die lichte boerderij associaties zijn hier nog grootser. Echt wel de zoetzure geur van stallen, nat hooi en mest. En jullie weten ondertussen wel hoe geweldig ik dat vind. Ook het fruit is top. Erg aromatische toetsen van gele appels, ananas, rijpe appelsienen en mandarijn. Ook de zee tekent present in de vorm van zeewier, zout, jodium en oesters. De natte stenen zijn ook hier aanwezig, net als kalk. Vanille en zachte karamel (fudge) zorgen voor een zoete ondertoon. Vanillepudding, o ja. En nu zelfs ook iets van potloodslijpsel (grafiet). Nog iets complexer dan de Malts of Scotland, maar vooral nog iets lekkerder. En het goede nieuws is dat de smaak dit patroon verder zet. Romig en olieachtig mondgevoel, en ronder dan de 2001. Zoete turf, zilt, jodium, vanille, kruiden en veel fruit, en dat in willekeurige volgorde. Wat het fruit betreft, denk ik aan meloen, roze pompelmoes, papaja en passievrucht (jawel). Het gaat bij deze dus nog meer de tropische kant uit. Qua kruiden noteer ik peper, kaneel, gember en zoethout. Het zoute karakter groeit, en nog meer met een beetje water. Aardse tonen (natte bladeren en natte aarde). En lijnzaadolie. Lange finish, zout rokerig en fruitig (de roze pompelmoes!). Nee, dat fruit laat zich niet wegdrukken. Als dit 10 jaar langer rijpt, heb je volgens mij iets wat in de buurt komt van jaren zestig Bowmore. Lovely. 89/100