Feest

Woensdag bestaat deze blog exact vijf jaar. Meer dan reden genoeg om te feesten, niet? En laat me daar meteen een feestweek van maken: vijf jaar vertaald in vijf dagen vijf super whisky’s. Ik heb voor deze gelegenheid uitgekeken naar uitzonderlijk spul (en in mijn ondertussen honderden samples gegrasduind) en denk dat ik daar wel in geslaagd ben. Zet je dus schrap voor wat decadent gedram. Beginnen doen we in grote stijl met Bowmore 1968.

Bowmore 34y 1968/2003, 41.7%, Duncan Taylor Peerless, cask 1426, 182 bottles
Yeehaa, bij deze neus moet ik me al inhouden om geen hoofdletters en uitroeptekens te gebruiken. Vintage Bowmore jaren zestig. Enorm geconcentreerd tropisch fruit: passievrucht, lychee, papaya, mango, ananas… het zit er allemaal in. Veel roze pompelmoes ook, net als rozenbottel. Vaak durft het daar bij te blijven, maar dat is bij deze botteling niet het geval. Ik noteer ook bloemen, linde, boter, mineralen, een beetje vers gemaaid gras en kaarsvet. Oké, nog altijd niet supercomplex maar hij biedt op de neus toch al meer dan verwacht. En dat fruit is naar mijn aanvoelen gebalder dan bij zusterbottelingen. Fluweelzacht op de tong, elegant en verfijnd. Het tropisch fruit is al even groots als op de neus, de roze pompelmoes is dat ook. Opnieuw de rozenbottel en de linde. En het licht grassige. Honing, nougat en vanille geven het een zoete toets. Ik noteer ook nog gele rozijnen (van die dikke). Een klein beetje zilt. Zoethout in de verte. Subliem, gewoonweg subliem. Redelijk lange afdronk (zonder erg lang te zijn), mooi in het verlengde van de smaak. Probleem met deze whisky is dat het drinkt als (succulent) fruitsap. Voor je het weet heb je 200 euro achterovergekapt. Benchmark Bowmore 68. 94/100