Octomore 5y 04.1/167

Octomore of het turfmonster. De neiging van producenten naar extremen, het is niet helemaal nieuw natuurlijk. En dan hebben we het nu even niet over sommige extreme prijzen, maar in dit concreet geval over extreem geturfde whisky’s. Ardbeg deed het met z’n Supernova, Bruichladdich met z’n Octomores: zoals hier al zijn gepasseerd, de 01.1 op 131 p.p.m. en de 03.1 op 156 p.p.m.. Ik had een voorkeur voor deze laatsten, omdat ze toch heel wat meer boden dan enkel turf. Vandaag breien we daar een vervolg aan met de 04.1, deze keer op 167 p.p.m.. The only way is up.

Octomore 5y 04.1/167, 62.5%, OB 2011, 15000 bottles
Natuurlijk valt de turf op, maar net zoals bij z’n voorgangers blijft het daar niet toe beperkt. Ook deze is erg zoet (harde aardbeiensnoepjes, suikerspin, vanille), maar ook – en niet geheel onlogisch – alcoholisch en peperig. Scherp dus. De schil van citroen en limoen. Een beetje zilt ook (richting gerookte vis, gezouten boter ook), vers gemaaid gras en groene appels. Krachtig en olieachtig mondgevoel met associaties van peper (de alcohol), zoethout, vanille, citroen, zilt, gras, snoepgoed en natuurlijk turfrook. En die rook is hier dominanter dan in de geur. Oesters ook. En rubber, iets wat ook niet onverwacht om de hoek komt kijken. Iets van rabarber (de rauwe variant). Water maakt het geheel assiger. Geen water toevoegen is dus de boodschap (maar dan heb je met één dram wel genoeg). De turfrook en het alcoholpercentage zorgen natuurlijk voor een lange afdronk, die rokerig, kruidig en zoet is. Het is duidelijk dat de distillatie het turfgehalte van de mout serieus heeft getemperd. En dat is wat mij betreft goed nieuws. Best lekker dus, ook deze. 85/100