Spring naar inhoud

Posts tagged ‘Duncan Taylor’

21 dec

Glenrothes 40y 1969, Duncan Taylor for Germany

De combinatie Glenrothes – 1969 heeft me nog nooit ontgoocheld. Integendeel, het was telkens smullen geblazen. Maar deze van Duncan Taylor voor de Duitse markt spant toch wel de kroon.

 

Glenrothes 40y 1969/2010, 45.5%, Duncan Taylor, Rare Auld for Germany, cask 12884, 101 bottles
Wow, wat ruikt dit heerlijk. Dit is rijk, aromatisch en smeuïg. Ik noteer bijenwas, honing, vanille, veel fruit (zoals perzik, ananas, banaan, meloen en kokos), zachte kruiden (kaneel, gekonfijte gember, peperkoek), oud leder, mos, varens, oude meubels… Zachte rook van het hout. Of is het tabaksrook? Geroosterde en gekarameliseerde noten. Ondersteunende, sappige eik. Ik noteer dus heel veel. Erg complex en expressief. Gewoonweg heerlijk. Op de tong is deze Glenrothes zijdezacht en boterig. En nog even fruitig en zoet als op de neus. Honing, vanille, ananas, kokos, perzik, sappige appels, lychee… dat alles vermengd met kruiden, eik, noten, leder, tabak en opnieuw het mos en de varens (en aarde). Alles perfect gebalanceerd en verweven. Lange afdronk die even rijk en romig blijft als de rest, met een subtiele rokerigheid als extraatje. Sublieme whisky, van het beste wat de jongste jaren gebotteld is. 93/100

14 aug

Caperdonich 38y 1970, Duncan Taylor Rare Auld

Caperdonich 1967, 1968, 1969 en 1972 hebben we hier al in succulente overvloed gehad. 1970 en 1971 zijn de missing link. 1971 lijkt me niet éénvoudig, 1970’ers zijn er wel voldoende gebotteld. Waaronder deze 38y van Duncan Taylor.

 

Caperdonich 38 YO 1970/2009, 45.9%, Duncan Taylor Rare Auld, cask 4377Caperdonich 38y 1970/2009, 45.9%, Duncan Taylor Rare Auld, cask 4377, 205 bottles
Zoals we kunnen verwachten van oude Caperdonich gaat de geur van start op heerlijk fruit, zoals daar is: rijpe kruisbessen, rode appels, opgelegde peren, mango. Achter dat fruit gaat een mooie kruidigheid schuil. Kaneel, eucalyptus, kamille en gember. Best wat vanille ook. Een beetje heide en hooi vullen aan. Maar vooral het fruit is groots. De smaak is wat minder fruitig, daar nemen de kruiden en de eik de bovenhand. Zonder te droog te worden echter. Pompelmoes, mandarijn, meloen, vanille en honing zorgen voor het nodige weerwerk. Middellange afdronk op peper, fruit en honing. Zeer mooi, enkel en alleen voor de neus verdient hij de negentig punten, mocht het fruit op de smaak even groots zijn als op de neus, was het nog meer geweest. 90/100

11 mei

Bunnahabhain 38y 1967, Duncan Taylor voor Van Wees

Vandaag een Bunnahabhain 1967 (de topperiode) die Duncan Taylor enkele jaren geleden bottelde voor Van Wees. Met voor mij één van de beste sherryneuzen ever. Ook bedankt voor deze sample Gunther.

 

Bunnahabhain 38 YO 1967/2005, 40.8%, Duncan Taylor Rare Auld for Van Wees, sherry cask #3328Bunnahabhain 38y 1967/2005, 40.8%, Duncan Taylor Rare Auld voor Van Wees, sherry cask #3328, 209 bottles
De neus legt meteen z’n troeven op tafel: krachtige, expressieve en sappige sherry. Erg rijk en vol, startend op sappig fruit zoals rijpe appelsienen, bananen, kiwi, mango, perziken en ananas. Tropical! Sappige rozijnen, en ook wat gekonfijt fruit. Prachtig. Een klein beetje ‘zee’. Zeewier en zilt. Chocolade, twijfelend tussen melkchocolade en donkere. Veel eik, maar niks drogend. Kruiden zoals kaneel, zoethout en anijs. Maar doorheen deze kruiden en eik is het fruit ronduit groots. De perfecte sherryneus voor mij. De smaak is een stuk krachtiger dan de 41% alcohol kon doen vermoeden. Daar zorgt de eik, de kruiden en het zilt voor. Het maakt het stevig en prikkelend. Ik heb hier minder fruit dan ik in de geur had. Appelsienen, mandarijnen, limoenen en bananen, dat wel, en ook rozijnen en pruimen, maar allemaal wat minder aromatisch. De chocolade keert weer. De balans tussen de droge en de zoete elementen slaat op de duur iets te veel door naar het droge. Het wordt redelijk bitter. Noten en hoestsiroop komen erbij. Lichte tannines. Middellange, licht bittere afdronk. De neus geef ik nog enkele punten meer. 91/100

18 feb

6 Reacties

Feest

feestWoensdag bestaat deze blog exact vijf jaar. Meer dan reden genoeg om te feesten, niet? En laat me daar meteen een feestweek van maken: vijf jaar vertaald in vijf dagen vijf super whisky’s. Ik heb voor deze gelegenheid uitgekeken naar uitzonderlijk spul (en in mijn ondertussen honderden samples gegrasduind) en denk dat ik daar wel in geslaagd ben. Zet je dus schrap voor wat decadent gedram. Beginnen doen we in grote stijl met Bowmore 1968.

 

Bowmore 34y 1968/2003, 41.7%, Duncan Taylor Peerless, cask 1426, 182 bottles
Yeehaa, bij deze neus moet ik me al inhouden om geen hoofdletters en uitroeptekens te gebruiken. Vintage Bowmore jaren zestig. Enorm geconcentreerd tropisch fruit: passievrucht, lychee, papaya, mango, ananas… het zit er allemaal in. Veel roze pompelmoes ook, net als rozenbottel. Bowmore 34 YO 1968/2003, 41.7%, Duncan Taylor Peerless, cask 1426Vaak durft het daar bij te blijven, maar dat is bij deze botteling niet het geval. Ik noteer ook bloemen, linde, boter, mineralen, een beetje vers gemaaid gras en kaarsvet. Oké, nog altijd niet supercomplex maar hij biedt op de neus toch al meer dan verwacht. En dat fruit is naar mijn aanvoelen gebalder dan bij zusterbottelingen. Fluweelzacht op de tong, elegant en verfijnd. Het tropisch fruit is al even groots als op de neus, de roze pompelmoes is dat ook. Opnieuw de rozenbottel en de linde. En het licht grassige. Honing, nougat en vanille geven het een zoete toets. Ik noteer ook nog gele rozijnen (van die dikke). Een klein beetje zilt. Zoethout in de verte. Subliem, gewoonweg subliem. Redelijk lange afdronk (zonder erg lang te zijn), mooi in het verlengde van de smaak. Probleem met deze whisky is dat het drinkt als (succulent) fruitsap. Voor je het weet heb je 200 euro achterovergekapt. Benchmark Bowmore 68. 94/100

31 jan

2 Reacties

Highland Park 1968, DT for The Nectar

In 2006 nam Highland Park een nieuw PR bureau onder de arm. De vertrouwde ‘dumpy’-look van de flessen werd vervangen door een hoger, platter en strakker design. Het nieuwe PR bureau liet zich ook opmerken in de reclame, de nieuwe website en andere communicatiekanalen. “The Best Spirit in the World”, straffe claim, maar het zal ongetwijfeld z’n vruchten afwerpen.
Vandaag echter een onafhankelijke botteling, een 1968 van Duncan Taylor, gebotteld voor The Nectar. Niet meer te koop in de reguliere handel, reken op 300 euro op veilingen.

 

Highland Park 39 YO 1968/2007, 41.8%, Duncan Taylor for The Nectar, cask 3460Highland Park 39y 1968/2007, 41.8%, Duncan Taylor for The Nectar, cask 3460, 183 bottles
Wat een prachtige neus! Aromatisch, expressief, elegant en complex. Zo’n neus waarbij je niet goed weet waar te starten. Het fruit vind ik altijd een mooi vertrekpunt. En dat is hier in al z’n glorie aanwezig. Ananas en banaan, overgaand in sappige rode appels, witte perziken en sinaas, om dan terug de tropische kant op te gaan met meloen, papaja en mango. Een succulente fruitsla. Het fruit wordt ondersteund door ronde eik, heerlijke bijenwas, zachte kruiden en al even zachte rook. Eerder de rook van een houtvuur of kampvuur dan wel turfrook. Rozenbottelthee. De smaak is minder expressief, daar is het wat meer zoeken. Of beter gezegd wat meer tijd geven. Want het komt allemaal wel, maar geleidelijkaan, en in lagen. Het fruit bovenaan (de perziken en de appels vooral, en nog een beetje van de tropische soorten), daaronder vanille en honing, gevolgd door bijenwas en tenslotte de kruiden (kaneel, gember en nootmuskaat) en de eik. En ook hier de zachte rook. Behoorlijk korte en lichte afdronk (dat zal aan het alcoholpercentage en de – bijna – afwezigheid van turf liggen), met nog maar weinig fruit, maar wel kruiden en eik. Ondanks de tegenvallende afdronk en wat minder aromatische smaak, toch nog negentig. Die neus hé. Puur op de neus scoor ik dit 93, maar een whisky moet ook gedronken worden natuurlijk. 90/100

17 dec

Bunnahabhain 25y 1986 for the CasQueteers

CasQueteersDe CasQueteers is een initiatief van enkele Nederlandse enthousiastelingen en bestaat er in om met een aantal liefhebbers de ontwikkeling van een whisky te volgen, van de rijping tot het bottelen. Ze kiezen dus zelf een vat, volgen middels regelmatig proeven de evolutie van de spirit op en besluiten op een gegeven ogenblik dat de tijd en de whisky rijp zijn om tot bottelen over te gaan. Langzaamaan bouwen ze hun kennis over het product op en leggen ze een netwerk aan van contacten met distilleerderijen. Deelnemers krijgen vrijblijvend de mogelijkheid te participeren (voor het deel van hun keuze) in de aankoop van een vat. Meer informatie over dit bijzondere initiatief vind je op de website van de CasQueteers.
Hun eerste whisky is een Bunnahabhain 1986. Deze Bunna rijpte 25 jaar op sherryvat en daarna nog een half jaar op een zogenaamd Octave vat van 50 liter, wat voor wat extra houtinvloed zorgt (hoe kleiner het vat hoe groter de inwerking van het hout). Deze whisky kost 138 euro.

 

Bunnahabhain 25 YO 1986/2012, 54.3%, Duncan Taylor The Octave for the CasQueteers, cask 382893Bunnahabhain 25y 1986/2012, 54.3%, Duncan Taylor ‘The Octave’ for the CasQueteers, cask 382893, 71 bottles
Heerlijke ronde en romige neus op tonen van toast, rozijnen, amandel (zoet, dus eerder richting marsepein), geflambeerde bananen, sigaren en hooi. Ook wat sinaas komt om de hoek kijken. Net als perziken en abrikozen (zowel verse als gedroogde). En daarna gaat het eiland praten, het eiland met z’n zilt en zeewier. En ook de eik maakt duidelijk dat hij er is. Belegen eik. Oude eiken meubels. En oud, geboend leder. Dat hooi dat ik initieel al had, brengt me meer en meer naar de boerderij, met z’n stallen en de geur van een natte hond. Altijd een absolute meerwaarde. De smaak is vol en rijk, en start mooi bitter. Een fruitige bitterheid is dat. Sinaas, granaatappels en veenbessen. Op een bedje van peper en zoethout. De eik is prominent aanwezig, maar het wordt nooit drogend. Daar zorgen het fruit, maar ook zoete elementen zoals honing en chocolade voor. Tabak en boenwas vullen aan. Vrij lange afdronk op orangettes (de schil van sinaas en donkere chocolade), eik en kruiden. Munt, kaneel en zoethout meer bepaald. En helemaal op he einde een terugkeer van de bananen. Dat half jaar Octave cask heeft hier volgens mij absoluut z’n meerdwaarde. Een half jaar was waarschijnlijk ook genoeg, meer eik zou de balans wat verstoord hebben, nu is het perfect. De oude, sappige eik is echt groots hier. 90/100

5 dec

Clynelish 22y 1988, Duncan Taylor

Vandaag een Clynelish van een minder courante vintage, 1988. Dit is trouwens ook mijn eerste Clynelish 1988. Je betaalt hier 95 euro voor. Bedankt voor de sample Gunther.

 

Clynelish 22 YO 1988, 49%, Duncan Taylor, Rare Auld, cask 4541Clynelish 22y 1988/2011, 49%, Duncan Taylor, Rare Auld, cask 4541, 320 bottles
Bijzondere neus. Expressief maar moeilijk te omschrijven. Anders dan ik verwachtte, anders dan de Clynelishes van bv. 1989 die ik al kon proeven. Dat bijzondere moet ik zoeken in de zuivelafdeling, dat is me nu al wel duidelijk. Melk, melkwei, warme botermelk. O ja, dat laatste, dat is het. Ik kreeg vroeger als kind regelmatig warme botermelk met kandijsiroop voorgeschoteld van mijn moder (en het is toch nog – redelijk – goed gekomen met mij). Maar er is gelukkig wel wat meer te ontdekken in deze whisky, peperkoek bijvoorbeeld, of geroosterde noten, of boenwas (of course), of appelschillen, of bananen, of ananas in blik, of zilt. Lichte granen op de smaak, snel gevolgd door gemberkoek (of peperkoek met gember als je wil), peper, nootmuskaat, de schil van limoenen, was, gezouten boter en vanille. Stevig en prikkelend op de tong. Lange, kruidige afdronk waar de was tot op het einde blijft bovendrijven. Bijzonder maar ook wel bijzonder lekker. Och ja, Clynelish. 89/100

7 nov

Caol Ila 23y 1984 for The Finest Notes

Ik ben een tijdje geleden via-via in het bezit gekomen van een sample van de eerste clubbotteling voor The Finest Notes, de whiskyclub met uitvalsbasis Zolder. Het betreft een Caol Ila 1984, gebotteld ter ere van hun 5 jarige bestaan.

 

Caol Ila 23y 1984/2008, 52.7%, Duncan Taylor for The Finest Notes, 65 bottles
In de neus zachte zoete turf, fruit (appel, citroenschil, confituur van appelsienen), zilt, zeewier, oesters (de zee dus) en kruiden (kruidnagel, zoethout). Lekker. Een klein beetje eucalyptus ook. En lichte mineralen. Zelfs een licht farmy kantje valt te ontwaren. Het mondgevoel is zacht en romig. In de smaak turf, meer dan in de geur, vanille, zilt en citrus. Allerlei zeevruchten, besprenkeld met citroen. Na enige tijd ook ananas en rode appels. En de zoethout die ik ook op de neus had, hier aangevuld met kaneel. Hoog drinkbaarheidsgehalte. Lange zoete afdronk op turfrook, vanille, zilt en een toefje peper. Een zeer geslaagde selectie van de mannen van The Finest Notes. 89/100

16 okt

Glenrothes 1969, Duncan Taylor Lonach

Ik heb al een aantal geweldig lekkere Glenrothes 1969 geproefd, maar op een botteling van Scotch Malt Whisky Society twee en een half jaar geleden na, heb ik er hier nog geen besproken. Deze botteling van Duncan Taylor onder hun Lonach label (vattings van enkele vaten waaronder ook sommige met een alcoholpercentage onder 40%) komt hier dan ook als geroepen.

 

Glenrothes 39y 1969/2008, 42.7%, Duncan Taylor, Lonach
Zalige neus. O ja. Erg fruitig, erg aromatisch. Rijpe sinaas, ananas, banaan, mango, rijpe kruisbessen, lychee… tropical! Een beetje eik, maar dan ook maar een beetje. Best wat vanille, geboend leder en zachte kruiden (kaneel, gember). Zacht, romig op de tong en zowel fruitig als kruidig, maar het fruit wint het op de duur wel. Sinaas en ananas vallen op. Qua kruiden noteer ik kaneel en nootmuskaat. Vanille. Eik ja, maar ook hier op de achtergrond, net zoals een hint van rook (van het hout). Iets licht floraals. Niet erg complex maar o zo drinkbaar. Middellange afdronk op het fruit en de kruiden van de smaak en hoegenaamd geen eik. Op de smaak en in de afdronk mist hij wel de puch die sommige bottelingen onder hun Rare Auld of Peerless labels wel hebben, maar dit speelt in de zelfde topklasse. 91/100

2 jun

Glen Grant 35y 1972, Duncan Taylor for Limburg

Vandaag proef ik een Glen Grant 1972 (altijd iets om naar uit te kijken), gebotteld door Duncan Taylor voor Limburg. Let op, er bestaat ook een 1972 van The Whisky Fair. Dat is een andere botteling, maar misschien betreft het wel dezelfde whisky?

 

Glen Grant 35y 1972/2007, 56.3%, Duncan Taylor for Limburg, sherry cask #3887, 163 bottles
Heerlijke, smeuïge en aromatische neus. Om te beginnen veel fruit, zowel tropische varianten zoals banaan, mango en ananas, als gedroogde vruchten zoals vijgen, pruimen, rozijnen en abrikozen. Abrikozentaart ook. Naast het grootse fruit heb ik romige honing (acacia?), bijenwas, kruiden zoals gember, munt en zoethout, en sappige eik. Expressief, complex en perfect gebalanseerd. Op de smaak spelen gelijkaardige aroma’s ten dans, walsend tussen zoete fruitigheid en een drogere kruidigheid. Bij dat laatste denk ik zowel aan keuken- als aan tuinkruiden. Eucalyptus valt me op, maar ook nootmuskaat, kruidnagel en peper. En een beetje zoethout. En ook hier heb ik bijenwas en honing. Tonen van versgebakken cake ook, en een beetje eik. Deze smaken blijven erg lang hangen. Zalig drankje. 91/100

10 mei

Een heerlijke oude Glenrothes

Glenrothes is een distilleerderij die ik pas na enkele jaren whisky proeven echt heb leren kennen en leren appreciëren. Zeker distillaten van eind jaren zestig, begin jaren zeventig kunnen ongelooflijk lekker zijn. Een bewijs hiervan is deze 1970 van Duncan Taylor.

 

Glenrothes 35y 1970/2006, 43.5%, Duncan Taylor, cask 10574, 162 bottles
Zeer fruitige neus met honing, allerlei geroosterde tonen, vernis en kruiden. Dat fruit is echt groots: perzik, ananas, banaan, mango, meloen… best tropisch dus. Ook de kruiden zijn divers: nootmuskaat, kaneel, zoethout, eucalyptus… Dat geroosterde karakter slaat zowel op noten als op toast. Eik ook, maar lichte tonen. Boter noteer ik nog. Best krachtig op de tong en qua smaak mooi in het verlengde van de neus. Veel fruit, eik (zoals wel vaker bij oudere whisky’s meer dan op de neus), noten, honing, kruiden. Het fruit is hier minder tropisch en meer citrussig. Sinaas, pompelmoes. Licht bitter. Vanille ook nog. Mokka? Minder expressief dan de neus, ook zoals wel vaker bij oudere whisky’s, maar nog steeds wreed lekker. Behoorlijk lange afdronk, fruitig en kruidig, met groene thee als extra. En wat droger dan de smaak. Heerlijke whisky, die uiteindelijk nog een puntje verloor in het tweede deel van de smaak en afdronk. Het is echter maar één puntje. Mierenziften. Of was het muggenneuken? 91/100

17 apr

Glen Grant 35y 1974, Duncan Taylor

In de negentiende eeuw bestonden er even twee Glen Grant distilleerderijen tegenover elkaar, Glen Grant en Glen Grant 2, het huidige Caperdonich. Tussen beide gebouwen liep er een pijplijn waardoor de spirit werd gepompt. Volgens de overlevering hadden enkele inwoners van Rothes, waar Glen Grant zich bevindt, een manier gevonden om spirit van deze pijp af te tappen.
Onderstaande Glen Grant werd gekozen door de bezoekers van het Spirtits in the Sky festival als single cask botteling voor België.

 

Glen Grant 35y 1974/2009, 55.2%, Duncan Taylor for The Nectar, cask 16582, 168 bottles
Fruitige en zoete neus, in eerste instantie op appel-kersensap (maar dan iets sterker), gevolgd door meloen, perzik, honing, vanille, een beetje kruiden en mooie eik. De smaak is zijdezacht en zoet. Vanille, honing, marsepein en opnieuw veel fruit (perzik, appel, sinaasconfituur). Naar het einde meer en meer kruiden: kaneel (appel-kaneel that is) en gember. Eik, maar niet dominant. Middellange en eerder droge afdronk. Wordt na verloop van tijd redelijk droog, was anders een punt of twee meer geweest. 86/100

7 mrt

Nog wat Tomatin fruit

Tomatin 1976, ik kan er niet genoeg van krijgen… Vorig jaar kwam de éne na de andere uit, de keuze was enorm, maar deze fruitbron lijkt stilaan opgedroogd te zijn. We moeten het dus doen met bottelingen van de voorbije jaren.
Bijvoorbeeld deze van Duncan Taylor uit 2010. Net als de Grotesque Crocs die ik gisteren besprak, stond ook deze in de line-up van whiskykwis.

 

Tomatin 33y 1976/2010, 51.6%, Duncan Taylor, cask 6816, 264 bottles
Ook bij deze start de neus wat onderdrukt, zelfs een beetje duf… boter, natte aarde, eik, oude kleerkast (of op z’n minst oude kledij, de leeftijd van de kast is in deze van inferieur belang). Maar dan, haha, wie hève die froet, zoals de Italianen dat zo mooi zeggen. Sappige pruimen, dito appels, perzik, ananas, banaan en rijpe kruisbessen. Ja ja, weer een winnaar. Een beetje bijenwas – ook altijd een meerwaarde, honing en koffiepudding vullen aan. Prachtig! De smaak start meteen meer dan aangenaam op kruiden (kaneel, kruidnagel), eik en honing, om dan in de retro gewoonweg te exploderen in fruit. Steenfruit en tropisch fruit. Pruim, perzik, banaan, ananas en mango. Wat pompelmoes ook, en warme aardbeienconfituur. En dan is het meteen héél wat meer dan aangenaam. Genieten in overdrive. Middellange afdronk, fruitig met de perfecte hoeveelheid eik (zalige bitterheid). Zoals wel vaker bij dit profiel is dit geen erg complexe whisky, maar het is zo verdomd lekker. En als je vergelijkt met de TWA lees je veel hetzelfde, toch vind ik deze net nog een ietsje beter, maar het verschil is klein. Een punt. 92/100

28 feb

Caol Ila 28y 1983, Duncan Taylor ‘Dimensions’

Caol Ila 1983 op sherryvat, dat kan wreed lekker zijn. Alhoewel deze van Duncan Taylor nog een stuk donkerder is dan de QV.ID. Een veel actiever vat waarschijnlijk, wat niet noodzakelijk een meerwaarde is voor oudere geturfde whisky.

 

Caol Ila 28y 1983/2012, 54.3%, Duncan Taylor ‘Dimensions’, cask 3625
Zeer mooie neus met de zachte Caol Ila turf in perfecte harmonie met de sherry. Ik heb tonen van tabak, karamel, geroosterde noten, leder, gedroogd fruit, mandarijn, geflambeerde banaan en aarde. Daarna komt het kustkarakter van de distilleerderij naar boven, in de vorm van zilt en zeewier. En daaronder hebben we dan de turfrook en wat eik, beide in een louter ondersteunende rol. Erg rijke en complexe neus. Olieachtig en licht drogend mondgevoel, met de sherry en zoete turf die om de aandacht dingen, op een onderlaag van sappige eik. Hier meer kruiden dan op de neus: eucalyptus, hoestsiroop en gember. Licht bitter en droog, maar dat wordt deels gecounterd door kandij, rozijnen en perensiroop. Deels, de balans neigt net iets te veel naar het droge. Zilt, net als op de neus pas na enige tijd. Lange afdronk, kruidige, zilt en rokerig. De neus alleen is negentig punten waard, op de smaak is de balans niet goed genoeg om uiteindelijk ook die score te krijgen. 88/100

16 feb

Glen Moray 20y 1991, Duncan Taylor ‘Dimensions’

In de nieuwe Dimension reeks van Duncan Taylor zit ook een Glen Moray 1991, die we vandaag eens onder de loep zullen nemen. Het is me onderhand duidelijk geworden dat Glen Moray een zwaar onderschatte distilleerderij is, zeker distillaten uit de jaren zeventig en tachtig hebben me al meermaals in positieve zin verrast.
Ik vind niet direct een afbeelding van de fles, hierbij dus een andere Glen Moray uit de reeks.

 

Glen Moray 20y 1991/2012, 54.8%, Duncan Taylor ‘Dimensions’, cask 9408
Frisse en florale neus: weidebloemen, vers gemaaid gras en muntsnoepjes (fris en zoet). Tonen van hars duiken op, en onderliggend een zoete granigheid. Geroosterde granen met ahornsiroop (Jeroen Meus z’n recept). Pas na enige tijd komt er ook fruit naar voor: groene appels en peren. Ook de smaak is fris, maar zoeter dan de neus. Daar zorgt de ahornsiroop voor, samen met vanille en kristalsuiker. Het graan blijft aanwezig, maar de appels en de peren maken op de tong plaats voor citrus (citroen en witte pompelmoes). Alcoholisch. Kruiden zoals kaneel en peper maken het plaatje af. Middellage, grassige en alcoholische afdronk. Lekker zonder meer, op de smaak is de alcohol iets te prominent aanwezig om hoger te scoren. 83/100

12 jan

Bunnahabhain 24y 1987, Duncan Taylor

Vandaag nog een nieuwe botteling van Duncan Taylor, deze keer een Bunnahabhain 1987. Kost ongeveer 100 euro. Wist je trouwens dat Bunnahabhain Distillery in z’n beginjaren Islay Distillery heette?

 

Bunnahabhain 24y 1987/2011, 55.7%, Duncan Taylor Rare Auld, cask 1598, 399 bts.
Rijke en aromatische sherryneus met veel gedroogd fruit (abrikozen, vijgen, dadels, pruimen, rozijnen, the whole lot), noten, sinaas en honing. Daarnaast heeft deze neus ook een florale kant. Gedroogde bloemen, hooi en heide. Ook kruiden ontbreken niet: peper en kaneel. Zeer mooi. Stevig en prikkelend mondgevoel, met zowel een zoete en fruitige kant als een droge en kruidige kant. Voor dat laatste zorgen eik, noten, peper en gember, maar dat wordt gecounterd door cake, chocolade, honing, sinaas en rode appels. Naar het einde gaat het droge het zoete wat verdringen. Sterke thee. Middellange, verwarmende en kruidige afdronk. Vooral de neus van deze whisky kon me erg bekoren. 85/100

13 dec

Aberlour 18y 1993, Duncan Taylor ‘Dimensions’

Dimensions is een nieuwe reeks van Duncan Taylor en volgens deze bottelaar “an outstanding range of single malt and single grain whiskies aged from the youngest to 39 years. Available as single cask, cask strength or exclusively numbered small batch releases at 46% abv. The Dimensions Collection delivers the most comprehensive overview of Scotland’s distilleries. Only the finest whiskies are selected for inclusion in the Dimensions Collection, ensuring each release represents the true multi dimensional character of the distillery”. Wat de meerwaarde hiervan is, is me niet geheel duidelijk, de whisky’s zijn in ieder geval niet koud-gefilterd en ook niet bijgekleurd. Ik proef uit deze reeks de Aberlour 1993 (65 euro).

 
Aberlour 18y 1993/2011, 54.3%, Duncan Taylor ‘Dimensions’, cask 7371
Frisse, levendige neus op sappig, Europees fruit. Rode appel, peer, witte perzik, meloen, en ook rijpe kruisbes. Doorheen dat levendige fruit ontwaar ik gras, kandij en kaarsvet. En iets licht floraals. Prikkelend mondgevoel, eerst op granen, daarna op fruit. Opnieuw vooral wit fruit, appels, peren en perziken. Een beetje simpel misschien. Water toevoegen maakt het zoals verwacht wat zoeter (harde citroensnoepjes). Middellange afdronk op granen en fruit. Doet vrij ‘jong’ aan. Puur op de neus had ik ‘m op 85, 86 staan, op de smaak gaan er enkele punten af. 83/100

17 nov

Bunnahabhain 32y 1979, Duncan Taylor

Vandaag nog een nieuwe botteling van Duncan Taylor, een Bunnahabhain 1979 deze keer. Geen vattype vermeld, maar ik vermoed dat het hier om een bourbonvat gaat.

 

Bunnahabhain 32y 1979/2011, 47.1%, Duncan Taylor Rare Auld, cask 38408, 182 bottles
Zachte zoete neus die het in eerste instantie moet hebben van melkchocolade, marsepein (amandelen, maar dus eerder het zoete en niet het bittere ervan) en sinaas. Ha, van die stammetjes sinaasmarsepein met chocolade rond (denk The Chocolate Line)! Een beetje kokos ook, appel, pistache en weidebloemen. Boter. Erg aangename neus. De smaak is al even zacht als de neus en moet het hebbben van granen (pils), honing, heide en appels. Cider. Wat banaan ook en pompelmoes. Hij wordt hoe langer hoe grassiger. Naar het einde toe doemen nog gember, zoethout en zachte eik op. Wat bitter. Middellange, drogende afdronk op vanille, zoethout en pils. De smaak houdt het niveau van de neus niet helemaal aan, de pils stoort me een beetje. 85/100

9 nov

Glen Moray 24y 1986, Duncan Taylor

Vandaag en ook later deze maand bespreek ik enkele nieuwe Duncan Taylor bottelingen. Beginnen doe ik met een Glen Moray 1986, die je voor 85 euro op de kop moet kunnen tikken.

 

Glen Moray 24y 1986/2011, 53.2%, Duncan Taylor, cask 2860, 246 bts.
Aromatische, grassige en florale neus met tussen dat buitenlevengevoel ook wat mandarijn en veel vanille. Na enige tijd kruiden à la gember, kaneel en munt. Houtsnippers ook. Met water buigt het fris florale zich om in nat hooi, het geheel een lichte farmy toets gevend. Mooi. Op de volle, ronde smaak zetten de kruiden zich door, vergezeld van fruit. Ik heb hier trouwens meer fruit dan op de neus. De mandarijn opnieuw, maar ook abrikozen en ananas. En kokos. Zachte eik en honing. Met water komt daar nog zoethout en marsepein bij. Lange, verwarmende afdronk op citrus en kruiden. Munt opnieuw, het vat heeft z’n werk gedaan. Erg aangename whisky. 85/100

3 jul

Tomatin 42y 1965, Duncan Taylor

Tomatin is één van de vele distilleerderijen die eind 19e eeuw het levenslicht zagen, het werd opgericht in 1897. Vandaag is het in handen van de Japanse groep Takara Shuzo.

 

Tomatin 42y 1965/2008, 52.1%, DT Rare Auld, cask 20942, 211 bts.
Fruit, fruit en fruit. En daartussen nog wat fruit. Vooral veel appels, soms lijkt het puur appelsap (gevaarlijk appelsap). Peren ook, perziken, abrikozen, meloen. Oké, als je je best doet, haal je er ook andere associaties uit maar het fruit is ‘big’. Die andere associaties zijn honing, eik (op de achtergrond dus), cashewnoten en een klein beetje gember. Op de smaak heb ik weliswaar meer eik, maar het fruit blijft de toon zetten, de eik vult enkel aan. Net als vergezellende kruiden trouwens. Verschrikkelijk drinkbaar, ik heb het idee zo’n ganse fles te kunnen verzetten. Decadent en niet verstandig, ik weet het. Lange, zoete en fruitige afdronk met ook hier de eik die zich erg gedeisd houdt. Geen complexe whisky, maar wat kan mij het schelen, dit is gewoon geweldig lekkere whisky. 91/100

« Oudere berichten