Spring naar inhoud

Archief voor

29 jun

Longmorn 36y 1970, Single Malts of Scotland

1969 is volgens velen (die ik niet tegenspreek) het beste jaar voor Longmorn. Met deze 1970 van Specialty Drinks zitten we daar dus dicht in de buurt.

 

Longmorn 36 YO 1970/2006, 56.1%, Single Malts of Scotland, sherry cask #28Longmorn 36y 1970/2006, 56.1%, Single Malts of Scotland, sherry cask #28, 255 bottles
Prikkelende geur. Wat alcoholisch (dit ís natuurlijk ook 56% alcohol) en scherp. Veel kruiden in het begin. Maar dat scherpe verdwijnt na enige tijd naar de achtergrond om plaats te maken voor fruit. Aardbeidenconfituur, bramen en cassis. Na enige tijd ook lichte tropische toetsen (lychee, meloen) maar niet zo rijk als de 1971 voor Spirito Divino bv. De kruiden verzachten wat van karakter. Gember en peper maken plaats voor nootmuskaat en kaneel. Gaat verder op vanille, marsepein en bijenwas. Onderliggend een lichte rokerigheid. En vrij veel eik ook. Op de smaak valt die eik nog meer op, het start behoorlijk droog. Maar er is voldoende zoets (zachte karamel) en fruit (perzik, meloen, aardbei, appelsien) aanwezig om het geheel te balanceren. Wel veel kruiden. Ik denk daarbij onder andere aan kruidnagel, kaneel, nootmuskaat en zoethout. En ook hier de zachte rook. Lange, kruidige afdronk met het fruit dat het onderspit delft. Misschien net iets te droog op de smaak om de negentig te halen. 89/100

27 jun

4 Reacties

Brora 30 2006

En vergelijken maar…

 

Brora 30 YO, 55.7%, OB 2006Brora 30y, 55.7%, OB 2006, 2130 bottles
Wat meteen opvalt, is dat deze iets maritiemer is. Ik heb meer zilt en jodium, en wat zeewier. Wat ook opvalt en waarin hij verschilt van de 2004 en de 2005, is een frisse mineraliteit. Kalk en natte keien. De geuren van de boerderij zijn echter even groots, en dat kan ik alleen maar toejuichen. Ook de bijenwas en het geboende leder ontbreken niet. Hetzelfde kan trouwens gezegd worden van de zoete turf (nog wat meer dan in de 2005). Zachte kruiden zoals kaneel en eucalyptus, ook dat is in lijn met de collega’s. Het fruit is iets terughoudender, ik proef ananas en citroen. Hij is dan wel wat olieachtiger. Motorolie, arachideolie. Het geheel is erg rijk, stevig en krachtig. Ook het mondgevoel is dat. Olie en mineralen bepalen het karakter. Turf, zilt, mosterd, ananas, perziken, bijenwas, amandelen, houtskool, lapsang souchong, kaneel, nootmuskaat, peper, en nog heel wat meer, zorgen in willekeurige volgorde voor de inhoud. Alhoewel er eigenlijk geen sprake is van volgorde, alles is er meteen. En hoe. Ook deze is gewoon geweldig. Ellelange afdronk, licht drogend op kruiden, zoete turf en zilt. Na een half uur had ik nog steeds het gevoel deze whisky net doorgeslikt te hebben. Ook deze is een pure beauty, maar in het rijtje moet hij nipt de duimen leggen voor z’n twee voorgangers. 94/100

De 2004 is de meest farmy OB (en samen met enkele 1972’ers van Gordon & MacPhail ook de meeste farmy tout court), de 2005 is de meest complexe, de rijkste. Om even een round-up te maken van alle releases (nog niet allemaal besproken, maar nu wel geproefd):

  1. 2005
  2. 2004
  3. 2006
  4. 2012
  5. 2011
  6. 2002
  7. 2007
  8. 2003
  9. 2009
  10. 2008
  11. 2010

Eind dit jaar kan ik daar dan de 40y ergens tussen plaatsen. Benieuwd waar.

26 jun

Brora 30 2005

Samen met de 2004 worden de 2005 en de 2006 als de beste jaarlijkse releases beschouwd. Alhoewel ik vind dat ook de recentste twee (2011 & 2012) kunnen meedingen, net als de eerste (2002), waar ik behoorlijk wild van ben. Vandaag de 2005, morgen de 2006, met de 2004 als eikingspunt.

 

Brora 30 YO, 56.3%, OB 2005Brora 30y, 56.3%, OB 2005, 3000 bottles
Bingo! De zoet-zure turfgeur van Brora ’72 met al z’n boerderijtoestanden. Nat hooi, stallen, mest, natte hond… en een stevige portie zoete turf. Daarachter gaat er heel wat fruit schuil. Mandarijn, limoen, bloedappelsien, de citrusvariant dus, alhoewel ik ook een beetje banaan en mango ruik. Ha, winegums nu, love it. Een zachte kruidigheid op tonen van kaneel, nootmuskaat en peper. Houtskool. Lichte tonen van gerookt vlees. Eucalyptus nu ook, wat voor een frisse toets zorgt. Mooie, ronde eik en oud (geboend) leder. Bijenwas. Met water groeit de ‘farmyness’, wat de complexiteit niet helemaal ten goede komt. Complex is hij ook op de tong. Zoete turf, veel fruit, best wat kruiden (pittig en fris), mooi waxy, even mooi farmy (veel hooi), dezelfde ronde eik, het gerookt vlees… dat alles aangevuld met marsepein, honing en chocolade. En na enige tijd ook een beetje zilt en jodium. Simpelweg subliem. Nu ook mosterd… dat blijft maar komen. Erg lange, rijke en geconcentreerde afdronk.
Ik weet niet of bovenstaande bevindingen het duidelijk maken, maar ik vind deze (nog) complexer en gelaagder dan de 2004, iets minder puur-farmy wel, iets minder Brora 1972 pur sang. Ik kan onmogelijk uitmaken welke ik de beste vind, het éne moment de 2004, het ander de 2005, een beetje naar gelang waar ik zin in heb. De strijd tussen beide eindigt onbeslist. Dus ook 95/100

25 jun

Laphroaig 16y 1996, Malts of Scotland

Vandaag een mooie Laphroaig uit de recentste batch van Malts of Scotland. Kost je 110 euro.

 

Laphroaig 16 YO 1996/2013, 56.2%, Malts of Scotland, bourbon hogshead #MoS13028Laphroaig 16y 1996/2013, 56.2%, Malts of Scotland, bourbon hogshead #MoS13028, 213 bottles
De neus laat zich kennen als zilte en zoete turf met een medicinaal kantje. De turf is helemaal niet dominant of assig, het gaat hier om balans. Wat ik alleen maar kan toejuichen. Voor het zoete karakter zorgen vanille en zachte karamel, butterscotch. Maar ook marsepein en zoet fruit. Fruit zoals pruimen, perziken en rode sappige appels. Zilt dus ook, samen met zeewier en jodium. En wat nat hooi, altijd een meerwaarde. Na verloop van tijd ruik ik zelfs wat tropisch fruit. Ananas en papaja. Nice! Zoals wel vaker is de turf(rook) grootser op de smaak. Het zilt en de jodium zijn evenzeer aanwezig, het fruit wordt iets meer naar de achtergrond gedrukt maar wijkt nooit. Appels en citrus. De kruiden komen meer naar voor. Het geheel blijft zoet (vanille, zachte karamel, chocolade). Lange, rokerige en zilte afdronk met altijd een beetje citrus. Zoete en zilte Laphroaig, die alle sensaties mooi gebalanceerd weergeeft. 88/100

24 jun

Strathmill 22y 1991, Asta Morris

Het dient gezegd, Bert Bruyneel laat zich niet leiden door de reputatie van distilleerderijen bij de selectie van z’n vaten. Blair Athol, Glenburgie, Auchroisk, Dailuaine… je kan dat moeilijk klinkende namen noemen. Ook Strathmill valt onder de categorie onbekend-is-onbemind. Maar ook nu was dat geen beletsel voor Bert om enkel en alleen op z’n smaak af te gaan. Deze Strathmill 1991 is vanaf heden verkrijgbaar bij de Asta Morris verdelers voor de erg schappelijke prijs van 79 euro.

 

Strathmill 22 YO 1991/2013, 50.3%, Asta Morris, cask #AM025Strathmill 22y 1991/2013, 50.3%, Asta Morris, cask #AM025, 239 bottles
Heerlijke neus, gedomineerd door zoet fruit. Zoet fruit zoals ananas en bananen. Geflambeerde bananen. En een beetje meloen. Maar ik moet ook denken aan kruisbessentaart (niets zurigs meer aan die bessen, en inclusief de taartbodem en poedersuiker). Romige chocolade. En we gaan verder op het zoets, met honing en nougat. Achter al dat zoets en fruit gaat er bijenwas schuil. En alles wat bijen nog met zich meebrengen. We hadden de honing al, maar ik ruik ook pollen. Schoenpoets ook. En geboend leder. Nat hooi, ook dat vind ik altijd een absolute meerwaarde. Zachte geur van noten en helemaal op de achtergrond zelfs een lichte rokerigheid. Die neus vertoont een complexiteit die je niet voor mogelijk houdt bij zoiets (met alle respect) ‘banaals’ als Strathmill 1991. De smaak is erg romig (boterig bijna), rond en vol. Het fruit blijft z’n ding doen. Ik proef ananas en appelsienen. Maar vooral de bananen blijven zich in de aandacht werken. De whisky krijgt hier een grassig kantje. En ook kruiden treden meer op de voorgrond. Het waxy karakter blijft (voor een stuk) behouden. Het natte hooi wordt wat droger en wordt vergezeld van heide. En zijn dat croissants? Jawel, vers gebakken croissants. Lange en complexe afdronk. Het fruit en de zoete elementen wijken niet en dulden enkel wat kruiden, zachte eik en vers gebak als gezelschap. Zéér lekker op smaak en afdronk, schitterend op de neus. Wat een vatselectie. Voor mij de beste Asta Morris van de voorbije 12 maanden. 91/100

22 jun

Littlemill 17y 1991, Gordon & MacPhail Reserve

Vorige Littlemill deed me verlangen naar een betere. En dan speel ik op veilig met Littlemill van eind jaren tachtig, begin jaren negentig, altijd goed. Eéntje van Gordon & MacPhail, weliswaar ook al enkele jaren geleden gebotteld.

 

Littlemill 17 YO 1991/2008, 57.4%, Gordon & MacPhail Reserve, refill bourbon barrell #92Littlemill 17y 1991/2008, 57.4%, Gordon & MacPhail Reserve, refill bourbon barrel #92, 201 bottles
Herkenbaar Littlemill van deze periode, en daar kan ik alleen maar blij om zijn. Expressief fruitig. Sappige rode appels, meloen, ananas, lychee, rijpe kruisbessen, kiwi en limoen. Dus zowel citrus, wit en tropisch fruit. En al dat fruit wordt ondersteund door vanille en eik. En – nog iets waar ik blij om ben – door een stevige portie bijenwas. Oude, geboende meubels, oud leder. Super is dit. Ook wat kruiden steken de kop op: munt, eucalyptus, peterselie en dille, wat het nog wat frisser en aromatischer maakt. De smaak is even complex, maar minder rond, hij is hier een stuk prikkelender. Eik, kruiden (peper, nootmuskaat, zoethout), noten en hars verdringen een beetje het fruit en de vanille. En wat dat fruit betreft, heb ik vooral limoen en pompelmoes, wat bitter en beetje zuur. Niet slecht, verre van, maar het is nogal springerig allemaal, en een beetje scherp. Wasabi? Jawel… De neus verdient een score tegen de negentig, op de smaak gaan er toch een paar punten af. De afdronk is redelijk lang en droog op kruiden, citrusfruit en gedroogd gras. Complexe whisky die me op de smaak niet helemaal kan overtuigen. 86/100

20 jun

2 Reacties

Littlemill 12

Littlemill kennen we recent vooral van een heel bataljon onafhankelijke bottelingen, maar tot midden jaren 2000 hadden we ook officiële. En zeer recent kwam daar uit onverwachte hoek nog een 21-jarige bij (en een 22-jarige voor Taiwan). Ik proef de laatste batch van de 12.

 

Littlemill 12 YOLittlemill 12y, 40%, OB +/- 2007
Zoete, granige neus op tonen van vanille, frosties, havermout en bierbeslag. Gist. Een klein beetje fruit: gele appels en abrikozen. Ik vind dit niet beter dan een gemiddelde blend. Ook niet na hem even te laten ademen. Ik krijg er dan wel een klein beetje zilt bij en er doemt ook een grassige kant op. Hooi. Maar echt aangenaam is dit niet. De smaak houdt dit niveau spijtig genoeg aan. Het is droog en moet het hebben van granen, brood, hooi en suiker. In de verte misschien wat appelsap. Maar vooral de granen domineren. Het mondgevoel is dun en licht. De afdronk is amper waar te nemen. Een saaie, ééndimensionale whisky. Wat een tegenvaller. 66/100

19 jun

Bunnahabhain ‘Mòine’ 5y 2006, Archives Anniversary Release

Ik heb even gewacht met mijn bevindingen van deze whisky te publiceren. Ik vind ‘m dan ook niet echt geweldig. Het betreft een wel erg jonge Bunnahabhain, amper 5 jaar oud. Hij draagt de naam ‘Mòine’, Gaelic voor turf en dus het geturfde product van de distilleerderij.

 

Bunnahabhain 'Mòine' 5 YO 2006/2012, 61.1%, Archives, Whiskybase, Anniversary Release, Bourbon hogshead #800041Bunnahabhain ‘Mòine’ 5y 2006/2012, 61.1%, Archives, Whiskybase Anniversary Release, Bourbon hogshead #800041, 264 bottles
De neus is erg zoet op bubblegum en fruitsnoepjes. Jong dus. Veel granen en gist ook. Nog redelijk ‘new make’ (nog niet gerijpt distillaat). Rokerig natuurlijk, maar niet te assig. Smeulende houtskool. Grassig is het ook, net als ‘notig’. Okkernoten. Fruit zegt u? Amper, in de verte misschien wat citroen. Erg zoete smaak. Naast het granig en zilt karakter. Hier krijg je kruiden als extra. Zoethout en peper. Gist opnieuw. Ah, en nu ook fruit. Aardbeien(snoepjes) en peren. Een stevige portie assen. Lange, zoete en rokerige finish. Dit hadden ze echt nog langer moeten laten rijpen, dit is nog veel te veel new make. Meer educatief dan genietbaar. 60/100

18 jun

Tomatin 19y 1994, Chester Whisky

Het moet niet altijd Tomatin 1976 zijn hé… Een 1994 van Chester Whisky Company, ook dat hoeft niet slecht te zijn. Integendeel. 75 euro betaal je er voor.

 

Tomatin 19 YO 1994/2013, 53.4%, Chester WhiskyTomatin 19y 1994/2013, 53.4%, Chester Whisky, bourbon hogshead, 162 bottles
Wel, van Tomatin 1976 gesproken, dat zit hier dus wel degelijk in hé… Niet helemaal te vergelijken natuurlijk, maar toch, het distilleerderijkarakter komt duidelijk naar voor. Fruit met andere woorden. Appels, appelsienen, ananas uit blik… I like. Vrij zoet op tonen van vanille, marsepein en melkchocolade. Gezoete kruidenthee. Linde, zoethout. Gedroogd hooi. Doorheen dat alles een erg mooie mineraliteit. De smaak is zacht en romig. Het fruit speelt ook hier de eerste viool, gevolgd door zoete associaties zoals honing en witte chocolade, en kruiden zoals zachte peper, gember en zoethout. Minder ‘herbal’ hier, meer ‘spicy’. Eik draagt bij tot een mooie bittere toets. Maar het fruit laat zich op geen enkel moment verdringen, constant proef ik appelsien, appel en ook banaan, mango en papaja. Jawel, dat tropisch fruit is al aanwezig. Laat dit nog eens tien jaar langer rijpen, en je komt volgens mij niet ver van het fel bejubelde 1976-profiel uit. De afdronk is behoorlijk lang, met de kruiden en het (deels tropische) fruit in perfecte harmonie. Tomatin kan ook al op jongere leeftijd imponeren. 88/100

17 jun

Images of Islay (Ardbeg), Malts of Scotland

Naast de Images of Dufftown (Glenfiddich) bottelde Malts of Scotland ook een Images of Islay. De tekening op deze fles (het befaamde Kildalton Cross) verwijst naar de nabijgelegen Ardbeg distilleerderij. Ook onafhankelijk Ardbeg is zeldzaam, zeker na de overname door LVMH. Deze whisky vermeldt geen distillatiejaar. Naar de leeftijd is het dus raden. Kost 75 euro.

 

Images of Islay (Ardbeg) Kildalton Cross, 53.2%, Malts of Scotland 2013Images of Islay (Ardbeg) ‘Kildalton Cross’, 53.2%, Malts of Scotland 2013, 195 bottles
Jonge, prikkelende en zoete turf. Heel veel zoethout. Echt wel een paringsdans tussen turf en zoethout. Pas na enige tijd ruik ik andere zaken. Peperkoek en appelsap bevoorbeeld (maar geef het niet aan je kinderen). Daarna draait hij de citruskant op. Zoete citroenen en appelsienen. Geen medicinale elementen, het is turf van boven de zeespiegel. Wel wat zilt. Ardbeg all right. Houtskool komt er nu ook door, net als motorolie. En een hint van gerookt vlees. Of het ligt aan de BBQ van gisteren. De smaak maakt duidelijk dat dit vrij jonge whisky is, alhoewel dit niet zo assig is als sommige jonge Laphroaig (samen met het typische medicinale van deze laatste lijkt me dat een tweede element des onderscheids). Het zoethout is samen met de turf echt wel de dominerende factor in dit drankje. Het mondgevoel is stevig, maar water is niet nodig (daarenboven ben ik als de dood voor een overdosis assen). Best wat zoet fruit (goed zo), zoals rode appels en gezoete citrus. Schweppes Agrum (en dat zonder sponsoring). Naar het einde toe meer en meer zilt. Gerookte heilbot. Oesters. Lange, zoete, rokerige en zilte afdronk. Wel, ik vind dit meer dan lekker. Jong, ongetwijfeld, maar best complex en onderhoudend. Er komt te weinig onafhankelijke Ardbeg uit, dat is duidelijk. 88/100

15 jun

1 reactie

Rosebank 21y 1991, Cadenhead

Rosebank werd gesloten in 1993 en figureert dus met recht en reden in de Closed Distilleries reeks van Cadenhead. Ook bedankt voor dit sampletje Kris!

 

Rosebank 21 YO 1991/2012, 52.1%, Cadenhead's Closed Distilleries, bourbon barrelRosebank 21y 1991/2012, 52.1%, Cadenhead’s ‘Closed Distilleries’, bourbon barrel, 186 bottles
Mm, rijke, volle en aromatische neus. Vol van fruit (appelsienen, banaan en een beetje citroen – minder dan verwacht van deze laatste), warme vanillepudding, romige melkerijboter, witte chocolade en amandelen. Best zoet, die amandelen brengen dus marsepein met zich mee. Frangipane. Niet veel kruiden, op wat munt, linde en zoethout na. Drop. Het geheel is erg expressief en zéér aangenaam om ruiken. De smaak doet het minstens zo goed. Pittig maar toch ook romig, wat olieachtig. Opnieuw veel fruit, weliswaar anders dan in de geur. Zwarte bessen, bosbessen, rode bessen. Beetje vreemd om dit in bourbon-gerijpte whisky aan te treffen, maar het is niet anders. Toch ook nog wat citroen, het is en blijft Rosebank natuurlijk. Gezoete citroen (soepjes). Witte pompelmoes ook wel. Kandijsuiker, en nog niet zo’n beetje. Zoethout, anijs, prikkelende gember. Eik, maar discreet. Lange, verwarmende afdronk. Zoet (kandijsiroop) en prikkelend (de kruiden, maar ook een lichte zure toets die ik niet onmiddellijk kan thuisbrengen). Eén van de beste Rosebanks die ik al kon proeven. 90/100

13 jun

Talisker 30y 2006

Lang was de 30y het vlaggeschip van Talisker. Tot de 35y eind vorig jaar gelanceerd werd. Van deze famause 30y kende ik reeds de 2007 en de 2008. Vandaag de botteling van 2006.

 

Talisker 30 YO 2006, 51.9%Talisker 30y, 51.9%, OB 2006, 3000 bottles
Volle, rijke en romige neus. Dat romige vertaalt zich in boter en vanille-fudge. Gezouten boter. En gezouten karamel. Zoete citrus. Citroensnoepjes (van die gesuikerde halve schijfjes) en witte pompelmoes met suiker. Na enige tijd ook koffie en noten. Maar een weinig (turf)rook. Het geheel wordt hoe langer hoe zilter. Samen met de geur van oesters, zeewier en jodium zitten we hier echt wel aan het strand. Op een golfbreker, de haren in de wind. De smaak is stevig en gebald. Meer turf, evenveel ‘zee’ (zilt, jodium, zeewier, een schotel zeevruchten – besprenkeld met citroen), zoete elementen zoals honing, gedroogde vijgen en nougat, meer kruiden (nootmuskaat, peper, zoethout), ronde eik, amandelen en hooi. Die laatste elementen groeien en doen de balans wat naar het droge overhellen. Lange afdronk, kruidig en zilt, met een zoete terugslag helemaal op het einde, wat ik ten zeerste kan appreciëren. De smaak is het minste deel van deze whisky (alhoewel dat dat erg relatief is – dit is ook op de tong erg lekker, mind you), maar neus en afdronk maken dat hij toch nog de negentig haalt. 90/100

12 jun

Port Charlotte 10y 2001, Malts of Scotland

De oude Port Charlotte distilleerderij, ook gekend als Lochindaal, was actief tussen 1829 en 1929. De gebouwen zijn nooit afgebroken en worden nu o.a. door Bruichladdich gebruikt om een deel van hun ‘Port Charlotte’ whisky te laten rijpen. Bruichladdich produceert immers vanaf 2001 sterk geturfde whisky, die dan onder de Port Charlotte of Octomore vlag wordt gebotteld.
Vandaag een PC die vorig jaar gebotteld werd voor het Islay whisky dinner van Malts of Scotland.

 

Port Charlotte 10 YO 2001/2012, 63.3%, Malts of Scotland, Islay Whisky dinner, sherry hogshead #MoS12039Port Charlotte 10y 2001/2012, 63.3%, Malts of Scotland for the Islay Whisky dinner, sherry hogshead #MoS12039, 302 bottles
Frisse en prikkelende neus, eerst kruidig, dan zoet. Het zijn munt, eucalyptus, kaneel en zilt die voor het prikkelende karakter zorgen. Daarachter treft ik chocolade en karamel aan, net als perensiroop en appelsienen(confituur). Oud leder. Sappige eik. En natuurlijk ontbreekt ook de stevige, zoete turf niet. Zoet turf die wat farmy tonen met zich meebrengt. Mooie balans tussen bitter en zoet. Op 63% is dit een stevig beestje, maar toch is het mondgevoel romig en (redelijk) zacht. Daar zorgt de zoete sherry voor: chocolade, karamel, siroop, rozijnen, mokka. Gekonfijte gember en zilt zorgen voor de nodige pit. Ook de sappige eik doet dat. Turf en barbecuetoestanden (gerookt vlees, smeulende houtskool) zorgen voor een lekkere rokerigheid. Erg lange afdronk, dankzij de turf, het zilt en het alcoholpercentage. Eén van die heerlijke Port Charlottes op sherryvat. 88/100

11 jun

Images of Dufftown 24y 1988, Malts of Scotland

‘Images of…’ is een nieuwe reeks whisky’s van Malts of Scotland. Onder dit label worden vaten gebotteld die bij blenders zijn gekocht en dus nooit bedoeld waren om als single malt op de markt te komen. In zekere zin werden ze gered van de blenden. Er kunnen dus ook whisky’s bij zijn die je zelden of nooit als single malt tegenkomt. Ik heb er hier twee voor mij staan, een Images of Islay en een Images of Dufftown. Laat ons met deze laatste beginnen. Op het label staat de klokkentoren van Dufftown getekend. Het zou hier om Glenfiddich gaan. Wanneer heb jij nog eens onafhankelijke Glenfiddich gedronken? Of Glenfiddich van de jaren tachtig?

 

Images of Dufftown 24 YO 1988/2013, Malts of ScotlandImages of Dufftown 24y 1988/2013 ‘Clock Tower Dufftown’, 53.2%, Malts of Scotland, 254 bottles
Wel wel, dit is een lekkere neus! Ik ruik appels, lindethee, honing, vanille en zachte eik. Wat gras (de vers afgereden variant), de geur van boterbloemen, heide en zelfs een klein beetje zilt. Gezouten boter moet dat eigenlijk zijn. En is dat witte chocolade? Ik denk het wel. En peperkoek? Jawel, met honing. Het geheel is clean en erg recht-voor-de-raap. Hij is niet gelaagd of erg complex, hij evolueert niet spectaculair, maar geeft meteen alles wat hij te bieden heeft. En dat is hier geen minpunt, want het is allemaal meer dan aangenaam. Dat alles geldt trouwens evenzeer voor de smaak. Ik proef warme appeltaart (met kaneel), zachte karamel, opnieuw de witte chocolade, gezoete kruidenthee (kamille?) en appelsienen. Zachte, mooi drogende eik. Eerder korte en cleane afdronk, waarin de appelsienen en kruiden het langst blijven hangen. Gered van de blenders? Wel, om eerlijk te zijn doet deze whisky mij denken aan een super-blend. Een blend met een hoog percentage aan oude single malt. 100% in dit geval dus. 87/100

10 jun

Mortlach 1995, Asta Morris for Sweden

Vandaag het broertje van onze Mortlach 1995 voor Fulldram. We hebben lang getwijfeld welke te selecteren voor onze club, maar zijn uiteindelijk gegaan voor de meest toegankelijke van de twee. Het is nog niet helemaal duidelijk of deze botteling voor Zweden ook in België te krijgen zal zijn. Laat ons hopen van wel.

 

Mortlach 17 YO 1995/2013, 48.2%, Asta Morris for Whiskytaste Sweden, cask #AM023Mortlach 17y 1995/2013, 48.2%, Asta Morris for Whiskytaste Sweden, cask #AM023, 305 bottles
Vergelijkbaar met de botteling voor Fulldram, maar toch anders. Deze is minder direct, minder expressief. Maar het komt allemaal wel. Het witte fruit (appels, meloen, perziken), honing (minder vanille hier), de lichte bijenwas, het kaarsvet (meer kaarsvet dan bijenwas), de mineraliteit, de zachte kruiden… het laat zich meer in laagjes dan meteen ‘into your face’ kennen. Het is wat meer werken, je moet het meer tijd geven. De smaak is iets minder rond, de aroma’s komen en gaan, maar ik vind dit uiteindelijk niet minder lekker dan de onze. Veel fruit, dat zich net als op de neus iets schuwer opstelt, maar wel degelijk aanwezig is. Warm fruit (warme appeltaart, abrikozencompot), een mooie kruidigheid (peper, nootmuskaat), zachte eik, romige acaciahoning, nougat. Naar het einde toe nog wat zoethout en zilt (zoute drop). Prikkelende, lange afdronk. Anders, wat moeilijker misschien, maar in z’n geheel niet minder dan de Fulldram botteling. 89/100

8 jun

Glen Scotia 17y 1992, Samaroli Coilltean

Ik heb gemengde gevoelens bij Glen Scotia 1992, soms is dat matig, soms lekker, nooit uitzonderlijk. Ook deze van Samaroli is dat niet.

 

Glen Scotia 17 YO 1992, 45%, Samaroli CoillteanGlen Scotia 17y 1992/2009, 45%, Samaroli Coilltean, fino sherry butt #3, 858 bottles
De geur start op vuile sherry, die me doet denken aan rubber en aan een vuile schotelvod. Na enige tijd verdwijnt dat vuile naar de achtergrond en komen er tonen van Maggi en tabaksbladeren in de plaats. En andere, wat klassiekere sherry-associaties: noten, karamel, rozijnen, pruimen en veel leder. De noten krijgen een geroosterd kantje en worden vergezeld van geroosterd graan. Crème brûlée. En ook nog wat zilt. Wordt duidelijk beter na wat lucht gehapt te hebben. Minder vuile start op de smaak, wel stevige sherry. Zilte sherry. Doet zelfs een beetje denken aan Old Pulteney op sherryvat. De sherry laat zich kennen in de vorm van eik, noten (echt wel veel noten, van allerlei slag), gedroogde vruchten, karamel en koffie. En ook de tabak keert terug. Kruiden zoals peper en zoethout. Redelijk droog allemaal. Behoorlijk lange, droge afdronk, op kruiden en donkere chocolade. Los van de eerste indruk is dit best een aangename whisky. Aangenaam zonder meer. 83/100

6 jun

Ardmore 22y 1991, Malts of Scotland

Ik weet het, ondertussen zijn er al nieuwe Malts of Scotland bottelingen op de markt gebracht, maar ik moet de laatste van de vorige batch nog bespreken. Een Ardmore. Geen 1992 deze keer, wel een 1991. Die daarenboven rijpte op een rumvat (geen finish, hij bracht de volle 22 jaar door in een vat waar voordien rum op rijpte). Reken op net geen honderd euro.

 

Ardmore 22 YO 1991/2013, 53.8%, Malts of Scotland, rum barrel #MoS13018Ardmore 22y 1991/2013, 53.8%, Malts of Scotland, rum barrel #MoS13018, 234 bottles
Zoete neus, erg zoete neus. Maar niet op een manier dat het stoort, integendeel. Ik veronderstel dat dat te maken heeft met de turf en de mineralen die voor balans en complexiteit zorgen. De mineraliteit is misschien niet even prominent als bij enkele 1992’ers (denk vooral See me, Drink me), maar het is toch weer absoluut een meerwaarde. Natte grasmat, natte stenen, net gepoetst zilverwerk. De turf is zoet, en ook licht zurig. Het gaat een beetje de ‘farmy’ kant op. I don’t mind. Ook fruit tekent present, en laat zich kennen als zoet. Allerlei oranje snoep. Van die halve appelsienschijfjes met suiker. Niet zo erg verschillend van de meeste 1992’ers die ik proefde. Het patroon verschilt op de smaak van de neus in de zin dat de turf meer op de voorgrond treedt en minder zoet is. Iets scherper en assiger. Ook het fruit roept wat harder om de aandacht. Veel appelsienen (vers geperst sap, zoetzuur), rijpe kruisbessen, zuurzoete appels. Zuurzoet is echt wel het woord hier. De mineralen blijven hun ding doen, kruiden zoals peper en zoete gember vullen aan. Zoetzure afdronk, behoorlijk lang. Rook, citrus en kruiden. Verschilt in wezen niet erg veel van de 1992’ers, de rum maakt ‘m enkel wat zoeter. Maar al bij al even geweldig als z’n broertjes. 89/100

5 jun

Bunnahabhain 22y 1991, Chester Whisky

Tijd voor een betere Bunnahabhain. Een veel betere. Chester Whisky Company heeft ook een 1991 gebotteld. Niet geturfd. Wel heerlijk fruitig.

 

Bunnahabhain 22 YO 1991/2013, 48.3%, Chester WhiskyBunnahabhain 22y 1991/2013, 48.3%, Chester Whisky, bourbon hogshead, 153 bottles
Yep, dit is veel meer spek naar mijn bek. Fris, grassig en fruitig. In het fruitcompartiment vallen er meloenen, perziken en appels te noteren. Voor het grassige karakter zorgt pas afgereden gras. Nog wat nat (licht mineralig). Vanille en honing zorgen voor de zoete toets. Zeer aangename neus. De smaak is al even fris. Prikkelend en levendig mondgevoel. Fruitig vooral. De meloenen en de perziken keren weer, en worden hier vergezeld van mandarijn en pompelmoes. Pompelmoes met kristalsuiker (bitterzoet). Vanille ook. Kruiden zoals zoethout (kauwend op een kalissestok) en nootmuskaat. Groene thee. Een heel subtiele rokerigheid, sluimerend op de achtergrond. Een rokerigheid die enkel van het hout kan komen en in de verste verte niets te maken heeft met geturfde Bunnahabhain. Zeer goed. Verse eik, perfect in balans met de fruitige elementen. Middellange, frisse, mooi bittere afdronk. Knappe Bunna, clean en fris profiel. 87/100

4 jun

Bunnahabhain 16y 1997, Chester Whisky

Ook Chester Whisky Company brengt in snel tempo nieuwe bottelingen op de markt. We hebben nog maar net kennis gemaakt met Chester, en hier is de volgende batch al. In deze batch zitten onder andere twee Bunnahabhains, een 1991 en een geturfde 1997. Ik begin met de jongste, die eigenlijk een ‘Moine’ is. Bunnahabhain bottelt z’n geturfde whisky immers onder de naam ‘Moine’, wat turf betekent in het Gaelic.

 

Bunnahabhain 16 YO 1997/2013, 57.1%, Chester WhiskyBunnahabhain 16y 1997/2013, 57.1%, Chester Whisky, bourbon hogshead, 222 bottles
Mmm, ik ben eigenlijk niet zo’n fan van die Moines… Ook deze steekt me op de neus onmiddellijk wat tegen. Ondanks de leeftijd komt hij nog altijd erg jong over, met zelfs een klein beetje new make. Vreemd. Alhoewel die new make langzaam verdwijnt. Wat wel blijft is de geur van kolen, roet en lichte assen. De assige turf is nooit mijn favoriete turfvariant geweest. Niet veel fruit (ook een spijtigheid), enkel wat citroen. Natte wol. Vers gebakken brood. Lichte tonen van groene thee. Bwa, dit is niet slecht hoor, maar overtuigen doet hij niet. Alvast niet op de neus. Zeker niet nu de new make een come-back maakt. De smaak wordt gedomineerd door scherpe turf en wortels (met bijhorende natte aarde), gevolgd door zilt en drop. Een bittere ondertoon die niet geweldig aangenaam is. Pompelmoes, citroen en misschien wat perzik. Misschien. Peper en scherpe gember. Amandelen. De afdronk is erg lang en moet het hebben van assen, aarde, zilt, peper en citroen.
Nope, Moine… misschien moet dat dertig jaar rijpen voordat ik dat ga appreciëren. 75/100

3 jun

Glen Highland Class, Malts of Scotland

De nieuwe aanwinst in de Glen Classes van Malts of Scotland is deze Glen Highland Class. Hij vult het rijtje aan van de Glen First Class, de Glen Peat Class, de Glen Speyside Class en de Glen Grain Class.

 

Glen Highland Class Malts of ScotlandGlen Highland Class 1999/2013, 50%, Malts of Scotland, batch 1, 999 bottles
Zachte, romige sherryneus op tonen van zowel gedroogd als gestoofd fruit. Onder de eerste categorie vallen pruimen, abrikozen, rozijnen en vijgen. Onder de tweede braambessen (confituur) en een beetje cassis. Melkchocolade, praliné en zachte karamel zorgen voor het romig karakter. Je neus in een doos pralines. Na enige tijd ruik ik ook wat appelsienen. En de sherry laat zich verder nog kennen door tabak, koffie en zoethout aan te slepen. Romig op de tong, mooi balancerend tussen zoete en drogere elementen. Gedroogde vruchten, appelsien, karamel, gezoete koffie, kruiden (peper, zoethout) en zachte eik. Zeer toegankelijke sherry zonder ook maar één scherp kantje. Middellange afdronk, blijft erg zacht. De perfecte instap-whisky voor sherryliefhebbers. A ja, sommigen beweren dat dit Glengoyne is. 84/100

« Oudere berichten