Bunnahabhain 1968, The Whiskyman

De vijfde botteling van The Whiskyman is een Bunnahabhain 1968. 1968, het jaar van de Auld Acquaintance… (sorry, even het kwijl van m’n mondhoeken vegen). Deze botteling werd getiteld ‘Dram together’. Je moest eens weten hoeveel Beatle-songs er zich nog lenen tot een leuke whisky-gerelateerde verbastering. Bring it on Dominiek!
Ik proef ‘m op de tonen van Chet Baker’s Angel Eyes. Oké, dat is niet van hem, het een jazzstandard uit de jaren 1940, maar zijn versie dus. Ah, melancholie…

 

Bunnahabhain 1968/2011 ‘Dram Together’, 46.5%, The Whiskyman, 120 bottles
Bananen! Gebakken bananen. Geflambeerde bananen… zalig gewoon! Niet dat ie nogal ééntonig is, verre van, maar die warme bananen is toch wel het eerste dat opvalt in deze neus. Vijgen, ja ook dat valt op. Maar ook andere soorten fruit laten zich gelden: pruimen, gele rozijnen, aardbeienconfituur. Naast dit (zoete) fruit heb ik honing, antiekwas en (oud) leder. Daarna gember (gekonfijte gember) en zoethout. Dennenhars. Melkchocolade. Subtiele sherrytonen. Eik? Ja, maar heel wat minder dan je zou verwachten op deze leeftijd. Getemde eik. Het zoete en het fruitige halen het op de neus van het bittere, met meerdere fietslengtes. Op de smaak meer eik, zoals wel vaker, maar het wordt nooit drogend. Integendeel, het zoete en vooral het fruit blijven de forcing voeren. De bananen en de vijgen zetten zich door en worden vergezeld van sinaas, sappige peren en zelfs wat mango. Qua zoets heb ik honing en rozijnen. Kaneel, zoethout en nootmuskaat qua kruiden. Tabak noteerde ik nog, net als toast. Meer ‘sherry’ dan op de neus. En een perfect, romig mondgevoel. Lange afdronk op vijgen, zoethout, honing en zachte eik. Het blijft dus tot op het einde zacht en elegant. En dat is de sterkte van deze whisky: 43 jaar oud en nog zo levendig, fris en vol aroma’s. Prachtig! 93/100