Spring naar inhoud

Archief voor

30 jun

1 reactie

Longrow 1987

Hoog tijd dat ik eens Longrow 1987 bespreek. 1987 was een uitzonderlijk goed jaar voor Longrow (ook gekend als de geturfde Springbank), in die mate dat Silvano Samaroli besloot de resterende stock op te kopen. Eind jaren negentig, begin jaren 2000 zijn dan ook verschillende Longrows 1987 onder het Samaroli label gebotteld. Alle zijn erg goed, sommige – zoals de 1987/1999 handwritten label ‘to celebrate 2000’ – waanzinnig goed. Ik proef de 1987/2002 cask 115.

 

Longrow 1987/2002, 55%, Samaroli, cask 115, 312 bottles
O ja, dit is zeer mooie turf. Rond, zacht, zoet en complex. Ik denk aan die harde fruitsnoepjes (vooral die met aardbeismaak) en suikerspin, naast zilt en zeewier, zonnebloemolie, rijpe sinaas, een beetje teer en na enige tijd een heerlijke kruidigheid. Dille, rozemarijn. Lapsang Souchong thee niet te vergeten. Krachtig maar niets scherps. Stevig, romig en olieachtig mondgevoel, ook hier op zoete turf, romige karamel (bijna boterig), Frosties, eik, zilt, kruiden… Gekonfijte gember, en niet zo’n klein beetje. Lange afdronk op zoete turf, wat eik en zilt. Prachtig! 91/100

 
En ook deze:

Longrow 14y 1990/2004, 57.8%, SMWS 114.4 ‘A Para Handy Tales’, 624 bottles
Stevige Longrow met veel turf, zilt en minerale tonen. De geur na een zomerse regenbui. Op de neus komt daar citrusfruit bij (limoen, sinaas) en wat kruiden. Diezelfde kruiden vergezellen de turf en het zilt op de smaak. Een zalige bitterheid ook. Stevig (dat is een understatement), mondvullend en licht drogend mondgevoel. Erg lekkere Longrow, maar niet voor watjes. 88/100

29 jun

1 reactie

Clynelish 24y 1965, Cadenhead

Tijd voor een streepje cult. Pre-Brora Clynelish ís cult. Ik bedoel dus Clynelish gestookt in de distilleerderij die later Brora zou gaan heten. In 1969 verhuisde de productie van Clynelish immers naar ‘Clynelish 2’. Het oorspronkelijke ‘Clynelish 1’ werd snel omgedoopt in Brora en Clynelish 2 werd weer gewoon Clynelish, maar dat verhaal hebben we hier al gehad. Het verhaal van de 24-jarige Clynelish 1965 die Cadenhead voor Sestante bottelde nog niet.

 

Clynelish 24y 1965/1989, 49.4%, William Cadenhead, Sestante import, Ainslie & Heilbron, 75 cl
Djééé, wat een neus! Schitterende oude, waxy sherry vermengd met subtiel fruit. Met oude en waxy sherry bedoel ik de geur van oud en geboend leder en dito meubelen. Een antiekshop, enorm. Het subtiele fruit vertaalt zich in rozijnen op rum, gekonfijte sinaas en gebakken banaan. Nee, geflambeerde banaan. Andere sherrytonen zoals koffie, karamel en tabak ook. Een zachte, bitterzoete kruidigheid. Zoethout, en nog een pak andere kruiden waar ik nu geen zin heb om naar te zoeken. Fenomenaal lekkere neus. Ho wacht, turf. Natuurlijk, nog wat turf om het helemaal perfect te maken, dat zou ik nog vergeten. De smaak is even goed. Ik bedoel even subliem. Stevig mondgevoel, zoet met een zalige bitterheid erdoorheen. Een kruidige, nooit drogende bitterheid. En even waxy als de neus. En dezelfde zalige zachte turf. En de zachte karamel. En het geweldige fruit. En… en… Man, dit is goed! Lange afdronk in het verlengde van de smaak (nogal lekker dus). Whisky zoals alle whisky zou moeten zijn. 95/100
 

Bedankt Dominiek! En ik weet niet waarom, maar ik heb bij het drinken van deze whisky nogal spontaan naar de muziek van Richard Thompson gegrepen.

28 jun

1 reactie

Port Ellen 26y 1982, Douglas Laing for The Nectar

Pfff, weer Port Ellen…

 

Port Ellen 26y 1982/2009, 56.2%, DL OMC for The Nectar, refill hogshead #4900, 193 bottles
Bitterzoete neus op vanille, citroen, roze pompelmoes en groene appels. Ertussen priemt zilt en jodium, amandelen en versgemaaid gras. En natuurlijk ontbreekt ook de zachte turfrook niet. Krachtig op de tong, mondvullend. Een behoorlijke hoeveelheid turf, wat zilt, hars ook, vanille, honing, sinaasconfituur (best wat zoete tonen), citroen, gember en peper. Lekkere neus, maar ik vind de smaak nog beter. Lange, kruidige afdronk met een aangename bitterzoete fruitigheid. 91/100

27 jun

Banff 1977 & The Bony King of Nowhere 2011

Vandaag een avondje in het teken van complexiteit & gelaagdheid. Ik heb weken zitten wroeten op Eleonore, het tweede album van The Bony King of Nowhere (die in Gent door het leven gaat als Bram Vanparys), dat begin dit jaar gelanceerd werd. Zijn debuut Alas my Love vond ik erg sterk, deze tweede plaat kon mij na een eerste keer beluisteren maar matig boeien. Na een tweede en derde luisterbeurt vond ik het al iets beter, maar de muziek raakte me nog altijd niet. Nadat een kameraad mij dropbox-gewijze twee albums bezorgde, waaronder toevallig ook deze plaat, heb ik me nog eens aan Eleonore gezet. Zijn lofzang op de plaat deed me twijfelen. En, ik moet toegeven, hoe meer tijd ik Eleonore geef, hoe vaker ik een nummer beluister, hoe meer lagen er naar boven komen en hoe beter de plaat wordt. Vooral Some are Fearfull, maar ook Going Home, Here Them Calling en The Poet hebben zich in mijn hoofd langzaamaan omgetoverd van eerder lelijke eendjes tot sierlijke zwanen.

Banff, en zeker Banff van de jaren zeventig schijnt bij mij een gelijkaardig effect te hebben. Na een eerste keer ruiken en proeven, kan ik dat appreciëren maar ook niet meer dan dat. Het is pas met deze whisky tijd te geven, dat hij openbloeit en z’n ware gelaat toont. Laagje na laagje geeft hij z’n geheimen prijs, de lagen die langzaamaan tot een mooi gebalanceerd geheel komen. Als je dit type Banff de tijd niet geeft, heb je een hoekige, stuurse, sobere en wat scherpe whisky. Neem je er wel je tijd voor, dan heb je vaak vloeibaar goud in je glas. Denk maar aan de 1971 van de Dead Whisky Society.

Ik geniet vandaag dus zowel auditief, olfactorisch als gustatorisch van ‘gelaagdheid’. Of zoiets.

 

Banff 24y 1977/2002, 50%, Silver Seal ‘Missing’
Subtiele en complexe neus. De start is wat je zou kunnen omschrijven als ‘etherisch’. Vluchtig, spirity. Licht alcoholisch, tinner, lijm, vernis. Wat scherp. Dan een lichte granigheid en fruit. Banaan, rijpe sinaas, perzik. O ja, dat fruit komt er mooi door. Onderliggend ook hooi, vanille, noten en wat jodium. En daar dan weer onder zachte kruiden. Mosterd, linde en gember. Alles vrij ‘licht’ dus. Geen gemakkelijke neus, maar als je er je tijd voor neemt ontdek je de lagen en de complexiteit. De smaak is directer. Zoet (marsepein, enorm, nougat ook) en fruitig (perzik, abrikoos) met een erg aangename bitterheid erdoorheen. Pompelmoes, eik, peper en zoute drop. Best lange, bitterzoete, kruidige afdronk. Lekkere en vooral boeiende whisky. En toch wel een uniek profiel, Banff. 88/100

25 jun

Springbank 1965, Murray McDavid

In de jaren 1850 was Springbank één van de eerste distilleerderijen die overschakelden van turf naar kolen om hun malt te drogen. Er waren immers genoeg koolmijnen in de buurt op Campbeltown. Het is vandaag trouwens één van de enige distilleerderijen die hun eigen whisky ook zelf bottelt.

 
Springbank 1965/1998, 46%, Murray McDavid, cask 580, 204 bottles
De neus start zoet (honing, nougat) en laat langzaamaan fruitige tonen door. Eerst gedroogd fruit à la rozijnen en vijgen, daarna frambozen en tropisch fruit. Passievrucht, meloen, mango. Een lichte waxyness (boenwas) en een even lichte kruidigheid op de achtergrond. Meer op de voorgrond ook melkchocolade en praliné. Heerlijk om ruiken. In de mond komt hij steviger over dan het alcoholpercentage kon doen vermoeden. Olieachtig. Ook hier licht tropisch met kokos als extraatje. Perziken ook. De kruiden meer prominent dan in de geur. Peper, gember, munt. Chocolade, hier donkere. Wordt naar het einde wel wat bitter, maar nooit storend. Lange verwarmende afdronk met munt en abrikoos die opvallen. Stevige oude Springbank. En lèkker! 91/100

24 jun

Bowmore 25y

Als we van de bottelperiode van de nieuwe Bowmore 25y z’n leeftijd aftrekken, belanden we midden in de jaren tachtig, midden in de lavendel- en zeepperiode dus. Desondanks blijkt mijn vrees voor een ‘French Whore Perfume’ bom onterecht te zijn…

 

Bowmore 25y, 43%, OB 2011
Zachte sherry vermengd met zilt en turf. Munt ook, eucalyptus, hout en drop. Gedroogde bloemen. Confituur. Alles behoorlijk subtiel. De smaak is zijdezacht en licht droog op turf, karamel, bloemen, noten en kruiden. Veel ‘bloemen’ zoals je kan lezen, floraal is inderdaad het woord, maar nooit ‘zeep’. De afdronk is best lang en zoet op zilt en fruitige turf. Dit is lekkere whisky, maar aan het niveau van de 21y kan hij naar mijn smaak toch niet tippen. 84/100

23 jun

1 reactie

Speyside Class, Malts of Scotland

Eén van de nieuwe zogenaamde ‘steady crackers’ van Malts of Scotland (scherp geprijsde kwaliteitsmalts) is de Glen Speyside Class, een vatting van achtienjaar oude Glenrothes, gerijpt op bourbonvaten.

 

Glen Speyside Class 18y, 50%, Malts of Scotland ‘Steady Crackers’
Aangename, zachte en zoete neus. Honing. Lichte grassige tonen zoals hooi en heide. Geroosterde kastanjes, net als geroosterde noten. Een mooie granigheid. Appelmoes ook en daarna praliné. Al even aangenaam mondgevoel. Romig, zacht en zoet. Honing, melkchocolade, gevolgd door fruitige en florale toetsen. Kweepeer en allerlei confituren. Kirsch. Suikerspin. Fris. Ha, zelfs een klein beetje rook van het hout op het einde. Prikkelende, middellange afdronk op het florale en het fruitige van de smaak met ook hier zeer lichte rook. Nice! Meer dan correcte instapmalt, je krijgt hier echt wel waar voor je geld. 84/100

22 jun

2 Reacties

Connemara 15y 1992 for Guy Boyen

Guy Boyen… een man waar menig Belgisch whiskyliefhebber met enige weemoed aan terugdenkt. Een man met niet alleen een grote passie voor whisky, maar een grote passie voor het leven an sich. Ondertussen een kleine drie jaar geleden, maar vooral veel te vroeg van ons heengegaan. Desalniettemin blij hem gekend te hebben, drink ik deze Connemara – die hij nog zelf geselecteerd heeft voor zijn Tasttoe – op z’n nagedachtenis.

 
Connemara 15y 1992/2008, 58.5%, OB selected by Guy Boyen, cask K92/34 4188, 137 bottles
Stevige, volle en complexe whisky. Zoet en kruidig op neus en smaak, met erg lekkere zoete en farmy turf. Op de neus komt er wat fruit bij, op de tong ook veel zoethout, zoet en zout/kruidig. Ik heb de smaak van zowel zoete als zoute drop. En ook hier (een beetje) fruit als extraatje. Erg romig, bijna boterig mondgevoel. Eén van de beste… nee, dé beste Connemara die ik al dronk. Guy wist hoe het kaf van het koren te scheiden, laat dat duidelijk zijn. 89/100

21 jun

Port Ellen 1982, Thosop

Vandaag een whisky die me meer dan een jaar terug in de tijd doet belanden. Meer bepaald naar mijn eerste stappen op Islay, vergezeld van enkele andere whiskyfreaks, een frisse zeebries, kippenvel en Port Ellen 1982. En niet de eerste de beste Port Ellen 1982. Toen scoorde ik ‘m 100, vandaag een iet of wat objectievere herneming.

 

Port Ellen 1982/2010, 56%, Thosop, handwritten Label, 150 bottles
Een zalige Port Ellen is dit toch wel hoor! Hij heeft niet dat scherpe, rubberige dat sommige Port Ellens kunnen hebben. Neen, deze is erg elegant en complex. Op de neus geeft dat fruit (ik denk aan peer en rabarber), zilt, rook, vanille, vers gemaaid gras, mineralen (natte stenen – flinty!) en eucalytus. Top! Op de smaak is het qua fruit eerder citrus, aangevuld met turf, zilt en kruiden (peper en zout). Gestoofd fruit na enige tijd… ja, een geweldige zoetigheid. Perfect drinkbaar op 56%. Lange, erg lange finish op de turf en het zilt. Puur genieten! Ook nu. 92/100

20 jun

Strathisla 40y 1970, Malts of Scotland

Deze Strathisla is een gedeelde botteling van Malts of Scotland met The Whisky Agency, beschikbaar in Nederland maar spijtig genoeg niet in België. Zoals je op de foto kan zien, hebben ze hier ook geopteerd voor een andere presentatie. Mocht je ‘m in Nederland of Duitsland op de kop willen tikken, reken op een 300 euro.

 

Strathisla 40y 1970/2011, 59.6%, Malts of Scotland & The Whisky Agency, Sherry Hogshead, 109 bottles
Een typische oude sherryneus op veel gedroogde vruchten (rozijnen, pruimen, vijgen, dadels, abrikozen, de hele santeboetiek) en noten. Notenlikeur… o ja, enorm. En dan balsamico, ook niet ongewoon in dit profiel. Kruiden ontbreken evenmin op het appel. Eucalyptus, zoethout en kaneel. Tabak. Heerlijk gewoon! Stevig en mondvullend op hars, eik, zoethout, drop en okkernoten. Als tegengewicht voor de droge sensaties biedt hij zoet, gedroogd fruit en aarbeien. Maar het geheel blijft amper drinkbaar, ik heb zo’n vermoeden dat water wel eens nodig zou kunnen zijn. Op de neus komt dan de balsamico nog meer naar voor, maar het is vooral op de smaak dat water een meerwaarde betekent. Zoeter en vooral drinkbaarder, alhoewel het geheel toch behoorlijk droog blijft. De hars, het zoethout en de okkernoten blijven prominent aanwezig. Lange, drogende afdronk op bittere chocolade. Ik had ‘m op de neus op 90-91, maar de voor mij té droge smaak, ook met water, doet ‘m nog behoorlijk onder de negentig tuimelen. 87/100

19 jun

Miltonduff 1991, G&M Reserve

Miltonduff ligt in de Pluscarden regio, genoemd naar de gelijknamige vroegere 13e eeuwse abdij, een regio die omwille van het vele beschikbare water van perfecte distilleerkwaliteit heel wat distilleerderijen telt.

 

Miltonduff 1991/2009, 60.9%, G&M Reserve, selected by Van Wees, cask 26594 257 bottles
Deze whisky start erg ruw en wild, zowel op de neus als op de smaak. Het alcoholpercentage zal daar wel voor iets tussen zitten. Hij evolueert echter mooi. De geur van sherry, koffie, pollen, honing, ananas, yoghurt (aangename zurigheid), wood smoke, geroosterde noten… en de balans zit goed. Mondvullend en ‘dik’ op de tong met lekkere sherry, honing, gestoofd fruit en hout. Water maakt het geheel kruidiger. Zoethout, kruidnagel, nootmuskaat. Lange bitterzoete afdronk op noten en hout. 85/100

17 jun

3 Reacties

Lochside 29y 1981, The Whisky Agency

Lochside 1981, dat begint zo’n reputatie op te bouwen als Caperdonich 1972 of Clynelish 1982, twee andere super-fruitige profielen. Met veel plezier zet ik me dan ook aan deze van The Whisky Agency. Bedankt voor de sample Stefaan!

 

Lochside 29y 1981/2010, 52.4%, The Whisky Agency, Oloroso Hogshead, 172 bottles
Erg aromatische neus met – zoals te verwachten bij Lochside 1981 – veel fruit. Braambessenconfituur, mandarijn, aardbeien, aalbessen… Dan laat de sherry van zich spreken in de vorm van rozijnen, gedroogde abrikozen en pruimen. Eau de vie van pruimen, opmerkelijk. Iets van opgelegde peren in de verte. Wijnazijn? Vervolgens krijg je een heerlijke waxy toets (antiekwas). Eucalyptus is ook nog het vermelden waard, net als lichte grassige tonen. Ronduit heerlijke neus! Op de smaak moet hij niet onderdoen, even aromatisch en fruitig. Romig, bijna boterig mondgevoel met mandarijn, roze pompelmoes, de braambessen terug en een beetje tropisch fruit erdoorheen. Infusiethees. Rozenbottel. Kruiden, een beetje eik, honing… misschien minder complex maar even lekker als in de geur. Middellange, prikkelende, fruitige en licht florale afdronk. Hier domineert de citrus. Fantastische Lochside! 92/100
 

Ik vind Lochside 1981 vaak ondergewaardeerd in leidinggevende reviews, denk Malt Maniacs bv.. Ook deze, met scores van 87 en 88 in de Monitor, vind ik persoonlijk een klasse beter. Blijkbaar is het een profiel dat je moet liggen. In ieder geval, samen met de Fino van Whisky Doris is deze de beste Lochside die ik al proefde.

16 jun

3 Reacties

Allt-A-Bhainne 18y 1992, Malts of Scotland

Allt-A-Bhainne is een typsiche blenderswhisky, echt veel single malts verschijnen er niet van. Malts of Scotland biedt dus een unieke gelegenheid om ook deze distilleerder te ontdekken. Dat kan je doen voor 79 euro.

 

Allt-A-Bhainne 18y 1992/2011, 56.1%, Malts of Scotland, Bourbon Hogshead #6, 273 bottles
Frisse neus op droog hooi, granenpap, eucalyptus, druivensap en abrikozen. Aarde. Licht alcoholisch. Met water iets zoeter (vanille). Romig op de tong, bitterzoet, waarbij het bittere op de duur wel de bovenhand haalt. Nootmuskaat en peper qua kruiden, eik en witte pompelmoes. Het zoete vertaalt zich in een zoete granigheid. Eau de vie van pruimen. Ja, de alcohol laat zich ook hier gelden. Lange, verwarmende afdronk op kruiden, hout en lichte rubber. Niet slecht, maar een grootse indruk laat hij evenwel niet na. 78/100
 

Maar wacht eens, misschien is dit wel één van de beste, of op z’n minst één van de betere Allt-A-Bhainne’s. De weinige single malts die er zijn, krijgen nooit hoge scores, zelden tachtig of meer. Ik proefde er tot op heden drie, één op een festival en die vond ik ronduit slecht, de tweede was de 1992 Scott’s Selection die me ook op geen enkel moment kon bekoren en nu dus deze, met stip de beste van de drie. Als je als whiskyliefhebber van elke distilleerderij een whisky wil hebben die representatief is voor de distilleerderij (wat ik op basis van drie whisky’s natuurlijk niet kan zeggen, maar deze lag qua profiel wel in het verlengde van de Scott’s Selection) en bij de betere ervan hoort, is dit misschien wel een ideale gelegenheid.
En stel nu dat als je als whiskyclub Cask Six zou heten, kan je toch moeilijk anders dan deze whisky op een tasting te zetten?

15 jun

4 Reacties

Billy Bragg & Macduff

Hoog tijd voor een streepje muziek, was weer veel te lang geleden. Billy Bragg (op bijgaande foto: Jeroen Moernaut binnen 20 jaar), dat is jeugdsentiment maar toch ook nog veel actueel luistergenot. Ik had zonet het wondermooie Way over Yonder in the Minor Key spelen dat hij samen met Wilco opnam, een recenter nummer. Maar ik grijp zeker even graag terug naar z’n ouder werk. Zoals Back to Basics wat ik nu afspeel, een verzamelalbum van z’n eerste drie platen, uit 1987. Man, we worden oud…

En Billy Bragg nog ouder, want hij werd geboren in 1957, als Steven William Bragg. Eerst speelde hij in een aantal bandjes waaronder het mede door hem opgerichte Riff Raff, om na z’n legerdienst solo als Billy Bragg te debuteren met Life’s a riot with spy vs. spy. Na zich bij John Peel (BCC) binnengewerkt te hebben, groeide z’n populariteit, benefietoptredens voor stakende mijnwerkers en andere sociale acties droegen hier nog verder toe bij.
Bragg trad meestal solo op, maar ook op z’n eerste albumopnames begeleidde hij zichzelf enkel op een (aftandse) gitaar. Op latere albums zoals het knappe Don’t Try This at Home werd hij echter begeleid door een band. Enkele jaren radiostilte – na vader te zijn geworden – luidde een nieuwe periode in. Hij wierp zich o.a. op het werk van Woody Guthrie en trad op met z’n nieuwe band The Blokes. Vanaf 2003 speelde hij weer meestal solo. Z’n laatste plaat uit 2008 kreeg de titel Mr Love & Justice mee.

Bragg’s muziekgenre laat zich niet eenvoudig omschrijven, hij is eigenlijk een genre op zich. De invloeden in z’n muziek komen zowel uit de folk als uit de punk. Zijn sociaal engagement vind je ook terug in z’n teksten. Deze zijn vaak maatschappij- en politiek-kritisch, hij schopt graag tegen de schenen van het establishment en vertegenwoordigers van het kapitaal. Laat ons zeggen dat hij zich perfect in z’n vel voelt als ‘working class hero’. Dit links engagement zorgde er trouwens voor dat Bragg één van de weinige artiesten was die tijdens de Koude Oorlog achter het Ijzeren Gordijn Gordijn kon optreden.
Billy Bragg’s bekendste nummers zijn waarschijnlijk Sexuality en A New England, dat nog gecoverd werd door Kirsty MacColl.
Toch wel een prachtige plaat die Back to Basics (Which Side Are You On, The Man In The Iron Mask, Island Of No Return, Between the Wars… klassiekers). En weet je wat ik ook prachtig vind, de nieuwe Macduff 1980 van Malts of Scotland. Samen met de twee Caperdonichs 1972 en de Glen Keith 1970 voor mij zowat de vaandeldrager van de nieuwe releases.

 

Macduff 30y 1980/2011, 54.1%, Malts of Scotland, Bourbon Hogshead #6707, 175 bottels
Njummie, die neus is goed! Sappig fruitig. Rijpe peren. Banaan. Ananas. Dat fruit vermengt zich met acaciahoning, geroosterde noten en geboend leder. Geroosterde granen ook, en toast. Pollen. Nat hout. Zéér mooie neus. Zachte, romige smaak die start op gestoofd fruit, mandarijn, verse vijgen en cake. Na enige tijd rozenbottel, rabarber en licht tropische smaken. Meloen. De ananas opnieuw. Zachte kruiden op de achtergrond en een beetje eik, maar ook dat achterliggend. Middellange, fruitige afdronk met nootmuskaat en zoethout. Zeer mooie Macduff. 139 euro. 89/100

14 jun

Bowmore 21y 1989 for QV.ID & Whiskysite.nl

Met een Bowmore 1989 brengt QV.ID, de speciaalzaak uit het Vlaams-Brabantse Huldenberg, een derde botteling onder eigen label uit. De eerste was een geweldig lekkere Caol Ila, de tweede een nu al legendarische Port Ellen. Net als bij de Port Ellen is ook dit trouwens een split cask met Whiskysite.nl.

 


Bowmore 21y 1989/2011, 51.2%, selected by Luc Timmermans and The Whiskyman for QV.ID/Whiskysite.nl, Bourbon Hogshead, 233 bts.
Erg cleane, mineralige (natte stenen) en grassige (versgemaaid gras) neus met de typische ‘eiland’ associaties zoals zilt, zeewier, oesters (besprenkeld met citroen), jodium enzomeer. Daarnaast ook de geur van boter (melkerijboter), net zoals deze van vanille en hazelnoten. Zachte turf. Na enige tijd zet er zich fruit door. Vooral veel kruisbessen. Mooie en complexe neus. Op de tong is de turf(rook) prominenter, vergezeld van citroen, hetzelfde grassige karakter van de neus, zilt en butterscotch. Clean, droog en scherp. Dat laatste in de positieve betekenis van het woord, ‘gefocust’ zou je ook kunnen zeggen. Minder complex dan de neus evenwel. Middellange afdronk op rook, zilt, peper en citrus, een klassieke Islay-combinatie. Dit is een erg lekkere whisky die in niets meer doet denken aan die typische jaren-tachtig Bowmore. Ook de derde in de rij is dus een zeer geslaagde botteling. En voor 95 euro is hij de jouwe. 89/100

13 jun

Glen Ord 15y 1996, Malts of Scotland

Laat ons nog even terugkeren naar de laatste batch Malts of Scotland. Er staan er immers nog een aantal te blinken op m’n bureau. Eén daarvan is een Glen Ord 1996.
De whisky van Glen Ord is doorheen z’n geschiedenis onder meerdere namen gebotteld, o.a. als Ord, Glen Oran, Glen Ordie en natuurlijk Glen Ord zelve.

 

Glen Ord 15y 1996/2011, 53.3%, Malts of Scotland, Bourbon Hogshead #2171, 310 bottles
Heel mooie, frisse, prikkelende neus op grassige en fruitige tonen. Vers gemaaid gras, kruisbessen, harde appels (crispy), wat limoen in de verte. Kersen. Een beetje bijenwas en kaarsvet. Vanille en ook nog een klein beetje gember. Stevig, fris en olieachtig mondgevoel. Gebalanceerde zoete (vanille, honing), bittere (noten, stevige pompelmoes, kruiden) en zure (limoen) tonen. Eau de vie van allerlei vruchten. Eerder korte maar wel frisse afdronk op fruit, gember en peper. Misschien niet de meest complexe whisky, maar erg fris en clean. Ik vind dit lekker. En voor 59 euro een hele goede prijs/kwaliteitsverhouding voor deze single cask. 85/100

11 jun

Benriach 12y

De Weedram Masters werd dus afgesloten met de Benriach 1975 voor Asta Morris, een in mijn ogen sublieme whisky. Deze werd voorafgegaan door de standaard 12y. Van deze laatste had ik nog een sample staan, de gelegenheid deze te ledigen.

 

Benriach 12y, 43%, OB 2011
De neus is fris, zoet en floraal. Honing, vanille, bloemen. Wat fruit erdoorheen. Rijpe sinaas. Iets etherisch ook. Nagellakverwijderaar? Noten. Rond en boterig mondgevoel. Vanille, een beetje eik, fruit en hier meer kruiden. Nootmuskaat, kaneel. Toast. Middellange afdronk op vanille en kruiden. Niet echt complexe maar vlot drinkbare Benriach aan een scherpe prijs (een 30 euro). 78/100

10 jun

Weedram Masters – Het vierde koppel

Voordat de Benriach 1975 voor Asta Morris voor het orgelpunt mocht zorgen, moesten we toch nog even richting Islay trekken. En wat beter dan Ardbeg 1974 om een statement te maken?

 
Ardbeg 10y, 46%, OB 2011
Ik vind dit nog steeds een correcte standaardbotteling. Complexloze whisky, in alle betekenissen van het woord. Veel (medicinale) turfrook, zilt en kruiden. Aardetoetsen en noten ook nog. Olijven. Zo goed als geen fruit. Een gelijkaardig verhaal op de smaak. Turf (op het assige af), kruiden (zoethout vooral), zilt en aarde. Hier ook wat vanille. Lange afdronk op zit en rook. Weinig complex dus maar wel lekker. Lekker zonder meer. 83/100
 
Ardbeg 1974/1997, 50.9%, Signatory, cask 1045, 248 bottles
Ja ja, die smeuïge, zoete turf op de neus vermengd met fruit en zilt. Het fruit is zoetzuur, ik denk in eerste instantie aan die gesuikerde citroenschijfjes van bij de bakker. Witte pompelmoes, mandarijn. Misschien ook wat abrikoos in de verte. Maar dan komt het coastal karakter opzetten met het zilt, jodium en zeewier. Gerookte vis. Het zoete vertaalt zich ook in marsepein. Een lichte kruidigheid ook: munt en gember. O ja, duidelijk gember. Complex en heel elegant die neus. Zachte, romige smaak op turf, citrus, zilt en kruiden. Hier komt ook een beetje eik om de hoek kijken. Zeer mooi. Lange afdronk, zoet en zilt met citroen en de turfrook die lang blijft nazinderen. Perfect gebalanceerd op neus en smaak. 91/100
 

Tja, Ardbeg 1974, what can I say. Een uniek profiel, alhoewel deze misschien niet bij de beste 1974’ers hoort, was het toch weer genieten. Thanks again Bert!

9 jun

Weedram Masters – Het derde koppel

Laat ons de draad van de Weedram Masters terug opnemen. De derde distilleerderij die aan bod kwam was Isle of Jura, Jura voor de vrienden. De alom gekende Superstition mocht de wat mij betreft beste Jura ever inleiden, de 1966/1998 Signatory 10th Anniversary (bedankt voor de foto Mark).

 
Isle of Jura ‘Superstition’, 43%, OB 2011
Ook deze had ik al een paar keer geproefd, de laatste keer nog geen jaar geleden, maar nooit zo slecht gevonden als nu. Zeer vreemd, dit kan bijna niet anders dan een nieuwe batch zijn. Een neus die muf start maar snel overgaat naar de geur van aangebrande spruiten, groene kool, veel granen en turf. Vegetale turf, wat ik wel vaker heb, maar hier ver van aangenaam. Zoet en vegetaal op de smaak met hier meer turf. Medicinaal. Maar lekker? No way. 68/100
 
 

Isle of Jura 1966/1998, 50.6%, Signatory, 10th Anniversary, cask 1485, 248 bottles
En dan een whisky die mij reeds tweemaal van m’n sokken blies, in Avelgem een derde keer. Wat ben ik blij dat ik deze in alle rust kan herproeven. Superfruitig op neus en smaak, ik ga de soorten niet opsommen, dat is onbegonnen werk. Op de neus doorheen het fruit succulente honing, marsepein, fudge, de geur van een weide (allerlei bloemen, boterbloemen, papavers, gras), heide, boter (echte melkerijboter), lichte zilt, discrete rook, oud geboend leder… goddelijk! Op de tong heb je niet het gevoel iets aan toch nog meer dan 50% alcohol te drinken. Superzacht, romig mondgevoel met ook hier een enorme fruitigheid. Nougat en vanille zorgen voor het zoets, allerlei kruiden en wat eik voor de nodige pit. Bijenwas. En ook hier een heel klein beetje rook. Subliem, ronduit subiem. Afdronk? O ja, van hetzelfde laken een broek. 95/100
 

Niet meer of niet minder dan de bevestiging van de cultstatus die deze whisky voor mij al had. Nu nog een fles zien te vinden…

8 jun

Tamdhu 20y 1990, Malts of Scotland

Tamdhu is een zeer recent gesloten distilleerderij, de productie werd vorig jaar stilgelegd. Tamdhu werd opgericht in 1896 door een blendersfirma maar kwam twee jaar later in handen van de Highland Distillers & Co., nog steeds de huidige eigenaars en vandaag onderdeel van de Edrington groep. Het is onduidelijk of de sluiting definitief is.

 

Tamdhu 20yo 1990/2011, 49.8%, Malts of Scotland, Sherry Butt #8119, 209 bottles
Romige, zoete sherryneus met zilte en vegetale aroma’s. Oxo. Geroosterde granen, kandij, kervel, eucalyptus, pruimencompot en dadels. Veel dadels. Ook op de smaak is het zoete wat eerst opvalt: de kandij(siroop), de gedroogde vruchten. Wat hout (getemperd), kruiden, noten, donkere chocolade… resulterend in een mooie bitterheid. Zilte drop. Best lange, bitterzoete afdronk. Lekkere whisky gemarkeerd door de sherry, vergezeld van een licht zilte toets. 84/100

« Oudere berichten