Spring naar inhoud

Posts tagged ‘The Whiskyman’

14 mei

Clynelish 22y 1989, Thosop Handwritten Label

De recentste Thosop Handwritten botteling is een Clynelish. Het was natuurlijk gewoon een kwestie van tijd vooraleer The Whiskyman, alias Dominiek Bouckaert, een Clynelish zou selecteren om onder Luc Timmermans’ Thosop label gebotteld te worden. Het werd een 1989.
We beleven dezer dagen een golf van Clynelish 1989. Wil dat zeggen dat 1982 uitgeput is? Dat er nog veel 1989’ers gaan volgen? Of dat het hiertoe beperkt zal blijven? Dat er binnenkort een nieuwe vintage in grote getale op de markt gebracht zal worden? Ah, de wondere wereld van brokers en bottelaars… Ik proef ‘m naast de 1989 van Malts of Scotland, die al serieus in de (mijn) smaak viel. Voor een kleine 130 euro is hij de jouwe.

 

Clynelish 22y 1989/2012, 53.5%, Thosop Handwritten Label by The Whiskyman, bourbon barrel, 138 bottles
Ha, de Thosop moet op het eerste zicht (eerste inhalering eigenlijk) niet onderdoen, integendeel. Erg dikke, geconcentreerde en rijke neus. Warme cake, sappige eik (big time), bijenwas en vanille vallen op. Qua fruit noteer ik pompelmoes (de roze variant) en kruisbessen. Daarna zilt en zeewier (we lopen over het strand – Costa Brora) en zelfs lichte rook (we stoken een vuurtje op dat strand). Als je mijn notes van de MoS erbij haalt, lees je dat dit toch een ander profiel is. Minder weide (alhoewel nu ik op let toch ook een beetje grassig), meer zilt, ander fruit. Typischer Clynelish eigenlijk. Ook op de smaak. Romig en zoet: honing, vanille, kandijsuiker. Pompelmoes (hier de witte versie), bijenwas, kaarsvet, schoensmeer, de hele waxy zooi. Meer kruiden dan op de neus (de alcohol doet z’n werk). Vooral gember, en misschien ook wat nootmuskaat. Hooi. Mineralen naar het eind. En ook hier dat klein beetje rook. Lovely. Lange afdronk, waxy en zilt. Tja, de Malts of Scotland was geweldig lekker. Deze is beter. Duidelijk beter. 92/100

12 apr

Tomintoul 43y 1969, The Whiskyman

Bottelingen van The Whiskyman, daar kijk ik telkens weer naar uit zie… Vanaf vandaag ligt er een nieuwe in de winkel, een Tomintoul 1969, die Rolling-Stones-gewijze de naam Honky Tonk Whisky meekreeg.

 

Tomintoul 43y 1969/2012 ‘Honky Tonk Whisky’, 44.1%, The Whiskyman, 138 bottles
Mmm, wat een elegante neus! Subtiel, delicaat, fragiel, gelaagd, complex, het zijn maar enkele kernwoorden die in me opkomen na een paar keer m’n neus in het glas gestoken te hebben. Ik heb niet veel zin om daar veel aan toe te voegen en gewoon te genieten. Maar ik forceer me tot: gestoofd fruit (confituren), mandarijn, honing, rijpe ananas, oude witte wijn (Condrieu, ah!), gesuikerde kruidenthees, natte aarde, bijenwas… gedragen door sappige eik. Wha, zelfs wat passievrucht. Ronduit prachtig. Fluweelzachte smaak, boterig gevoel. Enorm fruitig en waxy. Sinaasconfituur, banaan (net nog groen genoeg), pruimen, ananas, honing, vanille, cake, kaneel, zoethout, enzoverder. En ook hier de juiste hoeveelheid eik ter ondersteuning (voor het creëren van ‘body’). De balans is perfect. Behoorlijk lange afdronk, kruidig en zoet. Erg complex en geweldig elegant. Klassewhisky! 91/100

2 feb

2 Reacties

Ardmore 20y 1992, The Whiskyman

Samen met de wel zeer bijzondere Littlemill 1988 zette Dominiek ook een Ardmore 1992 in de markt. Deze whisky kreeg Rolling-Stones-gewijze de naam Peat Fighting Man mee.

 

Ardmore 20y 1992/2012 ‘Peat fighting man’, 49.9%, The Whiskyman, 146 bottles
Hola, dit is een mooie neus. Rond en vol. En complex. De eerste elementen die opvallen zijn turf en mineralen. Zilverpoets, natte aarde, natte gazon. Het maaien van nat gras. Daana noten (okkernoten en vooral cashewnoten), gevolgd door olie en de schil van sinaas, zilt en zelfs wat jodium. Aan welke kust ligt Ardmore nu ook al weer? De turf ondersteunt het geheel, is constant discreet aanwezig. Na enige tijd wordt in de fruitafdeling de sinaas vergezeld van banaan en ananas. Nat hooi ook, licht ‘farmy’. I like. Op de smaak wordt dit patroon verdergezet. Het mondgevoel is zacht en olieachtig. Qua associaties kan ik me er gemakkelijk van afmaken en verwijzen naar de neus. Maar dat ga ik niet doen, ik schrijf op: mineralen, zachte turf, hooi, cashewnoten, zilt, sinaas en ananas. Maar ook vanille, limoen en kruiden (peper en gember). En ook hier zit de balans tussen dit alles perfect. Lange afdronk op aarde, turfrook en fruit, en op het einde nog wat zilt als extraatje. Lekkere, complexe en fraai gebalanceerde Ardmore. Weerom een knappe selectie Dominiek! 90/100

28 jan

2 Reacties

Littlemill 24y 1988, The Whiskyman

Eigenlijk wou ik Mandarine Napoléon 1988 als titel nemen, waarom wordt snel duidelijk, maar om verwarring te voorkomen, heb ik maar overgenomen wat op het label staat. Dominiek Bouckaert brengt onder z’n Whiskyman label twee nieuwe bottelingen uit, een Ardmore 1992 en een Littlemill 1988. Dit jaar staat niet meer in het teken van The Beatles, nu is het de beurt aan The Rolling Stones. De Littlemill die ik vandaag proef, gaat door het leven als Sympathy for the Whisky. Kost een 120 euro.

 

Littlemill 24y 1988/2012 ‘Sympathy for the Whisky’, 54.2%, The Whiskyman, 159 bottles
Ja, die neus doet mij ontegensprekelijk aan Mandarine Napoléon denken. En zijdelings ook aan Cointreau en Grand Marnier. Stevig op mandarijn, maar ook roze pompelmoes en de schil van sinaas, vermengd met suiker (suikerwater, suikerspin). Pas daarna ook andere elementen, zoals planten, kaneel en nat hooi. Maar het zijn vooral de bijzondere citrus en de suiker die de dienst blijven uitmaken. Bijzonder, op z’n minst. Die combinatie van mandarijn en suiker is echt uniek voor een whisky. Wel lekker, daar niet van. De smaak is minder speciaal en meer Littlemill. Alhoewel ook hier hetzelfde citrusfruit domineert (mandarijn, roze pompelmoes), met onderliggend mooie eik en kruiden (ik denk aan peper, gember, en nootmuskaat). Infusiethees ook (rozenbottel en ijzerkruid). Zeer mooie bitterheid. En opnieuw de suiker(spin). Lange afdronk op eik, kruiden en… juist ja, mandarijn. En dan de score… niet evident. Deze whisky (zeker de neus) is voor mij zo atypisch dat ik er maar moeilijk een score op kan plakken. Die score is hier dan ook niet zo belangrijk. Maar je moet deze Littlemill gewoon geproefd hebben, dit profiel kom je waarschijnlijk nooit meer tegen. 88/100

28 nov

Bunnahabhain 1968, The Whiskyman

De vijfde botteling van The Whiskyman is een Bunnahabhain 1968. 1968, het jaar van de Auld Acquaintance… (sorry, even het kwijl van m’n mondhoeken vegen). Deze botteling werd getiteld ‘Dram together’. Je moest eens weten hoeveel Beatle-songs er zich nog lenen tot een leuke whisky-gerelateerde verbastering. Bring it on Dominiek!
Ik proef ‘m op de tonen van Chet Baker’s Angel Eyes. Oké, dat is niet van hem, het een jazzstandard uit de jaren 1940, maar zijn versie dus. Ah, melancholie…

 

Bunnahabhain 1968/2011 ‘Dram Together’, 46.5%, The Whiskyman, 120 bottles
Bananen! Gebakken bananen. Geflambeerde bananen… zalig gewoon! Niet dat ie nogal ééntonig is, verre van, maar die warme bananen is toch wel het eerste dat opvalt in deze neus. Vijgen, ja ook dat valt op. Maar ook andere soorten fruit laten zich gelden: pruimen, gele rozijnen, aardbeienconfituur. Naast dit (zoete) fruit heb ik honing, antiekwas en (oud) leder. Daarna gember (gekonfijte gember) en zoethout. Dennenhars. Melkchocolade. Subtiele sherrytonen. Eik? Ja, maar heel wat minder dan je zou verwachten op deze leeftijd. Getemde eik. Het zoete en het fruitige halen het op de neus van het bittere, met meerdere fietslengtes. Op de smaak meer eik, zoals wel vaker, maar het wordt nooit drogend. Integendeel, het zoete en vooral het fruit blijven de forcing voeren. De bananen en de vijgen zetten zich door en worden vergezeld van sinaas, sappige peren en zelfs wat mango. Qua zoets heb ik honing en rozijnen. Kaneel, zoethout en nootmuskaat qua kruiden. Tabak noteerde ik nog, net als toast. Meer ‘sherry’ dan op de neus. En een perfect, romig mondgevoel. Lange afdronk op vijgen, zoethout, honing en zachte eik. Het blijft dus tot op het einde zacht en elegant. En dat is de sterkte van deze whisky: 43 jaar oud en nog zo levendig, fris en vol aroma’s. Prachtig! 93/100

27 okt

1 reactie

Clynelish 1997, The Whiskyman

Port Ellen 1983, Linkwood 1984, Glenlivet 1973… en dan nu Clynelish 1997. Dit is dus de vierde botteling onder het onvolprezen label van The Whiskyman. Als je Dominiek’s voorliefde voor Clynelish kent, mocht het niet verbazen dat hij vroeg of laat met een Clynelish op de proppen zou komen. Deze botteling gaat door het leven onder de titel ‘All you need is whisky’.
Weet je, als deze Clynelish nog maar in de buurt komt van z’n drie voorgangers, zou dat al mooi zijn.

 

Clynelish 14y 1997/2011 ‘All you need is whisky’, 50.5%, The Whiskyman, 160 bottles
Ronde, volle en aromatische neus die start op fruit (sappige rode appels, harde peren en kruisbessen), vanille (best veel) en de onvermijdelijke maar o zo heerlijke bijenwas. Daaronder zachte, zoete eik. En iets van potloodslijpsel. Een beetje pompelmoes ook. Banaan komt ook om de hoek kijken. Dan wat mineralige toetsen (natte stenen). Ook kruiden ontbreken niet, ik denk aan gember en curry. Zonnebloemolie. Weet je, deze neus is al erg aangenaam zonder veel moeite te doen, maar als je dan ook nog eens wat dieper graaft, blijft hij je entertainen. Subtiele aroma’s komen bovendrijven, alsmaar door, resulterend in een erg complexe en subtiele neus. Heb ik een toefje zilt al vermeld? Dacht het niet. Oké, tijd om te proeven. Prikkelend en levendig op de tong, zoet, fruitig, vermengd met een mooie bitterheid. Eik, kruiden (stevig op gember), een beetje hars en pompeloes. De schil van pompelmoes eigenlijk. Minder rond dan de neus, maar dat stoort absoluut niet. Vanille, ananas in blik en kersen zorgen voor het zoete tegengewicht. En ook hier ontbreekt de bijenwas niet. Wel wat minder complex dan de neus, wat niet mag verbazen. Vrij lange afdronk op peren, kruiden, honing en de bijenwas. En zilt naar het einde. Best opnieuw complex deze afdronk. Wel, dit is Clynelish naar m’n goesting zie. Zeker op de neus, de geur is echt om van de snoepen. En dit is dus amper 14 jaar oude whisky hé. Denk hier nog twintig jaar rijping op fles bij… mmm, je moet anderzijds al veel karakter hebben om deze fles twintig jaar gesloten te laten. A propos, 1997 is ook – en waarschijnlijk niet toevallig – de vintage van de Manager’s Coice. 89/100

25 okt

Littlemill 1989, Thosop

Littlemill 1989, twee woorden die me doen watertanden. En als de heren Timmermans en Bouckaert er eentje gevonden hebben die ze goed genoeg achtten om onder Luc’s Thosop label te bottelen, moet ik m’n zakdoek nemen om het opkomend kwijl tegen te gaan.

 

Littlemill 22y 1989/2011, 55.4%, Thosop Handwritten label, distributed by The Whiskyman, refill sherry, 227 bottles
Zeer mooie, frisse, kruidige neus met doorheen de kruiden kruisbessen (big time), warme abrikozen (vers gebakken abrikozentaart) en perziken. Wat de kruiden betreft, denk ik aan kaneel, eucalyptus en vooral veel gember. Afrikaanse gemberdrank. Rozijnen ook. De neus is ook wat grassig, richting nat hooi… Mineralig ook. Geweldig lekker om ruiken in ieder geval. Stevig, vol mondgevoel. Krachtig op de tong met eerst kruiden (nootmuskaat en de gember opnieuw) en eik, dan gedroogd fruit en noten, en dan… tropisch fruit. Papaya, roze pompelmoes, mandarijn en coeur de boeuf. O ja, die smaak doet me enorm aan coeur de boeuf denken, en ik heb het dan voor alle duidelijkheid niet over de tomatenvariant, maar over het tropische fruit (wit vruchtvlees met zwarte pitten). Prachtig hoe dat fruit zich eerst gedeisd houdt om pas na enige tijd los te barsten. Lange, mooi bittere afdronk op kruiden, pompelmoes, coeur de boeuf en rozenbottel. Pfiew, dit is goed! 91/100
 

En het is nog niet gedaan met geweldige nieuwe bottelingen… er volgt deze week nog meer van dattum.

5 okt

3 Reacties

Linkwood 1984, The Whiskyman

Naast die heerlijke Port Ellen 1983 heeft The Whiskyman aka Dominiek Bouckaert nog twee andere bottelingen op de markt gebracht: een Linkwood 1984 en een Glenlivet 1973. Ik proefde ze naast elkaar (en ja hoor, zzzzing, opnieuw tweemaal bingo). Vandaag mijn bevindigen van de Linkwood (‘Eleanor Whisky’), morgen deze van de Glenlivet.

 

Linkwood 26y 1984/2011 ‘Eleanor Whisky’, 49.2%, The Whiskyman, 88 bottles
Mmm, heerlijke zachte neus in de stijl van Clynelish 1982. Van de betere Clynelish 1982 dan nog. Zoet, fruitig en wreed waxy. Bijenwas, antiekwas, geboend leder. Peer en perzik. Dan ook sinaas. Licht grassig, alhoewel niet zozeer gras, eerder heide. En honing. Clynelish meets Highland Park. Dan aarde en humus. En dennennaalden. Yep, een wandeling door een (nat) naaldbos. Evolueert zeer mooi. Doet me wat denken een zoete witte wijn (en ik heb het dus niet over goedkope liebfraumilch). Een beetje zachte eik, puur ondersteunend, dragend. Ronduit prachtige neus. De smaak is zijdezacht en boterig. Eerst abrikoos, sinaas, honing, kandijsuiker, bijenwas en pollen. Dan wat eik en kruiden (nootmuskaat, zoethout en munt), maar ook hier als extra dimensie, het komt er naast, het gaat er nooit over. Hé, zelfs een beetje tropisch fruit… meloen, ja, duidelijk wat meloen op de achtergrond. Water? Nhaaa. Lange, ronde, zoete afdronk met een heerlijke prikkelende kruidigheid. Zalige Linkwood, en vreselijk drinkbaar. Na de Port Ellen 1983 opnieuw een geweldige vatselectie van Dominiek. 91/100

14 jul

1 reactie

Longmorn 1976, Thosop

Ha, een nieuwe Thosop Handwritten label! Altijd iets om naar uit te kijken. Thosop is het geesteskind van Luc Timmermans, die de bottelingen onder het handwritten label nog steeds zelf selecteert, maar sedert kort doet hij dat samen met Dominiek Bouckaert (The Whiskyman), die de whisky’s ook verdeelt. Hun recentste selectie is dus deze Longmorn 1976 op 134 flessen. 134 flessen die wel eens snel uitverkocht kunnen zijn.

 

Longmorn 35y 1976/2011, 53%, Thosop, Handwritten label, bourbon barrel, 134 bottles
O ja, even ruiken maakt duidelijk dat dit absoluut geen slechte vatselectie is… integendeel, zalig zoet en fruitig. Rijpe kruisbessen, peren, perzik, meloen, biscuit, meringue. Ik proefde deze een eerste maal naast een Longmorn 1975. Een erg lekkere 1975, ook erg fruitig en zoet, maar daar bleef het grotendeels bij. Deze gaat een stuk verder, hier komen nog wat extra lagen bij. Vooral de eik zorgt voor extra diepte en complexiteit, net als kruiden (gember, veel, maar ook nootmuskaat en kaneel), oude en stoffige meubels, romige melkchocolade, wat vanille en leder. Erg complex. Ook de smaak is dat. Net als op de neus is het het fruit dat eerst opvalt. Ik denk aan perzik, meloen en sinaas. Gebakken appels ook. Met bruine suiker. Tarte Tatin. Dan komt de eik erbij, die zorgt voor diepte maar gaat nooit overheersen. Kruiden vergezellen de eik, gevolgd door leder en iets licht waxy. Heerlijk! Rond en olieachtig mondgevoel. Lange, volle afdronk, fruitig en kruidig. Een top-Longmorn, een van de beste die ik al dronk. 92/100

14 jun

Bowmore 21y 1989 for QV.ID & Whiskysite.nl

Met een Bowmore 1989 brengt QV.ID, de speciaalzaak uit het Vlaams-Brabantse Huldenberg, een derde botteling onder eigen label uit. De eerste was een geweldig lekkere Caol Ila, de tweede een nu al legendarische Port Ellen. Net als bij de Port Ellen is ook dit trouwens een split cask met Whiskysite.nl.

 


Bowmore 21y 1989/2011, 51.2%, selected by Luc Timmermans and The Whiskyman for QV.ID/Whiskysite.nl, Bourbon Hogshead, 233 bts.
Erg cleane, mineralige (natte stenen) en grassige (versgemaaid gras) neus met de typische ‘eiland’ associaties zoals zilt, zeewier, oesters (besprenkeld met citroen), jodium enzomeer. Daarnaast ook de geur van boter (melkerijboter), net zoals deze van vanille en hazelnoten. Zachte turf. Na enige tijd zet er zich fruit door. Vooral veel kruisbessen. Mooie en complexe neus. Op de tong is de turf(rook) prominenter, vergezeld van citroen, hetzelfde grassige karakter van de neus, zilt en butterscotch. Clean, droog en scherp. Dat laatste in de positieve betekenis van het woord, ‘gefocust’ zou je ook kunnen zeggen. Minder complex dan de neus evenwel. Middellange afdronk op rook, zilt, peper en citrus, een klassieke Islay-combinatie. Dit is een erg lekkere whisky die in niets meer doet denken aan die typische jaren-tachtig Bowmore. Ook de derde in de rij is dus een zeer geslaagde botteling. En voor 95 euro is hij de jouwe. 89/100

Nieuwere berichten »