Spring naar inhoud

Posts tagged ‘45%’

8 jun

Glen Scotia 17y 1992, Samaroli Coilltean

Ik heb gemengde gevoelens bij Glen Scotia 1992, soms is dat matig, soms lekker, nooit uitzonderlijk. Ook deze van Samaroli is dat niet.

 

Glen Scotia 17 YO 1992, 45%, Samaroli CoillteanGlen Scotia 17y 1992/2009, 45%, Samaroli Coilltean, fino sherry butt #3, 858 bottles
De geur start op vuile sherry, die me doet denken aan rubber en aan een vuile schotelvod. Na enige tijd verdwijnt dat vuile naar de achtergrond en komen er tonen van Maggi en tabaksbladeren in de plaats. En andere, wat klassiekere sherry-associaties: noten, karamel, rozijnen, pruimen en veel leder. De noten krijgen een geroosterd kantje en worden vergezeld van geroosterd graan. Crème brûlée. En ook nog wat zilt. Wordt duidelijk beter na wat lucht gehapt te hebben. Minder vuile start op de smaak, wel stevige sherry. Zilte sherry. Doet zelfs een beetje denken aan Old Pulteney op sherryvat. De sherry laat zich kennen in de vorm van eik, noten (echt wel veel noten, van allerlei slag), gedroogde vruchten, karamel en koffie. En ook de tabak keert terug. Kruiden zoals peper en zoethout. Redelijk droog allemaal. Behoorlijk lange, droge afdronk, op kruiden en donkere chocolade. Los van de eerste indruk is dit best een aangename whisky. Aangenaam zonder meer. 83/100

27 mrt

Highland Park 20y 1984 for Germany

Vandaag een officiële Highland Park voor de Duitse markt, een zustervat van vat 43 uit de Ambassador’s Cask reeks. Deze fles kan je hier en daar nog vinden voor een dikke 200 euro.

 

Highland Park 20 YO 1984/2004, 57.9%, OB for the German market, cask 45Highland Park 20y 1984/2004, 57.9%, OB for the German market, cask 45, 528 bottles
Elegante, zachte geur, ondanks het hoge alcoholpercentage. Subtiele heide, subtiele honing, subtiele sinaas en al even subtiele turfrook. Enkele typische Highland Park elementen dus, maar ze komen pas echt los na wat ademen. Achter deze elementen zit de herfst: natte bladeren, mos, varens. Ook warme appeltaart (met kaneel). Minder zacht op de tong, hier laat het alcoholpercentage zich wel kennen. Maar perfect drinkbaar, daar niet van. Hij is zoet (daar zorgen honing, karamel en sinaas voor), kruidig (in dat compartiment hebben we kaneel, nootmuskaat en zoethout) en rokerig. Gesuikerde noten en praliné vallen er ook nog te noteren. Lange afdronk, zoet, kruidig en rokerig. Mooi in lijn met de smaak dus. Highland Park van die perdiode valt maar heel zelden tegen. Ook deze beantwoordt volledig aan de verwachtingen. 88/100

5 okt

1 reactie

Longrow 1987 cask 113, Samaroli

Longrow 1987, het uitspreken alleen al heeft hetzelfde effect op mijn speekselklieren als het ruiken aan een perfect gegaarde Sint-Jacobsvrucht. De meeste 1987’ers komen niet toevallig uit de Samaroli-stal. Ik besprak hier vorig jaar al vat 115 dat Samaroli in 2002 bottelde, vandaag proef ik het zustervat 113. En morgen… tja, daar moet je morgen maar voor terugkomen.

 

Longrow 1987/2005, 45%, Samaroli, cask 113, 312 bottles
Neus: all right! Zalige boerderijgeur. Nat hooi, natte hond, de zoetzure stalgeur… Zoete turf. Haardvuur. Zilt, jodium, zeewier brengen me naar de zee. Warme aardbeienconfituur, sinaas, zachte karamel en peperkoek zorgen voor het zoets. Rozemarijn, gras en natte stenen geven de neus een frisse toets. Complex, met een prachtige evolutie. Smaak: all right! Krachtig en mondvullend op zachte karamel, sinaas, zoete turf, hooi (jawel, daar hebben we de boerderij weer), peperkoek, zoethout en gekonfijte gember. Dat laatste geeft punch. Bijenwas niet vergeten. En olijven. In de verte wat eik. En zo vreselijk drinkbaar. Afdronk: all right! Lang, waarbij de zoete turf van geen wijken wil weten, en vergezeld van peper en een beetje zilt. Schitterend. Nu weet ik waarom Silvano Samaroli alle Longrow 1987 had opgekocht. 93/100

18 sep

Two pairs!

Linkwood 17y 1987/2004, 43%, Signatory, cask 4145 – Speyside – 72/100
Granige neus met appel en versgemaaid gras. Niet onaangenaam, maar weinig boeiend. Zachte, wat zoete smaak met ook hier granen. Vanille ook en iets bloemigs. Middelange afdronk. Beetje saai, deze Linkwood.
 
Linkwood 18y 1990, 45%, G&M for LMDW 2009, cask 6962 – Speyside – 84/100
Stevige sherrytoestanden in geur en smaak. In de neus geeft dat noten, koffie (sterke espresso), karamel, rozijnen en bittere chocolade. En ongetwijfeld nog heel wat meer dat ik dan niet inmiddelijk kan plaatsen. De smaak is bitterzoet. De bittere chocolade onieuw. Rubber. Vrij veel hout, mag wat minder voor m’n papillen. Ook kruiden doemen op. Middellange, droge en kruidige finish. Complexe whisky met een erg aangename neus maar een ietsje te droog, te scherp in de smaak. Dit laatste doet ‘m net uit de 85+ catagerie vallen.
 
Caol Ila 15y 1990/2005, 50%, DL OMC, 358 bottles – Islay – 83/100
Neus is erg zacht, de turf is eerst vaag aanwezig maar komt langzaamaan bovendrijven, en verdringt daarmee de vanille en de citrus. Appelschil. Ook de smaak is zacht, zoet, met lekkere turf en dito zilt. Middellange, eerder droge afdronk.
 
Caol Ila 17y 1991/2008, 46%, Cadenhead, 361 bottles – Islay – 82/100
Neus: zoet, turf, rook, fruit. Matig complex. Smaak: lekkere zoete turf. Gerookte zalm. Beetje vettig. Vrij lange, zoete afdronk. Aangename Caol Ila.
Frapant, op enkele uitzonderingen na (die Manager’s Dram!) scoor ik bijna alle Caol Ila’s tussen 80 en 85. Degelijke, lekkere whisky zonder echt uitzonderlijk te zijn, maar ook zelden tegenvallend.