Longrow 1987 cask 113, Samaroli

Longrow 1987, het uitspreken alleen al heeft hetzelfde effect op mijn speekselklieren als het ruiken aan een perfect gegaarde Sint-Jacobsvrucht. De meeste 1987’ers komen niet toevallig uit de Samaroli-stal. Ik besprak hier vorig jaar al vat 115 dat Samaroli in 2002 bottelde, vandaag proef ik het zustervat 113. En morgen… tja, daar moet je morgen maar voor terugkomen.

Longrow 1987/2005, 45%, Samaroli, cask 113, 312 bottles
Neus: all right! Zalige boerderijgeur. Nat hooi, natte hond, de zoetzure stalgeur… Zoete turf. Haardvuur. Zilt, jodium, zeewier brengen me naar de zee. Warme aardbeienconfituur, sinaas, zachte karamel en peperkoek zorgen voor het zoets. Rozemarijn, gras en natte stenen geven de neus een frisse toets. Complex, met een prachtige evolutie. Smaak: all right! Krachtig en mondvullend op zachte karamel, sinaas, zoete turf, hooi (jawel, daar hebben we de boerderij weer), peperkoek, zoethout en gekonfijte gember. Dat laatste geeft punch. Bijenwas niet vergeten. En olijven. In de verte wat eik. En zo vreselijk drinkbaar. Afdronk: all right! Lang, waarbij de zoete turf van geen wijken wil weten, en vergezeld van peper en een beetje zilt. Schitterend. Nu weet ik waarom Silvano Samaroli alle Longrow 1987 had opgekocht. 93/100