Spring naar inhoud

Posts tagged ‘35yo’

28 jan

Karuizawa 35y 1975 for Whisky Live Paris

Een zeer gunstige wind (bedankt Lars!) bracht een sample van deze Karuizawa naar huize Onversneden. Karuizawa van midden jaren zeventig, dat is hopen dat er geen sulfer om de hoek komt kijken.

 

Karuizawa 35y 1975/2010, 61.8%, OB for Whisky Live Paris, sherry butt #6736
Nope, geen sulfer. Wel veel noten (hazelnoten vooral, maar ook amandelen), dadels, vijgen en rozijnen. Geconcentreerde studentenhaver. Daarna ook sappiger fruit: pruimen, abrikozen, perzik, kersen en mandarijn. Onderliggend best wat eik en geroosterd vlees. Stevig geroosterd. Balsamico, dat is lang geleden… zeker dat ik dat nog eens zo duidelijk geroken heb. Zalig. Kweeperen vallen er na enige tijd ook te ontwaren. En meer en meer kruiden. Munt en kaneel vallen op. Groots en complex deze geur. Het goede nieuws is dat de smaak niet veel onder doet. De 62% alcohol laten zich gelden, maar laten de aroma’s volop hun werk doen. Hier is geen water nodig. Ik heb vrij veel fruit, zowel gedroogd (abrikozen, pruimen, vijgen) als gestoofd (appelsienenconfituur en aardbeienconfituur). En zelf wat verse ananas. Ik heb kruiden (peper, nootmuskaat, munt, kaneel). Ik heb opnieuw balsamico. Ik heb eik. En ook het geroosterde vlees keert terug. Oud leder. Het mondgevoel is droog en dik. Hij eindigt in een wel erg lange, droge afdronk op kruiden, eik en fruit. Een beest van een whisky, zoals wel vaker bij Karuizawa, maar met voldoende aroma’s om je een ganse avond te entertainen. 91/100

18 jan

Tomatin 1976, The Whisky Agency ‘Moody Lions’

Een Tomatin 1976 die ik al vaak gedronken maar nog niet besproken heb, is de ‘Moody Lions’. Ofwel de botteling van The Whisky Agency onder het label met de humeurige leeuwen, niet te verwarren met deze onder het label met de groteske krokodillen. Gelukkig is er nog humor in de whiskywereld.

 

Tomatin 35y 1976/2011, 51,4%, The Whisky Agency ‘Moody Lions’, refill sherry, 313 bottles
Fruit, fruit, fruit en nog eens fruit. Eigenlijk is dat best saai, Tomatin 1976 bespreken. Let wel, het drinken is dat absoluut niet. Het fruit is wel ‘roder’ dan bij zustervaten. Ik denk hier vooral aan aardbeien, braambessen, veenbessen en een klein beetje frambozen. Cassis. Maar ook de klassiekere perziken en meloenen ontbreken niet. Noten in de vorm van gesuikerde amandelen en hazelnoten. Honing en bijenwas maken het smeuïg. Fantastisch vind ik dit. Misschien wat meer eik dan anders, maar dat is hier een extra pluspunt. Wat een body! Ook op de smaak doet de eik z’n werk, dit is dik, stevig en rijk. Het rood fruit delft het onderspit, hier is het voluit de tropische variant. Mango, perzik, ananas, meloen, lychee, pompemoes… ik klaag niet. Honing. De eik brengt kruiden met zich mee, zoals daar zijn: kamille, linde, munt en zoethout. En ook de amandelen keren terug. Marsepein. De afdronk is gelukkig erg lang, op de perfecte balans tussen het fruit en de eik. Tomatin 1976 is een whisky die het haalt op de smaak, maar bij deze doet de geur niet onder, wat voor mij resulteert in een puntje meer dan de meeste zusterbottelingen. 92/100

8 jan

Brora 35y, Special Release 2013

Van de jongste Diageo release is er natuurlijk één botteling die ik geproefd moet hebben, de Brora 35. Maar ik heb ook een sample van de Talisker vast kunnen krijgen, die volgt later.
Ik ging er – verkeerdelijk dus – van uit dat de Brora cyclus in 2013 een stijlvol orgelpunt zou krijgen met een 40 jarige, op basis van laatste vaten 1972 die Diageo heeft liggen. Niet dus, men heeft er nog een 35 uit kunnen persen. Deze botteling zou enkel 1977 distillaat bevatten. Niet onlogisch aangezien er geen 1978 meer beschikbaar is. Naar goede gewoonte is deze botteling weer een stuk duurder (900 euro) dan de vorige.

 

Brora 35y, 49.9%, OB 2013, 12th release, 2944 bottles
De neus is in ieder geval pure Brora 1977 en in lijn met de 2012. Lichte zoetzure ‘Brora’ turf, maar vooral zalige ‘Clynelish’ bijenwas. Daarachter gaat veel sappig en aromatisch fruit schuil: perziken, rode appels, abrikozen, aardbeiencoulis, banaan en zelfs wat mango in de verte. Vanille en zachte karamel qua zoets. Ook een ‘coastal’ toets dient zich aan, in de vorm van zilt, zeewier en oesters. De associaties van de boerderij groeien meer en meer (geen mest, wel natte hond en al even nat hooi), en worden vergezeld van kruiden zoals kaneel, tijm en wat zoethout. Niet veel eik. Ik mis ook de mineralen van de 2012. Deze geur doet echter niet veel onder voor de 2012, hij is enkel een ietsje minder complex. Proeven nu. Mocht ik even twijfelen aan mijn liefde voor Brora, het kost weinig moeite die twijfel weg te nemen. Heerlijk is dit goedje! Elegant, delicaat, gelaagd, rijk… puur genieten. Deze Brora is zoet (vanille, honing, nougat), fruitig (appelsien, perziken en pompelmoes), zilt (samen met wat zeevruchten), kruidig (kaneel, zoethout en een beetje gekonfijte gember), waxy (geboend leder en bijenwas pur sang), farmy (vooral op hooi) en licht rokerig. In tegenstelling tot de neus heb ik hier wel wat mineralen. Zachte eik ondersteunt het geheel. Het mondgevoel is zacht en olieachtig. Dat laatste doet me er aan denken dat ik ook wat olijfolie proefde. Lange afdronk op turfrook, zilt en kruiden. De was die ik in de afdronk van de 2012 had, is hier verdwenen. Over het algemeen vind ik deze 35 iets scherper en iets minder rond dan de vorige. Het blijft echter van het beste wat er elk jaar gebotteld wordt. Benieuwd waarmee Diageo eind dit jaar op de proppen zal komen. 93/100

14 sep

Longmorn 35y 1975, The Nectar of the Daily Drams

Longmorn 1975 of 1976, daar grijp ik graag naar terug. Zeker nu we na de Malts of Scotland het waarschijnlijk zowat gehad hebben wat Longmorn uit deze periode betreft. Wat trouwens ook voor andere iconische vintages betreft, denk maar aan Caperdonich 1972, Tomatin 1976, Lochside 1981, Clynelish 1982, Benriach 1976, enzomeer. Ligt het beste echt achter ons?

 

Longmorn 35 YO 1975/2011, 50.8%, The Nectar of the Daily DramsLongmorn 35y 1975/2011, 50.8%, The Nectar of the Daily Drams
De verwachte aromatische neus, waar zoet fruit, honing en kruiden hand in hand gaan. Wat het fruit betreft, gaan we richting de tropen. Veel ananas, papaja, appelsienen en rijpe kruisbessen. Perziken en sappige rode appels ook. Wat de kruiden betreft, denk ik aan gember, peper en eucalyptus. Dat alles op een bedje van zachte eik, hooi en boenwas. Deze laatste elementen geven het geheel extra diepte, extra gelaagdheid. En wat ook hoe langer hoe meer op de voorgrond treedt, is een florale toets. Weidebloemen zoals boterbloemen. Stevig mondgevoel, gedomineerd door het fruit en de kruiden. In perfecte harmonie. Rode appels, perziken, ananas, appelsien… Peper, gember en nootmuskaat. Honing, bijenwas en eik vullen aan. Een licht zilte toets. Naar het einde toe een mooi bitter kantje in de vorm van witte pompelmoes. Lange, fruitige afdronk ondersteund door de kruiden en de eik. Ha, oude Longmorn… 91/100

10 sep

3 Reacties

Caperdonich 35y 1977, Cadenhead small batch

Nog zo’n whisky uit de small batch reeks van Cadenhead waar ik toch wel benieuwd naar was, is deze Caperdonich 1977. We kennen allemaal de vaak sublieme 1972’ers. Vergelijken is misschien niet helemaal eerlijk maar toch onvermijdelijk.

 

Caperdonich 35 YO 1977/2013, 50.2%, Cadenhead, small batchCaperdonich 35y 1977/2013, 50.2%, Cadenhead, small batch, sherry butt, 384 bottles
De neus is alvast minder expressief fruitig dan het bewuste 1972 profiel. Ik heb in eerste instantie hars, nagellakverwijderaar en een beetje lijm (velpon). Kruiden zoals kaneel en gember, en eik. Pas nadien fruit. Pompelmoes, abrikozen, mandarijn en aardbeien. Honing. Lichte mineralen en al even lichte zeelucht. Ook op de smaak moet het fruit zich wat in de schijnwerpers werken, de eik en de kruiden dreigen de bovenhand te krijgen. En naar het einde toe is het niet meer dreigen, dan komt het fruit er niet echt meer aan te pas. De mandarijn, de abrikozen en de aardbeien, samen met een beetje meloen delven langzaamaan het onderspit tegen de gember, de nootmuskaat en de peper. En de eik natuurlijk. Het geheel is dus eerder droog, alhoewel ik toch wat marsepein proef. Op de duur is dat amandelen pur sang. Vrij lange, drogende afdronk. Lekkere Caperdonich die naar het einde toe te droog wordt om de negentig te halen. En voor 300 euro wil ik Caperdonich 1972. 88/100

4 jul

Glen Avon 35y

Glen Avon is de naam waaronder Gordon & MacPhail Glenfarclas bottelde. Glenfarclas, één van die distilleerderijen die het niet erg op prijs stelt dat onafhankelijke bottelaars onder zijn naam whisky op de markt brengt.

 

Glen Avon 35 YOGlen Avon 35y, 41.2%, Gordon & MacPhail mid 1990’s
Meer dan aangename sherryneus, waar veel kruiden, chocolade en eik de dienst uitmaken. Koffie, de geweldige sigarendoosjes en rook van het hout. Niet veel fruit, buiten een beetje sinaas. Ook niet veel zoete elementen. Tenzij sojasaus. Tamari. Op de smaak zet dat patroon zich verder, wat wil zeggen dat het behoorlijk droog is. Noten, donkere chocolade, eik, kruiden, je kent het plaatje. Eucalyptus en peper wat die kruiden betreft. Kersen en appelsienen compenseren, maar net iets te weinig. Zeker naar het einde wordt het mij te droog. Lange, licht bittere afdronk. De neus is geweldig, op de smaak is hij me wat te bitter. Een whisky die net boven de negentig startte maar er uiteindelijk stevig onder tuimelde. 85/100

8 mei

1 reactie

Brora 35

Als de geruchten kloppen, zou Diageo eind dit jaar de laatste officiële Brora op de markt brengen. Een 40 jaar oude, een botteling van de laatste drie vaten Brora 1972. De whisky uit deze vaten zou reeds gebotteld zijn, Diageo wacht op de volgende release om de flessen uit te brengen. In afwachting hou ik me ledig met de vorige release, de 35y, de tot op heden oudste Brora dus. Hij kostte een kleine 500 euro, maar er werd al snel meer voor gevraagd.

 

Brora 35 YOBrora 35y, 48.1%, OB 2012, refill American oak, 11th release, 1566 bottles
Geweldige waxy neus. Clynelish van begin jaren zeventig vermengd met enkele typische Brora elementen, zoals lichte boerderijtoestanden en zachte rook. Typisch Brora 1975/1977. De geur doet inderdaad denken aan de twee Rare Malts van dat jaar (de 21y en 24y), maar de leeftijd voegt extra complexiteit toe. Dat oude Clynelish karakter laat zich gelden onder de vorm van bijenwas, kaarsvet, leder, klei, zilt (gerookte heilbot), honing, kruiden zoals zoethout en munt, en veel fruit. Mango, zoete appel, banaan, appelsien, pompelmoes. Het onderscheidt zich van Clynelish door zachte turfrook, nat hooi en lichte tonen van mest. Zonder evenwel de zware ‘farmyness’ van 1972 tentoon te spreiden. Noch de zware ‘coastalness’ van 1971. Een onderliggende mineraliteit en olijfolie maken het nog wat complexer. Eik? Ja, maar voor 35 jaar oud te zijn zeer bedeesd. Zoals wel vaker is de turfrook op de smaak duidelijker aanwezig. En hetzelfde kan gezegd worden van het zilt. Maar de was en het fruit nemen vrij makkelijk de bovenhand. En dan gaat het zowel om citrusfruit (appelsien, limoen, mandarijn) als om tropisch fruit (mango, ananas, banaan). Honing en vanille wat het zoete betreft. Het mineralige karakter van de neus duikt ook hier op. Eik, noten en kruiden maken de smaak rond en vol. Qua kruiden denk ik aan peper, zoethout, munt en zelfs wat mosterd. Heb ik de geweldige was al vermeld? Ja, pure bijenwas, boenwas, kaarsvet, oud leder. Lange afdronk, waxy, kruidig en rokerig, ook hier is dit top. Een licht ander profiel dan de 32, maar door de verwevenheid van al deze heerlijke smaken, van hetzelfde hoge niveau. 94/100

Binnenkort een head-to-head van de 2005 en de 2006. Iets om naar uit te kijken. Reikhalzend.

12 dec

1 reactie

Talisker 35y

Nog een whisky uit de Diageo 2012 release die ik op mijn gemak kan proeven is de Talisker 35. Reken op minstens 600 euro. In tegenstelling tot de Brora en de Port Ellen wel nog vlot verkrijgbaar. Zo vlot als je 600 euro uit je portefeuille tovert tenminste.

 

Talisker 35 YO 1977, 54.6%Talisker 35y 1977, 54.6%, OB, Special Release 2012, 3090 bottles
Mooie zoete, ronde en olieachtige neus. Notenolie, zoete turfrook, nougat, honing en aardbeiensnoejes zijn de eerste associaties die in mij opkomen. Ook wat marsepein. En pruimentaart. Best zoet dus. Daarna komt het ‘coastal’ karakter naar voor: zilt en zeewier. Boenwas en geboend leder na enige tijd. Fruit? Jawel, maar zeker niet exuberant. Ananas en sinaas. De schil van deze laatste. Best wat turf in de aanzet van de smaak. En ook hier dat olieachtige karakter, alhoewel ik misschien eerder aan gezouten boter denk. Citrusfruit à la sinaas en citroen. Honing, heide en kruiden vullen aan. Qua kruiden denk ik aan peper, zoethout en eucalyptus. Een licht farmy kantje, wat een absolute plus is. Ronde eik. De afdronk is minder lang dan verwacht, op turfrook, zilt en citrus. Een hoge score, jawel, maar toch stelt deze Talisker 35 mij een beetje teleur. Hij gaat voor mij zeker niet boven de jongste dertigjarigen, is iets minder complex. Ik mis ook de heerlijke mineraliteit van de 30. 91/100

28 nov

4 Reacties

Bunnahabhain 35y 1976, The Whisky Mercenary

Laat ons maar meteen de derde en laatste botteling van The Whisky Mercenary (leuk label trouwens) in de ether gooien. Ik proefde ze alle drie naast elkaar en hield het beste voor het laatste. Een Bunnahabhain 1975, waar je een zeer correcte 145 euro voor dient neer te tellen.

 

Bunnahabhain 35y 1976/2012, 48.8%, The Whisky Mercenary, 80 bottles
Heerlijke neus op een geweldige combinatie van kruiden en banaan. Frisse kruiden zoals munt en tijm, maar ook peterselie. Doet me in zeker opzicht wat aan oude high-end rum denken. Very high-end. Maar dit biedt nog wat meer. Rozijnen (op rum, welja), opgelegde peren, rijpe kruisbessen, maar dus vooral banaan wat het fruitcompartiment betreft. Noten, met een nadruk op amandelen. Amandelspijs, marsepein. Boter. Gezouten boter. Zachte eik en een erg lekkere grassigheid die voor diepgang zorgt. Complex, diep en rijk. Ook de smaak is dat. Een smaak die prikkelend start op zilt, peper en zoethout, gevolgd door het fruit, zoals daar zijn: sinaas, banaan en pompelmoes. Onderliggende eik en okkernoten. En hooi. Mooi droog. Groene thee ook. Balsamico? Een beetje. Lange afdronk, bitterzoet op tonen van drop, eik en – wat had je gedacht – banaan. Is dit een sherryvat? Waarschijnlijk, alhoewel de kleur dat helemaal niet verraadt. Zo ja, geen actief vat in ieder geval. Fino? Dat zou wel eens kunnen. 145 euro? Voor 35-jaar oude whisky? Voor 35-jaar oude whisky van dit niveau? All right! Ik hoop dat Jürgen beseft dat hij de lat voor zichzelf wel erg hoog heeft gelegd met zijn eerste bottelingen. Nu ja, wij klagen niet. 91/100

25 nov

Highland Park 35y 1962, John Goodwin retirement

De afsluiter van de Highland Park tasting was de 35y die in 1997 gebotteld werd ter ere van de pensionering van John McLeod Goodwin, die voor Highland Park kwam werken in 1962, meteen het distillatiejaar van deze whisky. Hij startte als secretaris van de distilleerderij, om in 1988 benoemd te worden tot voorzitter. Op het label en op de bijhorende doos is het ‘H’ logo vervangen door een ‘G’, maar nergens staat het alcoholpercentage vermeld. Volgens Highland Park zou het echter meer dan 50% zijn. Aangezien deze whisky nooit via de klassieke kanalen te koop is aangeboden, is dit een erg gezochte en dus ook erg dure fles (in lijn met de 1958).

 

Highland Park 35y 1962/1997, no ABV, Cask Strength, OB for the retirement of John Goodwin
Al even expressief en aromatisch als de 1958, maar toch is dit een compleet ander profiel, de sherry is hier een stuk luider. Maar op een indrukwekkend mooie manier. De eik is sappig en groots, ik heb de uitgepuurde geur van een antiekshop (oude boeken, oude meubels, een beetje stof, oude kleren), veel honing, al even veel gedroogd fruit (vooral vijgen, maar ook dadels en pruimen), mokka, tabak, gember (big time!), zoethout, eucalyptus,… Allemaal erg elegant en klassevol. Puur vuurwerk in de mond, prachtig droog en tegelijk toch erg fruitig. Schitterende eik, noten en kruiden (kaneel, nootmuskaat, gember), perfect in harmonie met gedroogde abrikozen en vijgen, maar ook tropische vruchten zoals mango, papaya, lychee en meloen. Toppie! De afdronk is vreselijk lang (nu ja, vreselijk), prachtig kruidig en fruitig. Naast de 1958 is het moeilijk kiezen, alhoewel ik toch een lichte voorkeur heb voor de 1958, die biedt nog nét iets meer. Beide spreiden echter het beste wat Highland Park je kan bieden tentoon. Twee absolute meesterwerken. 95/100

2 nov

Glenlossie 35y 1975, The Whisky Agency

In 1971 werd vlak naast Glenlossie een nieuwe distilleerderij gebouwd, Mannochmore. Beide distilleerderijen produceren vooral whisky voor de blenders. Bij Glenlossie gaat amper 0,5% van de productie naar single malt.

 

Glenlossie 35y 1975/2010, 49.3%, The Whisky Agency ‘Anatomy’, with THE M.I.K.E., bourbon hogshead
Frisse, florale neus op gras, bloemen, vanille, houtschilfers, limoen, pompelmoes en yoghurt. Daarachter gaat er boenwas en leder schuil. Net als natte bladeren en mos. Zeer mooie, aromatische neus, erg lekker om ruiken. Ook de smaak is fris. Niet echt rond, eerder wat springerig. Floraal en fruitig. Citrusfruit vooral en ook wat gele appels. Het gras en de bloemen, maar ook munt en gember. Honing en zachte eik. Lange en al even frisse afdronk op citroen en munt. Erg lekker en beter dan de 1975 die The Whisky Agency in de Grotesque Crocs reeks bottelde. 89/100

24 sep

Longmorn 35y 1976, The Perfect Dram

En dan nu de volgens menig liefhebber beste Longmorn 1976 die er ooit gebotteld is, de 35y van The Whisky Agency, vorig jaar gebotteld onder het Perfect Dram label maar onmiddellijk uitverkocht. Blij dat ik hier in extremis nog een fles van heb kunnen bemachtigen. Als je er zelf ook achter aan wil gaan, reken op een kleine 300 euro op veilingen.

 

Longmorn 35y 1976/2011, 53.6%, The Perfect Dram (TWA), bourbon hogshead, 187 bottles
Wow, simpelweg wow. Wat een heerlijke neus! Volle, aromatische en rijke neus. Hoe moet ik hier aan beginnen? Met het fruit natuurlijk: ananas, mango, lychee, warme aardbeienconfituur, roze pompelmoes en mandarijn. Pruimentaart en honing maken het smeuïg zoet. Peperkoek met honing, praliné en cake doen dat ook. Maar er zo veel meer in deze neus te ontdekken dan fruit en zoets. Ik heb ook de geur van oud leder en natte bladeren. En een stevige portie bijenwas. Ik heb zelfs zachte rook, eerder rook van het hout dan turf. Kruiden? Ja, ook wel. Kaneel en gekonfijte gember. Een beetje eik, maar ver op de achtergrond, juist genoeg om voor wat extra body te zorgen. Genieten in overdrive. Wie maalt er nog om de smaak met een neus als deze? Voor de volledigheid dan maar, en natuurlijk ook uit nieuwsgierigheid of hij hier het niveau van de neus kan doortrekken, want dan hebben we een absolute winner. Wel ja, op de smaak is hij al even rijk, complex en vol als op de neus. Intens fruitig (meloen, mango, abrikozencompot, mandarijn, rijpe sinaas, ananas), zoet (cake, honing), kruidig (peper, kaneel, munt, gember) en waxy (oud geboend leder, bijenwas). Lichte eik en al even lichte rook (van het hout). Rum-rozijnen. Schitterend. Afdronk? Ge moogt gerust zijn. En lang dat die is… op dezelfde aroma’s als de smaak. Veel fruit, lichte eik en kruiden blijven het langst hangen. Longmorn 1976 ís gewoon lekker, maar deze steekt toch nog boven de andere Longmorns 1976 die ik al kon proeven uit. Met sprekend gemak. Indrukwekkende whisky. En zelfs de huidige veilingprijzen meer dan waard. 94/100

31 jul

Bunnahabhain 1965, OB for Feis Ile 2001

Vandaag één van de oudste officiële Bunnahabhains, de 1965 voor het Feis Ile (het jaarlijkse muziek- en whiskyfestival op Islay) van 2001. De oudste is volgens mij een 1963 voor Feis Ile 2003. Je kan deze 1965 nog vinden, maar reken op een kleine 600 euro.

 

Bunnahabhain 35y 1965, 53.9%, OB Feis Ile 2001, cask 7159, 594 bottles
Meer dan aangename neus, fruitig en zoet. Vanille, marsepein, honing en wit fruit à la peer, appels en vooral witte perziken. Kokos (jawel, ook wit). Daarna kamille, linde en wat munt. Eik? Ja, maar niet opvallend. Bijenwas niet te vergeten. En iets van gerookt vlees. Geen Zwarte Woudham deze keer, iets zachter zoals filet de sax. Delicaat en complex. Op de smaak speelt het hout, zoals wel vaker op hoge leeftijd (de whisky, niet ik), meer op dan in de geur. Eik, noten, thee, je kent het patroon. Maar er is genoeg zoets en fruitigs ter compensatie: sinaas, perzik, banaan, ananas, mango, vanille en honing. Opnieuw wat tuinkruiden en ook iets licht metaligs. Kaneel komt nog om de hoek piepen. Best lange afdronk, met nog steeds het (zoete) fruit, de kruiden en de eik mooi gebalanceerd. Ja, oude Bunna kan verdorie lekker zijn. Ook al is het geen Auld Acquaintance. 90/100

2 jun

Glen Grant 35y 1972, Duncan Taylor for Limburg

Vandaag proef ik een Glen Grant 1972 (altijd iets om naar uit te kijken), gebotteld door Duncan Taylor voor Limburg. Let op, er bestaat ook een 1972 van The Whisky Fair. Dat is een andere botteling, maar misschien betreft het wel dezelfde whisky?

 

Glen Grant 35y 1972/2007, 56.3%, Duncan Taylor for Limburg, sherry cask #3887, 163 bottles
Heerlijke, smeuïge en aromatische neus. Om te beginnen veel fruit, zowel tropische varianten zoals banaan, mango en ananas, als gedroogde vruchten zoals vijgen, pruimen, rozijnen en abrikozen. Abrikozentaart ook. Naast het grootse fruit heb ik romige honing (acacia?), bijenwas, kruiden zoals gember, munt en zoethout, en sappige eik. Expressief, complex en perfect gebalanseerd. Op de smaak spelen gelijkaardige aroma’s ten dans, walsend tussen zoete fruitigheid en een drogere kruidigheid. Bij dat laatste denk ik zowel aan keuken- als aan tuinkruiden. Eucalyptus valt me op, maar ook nootmuskaat, kruidnagel en peper. En een beetje zoethout. En ook hier heb ik bijenwas en honing. Tonen van versgebakken cake ook, en een beetje eik. Deze smaken blijven erg lang hangen. Zalig drankje. 91/100

10 mei

Een heerlijke oude Glenrothes

Glenrothes is een distilleerderij die ik pas na enkele jaren whisky proeven echt heb leren kennen en leren appreciëren. Zeker distillaten van eind jaren zestig, begin jaren zeventig kunnen ongelooflijk lekker zijn. Een bewijs hiervan is deze 1970 van Duncan Taylor.

 

Glenrothes 35y 1970/2006, 43.5%, Duncan Taylor, cask 10574, 162 bottles
Zeer fruitige neus met honing, allerlei geroosterde tonen, vernis en kruiden. Dat fruit is echt groots: perzik, ananas, banaan, mango, meloen… best tropisch dus. Ook de kruiden zijn divers: nootmuskaat, kaneel, zoethout, eucalyptus… Dat geroosterde karakter slaat zowel op noten als op toast. Eik ook, maar lichte tonen. Boter noteer ik nog. Best krachtig op de tong en qua smaak mooi in het verlengde van de neus. Veel fruit, eik (zoals wel vaker bij oudere whisky’s meer dan op de neus), noten, honing, kruiden. Het fruit is hier minder tropisch en meer citrussig. Sinaas, pompelmoes. Licht bitter. Vanille ook nog. Mokka? Minder expressief dan de neus, ook zoals wel vaker bij oudere whisky’s, maar nog steeds wreed lekker. Behoorlijk lange afdronk, fruitig en kruidig, met groene thee als extra. En wat droger dan de smaak. Heerlijke whisky, die uiteindelijk nog een puntje verloor in het tweede deel van de smaak en afdronk. Het is echter maar één puntje. Mierenziften. Of was het muggenneuken? 91/100

17 apr

Glen Grant 35y 1974, Duncan Taylor

In de negentiende eeuw bestonden er even twee Glen Grant distilleerderijen tegenover elkaar, Glen Grant en Glen Grant 2, het huidige Caperdonich. Tussen beide gebouwen liep er een pijplijn waardoor de spirit werd gepompt. Volgens de overlevering hadden enkele inwoners van Rothes, waar Glen Grant zich bevindt, een manier gevonden om spirit van deze pijp af te tappen.
Onderstaande Glen Grant werd gekozen door de bezoekers van het Spirtits in the Sky festival als single cask botteling voor België.

 

Glen Grant 35y 1974/2009, 55.2%, Duncan Taylor for The Nectar, cask 16582, 168 bottles
Fruitige en zoete neus, in eerste instantie op appel-kersensap (maar dan iets sterker), gevolgd door meloen, perzik, honing, vanille, een beetje kruiden en mooie eik. De smaak is zijdezacht en zoet. Vanille, honing, marsepein en opnieuw veel fruit (perzik, appel, sinaasconfituur). Naar het einde meer en meer kruiden: kaneel (appel-kaneel that is) en gember. Eik, maar niet dominant. Middellange en eerder droge afdronk. Wordt na verloop van tijd redelijk droog, was anders een punt of twee meer geweest. 86/100

5 nov

1 reactie

Glenlossie 35y 1975, The Whisky Agency

Ik heb tot op heden nog maar één Glenlossie besproken, een 1988 van The Clydesdale die mij maar matig kon bekoren. Maar aangezien de bottelingen van The Whisky Agency over het algemeen van hoog niveau zijn, zou dat vandaag wel eens anders kunnen zijn.
Let op, er bestaat nog een andere Glenlossie 1975 van The Whisky Agency, op 49.3%, maar dat is een botteling van 2010.

 

Glenlossie 35y 1975/2011, 52%, The Whisky Agency ‘Grotesque Crocs’, bourbon hogshead, 212 bottles
Zachte neus die start op florale toetsen, ik denk aan weidebloemen en hooi, gevolgd door een beetje fruit (limoen), zonder dat dit laatste erg expressief is. Integendeel, het is eerder onderdrukt. Onderdrukt door de geur van kranten, bosgrond en houtzaagsel. Vanille en honing geven het geheel een wat zoete toets. Meer fruitigheid op de smaak, vooral citrusfruit. Ah, ook wat peer. Onderliggend granen, honing en zachte eik. Evoluerend naar grassige tonen. Naar het einde en in de middellange afdronk tuinkruiden. Licht en fris mondgevoel. Subtiele Glenlossie die me een beetje moeite kostte. 86/100

26 aug

Strathmill 35y 1976, A.D. Rattray

Ha, Strathmill! Nog nooit geproefd denk ik, in ieder geval de eerste keer dat hij hier aan bod komt. Een typische blenderswhisky, buiten een botteling onder het Flora & Fauna label en recent een Manager’s Choice (1996) ken ik geen officiële bottelingen. Maar vandaag dus mijn eerste Strahmill, en wel een 1976 gebotteld door A. Dewar Rattray.

 

Strathmill 35y 1976/2011, 44%, A.D. Rattray, bourbon cask #1125, 179 bottles
Lekkere, frisse en fruitige neus. Start op sappige en zoete rode appels, peren en bloemen van de weide. Dan tonen van boter (veel boter, melkerijboter), gedroogd gras, varens en honing. Onderliggend een beetje eik, zachte kruiden (kaneel en gember) en kokos. Erg genietbare neus. Ruikt evenwel bijlange geen 35 jaar. Zacht en elegant in de mond, met het fruit en de honing van de neus, maar hier wel meer eik, wat hars en kruiden. Peper, gember, zoethout. Amandelen ook. Deze laatste elementen maken het geheel wel wat droog, waardoor het zoete en het fruitige in de verdrukking raken (hier laat het vat zich duidelijk meer gelden). Middellange, volle en licht bittere afdronk. Heerlijk op de neus, een beetje te droog op de smaak om negentig punten te halen. Maar naast de neus is de sterkte van deze whisky ook wel z’n prijs, een goeie 120 euro voor een 35 jaar oude whisky, dat zie je niet zo vaak meer. 88/100

1 jun

7 Reacties

Benriach 35y 1975, Asta Morris

De voorlaatste feest-dram was een cultwhisky, de laatste is een cultwhisky in wording, neem dat van mij aan. We besluiten het ‘1000’ feest met een nagelnieuwe Benriach 1975 voor het bijna even nieuwe Asta Morris label. Ik proefde deze whisky reeds meerdere malen: afzonderlijk, naast een ook erg lekkere 1978 voor Asta Morris, naast andere Benriachs 1975, naast de legendarische 1976 (cask 3557) voor La Maison du Whisky, gisteren in een moord-line-up op de Weedram Masters – waarover later meer… en telkenmale doorstond hij de test. Met brio. Vanaf heden te koop bij menig whiskyhandel voor een 250 euro.

 

Benriach 35y 1975/2011, 51%, OB for Asta Morris, cask 7227, 236 bts.
De neus start op een sublieme fruitigheid, zowel tuinfruit – ik denk hier aan appels en kruisbessen – als tropisch fruit: passievrucht, mango en ananas, en ook roze pompelmoes, met een beetje kristalsuiker. Succulent! Hij gaat verder op honing, heide, rozenbottel, hooi en eik. Zachte eik die het al schitterende geheel nog extra karakter, extra punch geeft. Proeven. De whisky blijft niet braaf op de tong liggen, maar verkent meteen alle hoeken van de mond. Hij is krachtig, romig en meteen full-blown tropisch. Meloen vooral, papaya en ook wat passievrucht. De roze pompelmoes hebben we opnieuw. Net als de zachte eik van de neus, kandij en een subtiele kruidigheid. Big! Lange, heerlijke afdronk waar het tropisch fruit van geen wijken wil weten. Indrukwekkend. Echt indrukwekkend. 95/100
 
Petje af Bert!

13 mrt

Glentauchers 35y 1975, The Whisky Agency

Glentauchers? Die hebben we hier zelfs nog niet gehad. Glentauchers, dat je trouwens uitspreekt als glentóchers, is één van die vele distilleerderijen die opgericht werd tijdens de whisky-boom eind negentiende eeuw, meer bepaald in 1898. Het ligt midden in Speyside en is eigendom van Pernod Ricard. Als single malt is het erg zeldzaam, het is immers een typische blenderswhisky (o.a. hoofdbestanddeel voor Ballentine’s en Teacher’s). Let op, het is niet omdat een whisky erg goed is als single malt, dat het automatisch ook goed is voor blending. Integendeel, vaak zijn het whisky’s die mager scoren als single malt die het populairste zijn om te blenden. En omgekeerd.

 

Glentauchers 35y 1975/2010, 47.3%, The Perfect Dram (TWA), bourbon, 189 bottles
Oude Speyside neus op vanille, bijenwas, belegen hout, hooi en fruit. Limoen en mandarijn. Erg lekker. De smaak is dat ook. Dik, romig, mondvullend. Aangenaam bitter met zoete elementen die mooi counteren. Pompelmoes, zoethout, noten en kruiden. Wat zilt zelfs. De afdronk is niet bijzonder lang, wel aangenaam bitter, erg aangenaam. Meer dan leuke kennismaking met Glentauchers. Maar de reputatie van de bottelaar kennende, is de kans groot dat dit geen ‘gemiddelde’ botteling van de distilleerderij is. 87/100

« Oudere berichten