Glenallachie 16y 1995, Malts of Scotland
Naast de geweldige Glen Keith 1970 en de twee nog geweldigere Caperdonichs 1972 brengt Malts of Scotland dezer dagen nog andere bottelingen uit, in een lagere prijscategorie. De komende dagen komen deze hier aan bod. Ik begin met een Glenallachie 1995, waarvoor je een 60 euro betaalt.
Glenallachie 16y 1995/2011, 53%, Malts of Scotland, Bourbon Hogshead #1257, 222 bottles
Lichte, prikkelende, fruitige neus die redelijk ‘jong’ aandoet. Harde peren, ananas, gele appels. Vanille. Wat granen ertussendoor (ik denk aan havermoutpap, een jeugdherinnering vooral), net als – en dat is de eerste keer dat ik deze associatie gebruik – botermelk met druivensuiker. Best genietbaar. De smaak is zoet en granig. Licht bitter en wat alcoholisch. De vanille en het fruit die ik op de neus had, zitten ook hier. Appels vooral. Op het einde komt er limoen door, net als een klein beetje peper. Drop? Licht bitter. De afdronk is vrij lang, licht drogend op pompelmoes en mandarijn. Genietbaar, absoluut, zeker op de neus. 82/100
Caol Ila 16y 1977/1993, 58.6%, Cadenhead
een stuk land waar hij verschillende waterbronnen ontdekte op de zuidelijke flanken van Knock Hill. Het water was zo zuiver dat het zich uitstekend leende voor het distilleren. Maar naast het water was er ook de nabijgelegen ‘Great North of Scotland’ spoorlijn (nu verdwenen) die Aberdeen met Elgin verbond, en stond de Moray regio bekend om z’n overvloed aan gerst en turf. Dit alles maakte Knock de ideale locatie om whisky te produceren. Morrison twijfelde niet langer en begon met de bouw van een distillerderij in mei 1893.
Gordon Bruce, distillery manager, wijdde ons met veel gedrevenheid in in de geheimen van Knockdhu. Ik heb al best wat distillery tours achter de kiezen, en ik moet zeggen dat ondanks het gebrek aan tijd, deze tour één van de beste was die ik al deed. Gordon ademt whisky, met een passie en een maniakale drang naar perfectie die ik maar zelden ben tegengekomen. Het feit dat hij een ingenieur is, zal niet vreemd zijn aan dat perfectionisme. Alleen al de trots waarmee hij vertelde dat hij enige tijd terug een heel bijzondere versnellingsbak uit Italië op de kop wist te tikken, met merkelijk betere prestaties en een hoger rendement dan deze die hij in Schotland voor handen had. Hij bouwde deze versnellingsbak om voor gebruik in de distilleerderij en wist zo energie te besparen en het distillatieproces een pak efficiënter te laten verlopen. Energiebesparing is trouwens hét modewoord in distillerend Schotland heb ik het laatste jaar mogen ontdekken. Soit, ik vond het een geweldige kerel. Hij startte trouwens in de whisky business in 1988 als mash man bij Pulteney, in 2006 werd hij aangesteld als manager van Knockdhu.
De foto hiernaast toont een impressie van de kiln van Knockdhu (ja oké, ik ben een freak, maar wees blij dat ik de rest niet publiceer), thans ongebruikt. Maar genoeg duiding, hoog tijd om het te hebben over de whisky’s die Gordon ons na de rondleiding liet proeven. Er stonden enkele standaardbottelingen te wachten, maar Gordon kon het niet laten ook in z’n kast met cask samples te duiken. Ik zei het al, een zalige gast.
An Cnoc 12y, 40%, OB 2010
An Cnoc 1994, 46%, OB 2008
An Cnoc 30y 1975, 50%, OB 2005
Zachte en lichte neus op rozijnen, pruimen, kersen, honing, lichte turf, vanille, noten, gedroogde bloemen en een beetje hout. Maar alles erg subtiel en licht, weinig power. Hetzelfde kan gezegd worden van de smaak. Licht, floraal, wat sinaas, wat gedroogd fruit, zachte rook, een beetje vanille, een hintje kruiden, maar ook hier erg gedempt. Wordt vrij bitter na enige tijd. Hout, okkernoten, wat zilt. Korte, bittere finish met honing die voor wat tegengewicht zorgt. Een beetje een tegenvaller. 76/100
Longmorn 16y, 48%, OB 2010
Onversneden 