Longrow 1987 ‘Dreams’, Samaroli

Een whisky die ik al heel lang wou proeven, is deze Longrow 1987 ‘Dreams’ van Samaroli. Dit is Serge Valentin’s beste Longrow ever, beter dan de beste 1973’ers en 1974’ers. Mijn beste is tot op heden de 1987 Samaroli ‘to celebrate 2000‘, net als de ‘Dreams’ gebotteld in 1999 (aan de vooravond van het jaar 2000), maar wel op 55%. En dat is ook na vandaag nog het geval, alhoewel het niet veel scheelde.

Longrow 1987/1999 ‘Dreams’, 45%, Samaroli, cask 334, 967 bottles
De heerlijkste medicinale en ‘farmy’ turf, in de traditie van de beste zuidelijke Islay’ers. En dan heb ik het over het oudere spul. Jonge Ardbeg van begin-jaren-zeventig. Echt waar. En die vergelijking gaat niet alleen op wat de geuren betreft, ook het elegant, complex en delicaat karakter is van die orde. Ik ruik veel fruit: meloen, passievrucht, sappige perzik, pompelmoes, mandarijn… zalig gewoon. Een beetje zilt, lijnzaadolie, jodium, oesters, mineralen, vanille, heide, nat hooi, natte hond (die boerderijtoestanden), dat blijft maar komen, dat blijft maar evolueren. En zo anders dan andere jaargangen van Longrow. Ook op de smaak nadert dit de perfectie. Gebalanceerd, delicaat, complex… op smaken van zoetzure turf, zilt (gerookte vis), pompelmoes, mandarijn, ananas, vanille, marsepein, medicinale elementen, eik, zoethout, oud leder en iets onbestemd vegetaals. Machtig. Lange, intense en rijke afdronk op zowat alles wat ik al in de smaak had. De ‘2000’ is krachtiger en op de smaak misschien nog wat complexer, dit is subtieler. Ik begrijp al lang waarom Silvano Samaroli indertijd alle vaten Longrow 1987 heeft opgekocht. En de beste zelf heeft gebotteld (de wat mindere vaten heeft hij doorverkocht, o.a. aan Signatory). Deze is samen met de ‘2000’ de parel aan z’n Longrow-kroon. 94/100