Spring naar inhoud

Posts tagged ‘Dalmore’

jan 14

Dalmore 1981 ‘Amoroso Sherry Finesse’

The Dalmore ligt in de noordelijke Highlands, vlak bij Alness, wat op zijn beurt niet zo ver rijden is van Inverness. De naam Dalmore betekent letterlijk ‘grote weide’, verwijzend naar The Black Isle, het schiereiland tegenover de distilleerderij.
Ik proef vandaag één van de ‘Sherry Finesse’ bottelingen, Dalmore op leeftijd die extra rijpte op een sherryvat, in het geval van deze 1981 was dat op een Amorosovat.

 

Dalmore 1981/2009 ‘Sherry Finesse’, 42%, OB, Amoroso finish, 484 bottles
Frisse neus, floraal en fruitig. Wat opvalt, zijn gedroogde bloemen, ananas in blik, pruimen en mandarijn. Daarachter gaan zowel zoete als kruidige tonen schuil. Honing, gember, anijs en kaneel. Lichte tonen van vernis. En leder. Kruidenthee, zoals linde en rozenbottel. Met honing dus. Alles zacht, romig en delicaat. Ook de smaak is licht en breekbaar. Wel behoorlijk complex en meer dan aangenaam. De hoofdtoon is zoet. Daar zorgen vanille, honing, aardbeien, ananas, appelsien, gesuikerde thee en melkchocolade voor. De afdronk is licht drogend en redelijk kort, met zoete, fruitige en kruidige associaties. Krijgt belachelijke scores op Whiskybase, maar is desalniettemin een zeer genietbare Dalmore. Neem er wel je tijd voor, anders gaat ie aan je voorbij. 87/100

sep 21

Dalmore 1978

De geschiedenis van The Dalmore gaat terug tot 1839, het jaar dat Alexander Matheson aan de oevers van de Cromarty Firth, met zicht op Black Isle, The Dalmore uit de grond stampte. Het was van in het begin de bedoeling van Matheson om de gebouwen te verhuren, hij had nooit de intentie de distilleerderij zelf te beheren. De eerste huurder van The Dalmore was de familie Sutherland. Een telg uit deze familie, Margaret Sutherland, die de distilleerderij leidde van 1860 tot 1866, werd bedacht met de bijnaam ‘Sometime distiller’, omdat zij enkel kwam werken als ze daar tijd en vooral zin voor had.
Het is niet de eerste keer dat ik deze 1978 proef, ik weet dus dat ik me mag verheugen op een pareltje van een whisky. Hij rijpte 29 jaar op Amerikaanse eik en daarna nog een tijd op Gonzales Byass sherryvaten.

 

Dalmore 1978Dalmore 1978 ‘Sherry Finesse’, 46%, OB 2011, Gonzales Byass casks, 477 bottles
Geweldige sherryneus vind ik dit. Complex, elegant, aromatisch, rijk… en vooral perfect gedoseerd en gebalanceerd. In willekeurige volgorde (de aroma’s komen en gaan) noteer ik honing, vanillefudge, marespein, kersen, bramenconfituur, mokka, praliné, sinaas, ananas, geroosterde amandelen, tabak, munt, sappige eik, zoethout en de geur van sigarendoosjes. Deze opsomming maakt duidelijk dat het een complexe bedoening is, maar allemaal ook erg mooi geïntegreerd en verweven, prachtig. Ook op de smaak zit de balans goed, zeer goed. Er is niets dat overheerst, er is niets dat de rest wat verdringt. Ik heb veel fruit, zowel bosvruchten (bramen, bosbessen, rode bessen), kersen als banaan en ananas. Weinig gedroogd fruit. Amandelen (het is zoet, dat gaat dus richting marsepein opnieuw), boenwas, melkchocolade, praliné, eik, zoethout, peper, kaneel, mokka, tabak, perensiroop, et cetera. Vooral et cetera. Lange afdronk, kruidig en zoet. Xmas cake, gekonfijt fruit en kruiden. Machtige whisky, met de nadruk op balans en complexiteit. 92/100

mei 27

Dalmore, Asta Morris for The Bonding Dram & Huis Crombé

Werd het geen tijd dat Bert Bruyneel nog eens iets bottelde? Ik dacht van wel, en dat is dus ook wat Bert moet gedacht hebben. De nieuwste Asta Morris is een Dalmore, zonder leeftijdsaanduiding noch vintage. Onafhankelijke Dalmore zie je niet veel, en al zeker niet aan deze prijs. 45 euro kost hij. Leuk nieuw label trouwens.

 

Dalmore Asta Morris for The Bonding Dram & Huis CrombéDalmore NAS, 49.1%, Asta Morris for The Bonding Dram & Huis Crombé, cask AM005
Een typisch en dus ook erg herkenbaar Asta Morris profiel is dit. Geroosterde granen, heide, toast (zonder het licht verbrande echter), warme cake, honing en een mooie florale toets. Gedroogde bloemen. Een beetje kaarsvet. Amandelen en hazelnoten. Vooral hazelnoten. Pas in tweede instantie doemt fruit op, in de vorm van appelsienen, rijpe kruisbessen en mandarijnen. Kruiden zoals zachte peper en kaneel. Onderliggend valt er een subtiele mineraliteit waar te nemen. Aangenaam, en meer dan dat. Zacht en romig mondgevoel. Honing, heide en boter, kruiden en fruit, met op de achtergrond altijd een aardse ondertoon. Wortels (denk mierikswortel), ook iets wat ik niet voor het eerst proef in een Asta Morris whisky. Wat het fruit betreft, merk ik appelsien, aardbei en ananas op. De kruidigheid wordt gedomineerd door gember. Een hint van tabak speelt op een gegeven moment ook op. Chocolade (dit is immers Dalmore)? Nee, niet echt. Zachte eik, dat wel, vooral naar het einde toe. Middellange afdronk, zoet en kruidig (die gember!) met de heide die van geen wijken wil weten. Aangename en meer dan correcte Dalmore. En vooral prijs/kwaliteit een topper. 86/100

A propos, Bert heeft niet alleen deze Dalmore geselecteerd, hij heeft z’n oog op nog wat ander lekkers laten vallen. Watch this space zoals men in mooi Nederlands zegt.

nov 5

Dalmore 15y

Zoals elke botteling van The Dalmore draagt ook deze de twelve-pointer stag, het koninklijk hertengewei uit het wapenschild van de clan Mackenzie. Deze clan, wiens geschiedenis teruggaat tot de dertiende eeuw, was lange tijd eigenaar van de distilleerderij.
Deze 15y rijpte volledig op Mathusalem sherryvaten.

 

Dalmore 15y, 40%, OB +/-2012
Zoete neus op tonen van karamel, mout (Ovomaltine), mokka, praliné, rijpe sinaas, gedroogde abrikozen, rozijnen en pruimencompot. Daarachter zitten de kruiden: gember en kruidnagel. Tabak ook. En lichte eik. Zachte smaak, een stuk droger dan de neus. Wat karamel en chocolade, en ook cake met gekonfijt fruit. Sinaas opnieuw. De eik, de kruiden en ook noten vervolledigen en gaan echt wel domineren. Gember en kaneel. Serieus droog naar het einde. Licht zilt. Middellange, droge afdronk op kruiden en eik. Verre van slecht maar de neus is me wat te ééntoning zoet en de smaak te ééntoning droog om écht te kunnen boeien. 81/100

okt 27

Dalmore 12y 2000, Malts of Scotland

De laatste uit de jongste batch Malts of Scotland, is een Dalmore 2000. Cask strength Dalmore aan 55 euro, je komt het niet makkelijk tegen. Hij is dan ook niet meer te krijgen…

 

Dalmore 12y 2000/2012, 53.4%, Malts of Scotland, sherry hogshead, MoS12035, 290 bottles
Een beetje een vuile neus heeft deze Dalmore. Schotelvot. De geur van ‘het putje’. Water dat te lang heeft stilgestaan. Dat vuile trekt wel wat weg om plaats te maken voor noten, dadels (enorm), karamel, en andere sherrytonen, maar helemaal lekker wordt het nooit. Meer en meer tuinkruiden. Munt, eucalyptus. Iets van praliné nu ook wel. Bwa, met ‘m tijd te geven kan ie er nog mee door. Ook de smaak is een randgeval. Hier niets storends maar ook niets wat me blij maakt. Erg zoet (kandijsiroop), kruidig (eucalyptus, gember) en maar een beetje (rood) fruit. De praliné opnieuw. Middellange, drogende afdronk. Matig, en voor mij veruit de minste uit deze reeks Malts of Scotland. 76/100

jun 29

Dalmore King Alexander III

In het gezegende jaar 1263 redde een voorouder van de clan Mackenzie (de latere eigenaars van The Dalmore) het leven van koning Alexander III, welke op het punt stond gespiest te worden door het gewei van een hert. Dat gewei siert vandaag trouwens alle officiële bottelingen van de distilleerderij.
Deze botteling vermeldt geen leeftijd maar zou whisky bevatten van 1990 en later, whisky die rijpte op verschillende types vaten: Sherry Oloroso, Madeira, Marsala, Porto, Bourbon en Cabernet Sauvignon. Hij kost een kleine 150 euro.

 

Dalmore ‘King Alexander III’, 40%, OB 2010
Granige en zoete neus. Chocolade, zachte karamel en zoet fruit zoals gestoofde rode vruchten en pruimen, maar ook sinaassnoepjes. Eik ook, en wat leder. Nieuw leder. Ik ruik echter liever oud leder. Op de smaken heb ik opnieuw het rode fruit, de pruimen, de karamel, het leder en de eik. Nootmuskaat noteer ik ook nog. Op zich allemaal niets mis mee, maar het geheel wordt wel vrij bitter. Is dat karton dat om de hoek komt kijken? Ik vrees het. Vrij lange afdronk, maar wat te bitter. Mmm, mixed feelings, een whisky met aangename en met minder aangename kanten. 78/100

nov 22

Dalmore 14y 1996, Master of Malt

De derde sample die ik van Master of Malt ontving, is een eigen botteling van hen, de Dalmore 14y 1996/2011 Master of Malt. Ook verkrijgbaar in 3cl flesje dus.

 

Dalmore 14y 1996/2011, 55.5%, Master of Malt, refill hogshead
Frisse neus op granen, vanille en fruit. Dat fruit is gele appel, citroen en limoen. Hooi heb ik ook. Niet slecht, maar simpel. De smaak ligt in het verlengde van de neus, met citrus, granen en hooi. Hier aangevuld door kruiden zoals peper en gember en alcohol (eau de vie). Kan volgens mij wel wat water gebruiken. Met water inderdaad meer fruit, zeker op de smaak, hij wordt er een beetje minder scherp door. Middellange afdronk, kruidig met een beetje fruit erdoorheen. Citrus en abrikoos. Niet slecht, zeker niet, maar een foutloze whisky is daarom nog niet lekker. A ja, volgens Master of Malt is dit een sherryvat… really? Ik durf het in ieder geval niet vermelden, laat het ons op refill hogshead houden. 77/100

nov 13

Dalmore ‘Vintage 2000’

Dalmore werd gesticht met de bedoeling het te verhuren. Doorheen z’n geschiedenis kende The Dalmore dan ook verschillende huurders, zoals daar zijn de familie Sutherland, Robert Pattison en Andrew Mackenzie. Deze laatste kocht uiteindelijk in 1891 onder z’n vehikel Mackenzie Brothers Company The Dalmore op.

 

Dalmore ‘vintage’ 2000, 46%, OB 2011
Zoete en kruidige neus. Sinaas, chocolade, aardbeienconfituur en honing zorgen voor zoets, peper, citroenmelisse en kaneel voor de kruidigheid. Je ruikt er ook granen door. De kruiden zetten zich verder op de smaak (stevig op gember) en worden vergezeld van abrikozen, mandarijn, tabak en vanille. Eik en noten, lichte taninnes. Middellange, kruidige afdronk. Foutloze maar niet erg boeiende whisky. 80/100

nov 12

Dalmore 18y

Vandaag en morgen twee officiële Dalmore’s. Beginnen doen we met de 18y. Deze whisky rijpte 14 jaar op Amerikaanse eik en daarna nog eens minstens 4 jaar op Spaanse sherryvaten.

 

Dalmore 18y, 43%, OB 2011
Zachte sherryneus die start op sappige eik, granen, kandijsuiker, rozijnen, sinaas en rabarberconfituur. Daarna tabak, leder, geroosterde noten en chocolade. Best complex dus. De smaak is eerder droog en kruidig: peper, kaneel, kruidnagel. Zelfs ook wat lichte zilt. Naast de kruiden ook noten, granen, eik, koffie en wat gedroogd fruit. Allemaal nogal ‘droge’ associaties dus. Donkere chocolade en verbrande karamel noteer ik ook nog. Lange, eerder bittere afdronk met opvallende kruidnagel. Beter op de neus dan op de smaak en afdronk me thinks. 83/100

sep 28

Dalmore 20y, Duncan MacBeth, 1960’s

The Dalmore is eigendom van Whyte and MacKay, een groot deel van de productie van Dalmore gaat dus naar de blends van deze groep. Bij mijn bezoek aan de distilleerderij twee weken geleden proefde ik enkele nieuwe bottelingen, gaande van lekker tot ronduit subliem, vandaag een botteling van een kleine vijftig jaar geleden.

 

Dalmore 20y, 43%, OB Duncan MacBeth, mid 1960’s
Mmm, de neus start op petroleum en metalige toetsen. Maar gelukkig blijft het daar niet bij, er komt meer en meer fruit door en het geheel wordt best aangenaam. Zowel citrus als tropisch fruit. Ook een lichte waxy toets en iets geroosterd. Olie nog misschien en gebakken vlees. Het tropisch fruit groeit en verdringt de petroleum, dat ‘best aangenaam’ wordt stilaan een understatement. Ook in de smaak heb ik in het begin lichte petroleum, maar met wat ademen maakt dat plaats voor fruit, bijenwas, kaarsvet, oude meubels, fudge, teer, vernis en kruidnagel. Iets medicinaals. Zeer elegant en na enige tijd gewoon zalig om proeven. Lange, wat bittere afdronk op zachte turf en veel fruit. Die lichte off-note van petroleum in het begin kan aan de 45 jaar op fles liggen, en wie weet hoe lang was de fles waaruit ik de sample heb al open… Maar met deze whisky de nodige tijd te geven, ontspon er zich een klein wonder in het glas, de minder aangename tonen verdwenen waardoor de kwaliteiten van deze whisky zich in volle glorie ontvouwden. 91/100

apr 21

The Dalmore 30y

Bijzonder aan The Dalmore Distillery is dat het gebouwd werd met de bedoeling het te verhuren. In 1839 stichtte Alexander Matheson de distilleerderij en verhuurde het aan de familie Sutherland. Eén van de leden van deze familie, Margaret Sutherland, huurde het van 1860 tot 1866. Haar bijnaam was ‘Sometime distiller’ aangezien zij maar af en toe aanwezig was en de productie meer stil lag dan wat anders.
De Dalmore 30y die ik vandaag bespreek werd gebotteld rond 2003 en daarna is er volgens mij geen nieuwe dertigjarige meer gebotteld. Let op, dit is niet de bekende 1973 Gonzales Byass sherry finish.

 
Dalmore 30y, 42%, OB 2003
De neus is erg licht, als je iets ruikt is die geur vrij snel weer weg. Slappe thee, vernis, lichte rook (één of andere wierook), vanille, gedroogde vruchten, nootmuskaat… alles nogal vluchtig. Elegant, dat wel. Ook op de tong mis ik de nodige punch. Granig en zoet. Vanille en aardbeienijs (of vanilleijs met aardbeiencoullis, dat kan ook). Natte bladeren? De thee weer, ook hier niet al te sterke thee. Zoethout en kaneel voor wat betreft de kruidenafdeling. De afdronk is zoals te verwachten niet erg lang, licht rokerig en even licht zoet. Tja, niet slecht, zeker niet, maar ik had hier heel wat meer van verwacht. 79/100

apr 23

Twee nieuwe Highlanders

Vandaag de nieuwe Aberfeldy 21y en de nieuwe Dalmore ‘Gran Reserva’. Beide correcte whisky’s waar mijn hart echter niet harder van gaat slaan.

 
Aberfeldy 21y, 40%, OB 2009
Ik vind de neus weinig aromatisch, bij een eerste ‘neuzing’ komt er buiten wat granen niet veel door. Misschien wat tijd geven? Ja, tijd brengt wit fruit, honing, linde en ook iets vlezigs naar boven. Mmm, zelfs iets waxy. Nice! Een lichte stoffigheid ook. De smaak is kruidig en vrij droog. Granen, kruiden, hout. Al bij al behoorlijk bitter. Gedroogde bloemen? Ook de afdronk is droog, veel hout. De neus was nog oké, op de smaak verliest hij een aantal punten. 77/100
 
Dalmore ‘Gran Reserva’ NAS, 40%, OB 2009
Deze Gran Reserva is de opvolger van de Cigar Malt en bestaat voor 60% uit sherryvaten en 40% bourbonvaten. De neus begint zoet en granig. Frosties. Naarna komt er fruit door. Gekookt fruit. Tabak en nat hout. Zachte, ietwat droge smaak met granen, zoethout, kruiden, limoen en sinaas. Geen al te lange, kruidige afdronk. Het zoethout blijft duidelijk aanwezig. Heeft tijd nodig, maar gaat dan van vooraan tot achteraan de zeventig.78/100

feb 22

Dalmore 12y dumpy 1977

Dalmore 12y, 43%, OB +/- 1977, gold label, dumpy, 75 cl – Highland
Zalige geur van een antiekwinkel! Oude meubels, antiekwas, gedroogde bloemen, pijptabak ook. Subtiel en complex. Hooi, evoluerend in een lichte bitterheid. Rook doemt op. Smeulend haardvuur. De smaak balanceert tussen zoet (honing, cake), bitter (noten, zoethout) en kruidig, afgewerkt met een bescheiden rokerigheid die ik ook in de neus had. De eerder zoete afdronk is niet superlang, maar wel wreed lekker. Zeer mooie oude Dalmore, waarbij het recentere spul met de staart tussen de benen mag afdruipen. Ook de ‘oude’ versie op onze laatste oud-naar-nieuw tasting, enkele jaren later dan deze gebottled, kan hier niet aan tippen. 90/100

jan 14

1 reactie

Oud naar nieuw II

Het twee koppel whisky’s was een jonge en een oude Dalmore 12y, de meest recente versie en ééntje gebotteld rond 1980.

 
Dalmore 12y, 40%, OB 2009 – Highland
Heel spirity en jong in de geur. Wit onrijp fruit. Harde peren. Vrij vlak. Na enige tijd wat hout, granen en een lichte kruidigheid. Smaak is mineralig en wat fruitig. Hout en vanille vervolledigen het plaatje. Korte bitterzoete afdronk. Niet slecht, maar daar is ook alles mee gezegd. 73/100
 
Dalmore 12y, 43%, OB bottled +/-1980, Black & Gold label, plastic screw cap – Highland
Veel meer fruit hier. Sappig, rijp fruit. Versgeperse sinaas o.a.. Iets waxy ook, tabak en honing. Njummie! Een lekkere kruidigheid in de smaak die ik in de neus niet aantrof, samen met lichte rook, honing, citrus en hout. Middellange finish, licht drogend. 85/100
 
Ook hier was de oude dus beter, merkelijk beter.