Spring naar inhoud

Posts tagged ‘20yo’

10 okt

Old Pulteney 20y 1990, distillery only

Pulteney distillery werd opgericht in 1826 door James Henderson. Het bleef ongeveer een eeuw in het bezit van zijn familie, tot het jaar 1920, toen de distilleerderij werd overgenomen door James Watson & Co., op dat ogenblik onder andere eigenaar van Glen Ord en Parkmore. Vanaf dan ging het snel, met opeenvolgende eigenaars: John Dewar & Sons in 1923, D.C.L., Distillers Company Ltd. twee jaar later, na een sluiting van 1930 tot 1951 werd dat Robert Cumming (advocaat en toenmalig eigenaar van Balblair), in 1955 Hiram Walker, die later overging in Allied Breweries, en vanaf 1995 tot op de dag van vandaag Inver House, dat via Pacific Spirits onder de paraplu van International Beverage Holdings valt.
Onderstaande Distillery Only rijpte op vat 5253, een vat dat eerder eigendom van Laphroaig was. We gaan dus een beetje turf proeven, neem ik aan. Let op, soms kom je deze whisky tegen als 19 jaar oud, soms als 20 jaar oud. Reden is dat dit een vat is dat je zelf afvult op de distilleerderij, de eerste flessen bevatte dus whisky van 19 jaar oud, de latere van 20 jaar.

 

Old Pulteney 20 YO 1990/2011, distillery onlyOld Pulteney 20y 1990/2011, 57.4%, OB distillery only, cask 5253
Je ruikt de turf, maar die bevindt zich wel erg op de achtergrond. Het is misschien zelfs omdat ik er speciaal op lette. Citroen, wit fruit zoals appels en perziken, vanille, zeewier en zilt, de wat typischere Old Pulteney elementen gaan allemaal vlot boven de turfrook. Mooie, ronde eik, amandelen en een beetje hars zorgen voor een droge toets. Zowel op de neus als op de smaak. Die smaak is dan wel vrij droog, maar storen doet dat nooit. Wat er te noteren valt, is eik, amandelen, gember, kaneel en kamille. Het witte fruit doet nog mee, de citrus heeft echter afgehaakt. Het zilt en de turf houden zich gedeisd op de achtergrond. Vrij lange afdronk, droog en zilt. Geslaagd huwelijk tussen Pulteney en Laphroaig, maar het is duidelijk wie de broek draagt. 85/100

30 sep

4 Reacties

Ardmore 20y 1992, The Auld Alliance

De Auld Alliance botteling die de eer krijgt de eerste in een hopelijk lange rij te zijn, en dus luistert naar de naam Selection 001, is deze Ardmore 1992. Emmanuel kon niet veel beter kiezen.

 

Ardmore 20 YO 1992, 51.3%, The Auld AllianceArdmore 20y 1992/2013, 51.3%, The Auld Alliance, selection 001, bourbon barrel, 218 bottles
Schitterende zachte, complexe, gelaagde neus. Olieachtig, mineralig, zacht rokerig, fruitig, licht ‘farmy’, licht zilt, wat floraal, wat aards, kruidig… he’s got it all. Bij het fruit noteer ik ananas, mandarijn, meloen, roze pompelmoes. Qua olie is het notenolie en ook wel wat lijnzaadolie. De mineralen doen me denken gepoetst zilverwerk en natte grond (die aarde waar ik al naar verwees). De (turf)rook is zacht en zoet. Dat zoete wordt versterkt door honing. Nat hooi brengt het farmy karakter naar voor. De kruiden zijn al even zacht als de rest, zoethout en kaneel vallen hier op. Heb ik lichte zilt al vermeld? Ja dus. Bij dat florale verwijs ik naar het hooi maar ook naar gedroogde bloemen. Man, dit ruikt heerlijk. De smaak is misschien iets minder complex, maar daarom niet minder lekker. In willekeurige volgorde proef ik zachte turf, vanille, honing, olie, appels, mandarijnen, meloen, gember, zoethout, mineralen, meloen, zilt, hooi, peperkoek… weinig complex is dit nu ook weer niet. Alles mooi verweven en gebalanceerd. Het mondgevoel is zacht, romig en elegant. Lange, olieachtige afdronk, op tonen van zoete turf, fruit, zilt en mineralen. Mwa, ik denk dat dit voor mij toch wel de beste Ardmore 1992 is. Heerlijke whisky. 91/100

30 mrt

Brora 20y 1982/2003, Old Malt Cask

Begin jaren zeventig produceerde Brora een rijk geturfde malt, wat de distilleerderij de bijnaam ‘Lagavulin of the North’ opleverde. Toen Caol Ila opnieuw op volle kracht opereerde, verminderde de nood aan geturfde Brora. En wat later ook aan Brora an sich, resulterend in een definitieve sluiting in maart 1983. 1983, het jaar dat Diageo een grote reorganisatie doorvoerde en meerdere distilleerderijen sloot. Een deel van de oude gebouwen wordt nu nog gebruikt als warehouse voor Clynelish, andere delen staan leeg en zijn verboden terrein.
Vandaag een 1982 uit de stal van Douglas Laing.

 

Brora 20 YO 1982/2003, 50%, Douglas Laing, Old Malt Cask_sherry, cask 1186Brora 20y 1982/2003, 50%, DL Old Malt Cask, sherry cask #1186, 264 bottles
Aromatische neus, op veel wit fruit (appels, witte perziken), honing, vanille, zilt, oud leder en natuurlijk de onvermijdelijke ‘farmy notes’. De geur van de stallen en het natte hooi. Die boerderij-associaties komen echter pas in tweede instantie. Zoete, maar erg lichte rook. Tja, ik vind het zalig om ruiken. Op de smaak is deze Brora vooral zoet, fruitig en zilt. Maar ook hier ontbreken de typische boerderijgeuren niet. Meer kruiden dan in de geur en ook de turfrook is iets prominenter. Middellange, zilte en zoete afdronk. Niet erg complex maar wel spek naar mijn bek. Of wat had u gedacht? 89/100

27 mrt

Highland Park 20y 1984 for Germany

Vandaag een officiële Highland Park voor de Duitse markt, een zustervat van vat 43 uit de Ambassador’s Cask reeks. Deze fles kan je hier en daar nog vinden voor een dikke 200 euro.

 

Highland Park 20 YO 1984/2004, 57.9%, OB for the German market, cask 45Highland Park 20y 1984/2004, 57.9%, OB for the German market, cask 45, 528 bottles
Elegante, zachte geur, ondanks het hoge alcoholpercentage. Subtiele heide, subtiele honing, subtiele sinaas en al even subtiele turfrook. Enkele typische Highland Park elementen dus, maar ze komen pas echt los na wat ademen. Achter deze elementen zit de herfst: natte bladeren, mos, varens. Ook warme appeltaart (met kaneel). Minder zacht op de tong, hier laat het alcoholpercentage zich wel kennen. Maar perfect drinkbaar, daar niet van. Hij is zoet (daar zorgen honing, karamel en sinaas voor), kruidig (in dat compartiment hebben we kaneel, nootmuskaat en zoethout) en rokerig. Gesuikerde noten en praliné vallen er ook nog te noteren. Lange afdronk, zoet, kruidig en rokerig. Mooi in lijn met de smaak dus. Highland Park van die perdiode valt maar heel zelden tegen. Ook deze beantwoordt volledig aan de verwachtingen. 88/100

25 mrt

2 Reacties

Ardmore 20y 1992, The Nectar of the Daily Drams

Bij een vorige tasting note schreef ik dat je Ardmore 1992 blind kan kopen. Bij deze The Nectar of the Daily Drams weet ik dus waaraan ik me kan verwachten. Vanaf 85 euro is hij de jouwe.

 

Ardmore 20YO 1992/2012, 47.8%, The Nectar of the Daily DramsArdmore 20y 1992/2012, 47.8%, The Nectar of the Daily Drams
Mineralige turf, jawel. Dat is het herkenbare vertrekpunt bij Ardmore 1992 blijkbaar. De turf is echter discreet, discreter dan bij andere bottelingen heb ik de indruk. Mineralen dus, natte aarde, olijfolie, zilt en cashewnoten. En veel citrusfruit. Mandarijn, limoen, citroen… citrus dus. Maar ook kersen. Honing zorgt voor een zoete toets. Nat hooi geeft het een ‘farmy’ kantje. Ik vind het geweldig. Op de smaak is de turf al even discreet en subtiel. Zoete elementen zoals vanille en honing, en fruitige zoals sinaas, citroen en ook meloen spelen de eerste viool. Het is pas na enige tijd dat de turf meer op de voorgrond treedt, samen met het zilt en het hooi, zaken die ik ook al op de neus had. Kruiden zoals peper en gember zijn ook te ontwaren. Eigenlijk ligt de smaak mooi in het verlengde van de neus. Olieachtig mondgevoel. Lange afdronk, waarbij het fruit, de mineralen, het zilt en de turf elkaar ondersteunen. Perfect gebalanceerde whisky en voor mij samen met de Peat Fighting Man van The Whiskyman de beste die ik al kon proeven. Deze laatste heeft trouwens een tweede Ardmore 1992 gebotteld, met een wat minder typisch profiel. Bespreking hiervan volgt. 90/100

14 jan

Littlemill 20y 1992, Archives Anniversary release

Littlemill van eind jaren tachtig, begin jaren negentig, er kunnen er niet genoeg gebotteld worden. Ook Whiskybase heeft er ééntje op de markt gebracht onder z’n Anniversary label, meer bepaald een 1992. Hij kost je 100 euro.

 

Littlemill 20 YO 1992/2012, 54.8%, Archives, Whiskybase, Anniversary release, bourbon hogshead #44Littlemill 20y 1992/2012, 54.8%, Archives, Whiskybase Anniversary release, bourbon hogshead #44, 339 bottles
De neus start minder expressief dan verwacht, maar als je ‘m tijd geeft, bloeit hij open tot een subtiele en complexe whisky. Lichte toetsen van tropisch fruit. Wit tropisch fruit zoals lychee, meloen en coeur de boeuf. Wat pompelmoes ook wel, net als rijpe kruisbessen. Ook lichte weidetoetsen (gras, weidebloemen). Vanille. Onderliggend is er behoorlijk wat kaarsvet, en ook wat amandelspijs. Ik hou erg van dit profiel, maar op de geur heeft hij tijd nodig. Op de smaak veel minder, hij is hier een stuk minder schuw. Meteen veel fruit: pompelmoes (big time), appels, meloenen (Galia) en passievrucht. Naast dit fruit vanille, veel kruiden (peper, gember, kaneel) en een grassige toets. Gedroogd gras, hooi. Gesuikerde lindethee. Lichte eik en wat hars. Stevig en olieachtig mondgevoel. Water toevoegen brengt de vanille en de bijenwas nog meer naar voor. Lange, licht drogende afdronk op kandij en citrus. Een whisky die het haalt op de smaak, daar is hij textbook Littlemill. En je weet hoe graag ik dat heb. 90/100

19 dec

1 reactie

Glenlossie 1992, The Whisky Mercenary

Jürgen Vromans heeft de smaak te pakken. Na de drie eerste bottelingen heeft hij niet lang gewacht om een vierde te bottelen. Het moet zijn dat hij op een whisky stootte die hij moeilijk links kon laten liggen. Het is een Glenlossie 1992, die je 80 euro kost.

 

Glenlossie 20 YO 1992/2012, 57%, The Whisky MercenaryGlenlossie 20y 1992/2012, 57%, The Whisky Mercenary
Geurt als Bladnoch 1990/1991. Heel aromatisch en floraal. De weide met z’n hoog gras, klaprozen en boterbloemen. Natte dennennaalden. Dat florale vermengt zich mooi met zoetere tonen zoals honing en vanille. En marshmellows. Een beetje aarde ook. Veel ‘natuur’ eigenlijk. Melk (jawel, vers van de koe), en boter. Lichte eik en een stuk luidere bijenwas (gelukkig is het niet omgekeerd) zorgen voor de nodige body. Fruit? Wel ja, maar achter het florale. Witte perziken vallen op. Water toevoegen brengt dat fruit wel meer naar boven, ik krijg er dan meloen en papaya bij. Mooi mooi. Ondanks het hoge alcoholpercentage best drinkbaar. Logischerwijze wel erg prikkelend op veel kruiden (peper en veel gember), noten, witte pompelmoes en eik. Knappe bitterheid. Limoncello. Met water opnieuw fruitiger. Wit fruit, zowel uit de boomgaard (perziken en appels) als de tropischere variant (meloen, lychee). Dat water is op de smaak echt wel een meerwaarde, er komen meteen twee punten bij. De balans tussen de zoetere en drogere elementen wordt er volledig door rechtgetrokken. Vanille-ijs. Middellange afdronk, kruidig en zoet, met gember en vanille die het langst blijven hangen. Een frisse en zeer pure whisky, close to nature. I like. A lot. 88/100

11 dec

Linkwood 20y 1991, G&M Private Collection

Vandaag een Linkwood 1991 van Gordon & MacPhail, die na rijping gefinished werd op Côte Rôtie vaten. Côte Rôtie is één van de oudste wijngebieden van Frankrijk, dat zich uitstrekt over de gemeenten Saint-Cyr-sur-Rhône, Ampuis en Tupin-Semons op de rechteroever van de Rhône. Deze whisky kost je 75 euro.

 

Linkwood 20 YO 1991/2011, 45%, G&M, Private Collection, Côte Rôtie finishLinkwood 20y 1991/2011, 45%, G&M Private Collection, Côte Rôtie wood finish, 1900 bottles
Frisse neus, op het zurige af. Niet geheel ongenaam echter. Yoghurt, groene appels, pompelmoes, dat soort zaken. Achterliggend veenbessen en geroosterd graan. Karamel, kandijsuiker en eik vullen aan. De geur van natte aarde meen ik ook nog te ontwaren. Een beetje ongewoon maar verre van slecht. Op de smaak heb ik dat zure minder, daar heb ik eerst wat zoete tonen zoals karamel, kandijsuiker en pruimencompot. Zoete granen en appelsap ook. Maar dan slaat het om naar drogere en bittere elementen. Een behoorlijke hoeveelheid eik, hars en bittere kruiden. En zelfs lichte tannines (wrang). Rauwe kastanjes. In de lange afdronk verdwijnen de tannines, het blijft wel vrij droog maar er is toch opnieuw plaats voor honing en fruit. Het begon goed, en het eindigde ook niet slecht, maar op de smaak verliest hij het pleit en een score boven de tachtig. 79/100

20 nov

Glen Scotia 20y 1992, Thosop

Een nieuwe Thosop handwritten, altijd iets om naar uit te kijken. Deze keer is het een Glen Scotia 1992. Hij kost je 110 euro.

 

Glen Scotia 20y 1992/2012, 48.2%, Thosop Handwritten label by The Whiskyman, refill sherry hogshead, 162 bottles
Mooie sherryneus, zoet en ‘notig’. Studentenhaver, met z’n gedroogd fruit (rozijnen, vijgen) en allerlei noten. Prikkelende munt, eucalyptus en gember. Fris. Hoestbollen. Geboende eik, en een mooie rokerigheid. Geen turfrook, eerder tabaksrook en de geur van sigarendoosjes. Tabaksbladeren. Enorm dat laatste. Erdoorheen wat bosvruchten (bramen, zwarte en rode bessen). Elegante en rijke neus. Ook in de mond is dit een elegante whisky, het droogt nooit uit. Daar zorgt het (weliswaar gedroogde) fruit, de chocolade en de bijenwas voor. Zilt (iets wat ik bij deze niet op de neus had) en munt komen daar bij, net als de onvermijdelijke eik en kruiden. Qua kruiden denk ik aan nootmuskaat, kaneel, peper en (veel) zoethout. Sterke kruidenthees. En ook hier bosvruchten na enige tijd. Ik vreesde dat ik dit op de smaak té droog zou vinden, maar dat is dus niet het geval. Pas op, dit is redelijk droog, maar nooit té. Nice. Middellange afdronk, mooi droog, op eik, noten, kruiden en zilt. Dit is één van de beste Glen Scotias 1992, van de velen die we de jongste jaren voorgeschoteld kregen. 87/100

11 sep

Ardmore 20y 1992, Archives

Ik heb nog enkele samples van de vierde Archives release staan, waarvan een Ardmore 1992 mij aanlokkelijk staat aan te staren. Ardmore 1992, we weten immers al dat dat erg lekker kan zijn. 80 euro kost deze fles.

 

Ardmore 20y 1992/2012, 48.6%, Archives, Whiskybase, bourbon barrel #4764, 90 bottles
Ook deze mist alvast z’n start niet, wat je ruikt is meteen bingo: een heerlijke combinatie van zachte turf, zoet fruit en mineralen. In het fruitcompartiment denk ik aan sappige rode appels, zoete kersen, rijpe kruisbessen en meloen. Qua mineralen gaat het naar nat gras en natte aarde, maar ook gepoetst zilverwerk. Olijfolie en een lichte farmy toets (nat hooi). Peterselie nu ook nog. Lovely! Zacht op de tong, olieachtig mondgevoel. Opnieuw zachte turf, opnieuw gras en hooi, opnieuw mineralen en opnieuw fruit. Meloen en ananas. Wat wel nieuw is, zijn kruiden: gember en kaneel. Rozenbottelthee. Lange afdronk in het verlengde van de smaak. Ardmore 1992 ìs gewoon goed, dat kan je bijna blind kopen. 89/100

4 sep

North British

North British is een distilleerderij in Speyside die enkel Grain whisky distilleert, whisky van verschillende graansoorten dus en niet exclusief gerst. Ik heb hier nog maar één North British whisky besproken, hoog tijd om dat aantal wat op te krikken, en wel met een twintigjarige van Master of Malt en een vijftigjarige (jawel) van Whiskybase.

 

North British 20y 1991/2011, 55.8%, Master of Malt, first fill bourbon cask #3228, 244 bottles
Een neus die barst van de vanille, gevolgd door kruiden. Kruidnagel (big time), zoethout en kaneel. Appelsiroop, zachte karamel, butterscotch, gezoete koffie, kokos… vooral zoete associaties dus. Ook iets van nat hooi. En warm hout. Aangenaam om ruiken. De smaak is voor z’n alcoholpercentage zacht en romig. En zoet. Zoete granen, karamel, geflambeerde banaan, ananas in blik, kandijsuiker (zelfs wat verbrande kandijsuiker, tonen van crème brûlée), zoethout, kaneel… Esdoornsiroop ook. Het geheel is erg dik, stroperig. Ook een beetje zout, en een weinig eik. Warme krieken. Mwa, ik vind dit best lekker. Middellange afdronk op een zoete kruidigheid, eik en vanille. Doet me wat aan rum denken (het zoete, de banaan). De betere rum dan wel. 84/100

 

North British 50y 1962/2012, 45.2%, Archives, Whiskybase, hogshead #29, 168 bottles
Holala, dit is toch van een andere categorie hoor, gewoon even ruiken maakt duidelijk dat deze toch nog meerdere klassen hoger speelt. De eik en de zoete tonen (kandij- en appelsiroop) deelt hij met de Master of Malt, maar hier komt nog heel wat anders bij kijken, zoals natte aarde, mos en natte bladeren (ik hou enorm van die herfstgeur), rozijnen op rum, geboend leder, tabak, oude geboende meubels (allemaal wat ‘oudere’ associaties). Bijenwas. Kruiden zoals kaneel, zoethout en gember, maar de kruiden noch de eik domineren, iets waar ik wel voor vreesde bij vijftig jaar oude grain. Fruit mag ik zeker niet vergeten te vermelden, en niet zo’n beetje ook. De banaan en de kokos die ik ook in de MoM had en die niet ongewoon zijn bij grain, maar ook rijpe sinaas, mango en al even rijpe kruisbessen, zaken die eerder aan oude single malt doen denken. Knap! Zijdezacht op de tong, waar dat fruit z’n mannetje blijft staan. Sinaas, ananas, banaan, kruisbessen. Tabaksbladeren, munt, iets van natte aarde, was en meer eik dan op de neus. Nougat. Ook hier geen al te lange afdronk, maar wel gebalanceerd, ook hier gaan de eik en de kruiden nooit overheersen, het zoete en het fruit blijven meespelen. Complexe en perfect gebalanceerde grain die je soms doet geloven geen grain te zijn. 90/100

Deze Archives botteling kost je 150 euro, wat een sterke prijs is voor vijftigjarige whisky. Oké, het is grain, maar toch, bij The Whisky Exchange kan je een North British 1962 van Douglas Laing kopen aan 332 pond.

30 aug

Glen Scotia 1992, Archives

Een andere nieuwe botteling onder het Archives label is een Glen Scotia 1992. Eén van de vele Glen Scotia’s 1992 die de laatste jaren zijn uitgebracht, in mijn appreciatie met wisselend succes. Deze kost 85 euro.

 

Glen Scotia 20y 1992/2012, 50.4%, Archives, Whiskybase, hogshead #08/71, 80 bottles
De neus van deze whisky moet je laten groeien, hij heeft wat tijd nodig om zich bloot te geven. Planten en zachte rubber vallen als eerste associaties op. Daarna vervagen die om plaats te maken voor gras en bloemen (de weide), gevolgd door noten en een beetje zilt. In de verte zelfs licht rook. Daarna bijenwas, antiekwas en geboend leder. Fruit? Ja, toch ook wel: rijpe ananas en zwarte bessen. Lekker. De smaak moet het hebben van kruiden (nootmuskaat, kaneel), leder, pompelmoes en zilt. En opnieuw de zwarte bessen. Best wat eik ook. En chocolade. Middellange afdronk, aangenaam bitter. Het label vermeldt enkel Hogshead qua vattype, de kleur brengt me op bourbon maar er zitten toch enkele elementen in die me aan een sherryvat doen denken. Iemand uitsluitsel? Whatever, ik vind dit lekkere whisky, één van de betere Scotia 92’ers. 86/100

17 aug

Glen Scotia 20y 1992, Malts of Scotland

Next in line bij de nieuwe Malts of Scotland is een Glen Scotia 1992. En dat is niet hun eerste, we hadden al een 1992/2010 die me niet zo kon bekoren. Ook een 1991 trouwens, die me dan weer wel erg beviel. Deze kost je 95 euro.

 

Glen Scotia 20y 1992/2012, 51.9%, Malts of Scotland, Sherry hogshead #MoS12031, 158 bottles
Zoete sherryneus met veel chocolade (donkere), gedroogde vijgen en pruimen (pruimentaart), tabak (tabaksrook en tabaksdoosje) en leder. Ook wel wat rood fruit, maar niet zo veel. Braambessen. Munt. Drogend op de tong, met een extra kruidigheid. Tuinkruiden, maar ook wat peper en zoethout. De pruimen, het leder, de chocolade en de tabak tref ik ook hier aan, samen met rozijnen en karamel. Eik natuurlijk ook, en noten, zorgend voor het droge karakter. Niet helemaal in balans hier. Naar het einde toe ook nog iets ziltigs. Zoute drop. Lange afdronk, waar het zoete meer dan op de smaak de strijd aangaat met de drogere elementen. De balans zit hier dan ook beter. 83/100

27 jul

The Littlemill Sessions – part III

We nemen de draad van de Littlemills terug op met een koppel 1990’ers gebotteld door Silver Seal, respectievelijk in 2009 en 2010. Kosten een goeie 150 en 130 euro.

 

Littlemill 19y 1990/2009, 57%, Silver Seal
Prachtige fruitigheid die behoorlijk into-your-face openbarst. Best complex, want het fruit wordt vergezeld van hooi, weidebloemen, vanille en een beetje eik (geeft body, maakt het rond). Honing ook, lichte bijenwas, een even lichte kruidigheid en net zoals wel vaker bij Littlemill 1990 (maar dan vrijwel alleen bij deze vintage) lichte rook. Op de smaak een even mooie fruitigheid, kruiden (gember valt op), vanille en zachte eik. Droogt niet uit. Middellange, fruitige en grassige afdronk. Wreed lekker. 91/100

 

Littlemill 20y 1990/2010, 46%, Silver Seal, 237 bottles
Bwa, deze verschilt heel weinig van de 57%. Vrijwel hetzelfde profiel, ik ga me niet herhalen, maar zachter, wat minder prikkelend, iets minder vol ook en wat minder body. Het alcoholpercentage uiteraard. Dit is nog altijd heel lekkere whisky echter. Right upon my alley eigenlijk. En als ik toch nog iets moet toevoegen: gele pruimen. Weet je, uiteindelijk is deze misschien wat drinkbaarder, vlotter toegankelijk, maar de 57% heeft dat beetje extra, wat zich vertaalt in punch en complexiteit. 90/100

16 mei

Rosebank 20y 1990, Silver Seal

Begin 2009 werd een vreemd bericht over Rosebank de wereld ingestuurd. Er werd gemeld dat de uitrusting van de distilleerderij gestolen was. Het vreemde is dat Rosebank in 2002 definitief verkocht werd aan de British Waterways Board met de bedoeling de gebouwen om te vormen tot appartementen en kantoorruimte. Het lijkt weinig waarschijnlijk dat de gebouwen zeven jaar later nog vol distilleermateriaal zouden staan. Maar de aandacht was wel weer even op de brand Rosebank getrokken. Slimme communicatie?
Vandaag een 1990 (de helft van de Rosebanks die de laatste jaren uitkomen zijn volgens mij van dat jaar) van Silver Seal.

 

Rosebank 20y 1990/2011, 56.7%, Silver Seal, Sestante Collection
Erg aangename en aromatische neus die op twee benen hinkt: een zoet en een fris, kruidig been. Tuinkruiden. Associaties die in me opkomen zijn zoethout, drop, munt, linde, dille en groene thee. Hij evolueert richting mineralige toetsen (natte stenen enzo), noten, iets van groene bananen en pas in laatste instantie de veel eerder verwachte citroenen en limoenen. Complex? Ja, maar het is vooral de knappe evolutie die me opvalt. Romig, smeuïg mondgevoel. Het zoete valt op, harde (en ook wel minder harde) citroensnoepjes. Honing. Kandijsuiker. Daarachter de tuinkruiden (zie neus + gember) en hooi. En het fruit natuurlijk, maar ook hier laat dit zich pas na enige tijd zien. Limoen, witte pompelmoes en citroen. Middellange afdronk met opnieuw een knappe balans tussen zuur (citrus) en zoet (suiker), maar ook hier wat hooi als extraatje. Rosebank 1990 zoals Rosebank 1990 is, maar dan beter. Eh, ik wil maar zeggen dat ik dit bangelijk lekker vind. 90/100

1 mei

Craigellachie 20y 1991, A. Dewar Rattray

Schotlandreizigers die in Craigellachie belanden, moeten zeker ook de Speyside Cooperage en z’n visitor centre bezoeken, eigenlijk interessanter en zeker unieker dan de distilleerderij. Jaarlijks worden er een 100.000 vaten vervaardigd, opnieuw geassambleerd. Ook het Craigellachie Hotel is een aanrader, net als de Macallan distillery die ook in Craigellachie ligt. Eigenlijk moet je ooit eens in Craigellachie geweest zijn, maar de gelijknamige distilleerderij is misschien nog het minst interessant.

 

Craigellachie 20y 1991/2011, 59.5%, A. Dewar Rattray, first fill bourbon #6921, 240 bottles
Wat bizarre maar ver van ongename neus. Geroosterde granen, smoutebollen en goed doorbakken frieten (no kidding). Gedroogde bloemen ook, wat al minder ongewoon is, net als groene appels, zoethout en gras. Wel, ik kan hier best van genieten, alhoewel ik deze combinatie niet elke dag ruik. Geen frieten op de smaak, alhoewel deze wel olieachtig is. En erg krachtig (60%, wat wil je). Zonder water is de smaak floraal (de gedroogde bloemen, gedroogd gras), zoet (honing), kruidig (peper, gember) en granig. Met water komt er wat fruit om de hoek kijken (appels, pompelmoes en kokos) en komt er ook eik bij. Naar het einde en in de afdronk wordt het wel droog en licht bitter. De afdronk is niet erg lang en kruidig. Bijzondere whisky, maar op de smaak (ook met water) net iets te bitter om hoger te scoren. 82/100

3 apr

Bunnahabhain 20y 1990, Master of Malt

Tijd voor een stevige portie sherry in de vorm van een Bunnahabhain 1990, meer bepaald december 1990, november vorig jaar gebottled door de jongens van Master of Malt. Volgens hen een profiel dat nauw aanleunt bij dat van sommige ‘good old’ Japanse whisky’s op sherryvat. ‘Oei’ is dan mijn eerste reactie.

 

Bunnahabhain 20y 1990/2011, 54.1%, Master of malt, sherry butt
Stevige, zware sherryneus op enkele usual suspects zoals noten, donkere chocolade, zoute karamel, gedroogde pruimen, dito abrikozen en balsamico. Maar ook een heel klein beetje rook en… lucifers. Maar die lucifers had ik enkel in het begin, ze verdwenen als sneeuw voor de zon. En dat is maar goed ook. Wat wel meer naar voor kwam, was oxo. Het mondgevoel is al even stevig als de neus. De gedroogde vruchten, de noten, het licht vegetale, de eik, de rook (van het hout), het zit ook hier. Dat alles wordt aangevuld met kersen, koffie, zilt en heel wat kruiden zoals kruidnagel, kaneel en anijs. Best complex dus, maar nogal drogend naar het einde. Lange, droge, kruidige afdronk met nog wat pruimencompot en karamel. Een sherrymonster, complex maar wat te droog en te bitter om hoger te scoren. 83/100

2 apr

2 Reacties

Glen Scotia 20y 1991, Malts of Scotland

Ik heb dit weekend het proeven en bespreken hervat, aan de hand van enkele recente samples van verschillende bottelaars. Daaronder o.a. deze Glen Scotia 1992 van Malts of Scotland. Een 1992 MoS, een jaar eerder gebotteld, kon me niet echt bekoren. Maar dit is een bourbonvat, dat wordt dus sowieso een heel ander profiel. Hij kost je een 100 euro.

 

Glen Scotia 20y 1991/2012, 54.5%, Malts of Scotland, bourbon hogshead #MoS12009, 158 bottles
Mmm, waxy! Oud, geboend leder, geboende planken vloer, oude boeken… aangename verrassing, had ik niet verwacht in Glen Scotia van die leeftijd. Bij die was komt eerst fruit bij, in de gedaante van roze pompelmoes en rode appels. Rozijnen ook. Gele rozijnen. Van die grote. Daarna de geur van natte stenen (mineralig), gevolgd door munt en tijm. Ronde, volle witte wijn (muscat). Licht zoet dus, ook door de vanille die opduikt. Complexe en klassevolle neus. De smaak is wat minder rond dan de neus, wat scherper. Licht bitter. Krachtig mondgevoel. Wat opvalt zijn tuinkruiden en een stevige schep zout. Eik ook wel, zoethout en gember. Bittere appelsien. Dat bittere wordt in balans getrokken door vanille en gele appels (cider). Wat hebben we nog? Pruimtabak onder andere en ook wat mokka. Lange, droge afdronk, waar de kruiden en de vanille van de smaak ten dans spelen. Een whisky die zeker op de neus een pak ouder overkomt. Knappe selectie. Die neus verdiende trouwens een nog hogere score. 88/100

20 feb

Auchentoshan 20y 1990, A. Dewar Rattray

Zoals julie wel weten wordt Auchentoshan driemaal gedistilleerd. Een verklaring hiervoor kan (let wel ‘kan’) gevonden worden in het feit dat de distilleerderij rond 1825 opgericht werd door Ieren die de hongersnood in hun thuisland ontvluchtten. In Ierland wordt er traditioneel driemaal gedistilleerd.

 

Auchentoshan 20y 1990/2011, 55.9%, A. Dewar Rattray, bourbon cask 17287, 273 bottles
De neus start op zoete en granige tonen (vers gemaakt muesli met ahornsiroop), maar deze worden snel vervoegd door grassige. Nat gras, maar ook natter bladeren en even natte grond. Honing ook, maar het is de ahorn- (esdoorn-) siroop die luider om de aandacht roept. Wat appelsap ook (vers geperst, niet van dat tetragedoe). Zacht en olieachtig mondgevoel, licht prikkelend. Ik heb hier zowel fruit (mandarijn en pompelmoes) als drogere aroma’s: noten, eik, granen, een beetje hars, kruiden. Delicaat en subtiel, maar wordt een beetje bitter naar het einde. De afdronk is vrij lang en bitter. Voor mijn smaak wat té bitter om de tachtig te halen. 78/100

16 feb

Glen Moray 20y 1991, Duncan Taylor ‘Dimensions’

In de nieuwe Dimension reeks van Duncan Taylor zit ook een Glen Moray 1991, die we vandaag eens onder de loep zullen nemen. Het is me onderhand duidelijk geworden dat Glen Moray een zwaar onderschatte distilleerderij is, zeker distillaten uit de jaren zeventig en tachtig hebben me al meermaals in positieve zin verrast.
Ik vind niet direct een afbeelding van de fles, hierbij dus een andere Glen Moray uit de reeks.

 

Glen Moray 20y 1991/2012, 54.8%, Duncan Taylor ‘Dimensions’, cask 9408
Frisse en florale neus: weidebloemen, vers gemaaid gras en muntsnoepjes (fris en zoet). Tonen van hars duiken op, en onderliggend een zoete granigheid. Geroosterde granen met ahornsiroop (Jeroen Meus z’n recept). Pas na enige tijd komt er ook fruit naar voor: groene appels en peren. Ook de smaak is fris, maar zoeter dan de neus. Daar zorgt de ahornsiroop voor, samen met vanille en kristalsuiker. Het graan blijft aanwezig, maar de appels en de peren maken op de tong plaats voor citrus (citroen en witte pompelmoes). Alcoholisch. Kruiden zoals kaneel en peper maken het plaatje af. Middellage, grassige en alcoholische afdronk. Lekker zonder meer, op de smaak is de alcohol iets te prominent aanwezig om hoger te scoren. 83/100

« Oudere berichten