Spring naar inhoud

Posts tagged ‘1998’

18 sep

Tormore 14y 1998, G&M for The Whisky Mercenary

Jürgen – Whisky Mercenary – Vromans verblijdt ons met een nieuwe worp. Een Tormore 1998. Tormore, geen evidente keuze. Vanaf zaterdag (21 september) te koop, voor een 65 euro als ik me niet vergis.

 

Tormore 14 YO 1998/2013, 50%, Gordon & MacPhail Exclusive for The Whisky Mercenary, cask 1586Tormore 14y 1998/2013, 50%, G&M Exclusive for The Whisky Mercenary, first fill bourbon barrel #1586, 277 bottles
Cleane neus, grassig en zoet. Doet me van ver aan een weide in de lente denken. Allerlei grassen en weidebloemen. Het zoete karakter wordt bepaald door honing en vanille. Lichte granen. Een beetje fruit ook wel. Niet exuberant, maar toch. Bananen, nog een beetje groen en kruisbessen. Zelfs een klein beetje rabarberspijs. Wordt beter met de tijd, de geur gaat van matig naar best oké. Het grassige brengt me nu meer bij de geur van heide. De smaak zet dit patroon verder. Honing en heide, gevolgd door fruit. Ho maar, dat fruit wordt zelfs groots. Veel expressiever nu dan op de neus. Bananen, ananas uit blik, mandarijn, lychee en meloen. Kruiden tekenen ook present. Zachte peper, zoethout, wat nootmuskaat. In de verte een klein beetje mosterd. De afdronk is middellang, clean, prikkelend en complex. Fruitig, zoet en kruidig, steeds dat grassige karakter behoudend. Complexe en zeker op de smaak erg boeiende whisky. Ik hou wel van dat honing/heide/fruit profiel. Jürgen blijft z’n vaatjes vinden, alhoewel ik me kan voorstellen dat het er niet gemakkelijker op wordt. Lange leve de immense stock van Gordon & MacPhail. 88/100

5 aug

Highland Park 14y 1998, Malts of Scotland

Een whisky van Malts of Scotland die weinig aandacht heeft gekregen (ook hier niet) maar die wel erg snel uitverkocht was, is de Highland Park 1998 op sherryvat. Ik begrijp ondertussen waarom.

 

Highland Park 14 YO 1998/2012, 57.4%, Malts of Scotland, sherry hogshead #MoS12058Highland Park 14y 1998/2012, 57.4%, Malts of Scotland, sherry hogshead #MoS12058, 189 bottles
Mooie, fruitige sherryneus die een pak ouder overkomt dan 14 jaar. Gele sultanarozijnen, gedroogde abrikozen en dadels. Pruimencompot en bramenconfituur. Dat fruit wordt gevolgd door amandelen en een stevige portie zoethout. En een iets kleinere hoeveelheid peterselie. Geboend leder, koffie en tabak. Chocolade. Balsamico, wat al helemaal ongewoon is op deze leeftijd. Lekker om ruiken, doet zelfs wat aan Karuizawa denken. De eerste smaak is licht bitter, maar dat gaat snel weg, om in de afdronk terug te keren. Voor dat bittere zorgen eik, chocolade, noten en kruiden (zoethout opnieuw, munt, peper en kruidnagel). Drop. Pas op, dat bittere is hier echt mooi. Ook de obligate rokerigheid ontbreekt niet. Tabaksrook en turfrook. In het fruitcompartiment treffen we zwarte bessen en pruimen aan. Lange, mooi drogende afdronk waar vooral het zoethout en de donkere chocolade de plak zwaaien. Geweldige whisky. Volledig terechte hype. 91/100

29 apr

Bowmore 15y 1998, Chester Whisky

Chester Whisky & Liqueur Company is een nieuwe bottelaar, wiens whisky’s in België worden ingevoerd door Dominiek Bouckaert aka The Whiskyman. Oorspronkelijk een slijter uit het plaatsje Chester, nabij Liverpool, die whisky en likeuren aan de man brengt, maar sedert enige tijd dus ook een bottelaar. En vanaf heden ook beschikbaar in de Lage Landen. Je hebt de keuze uit deze Bowmore 1998, een Clynelish 1997, een Glenburgie 1989 en een Tomintoul 1968.

Chester Whisky
 

Bowmore 15 YO 1998/2013, 55.2%, Chester Whisky Liqueur CompanyBowmore 15y 1998/2013, 55.2%, Chester Whisky & Liqueur Company Ltd, refill bourbon hogshead, 242 bottles
Zoals wel vaker bij jonge Bowmore is dit vooral fruitig en pas in tweede instantie rokerig. Exact zoals ik mijn geturfde whisky het liefst heb. Witte perziken, kruisbessen en harde rode appels, gevolgd door tonen van citrus. Daarachter gaat er zilt en een beetje jodium schuil. De turf is discreet, niet te veel, juist genoeg. Doorheen dit alles zit een mooie mineraliteit geweven. Kalk. En wat ook niet ongewoon is bij Bowmore uit deze periode is een licht ‘farmy’ kantje. Nat hooi dan vooral. Het mondgevoel is zacht en olieachtig. Lijnzaadolie. De turf is iets prominenter aanwezig en is licht assig. Het fruit blijft om z’n plekje strijden. Vooral citrus nu (citroen, pompelmoes) en minder wit fruit (zie de appels en de perziken van in de geur). Amandelen (wat zoet, dus neigend naar marsepein) en best wat zilt. Het zoete laat zich na enige tijd wel wat wegdrukken door bitterdere elementen. De noten, kruiden (peper valt op) en eik. Dat bittere is hier verre van storend. Lange, volle afdronk op zilt en rook. De neus komt in de buurt van de negentig punten, de smaak doet niet veel onder. Als deze botteling representatief is voor de rest, kijk ik al uit naar de volgende. En dat zal de Tomintoul worden. 88/100

7 jan

Laphroaig 14y 1998, Archives Anniversary Release

Een andere whisky uit de Anniversary Release van Archives is een Laphroaig 1998. In de Second Release zat er ook al een Laphroaig 1998, een whisky die me niet helemaal kon overtuigen. Deze doet dat wel. En hoe. Hij kost je 80 euro.

 

Laphroaig 14 YO 1998/2012, 53.8%, Archives, Whiskybase, Bourbon hogshead #5619Laphroaig 14y 1998/2012, 53.8%, Archives, Whiskybase, Bourbon hogshead #5619, 156 bottles
Stevige neus, zoet en rokerig. Medicinaal ook. Jodium, ontsmettingsmiddel (en daar is niets mis mee). Mercurochroom. Marsepein (amandelen) en vanille. Nat hooi. Witte pompelmoes en citroen. En daarna meer en meer banaan (nog een beetje groen, perfect eigenlijk). Aardse geuren ook. Natte aarde, natte bladeren, varens en wortels. Balancerend tussen zoet, zuur en bitter, maar nooit iets storends. Espresso. Wat mineralen geven het een fris en clean karakter. Riesling. Prachtig vind ik dit. Turfrook en zilt spelen de eerste viool op de smaak. Opnieuw de wortels en de aarde. En het medicinale. Kruiden zoals zoethout, gember en peper. Citrusfruit met de klemtoon op citroen en pompelmoes. Limoncello. Redelijk in lijn van de geur eigenlijk. Kandijsuiker, en suikerspin. Scherp en stevig profiel. Erg lange, verwarmende afdronk. Zoet, rokerig en zilt. Uitgepuurde en gebalanceerde jonge Laphroaig, voor mij een stuk beter dan de 1998 uit de second release, en één van de beste van de laatste jaren. Knappe selectie. 90/100

3 okt

Highland Park 10y 1998 for QV.ID

Typisch voor het profiel van Highland Park whisky zijn de associaties van honing en heide. Die heide komt van de turf waarmee men een deel van de kiemende gerst droogt. Op Orkney is er veel heide, de turf bevat dan ook veel heiderestanten. Een klein deel van het mouten gebeurt nog op de distilleerderij zelf.
Vandaag een 1998 gebotteld voor QV.ID. Eén van hun eerste bottelingen was dat.

 

Highland Park 10y 1998 for QV.ID, 46%, Cuvee Idee 2009
Mooie ronde neus op vanille, zachte eik, pruimen en mokka, met onderliggend de typische Highland Park elementen zoals heide, lichte turf en zilt. Je ruikt ook meer en meer zee: de geur van zeewier en jodium. Die van oesters ook. Besprenkeld met een beetje citroen. En lijnzaadolie (in de whisky, iet op de oesters). Erg clean profiel. Het mondgevoel is romig en olieachtig. Opnieuw vrij clean. Met een licht zoet toets. Honing, vanille en mokka-ijs. Of mokka-pudding. Fris fruit zoals limoen en harde peer. Ook wat sinaas na een tijdje. De zachte rook en het zilt tekenen ook op de smaak present. Easy drinking, kapt binnen als limonade. De afdronk is lang, op citrus, zachte turf en zilt. Prima whisky. 85/100

25 jun

1 reactie

Laphroaig 13y 1998, Archives

In de tweede reeks bottelingen van Archives zat ook nog een Laphroaigh 1998. Hieronder mijn bevindingen.

 

Laphroaig 13y 1998/2011, 54.2%, Archives, Bourbon Hogshead #700228, 80 bottles
Typische jonge Laphroaigneus. Cleane turfrook en citroenen, hier vermengd met medicinale toetsen, vanille en zilt. Gerookte heilbot. Varens. Peterselie (enorm). Ja, dat is het helemaal, heilbot besprenkeld met citroen en peterselie erbovenop. Ook wat teer en houtskool. De smaak is minder stevig dan verwacht, zonder dat dit een slappe toestand is, verre van. Assige citroenen. Voor mij te veel assen. Opnieuw dat medicinale en het zilt. Nog maar weinig zoete aroma’s te bespeuren, buiten wat vanille. Lange afdronk op assen, peper en zout. Voor de liefhebbers van het profiel, assen en citroen dus. Ik geraak hier snel op uitgekeken. 84/100

15 jun

Springbank 14y 1998, Malts of Scotland

De laatste, nee, de voorlaatste (ik hou het beste voor laatst) botteling uit de reeks nieuwe Malts of Scotland is een Springbank 1998. Hij is hier en daar al besproken, en het blijkt een whisky te zijn die je ofwel geweldig vindt ofwel maar matig kan appreciëren. Benieuwd tot welke categorie ik me ga bekennen.

 

Springbank 14y 1998/2012, 51.5%, Malts of Scotland, Sherry Hogshead #MoS12014, 212 bottles
Bwa, ik vind dat toch geen slechte neus. Een beetje ongewoon misschien, maar zeker niet slecht. Een combinatie van geroosterd hout, natte aarde, mos, natte bladeren, (nieuw) leder, gekookte groenten en rubber. Vrij scherp wel. De sherry brengt ook nog rozijnen en pruimencompot aan. En ik moet ook ineens aan Canada Dry denken. Lichte turfrook op de achtergrond. Mmm, na enige tijd ook natte kranten en al even nat karton. Natte wol ook wel. Ha, zelfs de smaak is nat! En voor de rest vrij scherp. Eik, kruiden (veel gember), hars, cassis, druivenpitten (lichte tannines). Daardoorheen wat zoete tonen, maar de bittere overheersen. Mineralen mag ik niet vergeten te vermelden. En zilt, hoe langer hoe meer. Ook hier een (klein) beetje turf. Lange afdronk, moeizaam balancerend tussen scherpe, droge tonen en zoete. Moeilijke whisky. Er waren momenten dat ik ‘m in z’n vreemdheid best kon appreciëren (85), maar deze werden gecounterd door momenten dat het tegenwrong (75). 81/100

5 jun

Arran ‘Chianti Classico Reserve wine cask’ 1998 for the Russian market

Vandaag een Arran voor de zoetekauwen onder ons. Je kan ‘m hier en daar nog vinden voor iets minder dan 60 euro.

 

Arran ‘Chianti Classico Reserve wine cask’ 1998/2007, 55%, OB for the Russian market, 1950 bottles
Zoete neus op aarbeien met veel suiker, aardbeiensnoepjes, perziken, suikerspin en wat zoethout. Zoete drop ook wel. Misschien dus een beetje kruidig, zeker wat fruitig, maar toch vooral zoet. Ook de smaak is zoet, maar hier vergezeld van een extra kruidigheid (meer dan op de neus) in de vorm van peper. Frambozenconfituur ook nog. Nougat, en opnieuw het zoethout. Lange afdronk, eerst nog zoet, daarna wat drogend. Niet slecht maar wel erg zoet, tè eenzijdig zoet om hoger te scoren. 77/100

21 mei

Blair Athol 14y 1998, Asta Morris

Als Bert Bruyneel na zestig, zeventig cask samples te proeven een ‘Eureka’ moment beleeft, dan weten we dat het weerom prijs is, we mogen ons dan opnieuw aan een pareltje van een whisky verwachten. Zijn laatste vondst is een Blair Athol 1998. Op 345 flessen… er is volgens mij niemand anders die zot genoeg is om 345 flessen van een 14-jarige Blair Athol op de Belgische markt te brengen. De timing (vlak voor vaderdag) en de prijs (49 euro) zijn natuurlijk wel troeven. Hopelijk is de inhoud dat ook… Te verkrijgen via drie winkels: QV.ID, Crombé en The Single Malt Whisky Shop.

 

Blair Athol 14y 1998/2012, 47.8%, Asta Morris, cask AM007, 345 bottles
Erg lekkere neus die start op honing en waxy tonen zoals kaarsvet en geboend leder. Daarna warme appeltaart, ahornsiroop en marsepein. Romige, zoete toetsen dus. Rijpe (rode) kruisbessen, hoe langer hoe duidelijker. Ook iets licht mineraligs. Kalk? Wat granen, maar ook deze ver op de achtergrond. Enkele kruiden. Kaneel bijvoorbeeld (van op de appeltaart). Pas na enige tijd natte aarde en allerlei wortels (vers uit de grond getrokken). Mierik, gentiaan… knappe evolutie. Romig mondgevoel, met een smaak die in het verlengde van de neus ligt, maar meer uitgepuurd. De aroma’s zijn gelijkaardig maar geconcentreerder. De ahornsiroop roept weer om de aandacht en de wortels zijn nu van in het begin aanwezig. In het kruidencompartiment wordt de kaneel vergezeld van zoethout en gember. De appels brengen cider naar boven. De gember Canada Dry. Een beetje ananas en Frosties vullen aan. Weer die zoete granen, maar altijd op de achtergrond. Behoorlijk lange, zoete en kruidige afdronk, met die wortels die de rode draad in deze whisky blijken te vormen. Eik zegt u? Nee, niet te bespeuren. Ik vond de neus erg lekker, maar de smaak is nog beter, geconcentreerder (ik bemerk hier een patroon in de bottelingen van Bert). En zo vreselijk drinkbaar ook. En verdacht complex voor z’n leeftijd. Een ideale daily dram me dunkt, zeker gezien z’n prijs. Kopen die handel! 91/100

23 apr

Laphroaig 13y 1998, Kintra Single Cask Collection

Laphroaig heeft niet het prefix ‘Royal’ voor z’n naam staan, maar zoals geweten, is Prins Charles een grote fan van de distilleerderij, welke hij in het verleden al eens bezocht. Het is dus misschien een kwestie van tijd voordat we kunnen spreken van de Royal Laphroaig 1998. De 1998 die ik vandaag proef, is een botteling van Kintra en is te koop voor 70 euro.

 

Laphroaig 13y 1998/2011, 53.4%, Kintra Single Cask Collection, refill sherry butt #700047, 96 bottles
Volle, rijke Laffieneus waarbij enerzijds zee-elemeten zoals zilt en zeewier en anderzijds zachte zoete turf opvallen. Daaronder priemt de geur van een koeienstal en nat hooi (farmy as they say) en gestoofd fruit (warme confituur van alllerlei rode vruchten). Verder denk ik aan leder en heb ik ook lichte medicinale toetsen. Mooi! Stevig en prikkelend mondgevoel op de zoete turf en het zilt van de neus, aangevuld met de schil van appelsien, aarde en kruiden (zoethout, gember en nootmuskaat). Lange afdronk op turfrook, zilt en sinaas. Het is misschien weeral een jonge Laphroaig, maar dit is voor mij toch één van de betere, knap gebalanceerde whisky met de sherry die voor extra diepte zorgt maar nooit overheerst. Knappe vatselectie van de mensen van Kintra. 89/100

5 mrt

Glenrothes 13y 1998, G&M Reserve for Maltclan

Maltclan is een whiskyclub uit Halle en net zoals andere clubs werden ook zij geconfronteerd met de onweerstaandbare drang om een eigen whisky de bottelen. Bij hen viel de keuze op een Glenrothes 1998 van Gordon & MacPhail. Te koop aan 55 euro, maar ik heb begrepen dat de Maltclanners bijna door hun voorraad heen zijn.

 

Glenrothes 13y 1998/2012, 56.4%, Gordon & MacPhail Reserve for Maltclan, bourbon cask #11383, 231 bottles
Mmm, lekkere en levendige neus, waarbij geel het trefwoord lijkt te zijn. De eerste associaties die in me opkomen, hebben immers een gele kleur: geel fruit (gele appels, gele pruimen, abrikozen), vanille en gele bloemen (paardenbloemen, boterbloemen enzo). Honing ook, hooi en amandelen. Dat laatste neigt naar marsepein. Onderliggend een klein beetje eik en zelfs wat rook van het hout. Nog iets? Wel ja, een zoete granigheid. En wacht eens, is dat leder? Niet normaal voor een whisky op deze leeftijd, maar inderdaad wat leder in de verte. Erg complex, zeker voor z’n leeftijd. Een neus waar ik enorm van kan genieten. Ook in de mond is hij levendig, prikkelend zelfs. Dansend op je tong. Hetzelfde gele fruit en dezelfde florale aroma’s, maar hier met meer eik en een stevige portie kruiden (de alcohol doet z’n werk): gember (enorm) en zoethout vallen het meest op. Kandijsuiker en honing zorgen ervoor dat de balans niet te veel naar het droge trekt. Water? Eh, vergeten. Nooit behoefte aan gehad. Niet zo complex als de neus en misschien iets minder expressief, maar nog steeds zeer aangenaam. Ook in de afdronk trouwens, die is best lang, en het zijn vooral kruiden en honing die hier de dienst uitmaken. Volgens mij hebben ze de heren van Maltclan in het zak gezet, ze dachten een dertienjarige whisky te kopen maar hebben een twintigjarige gekregen. In ieder geval, een uitzonderlijk vatje. Knappe selectie! 88/100

1 mrt

2 Reacties

Thierry Segers en andere

Jullie weten ondertussen dat ik graag eens een muzikaal zijsprongetje maak. Vandaag doe ik dat in de vorm van de persoon in titel. Thierry Segers, dat is wat mij het meest is bijgebleven van de Fulldram whiskykwis in Leuven maandag jongstleden. Het is de naam (waar het eigenlijk een begrip zou moeten zijn – ik durf zelfs een concept te vermoeden) van de man die voorheen door het leven ging als Thierry Vankerrebroek. Maar als eerbetoon aan z’n grote voorbeeld Yves Segers (bekend van de klassieker ‘Ik schreeuw het van de daken’), heeft hij zich de naam van deze levende legende eigen gemaakt. Ik zou in verschillende paragrafen kunnen uitweiden over de levensloop van deze artiest, maar waarom zou ik dat doen als Thierry het zelf zo veel beter kan. Lees dus hier meer over dit in mijn ogen zwaar miskend talent.

 

Maar genoeg ernst, Thierry Segers was dus het antwoord op één van de vragen uit de voor de rest leutige whiskykwis. Deze kwis werd door ons aller Peter vakkundig in elkaar gebokst en op onnavolgbare wijze gepresenteerd. En aangezien Peter enkel diende bijgestaan te worden door een bevallige (nu ja) assistente, kon de rest van het bestuur deelnemen. De vragen waren nogal, eh, divers. Vlaamse zangers kwamen aan bod, dat had u al begrepen, maar ook plaatsen in Schotland, bekende figuren uit de whiskywereld en daarbuiten, ontbrekende distilleerderijen in een alfabetisch rijtje en dergelijke meer.

Tijdens de kwis werden zeven whisky’s geschonken. Bedoeling was telkens het alcoholpercentage, leeftijd en vattype te raden en er op het einde de twee koppels (tweemaal twee whisky’s van dezelfde distilleerderij) uit te halen. Elke ploeg zou na de kwis beloond worden met een flesje bier, gaande van een Orval met vervaldatum ergens in 2008 voor de laatste ploeg tot de Cuvée Delphine van de Struise Brouwers voor de ploeg die eerste zou eindigen.

De whisky’s die geschonken werden:

  • Vintage Choice 10y ‘Speyside blended malt’, 40%, OB +/-2010
  • Miltonduff 30y 1980/2011, 44.5%, A. Dewar Rattray bourbon cask #12427, 240 bottles
  • Ledaig 2005/2010, 62.7% Berry Bros & Rudd, sherry butt #900008
  • Tomatin 33y 1976/2010, 51.6%, Duncan Taylor Rare Auld, cask 6816, 264 bottles
  • Dailuaine 27y 1983/2011, 50%, Asta Morris, refill sherry hogshead AM004, 248 bottles
  • Tomatin 34y 1976/2011, 51.3%, The Whisky Agency ‘Grotesque Crocs’, refill sherry butt, 309 bottles
  • Ledaig 12y 1998/2010, 61.8%, Malts of Scotland, sherry butt #800025, 256 bottles

 
Resulterend in volgende top drie:

  1. Tomatin 34y 1976 TWA
  2. Tomatin 33y 1976 DT
  3. Ledaig 12y 1998 MoS

Niet helemaal mijn top drie, maar die wordt in de loop van de komende dagen wel duidelijk. De whisky die derde eindigde, was de Ledaig 1998 van Malts of Scotland. Dankzij het hoogste bod nam ik de rest van de fles mee naar huis en proef ik ‘m nog een tweede keer. Mijn bevindingen hieronder. Beide Tomatins bespreek ik samplegewijze binnenkort.

Welke ploeg uiteindelijk tot winnaar van de kwis werd uitgeroepen, is van geen tel, het ging immers puur om het plezier. Wel een dikke pluim aan de Struise Brouwers, hun Cuvée Delphine is werkelijk voortreffelijk.

 

Ledaig 12y 1998/2010, 61.8%, Malts of Scotland, sherry butt #800025, 256 bottles
Ha, de balans tussen de turf en de sherry zit goed, mooi zo. Eigenlijk moet ik zeggen de balans tussen de turf, de sherry en het zilt. Dit is echt ‘coastal’, kustig, of zoiets. Zout en zeewier. De turf is zoals wel vaker bij jonge Ledaig mineralig van aard. Minder clean echter dan deze op bourbonvaten of dan jongere op sherryvaten, waar de sherry dus minder z’n stempel op gedrukt heeft. Maar ik vind het prima zo. Nu zijn het leder, tabak, tamari (natuurlijk gefermenteerde sojasaus), dadels en rozijnen die de dienst uitmaken. Aarde ook nog. Complex. Deze neus kan perfect doorgaan voor deze van een Port Ellen 1982/1983 op sherryvat. No kidding. Krachtig maar goed drinkbaar, op dezelfde hoofdtonen als de geur: zilte, rokerige en sherry-aroma’s. Meer bepaald zoethout, eik, bloedappelsien, leder, teer, medicinale turf, tabak, rozijnen, pruimencompot, stroperige karamel en zo kan ik nog even doorgaan. Complex, ook op de smaak dus. Water maakt het geheel zoeter maar is ondanks de 62% niet nodig. Erg lange afdronk, zoet, zilt en rokerig met wat peper erdoorheen. Prachtige whisky die ik blind een pak ouder zou schatten en waar de sherry perfect z’n werk heeft gedaan, niet te weinig maar ook niet te veel. Dat vat moest geen jaren meer blijven liggen. 91/100

4 jan

Bowmore 12y 1998, A. Dewar Rattray

Vandaag een Bowmore 1998 van Dewar Rattray, te koop aan minder dan 60 euro. We weten al langer dat Bowmore de zepige jaren tachtig achter zich heeft gelaten, we hebben schitterende dingen kunnen proeven uit 1993, 1994 en 1995, maar ook distillaten uit de tweede helft van de jaren negentig blijken dus vaak erg lekker te zijn.

 

Bowmore 12y 1998/2011, 62.8%, A. Dewar Rattray, sherry butt #800167 (part), 271 bottles
Stevig rokerige neus (en dus niet ‘a touch of smoke and peat’ zoals de officiële tasting notes suggereren), vermengd met zee-elementen, mineralen en mooie sherrytonen. Dat vertaalt zich in associaties van turfrook, zilt, jodium, wat rubber, noten, leder, sinaas en natte stenen. Bij die sinaas denk ik vooral aan de schil ervan (zeste). Met water (want niet onlogisch aan dit alcoholpercentage) zelfs wat ‘farmy’ (nat hooi en natte hond). Mooi! Hij is zonder water natuurlijk erg krachtig en prikkelend op de tong, olieachtig ook. Opnieuw rook, maar minder dan op de neus, zilt, citrus (eerder citroen hier) en een groot aandeel sherry. Noten, leder en kruiden (zoethout valt op). Met water zoeter (vanille), meer citroen, en ook nog meer zilt. Lange afdronk, rokerig en zilt. Bowmore uit een sterke periode heb ik zo de indruk. 87/100

23 nov

2 Reacties

Bowmore 1998, Asta Morris

De jongste botteling van Bert Bruyneel is een Bowmore 1998 onder z’n eigen Asta Morris label. Ik proefde er een tijd geleden al een cask sample van en was meteen verkocht. Ondertussen heeft de whisky nog wat verder gerijpt en is ie ook versneden tot ideale drinksterkte. Opnieuw proeven dus.

 

Bowmore 13y 1998/2011, 49.7%, Asta Morris, cask AM003, 211 bts.
Mineralige, prikkelende turf, dat was het eerste wat me in de cask sample opviel. Nu is hij ronder, minder scherp. Op de neus heb ik nog steeds de mineralen (natte stenen, zomerse regenbui, je kent het wel) en de turf, maar wat mij nu vooral opvalt, is zwarte woudham en lapsang souchong thee, twee associaties die een smile op m’n gezicht brengen. Lapsang souchong thee wordt gedroogd op een vuur van naaldhout, en dat is wat ik in deze neus terugvind, de rook die vrijkomt bij het verbranden van naaldhout. De zwarte woudham wijst dan weer op zilt en zoete rook (en vlees natuurlijk). Wat heb ik nog? Honing, kruisbessen, bijenwas en bostoestanden. Met dat laatste bedoel ik mos, varens enzo. En ja, het is een naaldbos. Rond, romig mondgevoel met opnieuw het gerookte vlees en dito thee. Barbeque, hammetje aan het spit… gemarineerd. Met honing. Kruidig dus, zilt en zoet. Naast de honing noteer ik ook vanille. Qua kruiden heb ik tijm, citroenmelisse, gember, en nog heel wat meer. Amandelen schrijf ik nog op, net als wat citrus en lichte eik. Wreed lekkere whisky, en zo drinkbaar! Lange afdronk op zoete en zilte turfrook. Prijs/kwaliteit een absolute topper. En een whisky die recht op mijn smaakprofiel zit, alsof ie voor mij gemaakt is. 91/100

29 sep

1 reactie

Ardbeg 1998 for Feis Ile 2011

Tijd voor een hype. De Ardbeg 1998 voor het Feis Ile festival dit jaar was in een mum van tijd uitverkocht en wordt nu voor zotte prijzen op veilingen verhandeld. Het is een vatting van twee vaten Ardbeg 1998, beide gerijpt op Pedro Ximenez sherry butts, resulterend in botteling van 1200 flessen.

 

Ardbeg 13y 1998, 55.1%, OB for Feis Ile 2011, Pedro Ximenez sherry casks, 1200 bottles
Lekkere, ronde en zoete neus op gekonfijt fruit, orangettes, peren- en appelsiroop, gedroogde vijgen en chocolade. Dat alles doorweven met turf en zilte aroma’s. Tabak ook, en koffie. Erg lekker om ruiken. Smeuïg, stroperig mondgevoel, de whisky plakt zich echt tegen je gehemelte en tong. Stroop, allerlei bessen (braambessen, rode en zwarte bessen), rozijnen, gedroogde pruimen, dan wat zilt en daarna de rook die langzaamaan opzet. Een beetje rubber. Eik. Toch wel wat bitter, maar de balans bitter-zoet zit een stuk beter met wat water toe te voegen. Lange, licht drogende afdronk op de sherrytonen van de smaak en turf. Dikke, stropige Ardbeg die een beetje water kan gebruiken. Best een uniek profiel. 88/100

22 aug

2 Reacties

Laphroaig 1998, A.D. Rattray

Laphroaig 1998? Hebben we dat al niet eens gehad? Ik ga hier niet verder uitweiden over de achterliggende mechanismen bij het bijna simultaan releasen van vaten van een bepaalde jaargang van eenzelfde distilleerderij. Op het excellente WhiskyNotes haalde Ruben dit gegeven onlangs al eens aan. Lees zeker ook de commentaren op z’n post. Wat deze botteling echter wel interessant maakt, is dat dit een sherryvat is. Niet de eerste 1998 op sherry, maar de sherryvaten zijn duidelijk wel in de minderheid. Het is een split cak, maar geen idee bij wie het andere deel van deze butt zit.

 

Laphroaig 13y 1998/2011, 63.9%, A.D. Rattray, sherry butt #800017 (part), 277 bottles
Hola, als turf en sherry mooi in elkaar verweven raken, is het bingo. En ik heb zo de indruk dat dit hier wel degelijk het geval is. Ondanks het astronomische alcoholpercentage zalig om ruiken. Mooie, ronde turf, medicinale toetsen, teer, alcohol (yeah right), heel wat aardse tonen ook (klei, aarde, wortels), veel kandijsuiker, rijpe sinaas, zoethout, chocolade, marsepein… heerlijk zoet, inderdaad. Met een beetje water krijg ik er lichte farmy tonen, leder en zilt bij. Njummie! Onverdund is ie op de smaak nogal… euh, krachtig. En heet. Maar niet ondrinkbaar, best romig en vol. Scherpe turf, bittere chocolade, eik, wat noten en kruiden. Maar ik kan me voorstellen dat water heel wat meer naar boven zal halen en hem vooral toegankelijker maken. Inderdaad, en wel in de vorm van citrusfruit (sinaas), maar ook zilt, zoethout (zoute drop that is), teer en stevige rook. Het geheel blijft aangenaam droog, maar de sherry wordt wat meer naar de achtergrond verdrongen. Nog wat extra water toevoegen maakt de aardetonen van de neus nu ook detecteerbaar op de smaak. Lange, wat drogende afdronk op cleane turf, zilt en sinaas, een typische en vooral geslaagde combinatie. Oké, er komt veel jonge Laphroaig op de markt, maar dit is toch één van de beste die ik al kon proeven. Maar zie wel dat je water bij de hand hebt. 88/100

14 aug

Ardbeg 12y 1998, The Nectar of the Daily Drams

Na de overname door LVMH zien we nog maar zelden onafhankelijke Ardbegs gebottled worden. Deze 1998 van The Nectar is dus eerder een uitzondering. Hij kost je een 80 euro.

 

Ardbeg 12y 1998/2011, 55.4%, The Nectar of the Daily Drams
Zeer cleane en mineralige neus. Natte aarde, kalk, gras, planten… turf natuurlijk, maar ook deze is erg clean, zilt, zeelucht (jodium) en een beetje fruit (harde peren, kruisbessen). Niet echt complex maar wel aangenaam. Op de smaak stevig, mondvullend en met een rokerige start. Maar dan komt er zoets door (vanille, zoethout en marsepein), vervolgens kruiden, citrus en ook wat zilt. Complexer op de smaak dan op de neus. Met water wordt het geheel zoeter en fruitiger, en eigenlijk ook beter. Lange afdronk op zoete turfrook. Interessante botteling en zeker beter dan de klassieke Ardbeg 10y. 86/100

19 apr

2 Reacties

Highland Park 21y 1959, green dumpy

En nu we toch bij Highland Park zitten, stel ik voor dat we een versnelling hoger schakelen. Wat zeg ik? We gaan in overdrive! En dit met de 21 jaar oude 1959 OB dumpy. Zo van die gedrongen groene flessen met een cirkelvormig label, vaak al half verweerd (euh ja, zie afbeelding). Maar wie maalt om het label als je weet wat voor een goddelijk vocht er in die fles zit?

 

Highland Park 21y 1959/1980, 43%, OB, J. Grant for Italy, green dumpy
Whohoow, wat een neus! Sherry, fruit, rook en kruiden strijden om de aandacht. Ook een geweldige waxy touch doemt op. En de bijna onvermijdelijke honing en heide. De smaak is ongelooflijk zacht, je hebt echt niet het idee iets op 43° alcohol te drinken. En toch heeft ie zeker genoeg ‘body’. Fruit, honing, hooi, zilt, rook, kruiden, karamel, subtiele sherry, alles perfect gebalanceerd. Elegante en complexe afdronk. Heb geen zin om hier nog dieper op in te gaan, van de rest van mijn glas ga ik nu zonder nadenken genieten. Erg genieten. Mijn beste HP tot op heden? Het scheelt niet veel. 94/100
 
En ook van onderstaande HP had ik nog notities liggen:
Highland Park 8y 1998/2007, 60.65%, OB for Japan, cask 8017, 35 cl
Lekkere jonge gesherriede Highland Park waarvan de smaak perfect geeft wat de neus beloofde. Het geheel is licht bitter en wat zoet, resulterend in associaties van bittere karamel, kruiden, zachte rook, noten, rozijnen en gedroogde abrikoos. Studentenhaver! 85/100

11 apr

Laphroaig 12y 1998, Malts of Scotland

Laphroaig werd opgericht in 1815 door Donald Johnston, de zoon van de man die enkele jaren voordien Lagavulin bouwde. Bij de dood van Donald erfde diens zoon Dugald op elfjarige leeftijd de distilleerderij. Ik kreeg op 11 jaar een horloge als ik me niet vergis.

 

Laphroaig 12y 1998/2011, 59.6%, Malts of Scotland, cask 700272, bourbon hogshead, 152 bottles
Stevige rokerige neus met naast de (turf)rook redelijk wat teer, houtskool en lampolie. Vanille ook, net als zilt en zeewier. Daarna zet er zich een beetje citrusfruit door. Nieuw leder en lichte munt vervolledigen het plaatje. Deze Laphroaig is krachtig op de tong, scherp zelfs en erg rokerig, op het assige af. De rook gaat hier vergezeld van medicinale toetsen, zilt en vrij veel citroen. De schil van zure appels. Kandijsiroop misschien in de verte. In de verte. De smaak vind ik minder boeiend dan de neus, een beetje eentonig. Lange, rokerige afdronk met kruiden (peper vooral), zilt en ook hier (vrij veel) citrus. Een echte rechttoe rechtaan whisky, takes no prisoners zoals ze dat over de plas zeggen. 84/100

30 mrt

Old Pulteney 12y 1998, Malts of Scotland

Old Pulteney, gelegen in Wick in de noordelijke Highlands, kom je niet zo heel vaak tegen in onafhankelijke bottelingen. Ik heb er althans nog niet veel gedronken. De naam van de distilleerderij verwijst naar een oud landgoed in het zuidelijk deel van de stad Wick, Pulteney Town.

 

Old Pulteney 12y 1998/2011, 52.5%, Malts of Scotland, cask 1217, bourbon hogshead, 301 bottles
De neus van deze Pulteney start lichtjes duf en stoffig. Karton. Droog karton. Wat kaarsvet, net als mos en varens. Vervolgens priemen er frissere tonen door: zowel coastal (zeewier, zilt, jodium) als fruitige (aardbeien, de schil van groene appels) aroma’s. Ginger Ale. Heeft wat lucht nodig om open te breken. Best stevig op de tong met vooreerst zout en zoethout, gevolgd door noten en vegetale tonen. Ik denk in eerste instantie aan peterselie en kervel. Yep, kervelsoep. Ook wat fruit, maar niet al te veel. Pompelmoes en appel. Het geheel is redelijk droog. Middellange afdronk, aangenaam bitter. Hout, thee, zilt en peper. Simpele, jonge maar verre van slechte Pulteney. 82/100

« Oudere berichten