Spring naar inhoud

Posts from the ‘Zonder categorie’ Category

International Malt Whiskyfestival Gent

Het eerste weekend van februari vindt de 7de editie van het Internationaal Whisky Festival Gent plaats. Dit festival, dat in 2004 boven de doopvont werd gehouden, is ondertussen een vaste waarde bij menig festivalganger. Ikzelf heb twee edities gefrequenteerd, in 2007 en 2008. Vorig jaar heb ik moeten passen maar dit jaar hoop ik weer een dagje mee te kunnen pikken.

Mijn herinneringen leren dat het festival vooral de nadruk legt op het recente bottelingen, officiële en onafhankelijke, maar dat er ook wel enkele standen zijn met het zeldzamere werk. Het biedt een vrij volledig overzicht van wat er heden ten dage aan whisky gebotteld wordt. De instapwhisky’s zijn over het algemeen gratis te proeven, de rest betaal je met ‘drams’ van 1 euro. Er is een shop waar je heel wat van het geproefde kan kopen, er zijn Masterclasses en dit jaar wordt een nieuw concept, ‘Speed tasting ‘gelanceerd.
Het festival start trouwens al op vrijdag 5 februari met een avondsessie en loopt het ganse weekend door. Plaats van het gebeuren is het Internationaal Congres Centrum (ICC) in Gent. Toegangsprijzen, uren en nog heel wat meer informatie vind je terug op de website.

De festivalbotteling is er dit jaar ééntje uit de Cooley-stal, een Connemara Single Cask op 59.7% (vat 250).

Duvel Distilled

Duvel Distilled

Vorige week kreeg ik een 5cl staaltje van de Duvel distilled in de bus, maar vermits ik nog o.a. Ardbeg 1974 te proeven had, moest het Duvel distillaat toch even wachten. Tot vandaag dus.
Net zoals Het Anker met hun Gouden Carolus Single Malt, brengt nu ook Duvel-Moortgat een distillaat van hun bier op de markt. Maar in tegenstelling tot Gouden Carolus, draagt de Duvel niet de naam whisky. Ik vermoed omdat er reeds hop aan het brouwsel was toegevoegd alvorens het werd gedistilleerd, maar zeker ben ik daar niet van. Zoals geweten, mag whisky maar uit drie ingrediënten bestaan: water, graan en gist. Met hop erbij dus geen whisky meer.

 
Duvel Distilled 3y, 40%, OB 2009 – België
De neus verrast mij, en wel in positieve zin. Hij is fris, fruitig en bloemig. Ok, dat laatste durft misschien te neigen naar een licht geparfumeerde touch, maar niks onoverkomelijks of storends. Wat gist ook. Vers gebakken brood. De smaak is iets minder. Die is vrij bitter, ééntonig bitter. Veel graan. Muesli toestanden. Havermoutpap. Toch ook een beetje fruit en vanille. De afdronk is kort en ook hier eerder bitter. Het geheel zit nog dicht bij het distillaat, het hout heeft nog niet genoeg kunnen inwerken. Dit is niet enkel technisch, maar ook op de tong geen whisky te noemen, en als dusdanig ga ik ‘m ook niet scoren (een score zou trouwens compleet waardeloos zijn).
 

Ik moet wel toegeven dat ik dit liever drink dan de Gouden Carolus Single Malt, alhoewel ik vrees dat men ook hier te snel wou zijn en het hout niet voldoende z’n werk heeft laten doen. Vooral op de smaak is deze Duvel nog te onaf, te hoekig, te jong.
Pas op, dit heeft potentieel en op zich is het concept ook sterk. Uiteindelijk is whisky niet meer dan gedistilleerd bier. De wash (beslag) die men in distilleerderijen verhit is in feite een bier, maar dan een bier van bedenkelijke kwaliteit. Voor de Schotten moet hun graan vooral een zo groot mogelijke opbrengst genereren, de kwaliteit is van hoegenaamd geen tel. Bij zowel de Gouden Carolus Tripel als de Duvel vertrek je met een veel hoogstander product. Als men bij beide brouwerijen het distillaat de tijd zou geven om 5 à 10 jaar langer te rijpen, zodat het hout de scherpe ‘spirit’-kantjes kan milderen, moet het eindresultaat ook een pak beter en meer ‘mature’ zijn. Hopelijk beseft men dat bij Moortgat en laten ze een deel van hun vaten nog een tijdje liggen, zodat niet enkel de Duvelfanaten maar ook de whisky liefhebbers gecharmeerd geraken door deze Duvel distilled.

Scores

Ik heb de vorige week gedronken Ardbeg 1967 Pale Oloroso 95 punten gegeven. Ik moet toegeven dat ik lang getwijfeld heb tussen 95 en 96, want hij is echt wel gigantisch lekker. Ik merk bij mezelf dat ik hoe langer hoe scrupuleuzer wordt bij het toekennen van dit soort scores. Soms vraag ik me af of ik sommige whisky’s niet te hoog scoor, of mijn referentiekader ondertussen groot genoeg is om deze scores te verantwoorden. Ik heb het eens nageplozen. Tot op heden heb ik 480 whisky’s gescoord (maar nog niet alles gepubliceerd), waarvan er tien een score van 95 of meer hebben gekregen. Dit is 2% van alles wat ik geproefd heb. Als ik kijk naar de scores boven 92 – wat ik om één of andere reden een psychologische drempel vind – kom ik op 26 (5%). Dat valt dus wel mee vind ik.

In totaal geef ik er 79 een score van negentig of meer (16%). 16% is misschien veel maar het is wel zo dat je na een tijdje wel weet welke whisky’s lekker zijn, welke whisky’s een reputatie hebben opgebouwd. Op festivals bv. zoek je die dan ook op (als de prijs het toelaat natuurlijk). Samaroli tastings en zo helpen natuurlijk ook wel om het betere werk voorgeschoteld te krijgen.

Bovendien kunnen scores na een nieuwe proefbeurt altijd herzien worden, zowel naar boven als naar beneden. Scores zijn immers geen vaststaande beoordelingen en worden altijd in bepaalde mate beïnvloed door het moment waarop men de whisky in kwestie drinkt. Met ‘moment’ bedoel ik de sfeer, de mood, de plaats van de whisky in een line-up, etc.. Zo had ik na onze supertasting vorige maandag voor de bewuste Ardbeg een score van 96 in m’n hoofd, maar na herproeven woensdag thuis uiteindelijk toch naar 95 gebracht, weliswaar na erg lang wikken en wegen. Ben ook eens benieuwd naar de herkansing voor de Brora 22y 1972/1995 Rare Malts (de 58.7% versie), die ik in 2007 97 punten gaf, toen mijn referentiekader zeker nog niet voldoende groot was. Ik heb tot nu toe het karakter gehad m’n 3cl sampeltje te negeren, maar denk niet dat ik dat nog lang ga volhouden.

The day after

Gisteren het Wild West Whiskyfest gefrequenteerd. Echt een mooi festival, ik denk dat de meerderheid met een erg goed gevoel naar huis trok. Veel volk (maar niet té – gezellige drukte), goede mix van nieuwe bottelingen en oude & zeldzame flessen. Over het algemeen ook correcte prijzen voor de drams. Een festival waar zowel beginners als het gevorderde publiek z’n gading vond. De vuurdoop van dit festival is dus méér dan geslaagd te noemen en bij deze: chapeau (met een dikke pluim erop) voor het organiserende V.C.W.C.

Wat is er zoal langs mijn smaakpapillen gepasseerd? Wel, het begon al op de bus – een voor herhaling vatbaar gemeenschappelijk initiatief van Fulldram, The Finest Notes en 100° Proof – met een matige Balvenie 17 (rum finish), een schitterende Caperdonich 35 1972 DT for The Nectar en een erg lekkere Auchroisk 34 Daily Dram.
Bottelingen van op het festival die me zijn bijgebleven:

  • Gouden Carolus 3y (Het Anker). Vermeldenswaard alleen al omdat het om een Belgisch product gaat, maar evenzeer omwille van het bijzondere profiel. Het is de bedoeling dat deze whisky zo nauw mogelijk blijft aanleunen bij het Gouden Carolus bier waarvan deze whisky wordt gedistilleerd. Het resultaat is op z’n zachtst gezegd erg ongewoon. Als ik dit blind had geproefd, had ik niet geweten whisky te drinken. Heel veel citrus in de neus, maar spijtig genoeg ook zeep. Afwachten wat het resultaat na enkele jaren extra rijping is. Ik gun Het Anker in ieder geval een succesvol vervolg, want het opzet zit goed, en de bezieling en het vakmanschap is zeker aanwezig
  • De Longmorn festival botteling. Miste wat comlexiteit in de smaak, maar de schitterende afdronk maakte veel goed. Score achter in de tachtig.
  • Linkwood 18y 1990 G&M (vat 6962).
  • Lochside 21y 1987/2008, Perfect Dram. Fruitig, kruidig en vooral zéér lekker.
  • Strathisla 30y G&M. Lekkere sherry.
  • Linkwood 1972 G&M.
  • Highland Park 19y 1986/2005 OB (vat 2793).
  • Glenugie 27y 1982/2009 DL OMC (vat 5040).
  • Glenfarclas 21y, OB for Edward Giaccone Italy). Ronduit sublieme whisky.
  • Balblair 38y 1966/2004 OB. Ook top.
  • Springbank 12y (kruik), bottled 1970’s.
  • Springbank 1999/2006. Een vat in handen van één of andere Duitser, maar geen verdere details. Misschien wel dé verrassing.
  • Brora 22y 1981/2004 Signatory (vat 1561). Een aardige jaren ’80 Brora.

Op de terugrit hadden we nog een Colvanmore 18y 1984 van Dun Bheagan (vat 1997), een Highland Park 12y for Italy bottled 1980’s en niet te vergeten de Caol Ila 24y for The Finest Notes (vraag me trouwens af of dat glas ooit leeg geraakt is).
Op de parking als afsluitertje een Ben Nevis 1990 uit de Taste Still reeks (vat 2712), een Brora 1972/1993 G&M CC (en toch nog een goeie cl gevrijwaard voor eigen en latere consumptie) en dan… ja, dan. Dan zei Dominiek, “bwa, why not?” en dan weet je het wel. Hij dook in z’n koffer en diepte een Clynelish 1965 OB en een Highland Park 21y 1959/1980 op. Uitroepteken. Generositeit is ’s mans tweede natuur.

Om maar te zeggen, een geslaagde dag in dito gezelschap en whisky.

Laphroaig Cairdeas 2009

Vorig weekend de nieuwe Friends botteling van Laphroaig besteld. Hopelijk spoedig ‘on my doorstep’. Deze Cairdeas (Keltisch voor ‘vriendschap’) is een 12 jaar oude Laphroaig gerijpt op Makers Mark bourbon vaten en gebotteld op 57.5%, ter gelegenheid van het Feis Ile festival dit jaar. Enkel beschikbaar voor de Friends of Laphroaig (FOL) en te bestellen via de website.

Wild West Whiskyfest

vcwc

Strijk je kilt en train je kuiten, het Wild West Whiskyfest komt er aan! Volgend weekend is het zo ver, dan vindt de eerste editie van het WWWF plaats. Het festival is een organisatie van de Van Compernolle Whisky Club (V.C.W.C), met o.a. Bert Bruyneel aan het roer.

Naar eigen zeggen belooft het festival een mooie mix te brengen van nieuwe en oude bottelingen, alsook enkele hoogst interessante experimenten voor te stellen. Bv. dezelfde whisky in koud-gefilterde en niet-koud-gefilterde versie, of nog: een bijgekleurde en niet-bijgekleurde versie. Proef de verschillen. Meerdere grote namen uit binnen- en buitenland zullen er een stand bemannen. Plaats van het gebeuren: Xpo te Kortrijk.
Bestel nog snel je kaart(en) in voorverkoop en geniet van een gratis dram van één van de festivalbottelingen en van 10 euro korting bij aankoop van een festivalbotteling. Klik hier voor meer info.

Dus, de boodschap is duidelijk: allen daarheen! Alhoewel, allen… nu ook weer niet overdrijven, ik wil nog vlot aan m’n drams kunnen geraken.

Recept eend met whisky

Voor diegenen aan wie het allemaal wat voorbij gegaan is, vandaag is het International Whisky Day, tevens geboortedag van de verscheiden Michael Jackson. Dit noopt tot een zijsprongetje. Geen tasting note, wel een culinaire tip voor de keukenprins(ess)en onder ons:

  1. Koop een eend van ongeveer 5 Kg voor 6 personen, twee grote flessen scotch whisky,spekreepjes en een fles olijfolie.
  2. De eend larderen met het spek en de binnenkant inwrijven met zout en peper.
  3. De oven voorverwarmen op 180 graden voor 10 minuten.
  4. Een long-drink glas voor de helft vullen met whisky.
  5. De whisky opdrinken gedurende het opwarmen van de oven.
  6. De eend op de muur…vuurvaste schotel leggen en een tweede glas whisky uitschenken.
  7. Het tweede glas whisky opdrinken en de eend in de oven plaatsen.
  8. Na 20 minuten de oven op 200 graden zetten en twee blazen fullen met bwhisky.
  9. De klazen opdlinken en de scherven van et ieste klas oplaapen.
  10. Nog een aalff klas insjenke en opdlinke.
  11. Na en nalff uul de hoven opedoen om deent te sjekke.
  12. Blantwondezalf in de padkamer ganaale en oep de povekand van de rinkeland doen.
  13. Denove nesjot geve.
  14. Twi glose insjenke ven de twie flesse biski en tmiddeste glas opsoope.
  15. De nove opedoen na dieste bles bieskie leegis, en de sjotel vastpakke.
  16. De blandwondesalf op de binnekand van de twiejande doen en deent oeprape.
  17. Dander glase bisski oepdrinke.
  18. Deent nogis oeprape en met nen nantdoek de blantwondzalf van deent vege.
  19. Zen ande ontvette me bissky en den tuup salf twee kier oeprape.
  20. Tkapot glas opvege en deent terug inden ove zetten.
  21. Deent oprape en den ove opedoen.
  22. De twiede fles biskie opendoen en oeprape van de keukebloor.
  23. Opstaan van de bloer entvettig spek onder dekas vege.
  24. Nogis oepstan van de bloer en dan tochma blave zitte.
  25. De bles op de grond sette.
  26. Ban de teut drinke, de klase zen oep of kapot.
  27. Den ove afzette, doege toedoen en deniele nacht roenke.
  28. De volgende late voormiddag de eend aansnijden met het zilveren feestbestek en degusteren met citroen mayonaise.
  29. De ganse namiddag en vroege avond de rotzooi in de keuken opruimen en muren en plafond afwassen.
  30. De twee lege flessen naar de glasbol brengen en op de terugweg perdolan en malox kopen.

Whisky Top 20

Vandaag vieren we één jaar Onversneden. Allez, ik toch. Met een Brora in de hand, dat spreekt. Dé gelegenheid om mijn Whisky Top 20 te publiceren me dunkt. Van sommige heb ik nog geen proefnotitie op het net gezet, maar wees gerust, die komen er nog aan.

 
Vandaag ziet mijn Top 20 er zo uit:
 
1. Bowmore 18y 1966/1984, 53%, Samaroli ‘Bouquet’, 720 bottles (99)
2. Brora 22y 1972/1995, 58,7%, Rare Malts (97)
3. Ardbeg 32y 1974/2006, 52,5%, OB for LMDW, cask 3309, 109 bottles (97)
4. Caol Ila 15y Manager’s Dram, 63%, OB bottled 1990, dark sherry (96)
5. Laphroaig 31y 1974/2005, 49,7%, OB for LMDW, 910 bottles (96)
6. Benriach 30y 1976/2006, 53%, OB for LMDW, cask 3557, 222 bottles (96)
7. Glen Garioch 8y 1971, 59.6%, OB for Samaroli, 2280 bottles (96)
8. Brora 30y 2004, 56,6%, OB, 3th release, 3000 bottles (95)
9. Clynelish 33y 1973/2006, 54.3%, Prest. for LMDW, cask 8912, 405 bttls (94)
10. Ardbeg 25y 1975/2001, 58%, John Milroy’s selection, sherry but (94)
11. Caol Ila 12y, 43%, OB for Italy, Bullock Lade & Co, bottled +/- 1957 (94)
12. Brora 30y 1972/2002, 46,6%, DL OMC for Germany, 204 bottles (94)
13. Ardbeg 9y 1974, 59%, Samaroli, 2400 bottles – Islay – (94)
14. Brora 1972/1993, 40%, G&M Connoisseurs Choice, old map label (94)
15. Springbank 35y 1971/2007 TWF, sherry wood, 239 bottles, 59% (93)
16. Talisker 30y, 49.5%, OB, 2008, 2970 bottles (93)
17. Ord 16y Manager’s Dram, 66,2%, OB bottled 1991 (93)
18. Springbank 22y 80° proof, 46%, Cadenhead Dumpy, sherry, late 1970’s (93)
19. Port Ellen 20y 1978/1998, 60,9%, Rare Malts (93)
20. Brora 29y 1971/2000, 50%, DL OMC, 210 bottles (93)
 
Close, but no cigar:

21. Brora 1972/1996, 40%, G&M Connoisseurs Choice (93)
22. Brora 30y 2007, 55,7%, OB, 6th release, 2958 bottles (93)
23. Laphroaig 30y, 43%, 2003 (93)
24. Brora 21y 1977/1998, 56,9%, Rare Malts (93)
25. Clynelish 32y 1974/2006, 58,6%, TWF, 266 bottles (92)
26. Macallan 37y 1969, 44,6%, Duncan Taylor, cask 8373 (92)
27. Aberfeldy 19y Manager’s Dram, 61,3%, OB bottled 20/10/1991 (92)
28. Saint Magdalene 19y 1979/1998, 63,8%, Rare Malts (92)
29. Bowmore 32y 1968, 45,5%, OB, 1860 bottles (92)
30. Benriach 30y 1976/2007, 52%, OB for The Nectar, cask 8080, 151 bttls (92)
31. Laphroaig 10y Cask Strength, 55,7%, OB 2007 (92)
32. Brora 18y 1981/1999, 50%, DM OMC, 335 bottles (92)
33. Aberfeldy 25y 1975/2001, 57%, Cadenhead, 228 bottles, 750 ml (91)
34. Benriach 37y 1968/2006, 48.6%, DT Rare Auld, cask 2597, 262 bottles (91)
35. Yamazaki 1993/2008, 62%, OB, cask 3Q70048, 503 bottles (91)
36. Glengoyne 32y 1972/2005, 48,7%, White Rioja cask, 328 bottles (91)
37. Glen Garioch 1971/1997, 43%, Samaroli, cask 1239, 300 bottles (91)
38. Glenburgie 1966/2005, 45%, G&M for LMDW, cask 11693, 150 bottles (91)
39. Pittyvaich 26y 1974/2000, 55,8%, Kingsbury, cask 3498, 514 bottles (91)
40. St. Magdalene 1965/1993, 40%, Connoisseurs Choice (91)
41. Port Ellen 19y 1970/1989, 40%, Sestante for Gallo, 75cl (91)
42. Linkwood 16y 1990/2006, 45%, Samaroli Coilltean, cask 4205, 780 bttls (91)
43. Aberlour – Glenlivet 8y (cube bottle small cork 75 cl), 50%, +/- 1965 (91)
44. Ardbeg 25y ‘Lord of the Isles’, 46%, OB, 2003 (91)
45. Springbank 12y 100 proof (for Europe) (91)
46. Glenfarclas 50y 1956/2006, 50%, OB For Friends II, cask 1779, 96 bttls (91)
47. Port Ellen 24y 1982/2007, 58,2%, DR, sherry cask 2463, 467 bottles (91)
48. Laphroaig ‘Aloha Grip’ 16y 1992/2008, 58%, Daily Dram, 180 bottles (91)
49. Brora 20y 1975/1995, 59,1%, Rare Malts, 75cl (91)
50. Lagavulin 16y, 43%, OB 2002 (91)
51. Brora 25y 2008, 56.3%, OB, 7th release, 3000 bottles (91)
52. Port Ellen 24y 1982/2007, 57.8%, DR, sherry Cask no 2464, 168 bottles (91)

John Milroy

Heb hier nog een tasting note liggen van een geweldig lekkere Ardbeg van John Milroy. Maar laat me van de gelegenheid gebruik maken eerst een woordje te placeren over deze man en bottelaar.

 
john-milroy1

John Milroy was een whiskypionier die in 1964 samen met zijn broer Wallace Milroy’s of Soho oprichtte, de beroemde Londense whiskyzaak. Al gauw begon hij ook met het onder zijn naam bottelen van single malt whisky. In 1996 verkocht Milroy zijn winkel, maar hij blijft tot vandaag actief als onafhankelijk bottelaar en als vertegenwoordiger van Milroy’s of Soho in Japan.

Milroy’s bottelingen hebben naam en faam verworven, in die mate dat hij ondertussen ook opgenomen is in het illustere genootschap van de Keepers of the Quaich.

Wild West Whisky Fest

vcwc
 

Een nieuw Belgisch whiskyfestival ziet het levenslicht. Dat verdient een bloempje. Nee, geen bloempje (wat heeft een festival in godsnaam aan een bloempje), wel veel aandacht en vooral veel bezoekers.

 

De naam van het kind is Wild West Whisky Fest en het werd geboren in de schoot van de V.C.W.C., voluit ‘Van Compernolle Whisky Club’. De V.C.W.C. ontsproot aan het brein van enkele whiskyfanaten en werd opgericht ter eer en glorie van de illustere Vancompernolle. Bert Bruyneel (ja, diene BenRiach freak) is één van de drijvende krachten achter dit genootschap en festival.

Het festival belooft een mix te bieden van nieuwe en oude/zeldzame bottelingen en anders dan de andere festivals te zijn. Ben benieuwd. Verschillende grote binnenlandse en buitenlandse namen hebben al toegezegd een stand te zullen bemannen.
Het gebeuren vindt plaats op zaterdag 6 en zondag 7 juni, te Kortrijk (Xpo). Ja ik weet het, dat is praktisch buitenland voor ons Brabanders – ze spreken daar ook een andere taal – maar je moet er iets voor over hebben niet waar.

Dus, ben je net als ik gepassioneerd door whisky? Blokkeer je agenda op 6 & 7 juni!

Meer over V.C.W.C. en hun festival (o.a. de verschillende standhouders) op Facebook.

Samaroli tasting Oostende – en of het goed was

Gisteren een wel erg bijzondere tasting meegemaakt. Niemand minder dan Silvano Samaroli himself kwam in Oostende drie van de meest legendarische bottelingen uit de 40 jarige geschiedenis van het huis Samaroli voorstellen. De tasting werd georganiseerd door Lindores als opwarmer voor hun Whiskyfest dat vandaag en morgen plaatsvindt. Een opwarmer die ik niet gauw zal vergeten. Morgen trek ik opnieuw richting Oostende en ik ben ervan overtuigd dat ik op het ‘fest’ enkele pareltjes zal kunnen proeven, maar wat Silvano ons gisterenavond voorschotelde, was ronduit indrukwekkend. Line-up:

Glen Garioch 8y 1971 (59,6%)
Ardbeg 9y 1974/1983 (59%)
Bowmore 18y 1966/1984 (53%)

Als daar je broek niet van afzakt, dan weet ik het ook niet meer. Of heb je je broeksriem wel erg strak aangespannen, dat kan ook. Het 30 koppige internationale publiek was dan ook behoorlijk van z’n sokken geblazen en verloor zich in lyrisch taalgebruik (“mouthwatering”, “breathtaking”, “pure maltoporn” – ja, het is een apart wereldje). Ook ik heb gepoogd mijn bevindingen te verwoorden, en dit zo rationeel mogelijk. De komende dagen hier te lezen. Maar zoals gezegd, duik ik morgen eerst opnieuw in de wereld van de whisky-antiquiteiten.

Whisky compositie

Een leuk tussendoortje uit de gazet:

De Belgische componist Luc Brewaeys heeft zijn zesde whisky-compositie geschreven, ditmaal geïnspireerd op de Schotse single malt Cardhu.

Dit weekend staan op het Transit-festival in Leuven een aantal creaties van Vlaamse en internationale componisten. Een van die zeventien werken die hun wereldpremière beleven, wordt Cardhu van de componist Luc Brewaeys. Die knoopt daarmee na twaalf jaar opnieuw bij zijn opmerkelijke reeks van single malt stukken aan: composities die allemaal vernoemd zijn naar een uitgelezen Schotse whisky.
Het slot van de reeks wordt Lagavulin, een compositie voor bas en groot orkest, op basis van teksten van Robert Burns.

Het volledig interview met Brewaeys: In whisky zit muziek
 

En nu naar Oostende bollen voor de Samaroli tasting van de Lindores boys! Nu ja, ‘bollen’… op de wegenkaart zie ik dat er op de Brusselse ring weinig te bollen valt.

Overlijden Guy Boyen

Gisteren kreeg ik onderstaand bericht toe.
 
Deze ochtend om kwart voor zeven heeft Guy Boyen, na een lange en dappere strijd, het tijdelijke met het eeuwige gewisseld. Ons medeleven gaat uit naar de familie. We wensen hen veel sterkte toe.
 
Wie Guy gekend heeft, zal hem herinneren als een joviale, levenslustige en passionele liefhebber van de goede dingen van het leven. Met zijn enthousiasme heeft hij velen van ons samengebracht en dankzij hem hebben we fantastische momenten beleeft rond een goed glas whisky of wijn. Hij laat een grote leegte na.
Maar we zijn vooral dankbaar dat we hem hebben mogen kennen.
 
Guy, bedankt voor de tijd van ons leven.

 
Guy heeft een niet te onderschatten rol gespeeld in de ontwikkeling van mijn passie voor whisky, ik kan me dus helemaal vinden in de woorden van Dominiek.

De beste whisky

Mensen vragen mij weleens wat nu de beste whisky is, of althans wat ik als de beste whisky beschouw. Wel, dat is een vraag die ik onmogelijk kan beantwoorden. Er zijn wel een aantal types waar ik lyrisch van word. Ik denk hierbij aan Bowmore van de jaren ’60, Ardbeg van begin jaren ’70, Brora van diezelfde periode, geturfde whisky op sherryvat gerijpt (bijvoorbeeld de Caol Ila 15y Manager’s Dram, de Laphroaig 31y 1974, maar ook Port Ellen heeft hier schitterende voorbeelden van), enzovoort.
Er zijn zoveel sublieme bottelingen uitgebracht, van verschillende distilleerderijen dat het onmogelijk is te zeggen dat er niets beters is dan whisky’s van distilleerderij X uit periode Y. Want enige tijd en enkele whisky’s later denk je daar weer anders over.
Het enige wat ik kan zeggen is welke distilleerderijen over gans hun actief bestaan whisky’s hebben geproduceerd die mij gemiddeld genomen het meest kunnen bekoren. Zie hiervoor mijn Distillery Top 10.

Maar om toch een idee te geven van wat ik echt – maar dan ook écht – lekker vind, zal ik onder de hoofding ‘Kleppers’ af en toe proefnotities publiceren van whisky’s waarvan ik dacht “kan het nog beter?”. Meestal zijn dit bottelingen die niet (meer) te betalen zijn, maar waarvan ik het geluk had op één of andere tasting of festival toch nog een sampeltje te kunnen bemachtigen.
Enkele weken geleden heb ik reeds een proefnotitie van de Laphroaig 31y 1974, 49.7%, OB for LMDW, 910 bottles gepubliceerd, en ik kan je verzekeren, dat is al een klepper de naam meer dan waardig. Ook de Brora 30y 1972/2002, 46.6%, DL OMC for Germany, 204 bottles voldoet aan de criteria.

Laphroaig Cairdeas

Laphroaig heeft gisteren z’n nieuwe Feis Ile botteling voorgesteld, enkel beschikbaar voor de Friends of Laphroaig (FOL) via de website of op de distilleerderij zelf. Deze botteling kreeg de naam Cairdeas (Gaelic voor vriendschap) mee en bevat zowel quarter cask als 17 jarige whisky. Onmiddellijk drie flessen besteld en nu volop in blijde verwachting…
 
Voor de Laphroaig liefhebbers, kom straks zeker nog eens kijken…
 

Ierland

Ook Ierland heeft een traditie van whisky maken. Of beter, van whiskey maken, want in Ierland – net zoals in de Verenigde Staten – schrijft men whiskey, met een tussen-e. In alle andere landen blijft het gewoon ‘whisky’. Rond 1870 was de reputatie van Schotse whisky zo slecht dat men in Ierland en de VS besloot een extra ‘e’ toe te voegen om hun producten te onderscheiden van de Schotse rommel.

Ierland gaat er prat op de bakermat te zijn van het whisky distilleren, de geschiedenis ervan zou teruggaan tot de 12e eeuw. Ook zou het zo zijn dat in 1608 de Old Bushmills Distillery als eerste in de wereld een licentie kreeg voor het maken van whisky.
Rond 1770 kreeg het distilleren in Ierland een nieuw boost met de komst van Schot John Jameson naar het land. Hij starte er de distilleerderij op die z’n naam droeg. Deze is nu niet meer actief, maar is opgegaan in de New Midleton Distillery.

Ierse whisky wordt over het algemeen driemaal gedistilleerd en is niet geturfd. Uitzondering is Connemara. Deze whisky wordt slechts tweemaal gedistilleerd (zoals het geval is bij de meeste Schotse distilleerderijen) én bij het drogen van de gemoute gerst wordt er wel turf gebruikt.

Ooit telde Ierland honderde distilleerderijen, maar door economische tegenslagen (vooral de drooglegging van de jaren 1920 speelde hierin mee) is dat aantal door de jaren heen sterk verminderd. Vandaag heeft Ierland nog drie actieve distilleerderijen over, Cooley, Midleton en Bushmills.
 
Cooley Distillery
Cooley, gelegen aan de Ierse oostkust, is de enige distilleerderij die nog volledig in Ierse handen is. Het werd opgericht in 1987 door John Teeling en commercialiseert o.a. de merken Connemara, Inishowen, Tyrconnel, Kilbeggan, Locke’s, en Micheal Collins. De whiskey’s van Cooley worden maar twee in plaats van drie keer gedistileerd, in tegenstelling tot de andere Ierse whiskey’s. Voor z’n whiskey’s gebruikt Cooley water van de sliabh na Gloch rivier hoog in de Cooley mountains. De whiskey rijpt in de warehouses van de oude Kilbeggan distilleerderij.
 
New Midleton Distillery
De geschiedenis van Midleton gaat terug tot het begin van de 17e eeuw, toen werd de ‘Old Midleton’ distilleerderij gebouwd.
In 1966 richtten de eigenaars van Old Midleton Distillery, Cork Distillers Company, samen met John Power & Son en John Jameson & Son de Irish Distillers Group op. Deze nieuwe groep besliste om hun bestaande distilleerderijen te sluiten (w.o. Jameson) en hun activiteiten te groeperen. Dit leidde tot de bouw van de New Midleton Distillery, naast de oude. In 1975 werd de productie in de oude distilleerderij definitief stopgezet en overgezet naar de nieuwe. De oude fungeert nu als bezoekerscentrum.
Heden ten dage is Midleton eigendom van Pernod-Ricard en één van de modernste distilleerderijen in de wereld. Met een capaciteit van 19 miljoen liter per jaar is het trouwens ook de grootste van Ierland. Het produceert whiskey voor de labels Jameson (best verkopende Ierse whiskey in de wereld), Powers (best verkopende whiskey in Ierland zelf), Paddy, Tullamore Dew, Redbreast en Midleton Very Rare.
 
Old Bushmills Distillery
De oude Bushmills distilleerderij is gesticht in begin 17e eeuw en ligt in het gelijknamig plaatsje in Noord-Ierland. Het zou King Henry II zijn geweest die rond 1600 de smaak van Bushmills erg kon appreciëren en in 1608 Bushmills als eerste distilleerderij ter wereld een officiële licentie gaf voor het stoken van whiskey.
In 1784 werd de Bushmills Distillery een officieel geregistreerd bedrijf.
Gedurende het grootste deel van de 18e en 19e eeuw hebben Ierse migranten in de VS de lof over Bushmills gezongen, wat er toe leidde dat de whiskey een groot succes kende op internationale competities en de VS de belangrijkste importeur van Ierse whiskey werd.
De drooglegging (Prohibition) van de jaren twintig bracht de industrie grote schade toe, maar Bushmills overleefde, vooral dankzij de visionaire Wilson Boyd, toenmalig distillery manager. Hij speculeerde op het einde van de drooglegging door grote hoeveelheden whiskey op te slagen, klaar voor export.
Na WOII kwam de distilleerderij in handen van Isaac Wolfson, om in 1972 opgekocht te worden door Irish Distillers, welke in die tijd dus de volledige productie van Ierse whiskey controleerde. Het merk Bushmills werd zwaar verwaarloosd door ID, vooral ten voordele van Jameson.
In 1988 werd Bushmills overgenomen door Pernod Ricard en in 2005 belandde het voor 200 miljoen Pond in de portefeuille van de multinational Diageo, dat de productie sterk verhoogde.
De Bushmill Distillery brengt de namen Bushmills Original, Black Bush, Bushmills 10 year single malt, Bushmills 12 year single malt, Bushmills 16 year single malt, Bushmills 21 year single malt en Bushmills 1608 (ter gelegenheid van de 400e verjaardag van de distilleerderij) op de markt.
 
 
A ja, Ierse whiskey wordt ook gebruikt als onderdeel van de Irish coffee. Allez, zou toch moeten.

Onafhankelijke bottelaars

Naast de bottelingen van de distilleerderij zelf – officiële bottelingen (OB) – heb je onafhankelijke bottelaars die vaten opkopen bij verschillende distilleerderijen en deze dan onder hun label bottelen. Bekende bottelaars zijn Cadenhead’s, Gordon & MacPhail, Douglas Laing, Signatory, Samaroli, Duncan Taylor, Wilson & Morgan, Dewar Rattray, Blackadder, Chieftains, Dun Bheagan, etc..

Meestal betreffen hun bottelingen Single Casks, een botteling van één specifiek vat. Zo’n vat kan tussen 200 en 700 flessen bevatten, beetje naargelang het type van het vat, de leeftijd (hoe ouder, hoe minder whisky er in het vat zit) en de dichtheid van het vat (hoe dichter, hoe minder er door de jaren heen kan ‘ontsnappen’).
Soms wordt de whisky versneden (aangelengd met water tot bv. 40% of 50%), soms niet. In het laatste geval spreek m’n van whisky’s op vatsterkte of Cask Strength. Synoniemen: Full Strength, Straight from the cask, Straight from the wood, Raw Cask…

De whisky’s durven wel eens afwijken van wat je gewoon bent te proeven van een bepaalde distilleerderij, juist omdat de vaten niet gemengd worden om het typische distilleerderij-karakter te bekomen. De variatie aan smaken en aroma’s van een distilleerderij komt dus vooral bij onafhankelijke bottelingen tot z’n recht. Er bestaan immers geen twee identieke vaten.

Ik zal op regelmatige basis een post aan een bottelaar wijden, incl. enkele proefnotities, te beginnen met Signatory.

Scores

Nu ik m’n eerste tastingnote wereldkundig gemaakt heb, lijkt het me niet overbodig een woordje uitleg bij mijn scoringssysteem te placeren. Anders dan sommigen, stel ik geen aparte scores op voor neus, smaak, afdronk en balans, maar beperk ik me tot één globale score, de beoordeling waar ik na het proeven mee blijf zitten. Er zijn argumenten voor beide benaderingen, argumenten waarvoor ik met veel plezier naar andere sites en fora verwijs. Maar misschien wil ik het mezelf gewoon niet te moeilijk maken… Hieronder een ‘omschrijving’ van de scores:
 
0-9: Geef mij maar een J&B!
10-19: Dit ís J&B!
20-29: Enkel goed om snel zat te raken.
30-39: Te mijden.
40-49: Neen, dank u.
50-59: Allez dan, als het echt moet.
60-69: Het begint interessant te worden.
70-79: Mmm, best wel lekker.
80-89: Njammie, dit is heerlijk!
90-99: De prijs doet er niet toe.
100: The one for the gods.
 
Als referentie kunnen onderstaande whisky’s gelden:

9: Ballentines Finest
18: William Lawson’s
28: Paddy’s
38: Famous Grouse
42: Jameson
57: The Glenlivet 12y
69: Aberlour 10y
77: Tomintoul 16y
85: Benriach 20y
92: Port Ellen 6th Release

’t Is een missie

‘A man’s gotta do what a man’s gotta do’ heeft een bevlogen filosoof ooit eens uitgekraamd. Wel, wat ik moet doen – het is een roeping als het ware – is elke whisky die ik tegenkom te proeven. Onversneden als het kan, versneden als het moet. Ik weet het, het is een zware taak die mij te beurt valt, maar ik draag de last met het hoofd soms in de wind, maar altijd opgeheven. Deze missie resulteert in een spoor van proefnotities, gelardeerd met min of meer ter zake doende randinfo, kooptips en andere relevante onzin. Ongetwijfeld dilletant, maar heerlijk hoogdravend en blasé als het kan, tegen beter weten in een schijn van kennis van zaken pretenderend.