Macallan 1946
Macallan 1946, geef toe, dat staat daar toch maar mooi te blinken. Gedistilleerd vlak na de Tweede Wereldoorlog (een periode waar de meeste distilleerderijen nog veel – en zeker meer dan vandaag – op turf droogde), en gebotteld begin jaren zestig, want voorzien van een zogenaamde ‘securo cap’. Bedankt voor de sample Angus (mocht hij dat al begrijpen).
Macallan 1946, 80 proof, OB Campbell, Hope & King +/- 1961, securo cap, 26 2/3 fl. oz.
De neus is alvast licht rokerig. Niet zozeer turf, maar wel smeulend houtvuur en tabaksrook. Hij is ook zoet: rozijnen, marsepein, nougat, zachte karamel, aardbeienconfituur, rode-bessenconfituur. En ook fruitig dus. Naast de vermelde gedroogde en gestoofde varianten heb ik ook sinaas en braambessen. Kruiden vallen er ook waar te nemen: eucalyptus, zoethout en nootmuskaat. Licht metalige tonen (gepoetst zilver). Wat me in een antiekshop brengt. Oude geboende meubels (een beetje waxy dus) en oud leder. Alles is erg licht, een breekbaar profiel, elegant en delicaat. Licht drogend. De smaak is minder licht dan de neus, hij tintelt zelfs wat op de tong. Rijk, al even complex als de neus. Lichte rook, hier wel eerder de turfrook. Houtskool, hoestsiroop, eucalyptus, sinaas, dat metalige van de neus, die lichte toetsen van was ook. Het gaat verder op amandelen (marsepein), zachte karamel, leder, zilt, bosvruchten en praliné. Nog erg levendig voor liefst meer dan vijftig jaar op fles gezeten te hebben. Ha, de good-old securo cap. Lange, mooi drogende afdronk, met wat sinaas, en de zachte turf die blijft hangen. Een delicaat pareltje. Zo’n whisky die je met fluwelen handschoenen moet drinken. 93/100
Onversneden 