Een nieuwe lading Dewar Rattray’s
Na een tijdelijke afwezigheid gooit Dewar Rattray zich opnieuw op de Belgische markt. Deze herlancering vertaalt zich in 12 nieuwe bottelingen onder het Cask Collection label, bottelingen die vanaf heden in België te verkrijgen zijn. Ook lanceren ze twee nieuwe versies van de Stronachie, een 12y en een 18y. In de loop van de komende weken zal je hier af en toe besprekingen van dit alles zien verschijnen. Ik begin met twee 1990’ers, een Mortlach en een Tullibardine.
Mortlach 19y 1990/2010, 58.6%, Dewar Rattray Cask Collection, cask 5950 (part), 218 bottles
Mortlach is de oudste distilleerderij op Dufftown, opgericht in 1823. Dit is een sherryvat, maar op het eerste zicht (vervang zicht door reuk en smaak) merk je daar niet veel van. Frisse neus die het bij de start vooral moet hebben van granen, citrus (schil van citroenen), honing en gedroogd gras. Wat droog. Daarna komen er abrikozen, sinaas, okkernoten en (melk)chocolade bovendrijven, zaken de je toch eerder met sherry associeert. Een lekkere ‘herbal’ kruidigheid steekt ook de kop op. Nog iets? Ja, appelschillen. Het geheel doet me trouwens wat aan cider denken. Boeiende neus, mooie evolutie. Water toevoegen vergroot de fruitigheid, peren onder andere. De smaak is stevig en toch zijdezacht met fruitig en kruidig als kernwoorden. Hooi, malt, pompelmoes, zoethout, licht bitter. Hier is het het water dat de sherry naar boven haalt. Het zoethout wordt prominenter en er komt zachte karamel, koffie en praliné door. De finish is niet geweldig lang maar mooi gebalanceerd op citrus, melkchocolade en gebak. Lekkere whisky, absoluut. 86/100
Tullibardine 18y 1990/2009, 59.1%, Dewar Rattray Cask Collection, cask 6105, 300 bottles
Deze whisky heeft zowat dezelfde kleur als de Mortlach, maar hier klopt het plaatje, dit is een bourbonvat. De neus start zoet op fudge, dadels en kandijsiroop. Dan krijgen we warme appelmoes en kaneel. Appelstrudel… oh ja, duidelijk appelstrudel. Een beetje peer ook, en een lichte houttoets. Best lekker, maar de neus van de Mortlach kon me meer boeien. Meer vanille met wat water. In de mond is hij olieachtig en zoet. En vreemd genoeg ook wat stoffig. Wat hebben we hier allemaal? Paraffine, gras, lichte hints van karton, wat niet echt een pluspunt is. Er komen meer en meer kruiden door: kaneel, nootmuskaat, zwarte peper en zoethout. Deze whisky wordt me toch wat te bitter op de duur. Misschien dat water helpt. Mmm, een beetje. Fruit en yoghurt krijg ik nu. De afdronk is vrij lang en verwarmend maar ook hier wat te bitter om echt lekker te zijn. De neus is aangenaam, op de smaak verliest hij het pleit. 78/100
Onversneden 