Spring naar inhoud

Posts tagged ‘19yo’

19 nov

1 reactie

De beste whisky ter wereld (ahum)

Volgens de alom gerespecteerde (ahum) Jim Murray, is de ‘beste whisky van de wereld’ de Glenmorangie ‘Ealanta’ (ahum). In zijn Whisky Bible 2014 geeft Jim deze Glenmorangie een score van 97,5/100 (ahum), de hoogst scorende van de 4500 whisky’s die hij geproefd heeft.
De Ealanta is een 1993 die rijpte op nieuwe vaten, gemaakt van eik uit de Ozark mountains in Missouri (eigendom van LVMH, dat ook eigenaar is van Glenmorangie). Het hout droogde gedurende twee jaar en werd nadien geroosterd. Het is de vierde in de reeks Private Edition (na de Sonnalta, Finealta en de Artein). Hij kost een kleine 100. Of beter kostte.

 

Glenmorangie ‘Ealanta’ 19y 1993, 46%, OB 2013
Frisse, fruitige neus op tonen van mandarijn, ananas, abrikoos en banaan, gevolgd door kaneel, munt, appelmoes (waar ik bij terecht kom dankzij de appelmoes), melkchocolade en warme vanillepudding. Onderliggende eik. Nieuw hout inderdaad. Schrijnwerkerijtoestanden. Speculaas? Het is er alleszins het seizoen voor. Geroosterde nootjes tekenen ook present. De smaak trekt dit patroon door, waarbij het fruit vergezeld wordt van zachte kruiden, vanille, kandijsuiker, noten en eik. Qua fruit vallen abrikozen, perziken, pruimen en ananas op, qua kruiden zachte peper, kaneel, munt en (een heel klein beetje) kruidnagel. Het mondgevoel is zacht, delicaat en elegant. Middellange, lichte droge en al even elegante afdronk. Kruiden en eik, minder fruit hier. Wel, dit is goeie whisky. Meer nog, dat is beter dan ik dacht. Maar de beste van de wereld? Ahum. 86/100

14 okt

Laphroaig 19.0

Deze Laphroaig 19.0 is een zéér zeldzame, zéér gezochte en ondertussen dan ook zéér dure botteling. Hij werd gebotteld ter gelegenheid van het 190-jarig bestaan van de distilleerderij en de 175 flessen werden verloot onder de (massale) geïnteresseerden. Reken maar op een kleine duizend euro, als je al ergens een fles tegenkomt.

 

Laphroaig ’19.0’, 54.9%, bottled 2005 for the 190th anniversary, cask 5386, 175 bottles
Maar dus niet alleen de zeldzaamheid, ook de kwaliteit van de whisky verantwoordt in zekere zin de hoge prijs (alhoewel). Hij biedt in ieder geval het beste van Laphroaig, erg geconcentreerd, erg expressief en alles in een perfecte balans. Zoete turf, vanille, citroentaart, medicinale toetsen, zilt, zoethout… eigenlijk zegt dit niet veel, het zijn grotendeels klassieke Laphroaig elementen. Je moet het proeven, het is alles wat je verwacht maar dan in de overtreffende trap. En aangevuld met een geweldige ‘farmy’ kantje. En die afdronk, die blijft maar duren. Ik prijs mezelf ongelooflijk gelukkig dat ik hier een (klein) sampletje van heb kunnen bekomen, ik ga hier dan ook niet veel meer woorden aan vuil maken en met volle teugen genieten van deze laatste centiliter. 93/100

Wat een topweek was me dat… moet ik vaker doen.

14 aug

Caol Ila 19y 1993, Malts of Scotland

Malts of Scotland heeft al een aantal oude Caol Ila’s gebotteld, een 1979, een 1980 en een 1981. In de nieuwe batch zit een jongere, een 1993. Net als de Port Charlotte een sherry hogshead. Te koop voor 95 euro.

 

Caol Ila 19y 1993/2012, 56.1%, Malts of Scotland, Sherry Hogshead #MoS12037, 225 bottles
Zachte en complexe neus. Turf, ja, maar niet dominant, genoeg fruit en zachte karamel. Het fruit is wit: peren en appel. Vers geperst appelsap. Misschien ook wat ananas, zonder echter de tropische toer op te gaan. Onderliggend enkele zee-elementen zoals jodium, zeewier en een beetje zilt. Licht mineralig ook wel (de natte stenen). Kaarsvet heb ik nog, net als wat zoetere zaken zoals praliné en warme cake. Redelijk complex. Aangenaam romig in de mond, met meer turfrook dan op de neus. Ook het zilt is prominenter aanwezig. En het fruit is anders, eerder de gedroogde variant: rozijnen, pruimen, vijgen. Bijenwas in de verte. Middellange afdronk, zoet en rokerig met een mooie lichte bitterheid. 87/100

10 aug

Longmorn 19y 1992, Archives

Een andere whisky uit de nieuwe Archives release is een Longmorn 1992, gerijpt op bourbonvat. Hij kost 70 euro.

 

Longmorn 19y 1992/2012, 48.5%, Archives, Whiskybase, bourbon cask #86607, 60 bottles
Zoete neus, veel vanille, vermengd met fruit, wit fruit. Witte perziken. Rode appels, krokant en sappig. Pink Ladies (ik heb het nog steeds over appels). Best mineralig ook: natte stenen en kalk. Geboend leder en mos valt ook nog te vermelden. Net als ronde eik. Rond en romig in de mond, gelijkaardige sensaties als in de geur. Appels, perziken, vanille, mineralen. Abrikoos ook wel. Tuinkruiden en zoethout vullen aan. Middellange afdronk op vanille, appels, eik en kaneel. De eik groeit. Mooie ‘moderne’ combinatie mineralen, vanille, eik en fruit. Fris. 85/100

27 jul

The Littlemill Sessions – part III

We nemen de draad van de Littlemills terug op met een koppel 1990’ers gebotteld door Silver Seal, respectievelijk in 2009 en 2010. Kosten een goeie 150 en 130 euro.

 

Littlemill 19y 1990/2009, 57%, Silver Seal
Prachtige fruitigheid die behoorlijk into-your-face openbarst. Best complex, want het fruit wordt vergezeld van hooi, weidebloemen, vanille en een beetje eik (geeft body, maakt het rond). Honing ook, lichte bijenwas, een even lichte kruidigheid en net zoals wel vaker bij Littlemill 1990 (maar dan vrijwel alleen bij deze vintage) lichte rook. Op de smaak een even mooie fruitigheid, kruiden (gember valt op), vanille en zachte eik. Droogt niet uit. Middellange, fruitige en grassige afdronk. Wreed lekker. 91/100

 

Littlemill 20y 1990/2010, 46%, Silver Seal, 237 bottles
Bwa, deze verschilt heel weinig van de 57%. Vrijwel hetzelfde profiel, ik ga me niet herhalen, maar zachter, wat minder prikkelend, iets minder vol ook en wat minder body. Het alcoholpercentage uiteraard. Dit is nog altijd heel lekkere whisky echter. Right upon my alley eigenlijk. En als ik toch nog iets moet toevoegen: gele pruimen. Weet je, uiteindelijk is deze misschien wat drinkbaarder, vlotter toegankelijk, maar de 57% heeft dat beetje extra, wat zich vertaalt in punch en complexiteit. 90/100

9 apr

Longmorn 19y 1992, Malts of Scotland

Een andere nieuwe Malts of Scotland is een Longmorn 1992. Ik proefde hem naast de zeer lekkere Glen Scotia 1991 MoS. Deze kost ongeveer 90 euro.

 

Longmorn 19y 1992/2012, 52.6%, Malts of Scotland, Bourbon hogshead #MoS12011, 205 bottles
Frisse, prikkelende en mineralige neus. Erg mineralig is dit. Daarnaast vallen vanille, amandelen, abrikoos en cider op. Een beetje gekonfijt fruit ook en cake. Gras. Tabak in de verte. Maar vooral die mineralen dus. Op de smaak is het de cider die nadrukkelijk op de voorgrond treed. Gele appels. Granen, vanille, sinaas en kruiden vullen aan. Gember, nootmuskaat. De abrikoos doemt ook weer op. Best lange, kruidige afdronk. Kaneel en nootmuskaat. Ook wat granen blijven hangen. Lekkere whisky, met mineralen op de neus en cider op de smaak. Oké, heel wat meer dan dat, maar het geeft een idee. 86/100

27 dec

Bunnahabhain 19y 1991, A. Dewar Rattray

Een andere nieuwe botteling van Dewar Rattray is een Bunnahabahin 1991, gerijpt op sherry butt, die je je kan aanschaffen voor een goeie 70 euro.
Net zoals zoveel andere distilleerderijen is Bunnahabhain een tijd lang gesloten geweest, maar in tegensteling tot meerdere lotgenoten werd de productie in 1983 opnieuw opgestart i.p.v. dat de deuren definitief gesloten werden.

 

Bunnahabhain 19y 1991/2011, 54.3%, A. Dewar Rattray, sherry butt #5447, 328 bottles
Zachte sherryneus op tonen van geroosterde noten, gedroogde vijgen, tabak, koffie en sinaas. Er zit ook een waxy kantje aan, net als een rokerig. Mooi! De smaak gaat verder op deze aroma’s: sinaas, koffie, vijgen, geroosterde noten, tabak en rook (van het hout). Maar ook karamel en rozijnen, vervolledigd door eik (maar niet erg veel) en een aantal kruiden zoals zoethout en kaneel. Eerder lange afdronk op kruiden en zoete tonen zoals honing en kandijsuiker. Knappe en vlotdrinkbare Bunnahabhain, die alle sensaties mooi in balans heeft. 86/100

1 sep

1 reactie

Littlemill 19y 1990, Douglas Laing Platinum Selection

Littlemill 1989, 1990 of 1991 stelt me zelden teleur. Onlangs dronk ik nog een geweldige botteling voor Falster (Denemarken), als ik me niet vergis was dat een 1991. Daarnet proefde ik twee 1990’ers naast elkaar, ééntje van Douglas Laing en ééntje van First Cask. Hieronder alvast mijn bevindingen van de Douglas Laing, morgen deze van de First Cask.

 

Littlemill 19y 1990/2009, 55.4%, Douglas Laing Old & Rare Platinum Selection, 333 bottles
Warme, zachte, zoete en fruitige neus, iets of wat onderdrukt (toch in vergelijking met de First Cask), met associaties van sinaas, perzik, appel en abrikoos. Abrikozencompote, warme appeltaart (met kaneel). Een beetje eik ook, kamille, cake en kandijsiroop. Licht waxy. En al even licht mineralig. Olieachtig mondgevoel, en vooral zoet van smaak. Harde fruitsnoepjes, zoete granen, karamel. Zoet fruit (perzik, sinaas). En hier stevig wat kruiden (peper, gember en zoethout), net als wat eik. Een klein beetje rook van het hout. Zoete, kruidige afdronk met wat sinaas ertussendoor. Het vattype staat niet vermeld op het label, maar het zou me niet verbazen als dit een refill sherry is. Whatever, ik vind dit lekkere whisky, alhoewel ik meerdere Littlemills uit deze periode heb gedronken die beter zijn. 86/100

24 aug

Glen Scotia 1992, A.D. Rattray

Eén van de nieuwe bottelingen van A. Dewar Rattray is een Glen Scotia 1992. Ook deze is een split cask, wat wil zeggen dat men maar een deel van het vat gebruikt heeft. Het vattype is een butt, met een inhoud van zowat 480 liter ongeveer het dubbel van een hogshead en dus perfect om te delen met een andere bottelaar.

 

Glen Scotia 19y 1992/2011, 59.6%, A.D. Rattray, sherry butt #2 (part), 359 bottles
Toen ik even aan het flesje rook, vreesde ik wat voor sulferaroma’s, maar met de whisky in m’n glas te gieten en even te laten ademen, is daar geen sprake meer van. Wel veel aarde (natte grond), nieuw rubber, donkere chocolade, gedroogde pruimen en rozijnen, noten, nieuw leder, een beetje munt en jonge rode wijn. Een behoorlijk actief sherryvat met andere woorden. Wat pijptabak mag ik niet vergeten te vermelden. En hoe langer hoe meer de geur van natte kranten erdoorheen. Met water meer richting wijn. Proeven nu. Hola, stevige sherry, echt stevig. Droog, wat bitter. Associaties van Eau-de-vie, Kirsch, donkere chocolade, eik, hars, sinaas, veel kruiden en jeneverbessen. Met water meer gedroogd fruit maar de drogende eik blijft domineren. Lange, droge afdronk. Niets verkeerds met deze whisky, maar niet echt mijn ding, zeker op de smaak vind ik ‘m (veel) te droog. 77/100

9 apr

Glen Garioch 19y 1991, Malts of Scotland

De volgende Malts of Scotland is een Glen Garioch 1991, eentje die vorig jaar gebotteld werd, in juli, maar nu in België verkrijgbaar is.

 

Glen Garioch 19y 1991/2010, 50.1%, Malts of Scotland, cask 3175, bourbon hogshead, 142 bottles
Ik proefde deze samen (of beter naast) de Miltonduff en dan viel het meteen op dat deze een pak minder fris en fruitig is. Zoet is hij wel, vegetaal ook. Bieslook. Qua zoete associaties denk ik aan kandijsiroop en melkchocolade. Kokos (samen met de chocolade hebben we een Bounty), ananas in blik. Pina colada, juist ja. Misschien een klein beetje appel. Hij groeit wel. Steenkool, asfalt? Iets licht rokerigs. Ook op de smaak zit dat licht rokerige. Stevig en rond mondgevoel, kruidig. Zoethout, nootmuskaat, peper. In de fruitafdeling hebben we appels en groene banaan. Kandij, vanille en noten (amandelen) vervolledigen. Vrij bitter wel, met wat water wordt ie iets zoeter. Lange, bitterzoete afdronk, op noten, vrij veel eik, kandij en zelfs wat zilt. Geen slechte whisky, maar op de smaak blijft hij me wat te bitter om hoger te scoren. 83/100

8 jan

Imperial 19y 1990, Duncan Taylor

Imperial dankt zijn naam aan de bouw in 1897, het jaar dat Queen Victoria haar diamanten jubileum vierde. Op een enkele uitzondering na (denk aan de 15y), zijn alle Imperial whisky’s trouwens onafhankelijke bottelingen, de productie was immers bedoeld voor de blenders. Imperial kon je o.a. aantreffen in Ballantine’s, Old Smuggler en Teachers. Ik schrijf ‘kon’ want sedert 1998 sloot Allied Distillers de distilleerderij, waarschijnlijk definitief.

 
Imperial 19y 1990/2009, 53.9%, DT Rare Auld, cask 450, 156 bottles
Neus: tutti frutti. Sinaas, perzik, ananas en ongetwijfeld nog heel wat meer. Zoet ook, vooral vanille van het hout en een lekkere kruidigheid (nootmuskaat, kaneel). Smaak: erg gelijkaardig. Weerom veel fruit en kruiden. Citrus (bitterzoet à la roze pompelmoes en limoen), honing, appel-kaneel vla en hout. Mediumlange finish op… ja, fruit en kruiden. Aangename, vlot drinkende Imperial. 84/100

3 dec

Port Ellen 19y 1970 for Gallo

Hebben we deze al niet gehad? Nope, dat was er ééntje die er heel goed op trekt, ééntje waarvan een fles me onlangs op een haar na ontglipte. Ook een Port Ellen 1970, ook 19 jaar oud, ook een Gordon & MacPhail botteling geïmporteerd door Sestante, maar deze werd gebotteld voor Gallo, ook voor de Italiaanse markt dus. The lucky bastards.

 

Port Ellen 19y 1970/1989, 40%, Sestante import for Gallo, 75cl
Versneden tot 40%, maar toch een ‘sterke’ Port Ellen, complex en erg verfijnd. Neus van vanille, karamel, boter. Crème brûlée. Turf, maar minder dan verwacht. Zilt en peper. Wel prominente turf in de smaak. Wat zoetigs ook (honing?) en citrus fruit. Krachtig voor z’n alcoholpercentage. Mooie rook. Lange ziltige afdronk. Gebotteld op een 10% meer had ie misschien (maar dat is natuurlijk niet zeker) meer gehaald. Haalde die andere geen 95 op 40%? Inderdaad, maar die is buiten categorie. Naast het bovenstaande heeft die nog – en vooral – een succulente fruitigheid. Nu ja, je leest het daar. 91/100

3 okt

Bowmore 19y 1990, Signatory

Bowmore is de hoofdstad van Islay. In het Gaelic verwijst ‘Bow’ naar baai en ‘More’ naar groot, Bowmore ligt inderdaad aan de (grote) baai van het Loch Indaal.

 
Bowmore 19y 1990/2009, 46%, Signatory, casks 653 & 654, 697 bts
Rook en zilt, dat is deze whisky in twee woorden. De neus geeft turfrook, zeelucht (inclusief de iodium) en zilt. Een beetje vanille en citroen laten ook nog van zich horen (t.t.z. ruiken). Geroosterd vlees. De smaak is zacht en romig met buiten de turf en het zout ook hier citrus. Na een tijdje meer zoets. Honing en vanillepudding. Vrij lange, zilte finish met een aangename kruidigheid en terugkerende rook. Lekkere Bowmore. 85/100

11 aug

3 Reacties

Mortlach 19y 1988, Signatory

Mortlach is de oudste distilleerderij van Dufftown, een beetje ouder nog dan Glenfiddich. Het kreeg z’n licentie in 1823, maar was al eerder in productie.

 
Mortlach 19y 1988/2008, 59.6%, Signatory, cask 2652, 577 bottles
Rijke, maltige en zoete neus. Ik denk zowel aan perensiroop, karamel, vanille, crème brûlée… stroperig zoet dus. Hij vult de mond met z’n granen en z’n zoete tonen en evolueert van zoet naar bitter. Hier zorgt het hout, het hars en de kruiden voor. Met water komt er citrus bij. Droge, prikkelende afdronk. Lekkere Mortlach. 84/100

19 jul

Twee Highlanders van A.D. Rattray

De volgende samples die ik uit het rijtje nieuwe Dewar Rattray bottelingen plukte zijn twee Highlanders, een Balblair en een Aberfeldy.

 
Balblair 19y 1991/2010, 46%, Dewar Rattray, cask 1016, 335 bttls
De inhoud van bourbonvat 1016 kreeg nog een finishing mee op sherryvat, en het resultaat mag er wezen. Erg lekkere, fruitige neus. Zuur-zoet fruit à la kruisbessen en rode bessen met wat suiker erover. Appels. Pink Ladies (ik heb het dus over appels). Evolueert naar mineralige en florale tonen. Een tuin vol bloemen na een hevige zomerse regenbui. Ja, ook de aarde. Dan ook wat melkchocolade, praliné, koffie verkeerd… de sherry laat zich (een beetje) gelden. De smaak is romig, zoet en fruitig. Peren, krieken, melkchocolade, aardbeienconfituur. Daarna komen er kruiden bovendrijven. Kruidnagel, nootmuskaat, zoethout en gember. En hij is – gezien het alcoholpercentage – ook nog eens geweldig vlot drinkbaar. Middellange afdronk op sinaas, zoethout en een beetje hout. Een schot in de roos. 88/100
 
Aberfeldy 15y 1994/2009, 57.3%, Dewar Rattray, cask 4007, 290 bttls
Dit is een bourbonvat zonder finish. Ook de neus van deze is goed seg! Anders, maar even sterk. Veel noten. Hazelnoten vooral en ook wat amandelen. Fruit (rijpe ananas, rijpe appelsien), Eau de Cologne (maar niets storends, verre van), leder, oude meubelen. Je zou denken dat ook deze een sherryfinish heeft gehad. Stevige en mondvullende smaak op opgelegde peren, noten, marespein en behoorlijk wat kruiden. Een aangename zurigheid en lichte taninnes. Die taninnes verdwijnen in de lange, zoete en fruitige afdronk. De neus kan het niveau van de Balblair aan, op de tong doet hij (een beetje) onder. 86/100

8 jul

9 Reacties

Een nieuwe lading Dewar Rattray’s

Na een tijdelijke afwezigheid gooit Dewar Rattray zich opnieuw op de Belgische markt. Deze herlancering vertaalt zich in 12 nieuwe bottelingen onder het Cask Collection label, bottelingen die vanaf heden in België te verkrijgen zijn. Ook lanceren ze twee nieuwe versies van de Stronachie, een 12y en een 18y. In de loop van de komende weken zal je hier af en toe besprekingen van dit alles zien verschijnen. Ik begin met twee 1990’ers, een Mortlach en een Tullibardine.

 
Mortlach 19y 1990/2010, 58.6%, Dewar Rattray Cask Collection, cask 5950 (part), 218 bottles
Mortlach is de oudste distilleerderij op Dufftown, opgericht in 1823. Dit is een sherryvat, maar op het eerste zicht (vervang zicht door reuk en smaak) merk je daar niet veel van. Frisse neus die het bij de start vooral moet hebben van granen, citrus (schil van citroenen), honing en gedroogd gras. Wat droog. Daarna komen er abrikozen, sinaas, okkernoten en (melk)chocolade bovendrijven, zaken de je toch eerder met sherry associeert. Een lekkere ‘herbal’ kruidigheid steekt ook de kop op. Nog iets? Ja, appelschillen. Het geheel doet me trouwens wat aan cider denken. Boeiende neus, mooie evolutie. Water toevoegen vergroot de fruitigheid, peren onder andere. De smaak is stevig en toch zijdezacht met fruitig en kruidig als kernwoorden. Hooi, malt, pompelmoes, zoethout, licht bitter. Hier is het het water dat de sherry naar boven haalt. Het zoethout wordt prominenter en er komt zachte karamel, koffie en praliné door. De finish is niet geweldig lang maar mooi gebalanceerd op citrus, melkchocolade en gebak. Lekkere whisky, absoluut. 86/100
 
Tullibardine 18y 1990/2009, 59.1%, Dewar Rattray Cask Collection, cask 6105, 300 bottles
Deze whisky heeft zowat dezelfde kleur als de Mortlach, maar hier klopt het plaatje, dit is een bourbonvat. De neus start zoet op fudge, dadels en kandijsiroop. Dan krijgen we warme appelmoes en kaneel. Appelstrudel… oh ja, duidelijk appelstrudel. Een beetje peer ook, en een lichte houttoets. Best lekker, maar de neus van de Mortlach kon me meer boeien. Meer vanille met wat water. In de mond is hij olieachtig en zoet. En vreemd genoeg ook wat stoffig. Wat hebben we hier allemaal? Paraffine, gras, lichte hints van karton, wat niet echt een pluspunt is. Er komen meer en meer kruiden door: kaneel, nootmuskaat, zwarte peper en zoethout. Deze whisky wordt me toch wat te bitter op de duur. Misschien dat water helpt. Mmm, een beetje. Fruit en yoghurt krijg ik nu. De afdronk is vrij lang en verwarmend maar ook hier wat te bitter om echt lekker te zijn. De neus is aangenaam, op de smaak verliest hij het pleit. 78/100

25 mei

Drie SMWS bottelingen

Vandaag drie whisky’s van de Scotch Malt Whisky Society op een drafje, drie Islay’s. Een Bunnahabhain, een Caol Ila en een Laphroaig. Bedankt voor de samples Danny.

 
Bunnahabhain 11y 1997/2009, 57.3%, SMWS 10.67 ‘Dreams are made of this’, 283 bottles
Lekkere Bunnahabhain. Zachte, zoete en licht granige neus met wat sherrytonen. Turf? Ja, maar heel licht. Balsamico. Stevige smaak. Zoet, fruit (sinaas). Subtiele rook, ook hier. Vrij lange afdronk. 85/100
 
Caol Ila 19y 1989/2009, 56.1%, SMWS 53.128 ‘Isle-la-la’, 279 bottles
Rook en zilt in de neus. Gerookte heilbot! Ook heel wat zee associaties in de smaak, naast de turf. Beetje fruit ook. Peer? Mooie afdronk. 83/100
 
Laphroaig 19y 1990/2009, 51.5%, SMWS 29.75 ‘Light shining from a croft window’, 295 bottles
Neus: zoet (karamel), turf, kruiden. Smaak: rook, barbeque, kampvuur, zoet ook. Lekker maar minder complex dan ik gewoon ben bij Laphroaig. Middellange afdronk. 84/100

7 mei

Undercover no. 4, The Nectar

De vierde Undercover van Daily Dram is een Speysider ‘in disguise’. Glenfarclas? Balvenie? Wie zal het zeggen.

 
’Undercover no. 4’ 19y 1990/2009, 48%, The Nectar, Daily Dram
De neus is smeuïg met veel fruit, bloemen, vanille en honing. Een beetje hars en een mineralige toets. Qua fruit denk ik aan perzik, abrikoos en allerlei confituren. De smaak is krachtig en een beetje vettig. Olie-achtig. Gedroogd fruit, sinaas, honing, eucalyptus en kruiden. Peper, gember… Vrij lange finish op perzik en kruiden. Mmm, zou wel eens een Balvenie kunnen zijn. Vlot en plezant drinkende whisky in ieder geval. 85/100

27 mrt

Enige zelfreflectie

Ik besef dat ik de neiging heb om bij het selecteren van mijn sampels, whisky’s te nemen waar ik op één of andere manier naar uitkijk. Ik denk aan whisky’s van distilleerderijen die hoog op m’n favorietenlijstje staan, van bottelaars die een stevige reputatie hebben opgebouwd of aan het opbouwen zijn, whisky’s die door menig liefhebber bejubeld zijn, etc.. Met als gevolg dat er ettelijke samples onaangeroerd blijven staan, maar ook dat de balans wat scheefgetrokken wordt richting mijn eigen voorkeuren én dat dus ook de gemiddelde score een wat vertekend beeld geeft. OK, ergens is dit onvermijdelijk, ik wil dit reviewen voor mezelf natuurlijk zo aangenaam mogelijk maken, maar op die manier geef ik misschien geen correct beeld van het whiskyaanbod. Ik moet mezelf er dus af en toe toch maar toe dwingen m’n horizon wat te verruimen en bv. ook in mijn ogen minder boeiende zaken proeven. Ik zal waarschijnlijk nog af en toe aangenaam verrast worden ook. En zeker na nog eens een Benriach ’76 kan het geen kwaad de standaarden weer wat bij te stellen. Ik doe dit vandaag met drie blends van Whyte & MacKay en morgen met drie basic malts.

 
Whyte & MacKay ‘Special’, 40%, OB 2009, sherry finish
Neus: zoet (suikerspin, suikerwater, melkchocolade), bloesems, gras, granen, mineralen. Niet echt boeiend te noemen. Ook de smaak is dit niet. Hij is licht, granig, met karamel (fudge, van die zachte) hout en linde. De finish is vrij kort en maltig met wat karamel en een hint van kruiden. Nope, hier word ik niet wild van en dat is nog zacht uitgedrukt. 64/100
 
Whyte & MacKay ‘The Thirteen’ 13y, 40%, OB 2009, sherry finish
Ook de neus van deze is zoet. Hier evenwel eerder zoet fruit à la banaan, peer en ananas, en honing. Granen en gras heb ik ook. De smaak gaat verder op granen, muesli, hout, sinaas en honing. Afdronk: kort, fruitig en granig. Tja, merkelijk beter dan de Special maar al bij al niet meer dan matig. 74/100
 
Whyte & MacKay ‘Old Luxury’ 19y, 40%, OB 2009, sherry finish
Fruitige en zoete neus met associaties van geconfijt fruit, cake en melkchocolade. Iets mineraligs ook. Romige, boterige smaak met hints van kruisbessen, citrus, nootmuskaat en peper. Nogal drogend. De afdronk is niet al te lang met fruit (citrus) en een lichte kruidigheid. De neus verantwoordt een score van tachtig, de smaak niet. De beste van de drie maar de naam die deze meekreeg is toch lichtjes misleidend. 77/100

18 mrt

1 reactie

Glen Keith 1990, Malts of Scotland

Nog twee Malts of Scotland wachten op proeven. Ik begin met een Glen Keith, morgen een Glengoyne.

 
Glen Keith 19y 1990/2010, 52.1%, Malts of Scotland, cask 13678, 232 bottles – Speyside
Mmm, die neus lijkt me weer dik in orde. Zacht en fris met veel fruit. Ik heb druivensap, banaan (nog wat groen) en pompelmoes. Maar ook bloemen en bloesems, linde en honing. En een waxy touch om het helemaal af te maken. Zalig seg! De smaak is vol en smeuïg op kruidenthee (met honing), citrus en wat hout. Licht drogend. Kruiden naar het eind en in de middellange afdronk. Deze Glen Keith is een topper op de neus en meer dan aangenaam op de tong. Weer een verdomd knappe vatselectie van de Malts of Scotland en voor 75 euro zeer koopwaardig. 88/100

« Oudere berichten