Spring naar inhoud

Archief voor

30 dec

2 Reacties

Clynelish 17y 1996, The Whiskyman

Last but not least in de eerste batch van The Whiskyman’s Age Matters reeks, is deze Clynelish 1996. De ’17’. Clynelish 1996, dat is naar alle waarschijnlijkheid een sherryvat.

 

Clynelish 17y 1996/2013, 53.3%, The Whiskyman ‘Age Matters’
Niet de meest expressieve Clynelish-neus, maar na wat walsen komt hij mooi open. Dan krijg je de klassieke Clynelish-elementen zoals bijenwas (eerder boenwas hier – geboend leder, geboende meubels), citrus (limoen) en honing. De geur is in de eerste plaats zoet. We hebben dus die honing, maar ook gezoete koffie, gele rozijnen en chocolade. Amandelen leiden me naar marsepein. Iets metaligs. Een garage in volle bedrijvigheid. Iets grassigs ook. En mos. En humus. Prikkelend en tintelend mondgevoel, op afwisselende tonen van citroen, pompelmoes, zeste, zilt, gember en nootmuskaat, okkernoten, gedroogde vijgen, boenwas en kaarsvet, eik en hars. Hij springt wat van de éne smaak naar de andere, niet altijd even consistent of verweven. De smaak doet ook wat aan hoestsiroop denken. De eik en de hars groeien naar het einde. De afdronk is lang en even prikkelend als de smaak. Daar zorgen de eik, de citrus en de kruiden voor. Ha, ik proef in de afdronk nu ook een beetje turf, wat altijd een meerwaarde is. Niet helemaal in lijn met andere 1997’ers en nogal een ‘bumpy ride’, maar wel lekker. 86/100

Dat was het voor dit jaar. Aan iedereen een sprankelend jaareinde gewenst.

28 dec

1 reactie

Bowmore 17y 1993, Thosop

Om één of andere reden was er in 1993 vanuit de blenders minder vraag naar Bowmore. Men hoefde op de distilleerderij dus minder snel te produceren, alles verliep wat trager. En dat zorgde ervoor dat de whisky van dat jaar wat anders is dan deze van andere jaren. Rijker, dieper. Ik veronderstel dat vooral een langere fermentatie hierin een rol heeft gespeeld. Een voorbeeld hiervan is deze Thosop botteling.

 

Bowmore 17y 1993/2011, 53.7%, Thosop Handwritten label, bourbon cask 477, 198 bottles
Ah, we have die fruit! En nog zo’n klein beetje. Appelsien, ananas, kruisbessen, papaja, coeur de boeuf, passievrucht, perzik, rode appels, mango en pompelmoes. En heel deze fruitsla op tonen van vanille, boter, gedroogde bloemen, een beetje kalk (licht mineralig), zachte eik, lichte gember en heerlijke zachte turf. Erg aromatisch en expressief. Ook de smaak is dat. Iets meer turf dan op de neus, ook wat meer kruiden (de gember, maar nu ook zoethout en kaneel). Maar het zoete, smeuïge fruit blijft op de voorgrond. Zowat dezelfde soorten als in de geur, nogal tropisch dus, samen met zowel sappige appels als appelsien. Minder zilt dan verwacht. Romig, olieachtig mondgevoel. Een genot voor de papillen. De afdronk is vrij lang en rijk op fruit en zoete turf. Ik vind deze Bowmore nu nog beter dan toen ik ‘m twee jaar geleden voor het eerst proefde. En zo vreselijk drinkbaar. Bowmore 1993, toch wel cult-in-the-making. 92/100

26 dec

1 reactie

Bowmore 17y 1996, The Whisky Agency ‘Faces’

Vandaag één van de voor mij beste bottelingen van het (bijna) afgelopen jaar, zeker prijs/kwaliteit. Complexiteit in perfecte balans.

 

Bowmore 17y 1996/2013, 52.7%, The Whisky Agency ‘Faces’, refill bourbon hogshead, 307 bottles
Ronde, romige en expressieve ‘Brora’-neus op zilt en turfrook, honing en vanille, citrus en wit fruit (perziken, appels, kruisbessen), heide en (nat) hooi. Farmy! Jawel. Doet echt denken aan Brora 1977 of een geturfde batch Brora 1981. Een klein beetje jodium ook. Onderliggend lijnzaadolie en een heerlijke mineraliteit. Kalk. En dat fruit krijgt nu zelfs ook een tropisch kantje. Meloen en ananas. Daarna krijg ik ook nog wat kruiden. Peperkoek. Het blijft maar evolueren, zonder dat er één geur bovenuit steekt. De smaak vertoont complexe tonen van honing, turfrook, zilt, peper, kaneel, zoethout, mandarijn, meloen, ananas, papaja, perzik, marsepein, lijnzaadolie, eik, hooi… Ja, vooral veel puntjes. Aardse tonen wil ik toch ook nog vermelden. Het begint romig en elegant, om te evolueren naar een iets scherper profiel. De afdronk is lang, de eik treedt wat meer op de voorgrond, maar het fruit (mandarijn) en de turf blijven hun ding doen. Typisch Bowmore uit deze periode maar dan met nóg meer fruit en dat beetje ‘Brora’ op de neus, terwijl het rokerig, zilt en farmy karakter behouden blijft. In het tweede deel van de smaak misschien net iets te scherp om nog hoger te scoren. Tien, vijftien jaar flessenrijping en je hebt vloeibaar goud in handen. 91/100

23 dec

Ledaig 7y 2005, Archives

De jongste whisky in de nieuwe reeks Archives bottelingen is deze Ledaig 2005. We weten al dat Ledaig niet lang hoeft te rijpen om lekker te zijn. Zeven jaar is ook hier al meer dan voldoende. En aan 45 euro is deze Archives dan ook zeer koopwaardig.

 

Ledaig 7y 2005/2013, 62.8%, Archives, hogshead #900092, 227 bottles
Inderdaad, niets new make, niets spirit. Dit is al behoorlijk rijp en rijk op de neus. Zoete turf en mineralen spelen de eerste viool, samen met zilt en fruit. Perfecte combinatie vind ik dat. Romig en vol gevoel. Qua geur-associaties denk ik aan vanille, pruimen, zachte turf, verse boter, petroleum, motorolie (wordt hoe langer hoe olieachtiger), zilt, jodium, zoete, rijpe krieken en peren. Peren op rode wijn. En ondanks z’n astronomisch alcoholpercentage is deze whisky best drinkbaar zonder water. Oké, dit is stevig, dit is vrij scherp, maar langs de andere kant ook vol en olieachtig. Boterig. Zoete turf en zilt, vermengd met fruit zoals citroen(snoepjes), appelsien en peer, munt, mineralen, vanille en kruiden (zoethout, gekonfijte gember, peper). Lange afdronk, zilt, zoet en rokerig, me cider als extraatje. Voor mij duidelijk beter dan de vorige van Archives en nog maar eens een bewijs hoe goed jonge Ledaig kan zijn. 88/100

21 dec

Glenrothes 40y 1969, Duncan Taylor for Germany

De combinatie Glenrothes – 1969 heeft me nog nooit ontgoocheld. Integendeel, het was telkens smullen geblazen. Maar deze van Duncan Taylor voor de Duitse markt spant toch wel de kroon.

 

Glenrothes 40y 1969/2010, 45.5%, Duncan Taylor, Rare Auld for Germany, cask 12884, 101 bottles
Wow, wat ruikt dit heerlijk. Dit is rijk, aromatisch en smeuïg. Ik noteer bijenwas, honing, vanille, veel fruit (zoals perzik, ananas, banaan, meloen en kokos), zachte kruiden (kaneel, gekonfijte gember, peperkoek), oud leder, mos, varens, oude meubels… Zachte rook van het hout. Of is het tabaksrook? Geroosterde en gekarameliseerde noten. Ondersteunende, sappige eik. Ik noteer dus heel veel. Erg complex en expressief. Gewoonweg heerlijk. Op de tong is deze Glenrothes zijdezacht en boterig. En nog even fruitig en zoet als op de neus. Honing, vanille, ananas, kokos, perzik, sappige appels, lychee… dat alles vermengd met kruiden, eik, noten, leder, tabak en opnieuw het mos en de varens (en aarde). Alles perfect gebalanceerd en verweven. Lange afdronk die even rijk en romig blijft als de rest, met een subtiele rokerigheid als extraatje. Sublieme whisky, van het beste wat de jongste jaren gebotteld is. 93/100

19 dec

1 reactie

Clynelish 24y 1972, Rare Malts

Eén van mijn favoriete distilleerderijen, uit wat een topjaar voor Schotse whisky was, dat kan alleen maar vonken geven. Diageo heeft in totaal zes Clynelish 1972 gebotteld onder z’n Rare Malts label, waarvan één op 20cl. Ik proef de meest courante, deze op 61,3%.

 

Clynelish 24y 1972/1997, 61.3%, Rare Malts Selection
De bijen vliegen je tegemoet, met hun honing, pollen en natuurlijk hun was. Erg romig en smeuïg. Citrusfruit in de vorm van gezoete pompelmoes en citroen (citroensnoepjes eerder) en kruiden zoals kaneel en zoethout volgen. Een licht florale toets (heide, hooi) vult aan, samen met zilt, noten en ronde eik. Wat vanille. Na enige tijd doemt er ook zachte rook op. Haardvuur of kampvuur. Lovely. Ondanks het hoge alcoholpercentage is deze whisky romig en zacht op de tong, het stevig ‘waxy’ karakter van de whisky speelt hierin mee, dit heeft niets scherps of agressiefs. Honing, vanille, gezoete citrus, zachte eik, wat zout, hooi, lichte rook (van het hout neem ik aan), zoethout… enkel peper, gember en in de verte wat okkernoten zorgen voor een scherper kantje. Ik ken weinig whisky’s die op zo’n percentage zo drinkbaar zijn. Lange afdronk op bijenwas, zachte rook, wat eik en zoet fruit. Clynelish was in die periode op z’n best. En wie weet heeft 15 jaar flessenrijping voor extra drinkbaarheid gezorgd. 92/100

18 dec

Glen Keith 21y 1992, The Nectar Of The Daily Drams

Glen Keith werd op 14 juni 2013 heropend door eigenaar Pernod-Ricard, na een sluiting van 14 jaar. Het volume alcohol zou in vergelijking met de productie voor de sluiting verdubbeld zijn tot 6 miljoen liter per jaar.

 

Glen Keith 21y 1992/2013, 50.9%, The Nectar Of The Daily Drams
Frisse en cleane neus, gedomineerd door fruit, vanille en zachte granen. Muesli. Ook wat marsepein in de verte, en warme cake. Met appeltjes. Dat laatste brengt me bij warme appelmoes. En gekarameliseerde appels. Rijpe kruisbessen. Ananas. Het geheel wordt hoe langer hoe expressiever. Zachte mosterd nu ook. En de geur van gedroogde bloemen. Zacht eik. Op de smaak is die eik iets luider, samen met de mosterd, zoethout, kaneel en gember. Licht prikkelend. Het fruit en de vanille blijven echter prominent aanwezig. Qua fruit noteer ik onder andere ananas (uit blik), appelsien en appels. Lichte tonen van gras en hooi. Geroosterde noten. En croissants. Vers gebakken. Het mondgevoel is romig. Middellange afdronk, kruidig en zoet (vanille, marsepein). ‘Modern’, maar dan in positieve zin (fris en clean). Erg aangename en makkelijk drinkbare whisky. 88/100

17 dec

Glenrothes 25y 1988, Archives

Dit is de tweede Glenrothes onder het Archives label, de eerste kon me niet helemaal overtuigen. Deze misschien wel. Alhoewel, nu ik er op let, dit is hetzelfde vatnummer. Dezelfde whisky dus, maar een kleine twee jaar langer gerijpt.

 

Glenrothes 25y 1988/2013, 53%, Archives, Whiskybase, refill sherry hogshead #7318, 213 bottles
Opnieuw weinig sherry te bespeuren in deze whisky, alhoewel hij wel wat expressiever is dan de vorige. Zoeter vooral. Ik had in de 2012 citrusfruit, hier ook nog (pompelmoes met suiker), maar wat opvalt is banaan. Nog wat groene banaan. Rode appels ook. Daarna planten en natte takken. Vanille. Kaarsvet en leder. Nog wat later krijgt het een fris kantje met munt, eucalyptus en gember, en komen er noten bij. Een beetje hooi ook nog. Niet alleen expressiever dan de 2012, het is ook complexer. Het mondgevoel is licht prikkelend en fris. Hier wel volop citrus, in de vorm van mandarijn en pompelmoes, samen met appels (iets van cider). Het grassige blijft aanwezig, net als het kruidige. Gember, zachte peper, munt, eucalyptus en zoethout. Meer eik dan op de neus. Middellange, frisse, licht zoete afdronk. Toch wel een stap vooruit t.o.v. de vorige botteling. 86/100

16 dec

Ben Nevis 16y 1997, The Whiskyman

De ’16’ onder het Age Matters label van The Whiskyman is een Ben Nevis 1997. Het label vermeldt geen vattype meer, enkel leeftijd en distillatiejaar, maar ik veronderstel dat dit een bourbonvat was.

 

Ben Nevis 16y 1997/2013, 50.2%, The Whiskyman ‘Age Matters’
Frisse, sprankelende neus op tonen van gras, granen en fruit. Fruit zoals kruisbessen, aardbeien, een beetje meloen en iets meer kersen. De geur van olie ook. Lijnzaadolie meer bepaald. In de verte een heel klein beetje zilt en zeewier. Ook nog wat gember. En het grassige neigt op de duur naar nat hooi. Misschien wat simpel, maar helemaal niet slecht. De smaak vind ik iets minder. Stevig op granen, hars, kruiden en zeste. Zeste van pompelmoes. Licht bitter. In het kruidencompartiment vallen gember, nootmuskaat en peper op. Zout ook. Maar niet zo veel fruit meer. Met wat goede wil banaan en harde peren. De afdronk is vrij lang, prikkelend, clean en licht bitter. Hij is het best op de neus. 83/100

14 dec

Inchgower 36y 1974, Master of Malt

Twee à drie jaar geleden zagen we meerdere Inchgowers 1974 verschijnen, o.a. bij The Nectar en The Whisky Agency. Allemaal met een gelijkaardig fruitig en romig profiel. Maar ook Master of Malt heeft een 1974 gebotteld, wat volgens mij de laatste was.

 

Inchgower 36y 1974/2011, 41.5%, Master of Malt, refill hogshead, 177 bottles
De neus start op zeer aangename zoete en zure associaties. Zoet: vanille, marsepein, perziken, nectarines, appelsienen. Zuur: groene appels, yoghurt. Lichte mineraliteit. Nootmuskaat en kaneel zorgen voor de nodige pit. Antiekwas en kaarsvet voor de nodige smeuïgheid. Gedroogde bloemen en heide maken het nog wat extra aromatisch. Echt wel zalig om ruiken. De whisky is fris en prikkelend op de tong, daar zorgen citrus (citroen, mandarijn) en kruiden (gember, munt, kamille, basilicum) voor. Vanille en honing maken dat het ook hier redelijk zoet blijft. Amandelen en bijenwas vullen aan. En dan valt er ook nog een subtiele ziltigheid op de achtergrond te noteren. Lange afdronk op fruit en kruiden. Levendige en complexe Inchgower. Doet niet onder voor z’n broertjes, integendeel. 91/100

12 dec

Littlemill 21y 1992, The Whiskyman

Nog ééntje uit het rijtje Age Matters van The Whiskyman is deze Littlemill 1992, de ’21’.

 

Littlemill 21y 1992/2013, 50.2%, The Whiskyman, Age matters
De geur is typisch Littlemill van deze periode. Expressief en fruitig dus. Ik ben meteen verkocht. Het fruit dat ik ruik is meloen, banaan, perzik, roze pompelmoes, appels en coeur de boeuf. Vanille maakt het zoet. Ook wat grassige tonen vallen te ontwaren. De vers gemaaide variant. Kaarsvet en geboend leder. Olie. Kruiden zoals kaneel en zoethout zorgen samen met lichte eik voor de nodige body. Op de smaak barst het fruit meteen los: perzik (en niet zo’n klein beetje) abrikoos, lychee, meloen, papaja, pompelmoes… op een achtergrond van gras, granen, kruiden (kaneel, nootmuskaat, gember en een beetje peper), vanille, bijenwas en eik. Stevigere eik dan op de neus. Zoet en fruitig met een mooi bitter kantje, aangedragen door de pompelmoes, de eik en hars. Behoorlijk lange, licht drogende afdronk op fruit, kandijsuiker en kruiden. Tja, Littlemill… slecht is dat niet hé. 89/100

11 dec

Glentauchers 7y 2005, Archives

Glentauchers is zo één van die distilleerderijen die je zelden als single malt tegenkomt, de productie ging en gaat bijna volledig naar de blends van de groep Pernod Ricard, sinds 2005 eigenaar van Glentauchers.

 

Glentauchers 7y 2005/2013, 52.5%, Archives, Whiskybase, sherry butt #900392, 167 bottles
Wel wel, dit ruikt best lekker. Ik moet zeggen dat de verwachtingen bij zeven jaar oude Glentauchers niet echt hoog gespannen waren, maar dit is een zeer aangename verrassing. Romig en aromatisch op zoete tonen van ananas, papaja, pruimen, gele rozijnen, Frosties, witte chocolade en nougat. Lichte kruiden en sappige eik. Ook op de smaak proeft deze whisky een stuk rijper, ouder dan zeven jaar. Veel zoet fruit, zowel sappig vers fruit als de gedroogde variant, vermengd met nougat, kandijsuiker, kruiden zoals kaneel en zoethout, en zachte eik. Niet super-complex, wel erg lekker. Middellange, warme en zoete afdronk. Aan 45 euro biedt deze Glentauchers meer dan waar voor je geld. 85/100

10 dec

Royal Lochnagar 30y 1974, Rare Malts

En dan heb ik hier nog een Rare Malts staan, de Royal Lochnagar 1974. De geschiedenis van Royal Lochnagar gaat terug tot 1826, maar de huidige distilleerderij werd gebouwd in 1845, oorspronkelijk onder de naam New Lochnagar. Amper drie jaar later mocht het al het epitheton ‘royal’ voor z’n naam zetten, na een bezoek van Queen Victoria.

 

Royal Lochnagar 30y 1974/2004, 56,2%, Rare Malts Selection
Ook deze Rare Malts is in eerste instantie erg clean, grassig (droog hooi) en alcoholisch. Daarachter gaan wel wat geuren schuil, maar geweldig expressief is dit toch niet. Noten, eik, graan, vanille… pas na enige tijd ook fruit zoals dadels, appels en perziken. Wordt beter en beter. Heel lichte rook. De smaak is stevig en wat scherp. Eik, noten, hooi, peper, gember… maar wordt ook hier snel beter. Zoeter. Perzik, peer, ananas, crème brûlée, karamel, vanille, met net als op de neus een lichte rokerigheid. Redelijk droog mondgevoel. Water toevoegen maakt het geheel sneller toegankelijk, het is minder werken. Lange, droge en prikkelende afdronk op eik en wit fruit. Zoals de meeste Rare Malts kan hij wat water gebruiken, de scherpe kantjes verdwijnen er door naar de achtergrond. Maar dan is deze Lochnagar best genietbaar, maar ook niet meer dan dat. 84/100

9 dec

Bunnahabhain 40y 1973 ‘Birthday dram’

Voorafgaand aan het voorbije Lindores Whiskyfest gaven vier Lindorables een vrij memorabel feestje voor hun veertigste verjaardag. Dominiek, Geert, Billy en Dirk hebben 1973 als vintage, wat meteen ook het distillatiejaar is van de botteling die dit feestje nog wat extra luister moest bijzetten. Dominiek, aka The Whiskyman, selecteerde een bijzondere Bunnahabhain, die moeiteloos de drie lotgenoten kon overtuigen. Ruben (WhiskyNotes) ontwierp het label, na de Caperdonich 1972 voor QV.ID het tweede ‘black label’ van The Whiskyman. Te verkrijgen bij één van de vier jarigen (contactgegevens op aanvraag) voor 250 euro.

 

Bunnahabhain 40y 1973/2013, 48.5%, The Whiskyman ‘Birthday dram’, 155 bottles
Zalige, smeuïge neus. Zoet, fruitig, zilt en waxy. Ik noteer, en dit in willekeurige volgorde: bananen (geflambeerd), perziken, meloen, papaja, mango (tropical!), vanille, honing, geboende meubels, gedroogde bloemen, heide, zilt, gekonfijte gember, zachte rook (van het hout) en sappige eik. Typisch oude Bunna. Maar dan nog wat extra geconcentreerd en extra aromatisch. Heerlijk om ruiken. De smaak is al even romig en smeuïg. Hij is fruitig, op (veel) bananen, perziken, ananas, mango, papaja. Hij is kruidig, op de gekonfijte gember van de neus, zachte peper, kaneel. Hij is wat ‘coastal’, op zilt en zeewier. Hij is zoet, op honing vooral. En hij balanceert perfect de zoete en drogere aroma’s, nog beter dan zustervaten zoals de Archives die ik al super vond, of de Malts of Scotland die wat water nodig had. Aan water heb ik hier bij het proeven nooit gedacht. Best lange afdronk, de balans tussen het zoete fruit en de kruiden/eik verder doortrekkend. Ik heb er de Archives naast gezet, wat resulteert in een puntje extra, dankzij de toch wel perfecte balans (de Archives is een beetje droger op de smaak). Maar al bij al zijn het beide schitterende whisky’s. 92/100

7 dec

St Magdalene 1966/1996, Connoisseurs Choice

Als je ooit de kans krijgt St Magdalene van midden jaren zestig te proeven… doen. Vooral Gordon & MacPhail heeft meerdere bottelingen onder z’n Connoisseurs Choice op de markt gebracht, maar ook Cadenhead had er een paar. En met midden jaren zestig heb ik het over 1963 (één bij G&M), 1964 en 1965 (bij beide bottelaars) en 1966 (enkel bij G&M). Als je een fles wil aanschaffen, let op het niveau van de whisky in de fles. Zeker bij de Connoisseurs Choices (die zijn op 40%) met een laag niveau kan de smaak wel eens flets worden. De neus heeft daar over het algemeen minder last van. Ik ben door de band genomen meer fan van 1966 en 1964 (op sherry) dan van 1965.

 

St Magdalene 1966/1996, 40%, G&M Connoisseurs Choice
Schitterende, zachte, subtiele en complexe neus van ananas, perziken, abrikozen, mandarijn, meloen, lychee (wat een heerlijke fruitigheid), boenwas, lichte mineralen, honing, zoethout, kaneel, zachte eik… zelfs een heel klein beetje turfrook. Elegante, zachte smaak op vanille en honing, veel fruit opnieuw (meloen, ananas, perzik), lichte rook, bijenwas, oud leder, zachte kruiden (heeft iets oosters) en ronde eik. Het is allemaal erg licht, maar geef deze whisky wat tijd, je zal het je niet beklagen. Iets meer eik in de afdronk, wat ik zelfs geen minpuntje kan noemen, integendeel, het fruit en de smeuïge was worden er nog wat langer door gedragen. Complexe, gelaagde, elegante en perfect gebalanceerde whisky uit de oude doos. Simpelweg sbliem. 93/100

5 dec

Bruichladdich 22y 1991, The Whiskyman

Van de jongste Age Matters gaan we meteen naar de oudste, de Bruichladdich ’22′. Hiervoor betaal je ongeveer 115 euro.

 

Bruichladdich 22y 1991/2013, 51.9%, The Whiskyman ‘Age Matters’
Heel frisse neus, startend op vers gemaaid en nat gras, granen, vanille en mineralen (dat natte gras, maar ook kalk en zilverpoets). Klei. Gevolgd door sprankelend fruit zoals sappige peren, perziken en zoete appels. Eau-de-vie van pruimen in de verte. Een klein beetje zilt ook, en olijfolie. Warme houtkrullen. Heel clean en natuurlijk profiel. Prikkelend mondgevoel, met eerst vooral vanille en fruitige smaken. Rode appels, perziken, maar ook meloen en wat bittere appelsien (of is het de zeste ervan?). En dan zetten er zich plots kruiden en zilt door, wat het een scherp randje geeft. Peper en zout. En mosterd. Opnieuw de eau-de-vie. Of is het tequila? Middellange afdronk, zilt, ‘zesty’ en mooi bitter. Lichte, cleane, frisse en natuurlijke Bruichladdich, die absoluut niet als een 22-jaar oude whisky proeft. Het vat heeft niet zo’n grote invloed gehad, wat zeker geen minpunt is. 85/100

4 dec

3 Reacties

Ledaig 15y 1997, The Whiskyman

The Whiskyman komt met een nieuw label op de proppen, Age Matters. De nadruk ligt dus op de leeftijd, veel maar dan op distilleerderij of vattype. Een statement. Naast onderstaande Ledaig zit er een Ben Nevis (16), een Clynelish (17), een Littlemill (21) en een Bruichladdich (22) in de eerste reeks. Maar ik begin dus met de jongste. Reken op een 70 euro.

 

Ledaig 15y 1997/2013, 51.9%, The Whiskyman ‘Age Matters’
Djee, hoe vuil wil je je whisky hebben? Het is niet de eerste maal dat ik me die bedenking maak bij het proeven van Ledaig 1997, maar hier is ‘vuil’ echt wel het juiste woord. En dat is dus niet eens negatief, integendeel. Vuile, vettige turfrook, teer, pek, de geur van stallen en nat, licht rottend hooi, de geur van een dweil ook. Van een vuile dweil, dat spreekt. Ik weet het, dat klinkt allemaal hoogst onaangenaam, maar dat is het echt niet. Ik weet niet goed hoe ik dat moet omschrijven, je moet het ruiken. Je eerste reactie zal er ongetwijfeld een zijn van “wat is dit?”, maar ga dan terug en ontdek de complexiteit, en leer de geur meer en meer appreciëren. Er komt trouwens ook appelsien bij kijken (de rijpere variant), zeewier, zoethout en de geur van de herfst. Natte bladeren (al wat rottend, inderdaad). Hij doet me ook denken aan wild (het is het seizoen). Everzwijn. Op het bord welteverstaan. De smaak doet niet onder qua ‘speciaal’. Speciaal in de zin van bijzonder. Zuurzoete turf die een hele boerderij achter zich aansleept. Nat hooi, natte hond, mest… iets metaligs ook. Engelse sleutels, kauwen op een vork. Teer opnieuw. En houtskool. Deze Ledaig blijft trouwens even complex als op de neus. Er komt fruit bij, in de vorm van appelsienen, aardbeien, zoute drop, honing, een beetje rubber en natte aarde. Zeer lange, medicinale afdronk op zoete turf en aarde, zo goed dat het een extra punt oplevert. Zeker geen beginners-whisky, maar laat je niet afschrikken door de eerste indruk en ga de uitdaging aan. Je zal het je niet beklagen. 89/100

3 dec

Laphroaig 10y 1996, Jack Wiebers Auld Distillers

Een whisky die ik al enige tijd geleden proefde, maar waarvan ik nu op de tasting note stootte, is deze Laphroaig 1996.

 

Laphroaig 10y 1996/2006, 54.7%, Jack Wiebers Whisky World, Auld Distillers Collection, sherry cask 5369, 300 bottles
De neus start op stevige, medicinale turf. Turfrook, jodium, zilt. En dat samen met de geuren die de sherry aanbrengt: karamel, peper, kaneel, pruimen, rozijnen en gekarameliseerde appeltjes. Ook wat appelsienen. En dan is er ook nog een meer dan aangename toets van geroosterd vlees. De smaak is stevig op een mengeling van turf, appelsien, mandarijn, karamel, chocolade, peper, kaneel en zilt. Niet erg complex, wel meer dan gewoon aangenaam. De afdronk is lang en bitterzoet. Niet voor gevoelige zielen, maar sherry en turf kunnen samen mooie dingen doen, dat weten we ondertussen wel. 86/100

2 dec

1 reactie

Bunnahabhain 26y 1987, Archives

Een nieuwe reeks Archives bottelingen, altijd iets om naar uit te kijken. Onder het label The Fishes of Samoa zien vijf nieuwe whisky’s het levenslicht. Van een Ledaig 2005 tot deze mooi amberkleurige Bunnahabhain 1987. Kost een goeie 140 euro.

 

Bunnahabhain 26y 1987/2013, 50.2%, Archives, Whiskybase, sherry cask #2557, 233 bottles
Dit is sherry zoals ik ‘m het liefste heb. Subtiel, elegant en verfijnd. Ik ruik gele rozijnen, zachte chocolade, praliné, sigarendoosjes, koffie (cappuccino), appelsien en zoete krieken. Kaneel. Er komt ook wat zilt om de hoek kijken. En subtiele toetsen van gerookt vlees. Zwarte Woudham, leidend naar lapsang souchong thee (in de verte weliswaar). En dan komt er ook nog hars en mos bij kijken. Complex is het dus ook nog. En de eik houdt zich gedeisd, het vult enkel aan. Het doet dat ook op de smaak, en daar kan ik alleen maar blij om zijn. Rijk en elegant, met een zacht en romig mondgevoel. Ik proef allerlei confituren. Aardbei-, appelsien- en abrikozenconfituur. Maar ook gedroogd fruit zoals rozijnen, dadels en pruimen. Daarachter kruiden zoals kaneel, zoethout en nootmuskaat, gevolgd door zilt, chocolade en koffie (opnieuw niet de straffe variant, eerder koffie verkeerd of mokka). De afdronk is lang op noten, chocolade, dadels en aardbeien. Elegante, complexe en gelaagde Bunna. Knap! 90/100