Spring naar inhoud

Archief voor

5 feb

2 Reacties

Inchgower 1977, Cadenhead White label

Inchgower onderging een grondige verbouwing in 1966, de productiecapaciteit werd verdubbeld, maar amper 1% van de productie is bestemd voor botteling als single malt, de rest gaat naar de blends van Diageo, de huidige eigenaar van de brand.
Vandaag een botteling onder het zeer zeldzame White label van Cadenhead. Dermate zeldzaam dat ik zelfs geen foto van de fles vind. Hiernaast dan maar een Glendronach onder hetzelfde label.

 
Inchgower 1977, 59.2%, Cadenhead +/- 1993, cask 9718, White Label
Dit is een wel erg bijzondere Inchgower. Niet alleen omdat deze White Labels zo erg zeldzaam zijn, maar ook het profiel van deze whisky is uniek. Hij heeft een nogal – op z’n zachtst gezegd – vreemde twist. We hebben hier lang over zitten discussiëren. Voor sommigen was het sulfer, niet voor mij. Ik vond het vreemde zeker geen off note, integendeel, ik vond het aangenaam. Ik dacht eerder een soort zoete, aangebrande toestand. Verbrande cake misschien – dat heb je soms nog in whisky – maar dan serieus verbrande cake. Verbrande karamel ook wel. De neus gaat verder op dit soort associaties. Iets zwaar geroosterd, geroosterde en gesuikerde amandelen? Daarnaast rook en koffie. Toch lekker hoor. In de smaak naast de aangebrande zaken hout en rook (woodsmoke), suiker en veel kruiden (zoethout vooral). Lange, zoete, kruidige en rokerige finish. Bizarre whisky, maar ik ‘m wel erg appreciëren. 89/100

3 feb

4 Reacties

Bruichladdich 10y ‘The Laddie Ten’

Vandaag een standaardbottelingen die links en rechts hoge ogen gooide, de Bruichladdich 10 of The Laddie Ten voor de vrienden. Het is een vatting van vooral bourbonvaten, maar ook enkele sherryvaten.

 

Bruichladdich 10y ‘The Laddie Ten’, 46%, OB 2011
Hola, dit is een wel zéér aangename neus. Aromatisch, met veel fruit. Fruit dat zich vermengt met zilt en zoete tonen (kandijsuiker en honing komen in me op). Qua fruit denk ik aan citroen, limoen en ananas. Wat gras ook (de vers-gemaaide variant), zoethout en een klein beetje rook. Maar dat alles erg expressief dus. De smaak is zacht, romig en fruitig: banaan, ananas, mandarijn. Licht tropisch zelfs. En ook hier gaat het fruit vergezeld van zilt. Zachte karamel en enkele kruiden vullen verder aan: kaneel, peper en gember. Mooi! Lange afdronk op fruit en kruiden. Ja, ik vind dit een indrukwekkende standaardbotteling, niet super-complex, maar voor een dikke 30 euro prijs/kwaliteit top me dunkt. 88/100

2 feb

2 Reacties

Ardmore 20y 1992, The Whiskyman

Samen met de wel zeer bijzondere Littlemill 1988 zette Dominiek ook een Ardmore 1992 in de markt. Deze whisky kreeg Rolling-Stones-gewijze de naam Peat Fighting Man mee.

 

Ardmore 20y 1992/2012 ‘Peat fighting man’, 49.9%, The Whiskyman, 146 bottles
Hola, dit is een mooie neus. Rond en vol. En complex. De eerste elementen die opvallen zijn turf en mineralen. Zilverpoets, natte aarde, natte gazon. Het maaien van nat gras. Daana noten (okkernoten en vooral cashewnoten), gevolgd door olie en de schil van sinaas, zilt en zelfs wat jodium. Aan welke kust ligt Ardmore nu ook al weer? De turf ondersteunt het geheel, is constant discreet aanwezig. Na enige tijd wordt in de fruitafdeling de sinaas vergezeld van banaan en ananas. Nat hooi ook, licht ‘farmy’. I like. Op de smaak wordt dit patroon verdergezet. Het mondgevoel is zacht en olieachtig. Qua associaties kan ik me er gemakkelijk van afmaken en verwijzen naar de neus. Maar dat ga ik niet doen, ik schrijf op: mineralen, zachte turf, hooi, cashewnoten, zilt, sinaas en ananas. Maar ook vanille, limoen en kruiden (peper en gember). En ook hier zit de balans tussen dit alles perfect. Lange afdronk op aarde, turfrook en fruit, en op het einde nog wat zilt als extraatje. Lekkere, complexe en fraai gebalanceerde Ardmore. Weerom een knappe selectie Dominiek! 90/100

1 feb

Port Charlotte 2002, Malts of Scotland, cask #1172

En dan nu een whisky die ook hoog scoorde op de Fulldram Class of ’89 tasting. Zowel voor de groep als voor mij viel hij net buiten de top-3. Alhoewel ik whisky één en twee 91 punten gaf en whisky drie en vier 90 (de andere tussen 86 en 89), het verschil tussen beide koppels was voor mij dus zo miniem dat ik na de komma zou moeten scoren.

 

Port Charlotte 2002/2010, 64.2%, Malts of Scotland, bourbon hogshead, cask #1172, 306 bottles
Voor meer dan 64% alcohol te zijn, ruik ik meteen heel wat meer dan de alcohol. Echt een levendige en aromatische neus. Sinaas, zilt, karamel, turfrook, leder en gember vallen op. Nat hooi ook. Ook op de tong is het meer dan te doen. Sterk, natuurlijk, mondvullend, natuurlijk, alcoholisch, natuurlijk… maar ook zonder water al heel wat meer dan dat. Zoet vooral. Karamel, honing, gekonfijte gember. Veel rook, net als peper en een beetje rubber. Met water erbij zilt en opnieuw het natte hooi. Lange afdronk op zoete turf en zilt. Sprankelend en levendig, met de nadruk op zoete en farmy turf, een profiel dat me wel ligt. 90/100

Nieuwere berichten »